"Λόγια" - Στράτος Π. (29/1/07)

Ξεφυλίζεις,διαβάζεις όσα έχεις γράψει
θυμάσαι όσα έχεις πει,λέξεις σκόρπιες,λόγια να αιωρούνται
αγάπη,έρωτας,πόνος,μίσος,μοναξιά...άνθρωποι
κοίτα ψηλά,δές...άναστρος ο ουρανός

Η μοναδική αλήθεια όσα βλέπεις,όσα ζείς
ή μήπως τίποτα απ’όλα αυτά...
όλα μπερδεμένα,το κεφάλι βαρύ,το μυαλό ταξιδεύει
κ’έπειτα εκείνες οι λέξεις,τόσο μακρινές,τόσο σωστές

Γράμματα σε σειρά από το στόμα εκείνης
κάποιο βράδυ που εσύ ήσουν μακρυά
βυθισμένος στις σκέψεις σου για μια ακόμη φορά
ταξίδευες σε μέρη χαμένα στο άγνωστο,γνώριμα για σένα

Το ταξίδι σταματά...”Γι’αυτό γράφω,αυτός είναι ο λόγος”
γι’αυτη εδώ τη στιγμή - έναυσμα,εκείνες οι λέξεις
“μην πιστεύεις τίποτα,τα πάντα είναι λόγια
ακόμη και αυτά που βγαίνουν απ’το δικό μου στόμα...”

Τα λόγια φτωχά για να εκφράσουν ένα υπέροχο συναίσθημα
αδυνατούν να περιγράψουν μια μαγευτική εικόνα...
παρανοϊκός,ονειροπόλος ή απλά ένας απ’τους πολλούς;
Ποιός άραγε μπορεί να χαράξει τη διαχωριστική γραμμή...

Μα στο τέλος όλα ένα...τι είναι αυτο που απομένει;

Αγάπη,πόνος,μοναξιά...άνθρωποι.

Τα πάντα λόγια;Έτσι απλά,τόσο πεζά;

(...) - N.I.Π. Θ'

Ήσουν πίσω απ' το μπαρ

κι έλεγες πάντα λίγες λέξεις

δε μίλησα ποτέ

παραπάνω

Φοβόμουν πάντα τους κινδύνους

Μα ένα χαμόγελο εωθινό

μου χάιδευε τη καρδιά

έτσι απλά

αλλά γιατί αυτό το μέρος..

Αναρωτιέμαι

αν

τι;

αν

δεν υπάρχει αυτή

η συνουσία της στιγμής

μα η βραδιά υπάρχει

κι εσύ χαρούμενη

γελάς

μα κλαις

τα μάτια σου

δε θες

κλάμα κι οδυρμό

μ' απόλαυση

κι ενός λεπτού απόγνωση

αγάπη και συμπόρευση

στης νύχτας τον χαμό

Κοίτα

ο έρωτας και η λογική

δεν είναι φίλοι

ούτε εχθροί

Μα μια μίξη ελεγειακή

κρίση μυστηριακή

και η ζωή λυτρωτική

αιρετική

Βάκχας το 'πε

κι έζησε πίνοντας

λίγο αλκοόλ

από τα χείλη σου

Θάνατος

δε πάει άλλο

ξέχνα τι είπα

ήταν μεθύσι μιας στιγμής

απόροια της ζωής

ενώσεις ψυχών

χωρισμός κορμιών

Έχυσα όμως

δάκρυα

χαμένων κύκνων του έρωτα

Λοιπόν

θα τελειώσω

πάνω στο σώμα σου

ξερνώντας

ξερό

έρωτα δίχως αύριο

προοπτική το σ' αγαπώ

αποκύημα της ζωής

η ματιά σου

και θα 'θελα να μου δείξεις

τη γιατρειά

28.1

(...) - N.I.Π. Η'

Σ' αγαπάω

κι αν θ' ακούς

ο Οδυσσέας το 'χε πει

Κι έχει έρθει η Κυριακή

μα το δύχτι της ζωής

απλώθηκε

όμως έτσι το φιλί

καταρακώθηκε

Όλη βέβαια η ψυχή

μιας σχέσης που 'ναι δειλής

θα πεθάνει στ' άπειρο

Και σε σένα θε να 'ρθει

ένα κλάμα γοερό

χωρίς γιατί

κι όμως τι;

Απουσιάζεις και...

...απουσιάζεις

μ' απουσιάζω και το σύμπαν

κλαίει

όπως εσύ

κι εμείς εδώ

κι εκεί ο άλλος

μα τι κάλλος!

Χωρίς ιδέα λάθος

Θα ξανάρθεις το ξέρω

το ξέρεις;

Άκου

το 'γραψε πάλι ο Οδυσσέας

η ζωή δε κλείνει έτσι

κι υπέφερες

δεν υποφέρω νομίζεις

δε ξεχνώ όμως

και περιμένω

Η νύχτα κάτι έδειχνε

ο έρωτας μαζί της

κι η αγάπη

θα ξεχάσει το παραμύθι μας

27.1

"Νύχτα" - Γιώργος Μπλάνας (1991)

Κάποτε θα 'φευγες, και θα 'μουν

εγώ που θα σου το ζητούσα.

