Περπατώντας στους δρόμους στο τελείωμα και αυτής της βραδιάς
μόνος για μια ακόμη φορά, σκεπτικός, γεμάτος με αλκοόλ
Επιθυμεί να μην έρθει η ώρα εκείνη, να μην τον αντικρύσει
Εκείνο το είδωλο στον καθρέφτη, η αλήθεια ή το ψέμα της ζωής του;
Α :
Φορούσε το παλτό
που κάλυπτε τη γύμνια του κορμιού της
- αχ, σ' αγαπώ μικρό
κι ασθενικό πλασματάκι της νιότης μου
Έλα κοντά μου
χωρίς εσένα - όλα μάταια θα ναι.
B :
Τί κοιτάς; Παγιδεύεσαι μέσα στο ίδιο σου το βλέμμα
Τί αναπολείς; Μικρές στιγμές συναισθηματικής ηδονής,
αγάπες χαμένες στου χρόνου τη λήθη
ποτέ δε δόθηκες ολοκληρωτικά στον έρωτα, ποτέ.
A :
Δε με ακούς όταν σου μιλώ για το νέκταρ της ζωής
απεγνωσμένος άρρωστος χωρίς προοπτική
Παρωπίδες φορώντας στη συνουσία της στιγμής
διώχνεις το πλασματάκι που σου έδωσε πνοή
Νιώσε μόνο, κλάψε..
Β :
Ο έρωτάς σου καταστρέφει – η αγάπη σου πονά
Αλώβητος θα βγω και απ’ αυτή σου τη ψευδαίσθηση
ένα όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη, σε στοιχειώνει
Tο νέκταρ που δοκίμασες, ένα γλυκόπιοτο δηλητήριο.
Α :
Ήπια πολύ χθες βράδυ είναι αλήθεια ειλικρινής
για πάντα και ποτέ δε θα εγκαταλείψω τη πηγή της καρδιάς μου
ψευδαίσθηση δεν ήταν όμως, όνειρο -ναι! μιας ψυχής
αλκοολική ρινίδα η ματιά σου, στο μακρινό φως της βραδιάς μου
B :
Κλείσε τα μάτια, φέρε στο νού σου εκείνη ξανά
Ξύπνα! Κοίτα γύρω σου, η αλήθεια στο ψέμα του έρωτα σου
Εγώ είμαι εσύ και εσύ εγώ... πώς να ερωτευτεί μια ψυχή
όταν ολοκληρωτικά πουθενά να δοθεί δε μπορεί;
Α :
Μα μπορεί και όμως μπορώ κι ας το αρνείσαι
κι όταν ξυπνώ θέλω να κοιμάμαι πάντα με εκείνη
το πρόσωπο, τα χέρια της, το άρωμα του κορμιού της
θα ερωτευτώ και θα το κάνω με τρόπο ποιητικό
Σα τη μούσα του Ελύτη και τον ερωτικό λόγο του Ρίτσου θα την βρω.
Β :
Θεέ μου, δε μπορώ να σ’ αντικρίζω άλλο
Δεν αγαπάς, δεν κατακτάς – μονάχα αποπλανείς
γυρεύεις τον αιώνιο έρωτα, αυτόν που θα σε λυτρώσει
Μέχρι τότε ζεις για την υπέρβαση της ηδονής,
για την κορύφωση της ύστατης στιγμής.
A :
Συζητούσα - θυμάμαι έντονα, μαζί σου χθες βράδυ
δεν είχες πολλά να πεις μας ούτε και να δείξεις
για μια κοπέλα σου ‘λεγα που με πάθος ανακάλυψα
ουτοπία μου ξανάπες - μα τι άλλο θα περίμενα από σένα;
Άκου φίλε του εαυτού μου, θα την αγαπήσω μέχρι θανάτου
- ακούς;
Β :
Τα λόγια σου με κάνουν να λυγίζω, φωνές Σειρήνων σα να ηχούν
και εκείνο το χαμόγελο, εκείνο το άρωμα – ανεξίτηλα
Κλειστά τ’ αυτιά μου όμως θα κρατήσω, σ’ αυτό το
απεγνωσμένο ξέσπασμά σου γι’ αγάπη δε θα παραδοθώ
Μα θυμήσου τότε, από έρωτα κραύγαζες και πάλι,
και οι συνέπειες... καταστροφικές.
Α :
Kαι προς στιγμήν ελπίζοντας σ’ έπεισα, καθώς έβλεπα
την άθλια πλευρά σου - γιατί;
Θα με βασανίζεις για πάντα - γιατί;
To να μισώ τον έρωτα είναι η γιατρειά μου
και η καρδιά μου αστείρευτη με πάθος νοσταλγεί
μια απύθμενη δεξαμενή κείτεται μπροστά μου
Θα φύγω κατά πάνω της, θα δεις..
Β :
Δες αυτό:
Εγώ και εκείνη αγκαλιά βλέποντας τον ήλιο να χάνεται
καθώς σαλπάρουμε, κρύος ο αέρας να χτυπάει να πρόσωπά μας
Μα εκείνη ταξιδεύει μακριά και γω ακολουθώ, ανήμπορος να πλησιάσω
Την αισθάνομαι κοντά κι όμως αδυνατώ να την αγγίξω
Η θύμησή της γίνεται σκέψη και η σκέψη εμμονή,
έχει κατακλύσει το μυαλό μου. Κι όμως δε τη φτάνω όσο κι αν πλησιάζω
Τώρα μόνος, ο ουρανός σκοτεινός, η θάλασσα μαύρη,
ένα φως πουθενά.
Επίλογος
Β:
Ναι! Σ' άκουσα! Για μια στιγμή δοκίμασα ότι νιώθεις
Σε κοιτώ και βλέπω να δακρύζεις, άραγε πόνος είναι πάλι;
Κοίτα τα μάτια μου, στεγνά - σε κάνει ν' απορείς
Ο φόβος να νιώσω ότι λες, μου έγινε συνήθεια
Ένας άθλιος εγωκεντρικός μπάσταρδος μιλώντας στον καθρέφτη
από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ, ένας αντικατοπτρισμός
αυτό είμαι
Το χέρι σου γροθιά, σπάσε με και αναγεννήσου μέσα απ’ τα κομμάτια μου.
Βρες τη δεξαμενή σου και πλημμύρισε από έρωτα
Τίποτα δε μ’ αγγίζει πια, απλά περνά κι απομακρύνεται.
Μίσησε με και ίσως τότε να σωθείς…!
Α:
Σ' άκουσα λοιπόν κι ας συγκρούομαι μαζί σου
Κι αν πονάς και εκδικείσαι καταλαβαίνω
Στον έρωτα όμως, στην αγάπη, στο πάθος της απόλαυσης,
στην ελεγεία της πράξης, στην πεμπτουσία του συναισθήματος,
στην "Λυγεία" της καρδιάς μου, στο υπέρτατο αγαθό της ψυχής,
στο αλάτι της ύπαρξής μας,
σε αυτό το γαμημένο κάτι που μας κάνει ανθρώπους
ανθρώπους ναι! τρυφερούς μα και ερωτευμένους.
Θα σε μισήσω, θα σε αγαπήσω
και θα σε σώσω..
.. θα ερωτευτείς και πάλι!
Βακχικόν – Στράτος Π.