Ξέρεις, καθένας έμαθε

κάποτε, κάπου, μια φορά,

ένα μονάχα τρόπο να 'ναι,

τ' άλλα : κουβέντες άχρηστες,

μια θλιβερή περιφορά

σε δειλινά που αρνήθηκαν

κάποτε, κάπου, μια φορά,

να μας συντρίψουν.

(Κι όμως καθένας έμαθε

να νοσταλγεί τη συντριβή του.)

Κάποτε θα 'φευγες, πως ήταν

κάποια στιγμή, που φάνηκε να σμίγουν

δρόμοι σαφώς ασύμβατοι, δεν έχει σημασία :

νύχτα, κι η νύχτα, μία φορά

τουλάχιστον, θα κάμψει τη κάθε διαφορά.

Όσο γιαμάς : αυτό που φεύγει και μακραίνει

διαφέρει κατά συντριβή

απ' ότι φεύγεται, και μένει..

"Τον Γιώργο Μπλάνα τον έμαθα μέσα από τις σπουδαίες μεταφράσεις του σε έργα του Μπουκόφσκι και του Γκινγκσμπερκ(έχει επίσης μεταφράσει Τόμας, Φερλινκέτι, Κορσό, Τζέιμς, Πάουντ, Ίσσα, Μπλέιν). Το μεταφραστικό του έργο αν μη τι άλλο είναι σημαντικό. Αργότερα διάβαζα κείμενα και ποιήματα του σε διάφορους λόγοτεχνικούς χώρους του διαδικτύου, άλλωστε και ο ίδιος στηρίζει τη "διαδικτυακή ποίηση" ως φαίνεται. Στη συνέχεια έμαθα ότι έχει ασχοληθεί με αρχαίους έλληνες ποιητές και συγκεκριμένα τον Όμηρο και τον Αρχίλοχο, όπως επίσης και ότι έχει γραψει τρια παιδικά βιβλία("Παραμύθια από την ελληνική πεζογραφία", "Παραμύθια από την παγκόσμια ποίηση", "Η ερωτική ιστορία του Καλλιμάχου και της Χρυσορρόης"). Πριν τη "Νύχτα", η οποία έπεσε στα χέρια μου τυχαία(μάλιστα έχω το αντίτυπο νο 156 από τα συνολικά 550 αριθμημένα και υπογεγραμένα των εκδόσεων Νεφέλη), είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές : "Η Ζωή Κολυμπά σαν Φάλαινα πριν τη Σφαγή"(1987) και "Η Αναπόφευκτη Ανθηρότητά σου"(1990). Στη συνέχεια έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα οι συλλογές "Παράφορο!"(1997), "Άννα"(1998), "Η Απάντησή του"(2000), "Επεισόδιο"(2002), "Τα Ποιήματα του Προηγούμενου Αιώνα"(2004) ενώ το 2001 κυκλοφόρησε η συλλογή δοκιμίων "Φώτης Αγγουλές".

Η "Νύχτα" είναι μια συλλογή 15 ποιημάτων.. στιγμών μέσα στη νύχτα. Στιγμών γεμάτων έρωτα, μοναξιάς, θανάτου, απόγνωσης, απόλαυσης, χαράς, ευτυχίας, απορίας..

Εγώ κρατώ το ποιήμα νο 9.." Ν.Ι.Π.

"Κοίτα" - Στράτος Π. (20/1/07)

Ναι,η αρχή γίνεται
μέσα απ’το σκοτάδι αναζητά το φώς
ένα όνειρο;όραμα ή η ζωή;
ένα τραγούδι δίχως τέλος,ποίημα χωρίς πνοή

Αρχαίοι θεοί,θεοί φαντάσματα
θρησκείες,κινήματα – καθημερινή ζωή
θάλασσες ανθρώπων,κύμα αγανάκτησης
το βλέπεις στα πρόσωπα,το διαβάζεις στα μάτια τους

Ένα τραγούδι χωρίς αγάπη,χωρίς έρωτα
Ένα τραγούδι χωρίς λόγια,χωρίς μουσική
κενό,μαύρο σαν τα βάθη της ζωής σου..
όλοι είναι εδώ,μην κυνηγάς φαντάσματα

Πόλεις τέρατα,
κελιά παντού αριθμημένα
τα θές;τ’αναζητάς;σε βρίσκουν,σε κάνουν δικό τους
χάνεσαι μέσα στο ψέμα τους,βυθίζεσαι στην υποκρισία τους

Σκλάβος τώρα πια - δε θέλεις,δεν πιστεύεις
ζείς μα είσαι νεκρός – ένα πιόνι,ένα ακόμα κομμάτι στην τροχαλία
πώς μπορείς και υπάρχεις;τρέχα,φύγε μακρυά
χάσου,κρύψου στα λευκά σου όνειρα...ξύπνα!

Και αυτό το βράδυ τελειώνει.
Η ψυχή επιστρέφει στη θέση της.
Μια ψυχή που τριγυρνάει στο σκοτάδι κ ξαναγεννιέται στο φώς
ένα ταξίδι που επαναλαμβάνεται κάθε νύχτα σαν κατάρα...

...σαν ψέμα σε όνειρο...

Ο Oscar Wilde για τη Τέχνη το 1891...

Ο καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων.

Σκοπός της τέχνης είναι να αποκαλύπτει τον εαυτό της και να κρύβει τον καλλιτέχνη.

Κριτικός είναι αυτός που μπορεί να μεταφράζει με έναν άλλο τρόπο ή σ' ένα νέο υλικό την εντύπωση που του δημιουργούν τα ωραία πράγματα.

Η υψηλότερη, όπως και η κατώτερη, μορφή κριτικής είναι η αυτοβιογραφία.

Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί. Αυτό είναι κακό.

Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι. Για αυτούς υπάρχει ελπίδα.

Υπάρχουν εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.

Δεν υπάρχουν ηθικά και ανήθικα βιβλία. Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα. Αυτό είναι όλο.

Η αντιπάθεια του δέκατου ένατου αιώνα για το Ρεαλισμό είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέφτη.

Η αντιπάθεια του δέκατου ένατου αιώνα για το Ρομαντισμό είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που δε βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.

Η ηθική ζωή του ανθρώπου αποτελεί μέρος του υλικού που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης, αλλά η ηθικότητα της τέχνης συνίσταται στην τέλεια χρήση ενός μέσου που δεν είναι τέλειο. Κανένας καλλιτέχνης δεν επιθυμεί να αποδείξει κάτι. Ακόμη και τα πράγματα που είναι αληθινά, μπορούν να αποδειχτούν.

Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές συμπάθειες.

Μια ηθικής συμπάθεια σ' έναν καλλιτέχνη αποτελεί ασυγχώρητη επιτήδευση ύφους.

Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί ποτέ να είναι νοσηρός. Ο καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει τα πάντα.

Η σκέψη και η γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη εργαλεία για την τέχνη του.

Η κακία και η αρετή είναι για τον καλλιτέχνη εργαλεία για την τέχνη του.

Από την άποψη της μορφής, ο τύπος για όλες τις τέχνες είναι η τέχνη της μουσικής. Από την άποψη του αίσθηματος, πρότυπο είναι η τέχνη του ηθοποιού.

Όλη η τέχνη είναι σύγχρονως επιφάνεια και σύμβολο.

Εκείνοι που προχωρούν πέρα από την επιφάνεια, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.

Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.

Είναι ο θεατής, και όχι η ζωή, αυτό που αντικαθρεπτίζει στην πραγματικότητα η τέχνη.

Ο διχασμός των απόψεων πάνω σ' ένα έργο τέχνης δείχνει ότι το έργο είναι νέο, πολυσύνθετο και σφριγηλό.

Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε συμφωνία με τον εαυτό του.

Μπορούμε να συγχωρήσουμε έναν άνθρωπο γιατί έκανε ένα χρήσιμο πράγμα, στο βαθμό που δεν το θαυμάζει.

Η μόνη δικαιολογία για να κάνει κάποιος ένα άχρηστο πράγμα είναι ότι το θαυμάζει απεριόριστα.

Όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη.

"Roosevelt After Inauguration And Other Atrocities" - William S. Burroughs (1979)

-Θα τους κάνω, τους πουσταράδες, να παρακαλάνε να μεταλλαχτούνε, έλεγε υψώνοντας το βλέμμα του προς τον ουρανό, ατενίζοντας το διάστημα, λες κι αναζητούσε νέους ορίζοντες ανθρώπινης εξαχρείωσης!

Οι Εκδόσεις Μάυρος Ήλιος και ο μεταφραστής-κομίστας Άγγελος Μαστοράκης μας πρόσφεραν το 1991 ένα μικρό αριστουργηματάκι του ηγέτη της αμερικάνικης beat λογοτεχνίας, του ανυπέρβλητου Ουίλιαμ Μπάροουζ! Μια επιμελέστατη έκδοση 90 σελίδων, που περιλαμβάνει τα 5 κείμενα της αμερικάνικης έκδοσης του 1979 από την City Lights Books καθώς επίσης και το κείμενο "Να ξεμπερδεύουμε πια με τα Έθνη", το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1974 στο βιβλίο "The Job. Interviews With William S. Burroughs" του Daniel Odier .

Ένα βιβλίο από αυτοτελείς μικρο-μελέτες γύρω από την πολιτικο-κοινωνική κατάσταση στις Η.Π.Α. τις δεκαετίες '60 και '70, που μας αποτυπώνει πως μια μη τιθασεύουσα γλώσσα μπορεί να αναμιχθεί με οποιοδήποτε χώρο. Ο Μπάροουζ μιλάει για την αμερικάνικη πολιτική, τη παγκοσμιοποίηση, τις θρησκείες και τις αιρέσεις και τις μεινονότητες(ομοφυλόφιλοι, μαύροι, μετανάστες).. Όλες οι ιστορίες είχαν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε μικρά λογοτεχνικά περιοδικά του περιθωρίου, ενώ το κείμενο "Ο Ρούσβελτ Πρόεδρος" είχε τυπωθεί από την εκδοτική του Γκίνγκσμπεργκ "Fuck You Press" το 1964!

Βιογραφικό Ουίλλιαμ Μπάροουζ εδώ : http://vakxikon.blogspot.com/2006/12/exterminator-william-s-burroughs-1973.html

"Collected Poems" - Sylvia Plath (1981)

Είμαι πάλι ο εαυτός μου. Δεν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Είμαι αποστραγγισμένη από αίμα, λευκή σαν κερί, δεν έχω

δεσμεύσεις.

Είμαι επίπεδη και παρθενική, που σημαίνει πως δεν έχει συμ-

βεί τίποτα,

Τίποτα που να μην μπορεί να σβηστεί, να

ξεριζωθεί και να αποξεσθεί, να αρχίσει ξανά.

Αυτά τα μικρά μαύρα κλαδιά δε σκέφτονται να μπουμπουκιά-

σουν,

Ούτε αυτά τα ξερά, κατάξερα χαντάκια ονειρεύονται τη βροχή.

Αυτή η γυναίκα που με συναντά στα παράθυρα - είναι ευπρεπής.

(Τρεις Γυναίκες, Ένα Ποιήμα για Τρεις Φωνές, Winter Trees, 1971)

Είμαι ασημένιος και ακριβής. Δεν έχω προκαταλήψεις.

Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως,

Ακριβώς όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.

Δεν είμαι σκληρός, μόνο ειλικρινής -

Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.

Τον περισσότερο καιρό αυτοσυγκεντρώνομαι στον απέναντι τοίχο.

Είναι ροζ, με στίγματα. Τον έχω κοιτάξει τόσο πολύ

Που νομίζω πως είναι μέρος της καρδιάς μου. Αλλά τρεμοσβήνει.

Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν ξανά και ξανά.

(Καθρέφτης, Crossing The Water, 1971)

Πόσο απέχει η κινηματογραφική «Σύλβια» της νεοζηλανδής σκηνοθέτιδος Κριστίν Τζεφς από την πραγματική Σύλβια Πλαθ; Αρκετά, σύμφωνα με τα δύο παιδιά της εκλιπούσης, τον Νίκολας και τη Φρίντα, όσο και με την καλύτερή της φίλη στην Αγγλία Ελίζαμπεθ Σίγκμουντ, οι οποίοι απορρίπτουν το έργο και το καταγγέλλουν ως «τραβεστί». Οι λόγοι είναι ότι η ταινία «βγάζει» μιαν άλλη Σύλβια Πλαθ.
Κατ' αρχήν, λέει η Σίγκμουντ, η σκηνή με τη Σύλβια εξαγριωμένη και μαινόμενη με την άφιξη στο σπίτι της τής ερωμένης του άντρα της Εσια Γουίβιλ να τους πετάει βίαια και τους δύο έξω δεν έλαβε ποτέ χώρα. Στη συνέχεια οδηγεί σαν χαμένη στην παραλία κοιτάζοντας τη θάλασσα. Στην πραγματικότητα η Πλαθ τούς φέρθηκε πολύ ευγενικά, οπωσδήποτε πληγωμένη αλλά με συγκρατημένο θυμό. Αφού έφυγαν, διηγείται η Σίγκμουντ, η Σύλβια δεν οδήγησε στη θάλασσα αλλά έβαλε τον μικρό Νίκολας στο αυτοκίνητο και οδήγησε στο δικό της σπίτι όπου πέρασε το βράδυ.
Ο άλλος λόγος που εξοργίζει τους κληρονόμους της Πλαθ είναι ότι η «βιομηχανία» Πλαθ απομακρύνεται από την πραγματική ποιήτρια. (Στη «βιομηχανία» Πλαθ συμπεριλαμβάνουν και το μυθιστόρημα της Κέιτ Μόσες Wintering, εκδόσεις St. Martin's Press, για τον βίο και την πολιτεία της Πλαθ.) Στην ταινία η αμερικανίδα ποιήτρια φαίνεται να μην έχει καθόλου φίλους και, σίγουρα, κανένας δεν την αγαπάει. Ακόμη, βγαίνει η εικόνα μιας Πλαθ καταθλιπτικής και κατακτητικής. Οπωσδήποτε ήταν λίγο και από τα δύο, αλλά στην ταινία υπερεκτιμώνται και υπερπροβάλλονται και οι δύο αυτοί παράγοντες για να υπάρξει ο μύθος ότι αγαπούσε μόνο τον εαυτό της.
Οπως ο Τεντ Χιουζ άλλαξε τη σειρά των ποιημάτων της συλλογής της Πλαθ Αριελ και αφαίρεσε δύο ποιήματα αλλοιώνοντας τη φωνή της ποιήτριας, έτσι και η Κριστίν Τζεφς αλλοιώνει την εικόνα της αμερικανίδας ποιήτριας, κατασκευάζοντας μια περσόνα πιο κοντά στις ανάγκες του κινηματογραφικού μύθου, καταγγέλλουν οι αντιρρησίες. Υπερτονίζεται η ζήλια, μεγαλοποιείται η μανιοκατάθλιψη, αγιογραφούνται οι νευρώσεις, χωρίς να ρίχνεται φως στην καλή πλευρά της, με το χιούμορ, την όρεξη για οικογενειακή ζωή, τη μανία με το τέλειο.
(Μια άλλη φίλη της Πλαθ, η αμερικανίδα ποιήτρια Ρουθ Φέινλαϊτ, με πρόσφατο άρθρο της στο TLS, όπου και δημοσιεύει αρκετές επιστολές της Πλαθ προς την ίδια, υποθέτει πως θα μπορούσε να είχε «σώσει» τη Σύλβια σ' εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο αν δεν είχε λείψει για τόσο μακρύ διάστημα στο Μαρόκο με το ζεύγος Τζέιν και Πολ Μπόουλς.)
Ηταν παραπάνω από ένας οι λόγοι που οδήγησαν τη Σύλβια Πλαθ στην αυτοκτονία. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν ήταν πολύ μικρή είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Μάλλον για τη μοιραία απόπειρα είχαμε συνδυασμό πολλών παραγόντων, όπως το διαζύγιο με τον Τεντ Χιουζ, σίγουρα ο φθόνος λόγω της πανέμορφης ερωμένης του, η ανταγωνιστικότητα με κάποιον που δεν είναι μόνο σύζυγός της αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικός ποιητής, η αποστασιοποίησή της από τα κοινά και, το σημαντικότερο, το να νιώθει ξένη σε μια ξένη χώρα. Ισως όμως να υπήρχε και κάτι σκοτεινό στο ποιητικό της DNA... [Κριτική για τη ταινία "Sylvia"(2003) της Κριστίν Τζεφς από τον έλληνα συγγραφέα και εκδότη Ντίνο Σιώτη]

"Την ίδια χρονική περίοδο έπεσαν στα χέρια μου μια όμορφη έκδοση των ποιημάτων της αμερικανίδας ποιήτριας Σύλβια Πλαθ καθώς και η ταινία,που έγινε για τη ζωή της και κυρίως της σχέση της με τον ποιητή Τεντ Χιουζ το 2003.Όσον αφορά τη ταινία με κάλυψε πλήρως ο κ. Ντίνος Σιώτης, σε άρθρο του στο "Βήμα" το 2004 όταν και ήταν υπέυθυνος τύπου της ελληνική πρεσβείας στη Βοστώνη.

Οι Εκδόσεις Κέδρος το 2003 κυκλοφορούν μια αξιόλογη έκδοση με τα ομορφότερα ποιήματα της συγγραφικής πορείας της Σύλβια Πλαθ.Μια έκδοση που επιμελήθηκαν οι Κατερίνα και Ελένη Ηλιοπούλου και που έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία.Περιλαμβάνει έναν μακροσκελή και περιεκτικό,για τη Σύλβια Πλαθ,πρόλογο της Κατερίνας Ηλιοπούλου -συνοδευόμενο από απόσπασμα ποιήματος του αγαπημένου ποιητή της Πλαθ,άγγλου Ουίλιαμ Γέιτς-.Επίσης περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο της ζωής της καθώς και τα εξής ποιήματα : δύο από τη συλλογή "Colossus And Other Poems"(1960), εικοσιένα ποιήματ της σπουδαίας συλλογής "Ariel"(1965), επτά ποιήματα της συλλογής "Crossing The Water"(1971) και οχτώ ποιήματα της συλλογής "Winter Trees"(1971).

Βέβαια κατά κύριο λόγο η τα "Ποιήματα" των Εκδόσεων Κέδρος στηρίχτηκαν,στη συλλεκτική έκδοση των ποιημάτων της Σύλβια Πλαθ,που εξέδωσε το 1981 ο αμερικανός ποιητής και σύζηγος της Τέντ Χιουζ,το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ.

Μεθύστε με Σύλβια λοιπόν!

Βιογραφικό Σύλβια Πλαθ
(από ελληνική Βικιπαιδεία)

Γεννημένη στο Τζαμάικα Πλέιν της Μασαχουσέτης (τμήμα της Βοστώνης), η Πλαθ έδειξε από νεαρή ηλικία την κλίση της, όταν εξέδοσε το πρώτο της ποίημα σε ηλικία 8 ετών. Ο πατέρας της, Όττο, καθηγητής κολεγίου και σημαίνουσα αυθεντία σε ό,τι αφορά τις μέλισσες, πέθανε περίπου την ίδια εποχή, στις 5 Οκτωβρίου 1940. Η Πλαθ συνέχισε την προσπάθεια έκδοσης ποιημάτων και σύντομων ιστοριών σε Αμερικανικά περιοδικά, και πέτυχε κάποια μικρή αναγνώριση.
Υπέφερε από σοβαρή διπολική διαταραχή κατά τη διάρκεια της ενηλίκου ζωής της. Στο προτελευταίο έτος των σπουδών της στο Κολέγιο Σμιθ, η Πλαθ έκανε την πρώτη της απόπειρα αυτοκτονίας. Αργότερα απεικόνισε την κατάρρευσή της στο ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Ο Γυάλινος Κώδων (The Bell Jar). Κλείστηκε σε ένα ψυχικό ίδρυμα (Νοσοκομείο ΜακΛίν), και άρχισε να φαίνεται πως πέτυχε μια ευπρόσδεκτη ανάνηψη, αποφοιτώντας από το Σμιθ με διακρίσεις το 1955.
Κέρδισε μια υποτροφία Φουλμπράιτ για το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου συνέχισε να γράφει ποίηση, περιστασιακά εκδίδοντας τη δουλειά της στην φοιτητική εφημερίδα Varsity. Στο Κέιμπριτζ γνώρισε τον Άγγλο ποιητή Τεντ Χιούζ. Παντρεύτηκαν στις 16 Ιουνίου 1956. Η Πλαθ και ο Χιούζ πέρασαν την περίοδο από τον Ιούλιο του 1957 μέχρι τον Οκτώβριο του 1959 ζώντας και δουλεύοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Πλαθ δίδασκε στο Σμιθ. Έπειτα μετακόμισαν στη Βοστώνη όπου η Πλαθ παρακολούθησε σεμινάρια με τον Ρόμπερτ Λόουελλ. Η σειρά αυτή σεμιναρίων επρόκειτο να έχει σημαντική επίδραση στην δουλειά της. Τα σεμινάρια παρακολουθούσε και η Ανν Σέξτον. Εκείνη την περίοδο επίσης οι Πλαθ και Χιούζ συνάντησαν για πρώτη φορά τον W. S. Merwin, ο οποίος θαύμασε τη δουλειά τους και παρέμεινε δια βίου φίλος. Όταν το ζευγάρι διαπίστωσε πως η Πλαθ ήταν έγκυος μετακόμισαν πίσω στη Μεγάλη Βρετανία.
Έζησαν για λίγο στο Λονδίνο και έπειτα εγκαταστάθηκαν στο North Tawton, μια μικρή πόλη στο Ντέβον. Εξέδωσε τη πρώτη ποιητική συλλογή της, Ο Κολοσσός (The Colossus), στην Αγγλία το 1960. Τον Φεβρουάριο του 1961 απέβαλε. Ένας αριθμός από ποιήματα αναφέρονται στο γεγονός αυτό. Ο γάμος της άρχισε να συναντά δυσκολίες και χώρισαν λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού. Ο χωρισμός του οφειλόταν κυρίως στη σχέση που είχε ο Χιούζ με την ποιήτρια Άσσια Γουέβιλλ.
Η Πλαθ επέστρεψε στο Λονδίνο με τα παιδιά τους, την Φρίντα και τον Νίκολας. Νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο σπίτι όπου κάποτε έμενε ο Γέιτς. Ήταν πολύ ευχαριστημένη γι’αυτό και το θεώρησε καλό οιωνό καθώς ξεκίνησε τις διαδικασίες νόμιμου χωρισμού. Ο χειμώνας 1962/1963 ήταν πολύ σκληρός. Στις 11 Φεβρουαρίου 1963, άρρωστη και με λίγα λεφτά, η Πλαθ αυτοκτόνησε εισπνεόντας φυσικό αέριο από τον φούρνο. Προτού πεθάνει, η Πλαθ τοποθέτησε φαγητό και γάλα στα παιδιά της. Είναι θαμμένη στο νεκροταφείο στο Χεπτονστάλλ, στο Γουέστ Γιορκσάιρ.

Ως χήρος της, ο Χιούζ έγινε ο εκτελεστής της διαθήκης της και διαχειριστής της προσωπικής και λογοτεχνικής περιουσίας της Πλαθ. Επόπτευσε και προετοίμασε την έκδοση των χειρογράφων της. Επίσης κατέστρευσε τον τελευταίο τόμο του ημερολογίου της Πλαθ, όπου εξιστορούσε με λεπτομέρειες τον καιρό που πέρασαν μαζί. Το 1982, η Πλαθ έγινε η πρώτη ποιήτρια που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ μετά θάνατον. (Για Τα Συλλογικά Ποίηματα)
Πολλοί κριτικοί, συχνά φεμινιστές, έχουν κατηγορήσει τον Χιούζ πως προσπάθησε να ελέγξει τις εκδόσεις για δικούς του σκοπούς. Ο Χιούζ, από τη μεριά του, αρνήθηκε έντονα τις κατηγορίες αυτές. Στην τελευταία συλλογή του, Γράμματα Γεννεθλίων (Birthday Latters), ο Χιούς έσπασε τη σιωπή του για την Πλαθ. Σ’αυτή, δεν απολογείται για τη συμπεριφορά του, αλλά παρ’όλο αυτό είναι εξαιρετικά ειλικρινής. Το καλλιτεχνικό έργο στο εξώφυλλο ήταν δημιουργία της Φρίντα.
Αν και οι κριτικοί αντέδρασαν ευνοϊκά στο πρώτο βιβλίο της Πλαθ, τον Κολοσσό, έχει επίσης περιγραφεί ως συνηθισμένη και με έλλειψη δράματος στις μεταγενέστερες δουλειές της. Θέμα μεγάλης συζήτησης είναι και η έκταση της επιρροής του Χιούζ στο γράψιμό της. Είναι ξεκάθαρο, από τα ημερολόγια και τα γράμματά της, πως σεβόταν πολύ το ταλέντο του Χιούζ και μιλούσε με σεβασμό γι’αυτό ακόμα και μετά το χωρισμό τους. Τα ποιήματα της Πλαθ, ωστόσο, είναι ξεκάθαρα γραμμένα στη δική της φωνή και οι ομοιότητες μεταξύ των έργων των δύο ποιητών είναι, στην επιφάνεια, ασήμαντες.
Τα ποίηματά της στην Άριελ οροθετούν μια φυγή από την πρότερη δουλειά της σε μια πιο εξομολογητική περιοχή ποίησης. Είναι πιθανό οι διδασκαλίες του Λόουελλ, που έδιναν έμφαση στον εξομολογητικό και εμπιστευτικό χαρακτήρα, να διαδραμάτισαν μεγάλο ρόλο σ’αυτή την αλλαγή. Ο αντίκτυπος της έκδοσης της Άριελ ήταν αρκετά δραματικός, με τις ειλικρινείς περιγραφές του μιας πτώσης προς την ψυχική ασθένεια και δριμεία αυτοβιογραφικά ποιήματα όπως το Daddy. Η ποίηση της Πλαθ έχει επίσης συνδεθεί με αυτή της Σέξτον. Και οι δύο έπασχαν από ψυχική ασθένεια και επίσης και οι δύο αυτοκτόνησαν, άρα οι συγκρίσεις είναι, ίσως, αναπόφευκτες.
Παρά το τεράστιο ποσό κριτικών και βιογραφιών που εκδόθηκαν μετά το θάνατό της, η συζήτηση γύρω από το έργο της Πλαθ μοιάζει συχνά με πάλη μεταξύ των αναγνωστών που παίρνουν το μέρος της και αναγνωστών που παίρνουν το μέρος του Χιούζ. Μια ένδειξη του επιπέδου της πικρίας που κάποιοι είχαν για τον Χιούζ είναι το γεγονός πως πολλοί άνθρωποι κατά καιρούς σκάλιζαν για να σβήσουν το όνομα Hughes από την επιτύμβιά της στήλη.

Ποίηση
The Colossus (1960)
Ariel (1965)
Crossing the Water (1971)
Winter Trees (1972)
The Collected Poems (1981)

Πεζά
The Bell Jar (1963) με το ψευδώνυμο 'Victoria Lucas'
Letters Home (1975) προς και επιμελημένα από τη μητέρα της
Johnny Panic and the Bible of Dreams (1977) (η Βρετανική έκδοση περιέχει δύο ιστορίες που δεν περιέχονται στην Αμερικανική έκδοση)
The Journals of Sylvia Plath (1982)
The Magic Mirror (1989), Η διατριβή της τελειόφοιτης Πλαθ στο Κολέγιο Σμιθ
The Unabridged Journals of Sylvia Plath, επιμελημένα από την Karen V. Kukil (2000)

Παιδικά
The Red Book (1976)
The It-Doesn't-Matter-Suit (1996)
Collected Children's Stories (UK, 2001)
Mrs. Cherry's Kitchen (2001) " Ν.Ι.Π.

(...) - N.I.Π. Z'

Ανεκπλήρωτοι έρωτες

αθώες αγάπες

νεκρές ψυχές

που ποτέ

μα ποτέ

δε θα βρεθούν

εκεί που ήθελαν

εκεί που πίστευαν ότι ανήκουν

Ήταν και είναι ακόμη

η Α και η Α

ή μάλλον

η Α και η Α

δυο γυναίκες διαφορετικές

στον ίδιο άντρα

τον αγάπησαν

και τον θέλουν όσο τίποτα

κι αυτός δε θα πει όχι

υγραίνεται μαζί τους

και τις συμπονά

τις αγαπά λέει

μα δε θα τα καταφέρουν ποτέ

Γιατί έτσι το είπε η Μοίρα

και οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν σ' εκείνη

κάτι θα ξέρει

κι ας τη μισούν οι σχέσεις

και οι εραστές των

Ήταν η Α και η Α

ή μάλλον

η Α και η Α

και είναι ακόμη

και τον αγαπούν

μα αυτός πιστεύει

στη Μοίρα

14.01

"Εν Κατακλείδι" - Στράτος Π. (10/01/07)

Πές μου,πές μου ένα λόγο να μείνω
ένα λόγο να μη συνεχίσω αυτό που είμαι
παλεύω με μένα,με όλους,με σένα
συναισθήματα κρυμμενα σε σκοτεινές γωνίες.

Σκέψεις,ένα κουβάρι αδέξια τυλιγμένο
Λόγια,θαμένα καλά σ' ένα αραχνοΰφαντο σεντούκι
κάθε νύχτα ένα πεδίο μάχης
και η αυγή με βρίσκει ηττημένο.

Μέθη,γλυκιά μέθη
διαφορετική,παράξενη,θολώνει τη λογικη
"γεύσου τη ζωή,αφέσου στην αγάπη"
η φωνή συνέχισε:"απόλαυσε τον έρωτα".

Γράφω για σένα,για να σε κρατήσω μέσα μου
Γράφω για να εξιλεωθώ,ότι δεν είπα και δε θα πω πια
δεν άντεξες,χάθηκες στο λαβύρινθό μου,χωρίς διέξοδο
νιώθω εκείνο το άρωμα,ανοίγω τα μάτια..

Πίνοντας την τελευταία γουλιά
φτάνοντας στο τέλος και αυτού του ποτηριού
είμαι σίγουρος πια,έχω φτάσει στο ναδίρ
λίγο ακόμα...με βλέπεις;είμαι εγώ

Στέκομαι σαστισμένος,μια εικόνα χίλιες αναμνήσεις
ένιωσα να διαπερνάς κάθε κύτταρο του σώματός μου
ήμουν αυτο που είδες μέσα μου...θάφτηκε,χάθηκε
αργησα,συγχώρεσέ με...για σένα κράτησα μόνο την αλήθεια.

Ελπίζω,ελπίζω στο αύριο,σ'ένα καλύτερο αύριο
είμαι εδώ,μ'ακούς;ίσως πάλι όχι.
Η νύχτα χάνεται μέσα στην αυγή
το φως πλησιάζει και την καταπίνει αργά.

Φεύγω...

"Νοέμβριος 2006

Ένα ταξίδι...

εκείνο το βράδυ...

Όλα μια αλήθεια, δε με πίστεψες.

Μια ανάμνηση τώρα πια...

... και για σένα ένα τίποτα!"

Στράτος Π.

(...) - N.I.Π. ΣΤ'

Άρρωστος

κι όλο πιο ευάρεστος

με όσα μ' άφησε η τύχη

Άκαμπτος

και με τις πράξεις άσπιλος

χωρίς μαγνήτη

Έγιανα

χωρίς καρδιά δε το ξερα

και την αγάπη ένιωσα

και θέλω κι άλλο

Κάμφθηκα

χωρίς μυαλό ενέδωσα

σε ένα κορίτσι άλλο

Απόρησα

χωρίς ψυχή κοιμήθηκα

το θάνατο πως βρήκα

Μα έφυγα

για πάντα από δω

Πάρτε με

αμόλυντος το ήθελα

να πέσω στο κενό

Δε ξέρω..

δε ξέρω..

Γλυκό ήταν και πέθανε

09.01

"Η Θάλλασα Μέσα Μου.." - Ν.Ι. Πουλάκος

Σε κοιτάζω με απόγνωση

να ξεφύγω δεν μπορώ

θα σε ονειρευτώ

να το ξέρεις

"Διακοπές Στο Παρίσι" - Σώμερσετ Μωμ

Η Πάτσυ τον είχε ρωτήσει αν είχε περιπέτειες στο Παρίσι, και της είχε απαντήσει, με την βεβαιότητα πως δεν έλεγε ψέματα, αρνητικά. Ήταν γεγονός πως δεν είχε κάνει τίποτα. Ο πατέρας του είχε την εντύπωση πως είχε γλεντήσει τρελά και ανησυχούσε μήπως είχε πάρει μάλιστα κάποια ανομολόγητη αρρώστεια, και όμως δεν είχε πάει ούτε με μια γυναίκα. Μόνον ένα του είχε συμβεί, κάτι μάλλον περίεργο αν το συλλογιζόταν κανείς, και τώρα δεν ήξερε , τι ακριβώς να κάνει: τα θεμέλια του κόσμου του, είχαν γκρεμιστεί!

*Από τα κορυφαία εργά ενός σπουδαίου βρετανού συγγραφέα του 20ου αιώνα. Ο βρετανός συγγραφέας Σώμερσετ Μωμ(1874-1965) υπήρξε ένας εξαίρετος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος αλλά και θεατρικός συγγραφέας, έργα του μεταφέρονται κατά κόρον στο θέατρο αλλά κια στον κινηματογράφο. Τα βιβλία του έχουν διαβαστεί και λατρευτεί από τους συμπατριώτες του, με το όνομα του να γίνεται το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο στην Βρετανία. Το "Διακοπές στο Παρίσι" υπήρξε από τα συγκλονιστικότερα αυτοβιογραφικά -όπως και τα περισσότερα έργα του- βιβλία του, και χρονολογείται στη περίοδο του μεσοπολέμου. Στην Ελλάδα εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Γκοβόστη, σε μετάφραση Στ. Βουρδούμπα." Ν.Ι.Π.