"Καμιά φορά τα βράδια" - Αθηνά (29/6/2007)

Μη κοιτάς έξω
Είναι όλα ένα απελπισμένο όνειρο
Που στάζει και εξατμίζεται
Άμορφο και γρήγορο
Λαμπερά έκπτωτο και καταστροφικό

Αλλού σβήνουν οι άνθρωποι νωχελικά
Υποφέρουν χωρίς διαμαρτυρία
Αγνότητα μέσα στη λάσπη της κακουχίας
Και εδώ δυστυχούμε αν δε πλουτίζουμε
Η έχουμε καιρό να γαμήσουμε

Μικροί μου ποιητές
Σας κρατάω στις χούφτες μου
Και παίζω μαζί σας
Σας βασανίζω για κάθε ευτυχισμένο στίχο σας
Πείτε μου σε πιο κόσμο να ψάξω την αντανάκλαση σας

Χτες σου γύρισα τη πλάτη
Μου φάνηκες λίγος μέσα στη τόση δυστυχία
Σ’ αγαπώ μα θα σ’ αφήσω
Γιατί κάποιοι άνθρωποι
βρίσκουν μόνο στη φυγή την ευτυχία

καμιά φορά τα βράδια
αναρωτιέμαι πως να ΄ναι ο παράδεισος
μετά γελάω υστερικά
και κοιμάμαι..
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι

"Animal Farm" - George Orwell (1945)

Δεν είχαν προχωρήσει ούτε είκοσι μέτρα και σταμάτησαν. Σαματάς ακούστηκε στο σπίτι. Γύρισαν τρέχοντας πίσω και κόλλησαν στο παράθυρο. Είχε ανάψει άγριος καβγάς. Φωνές, χαλασμός, γροθιές στο τραπέζι, βλέμματα όλο καχυποψία και έντονες λογομαχίες. Ο λόγος που είχαν γίνει μαλλιά κουβάρια ήταν, προφανώς, το γεγονός ότι ο Ναπολέων και ο λόρδος Πίλκινγκτον είχαν ρίξει ταυτόγχρονα έναν άσσο μπαστούνι.

Δώδεκα φωνές ούρλιαζαν με μανία και ήταν όλες ίδιες. Τώρα ήταν ολοφάνερο τι είχε συμβεί στις φάτσες των γουρουνιών. Τα ζώα απ' έξω κοιτούσαν πότε τα γουρούνια και πότε τους ανθρώπους, πότε τους ανθρώπους και πότε τα γουρούνια, ύστερα πάλι τα γουρούνια και πάλι τους ανθρώπους, αλλά ήταν αδύνατον να διακρίνουν ποιος ήταν ποιος.

*Από τα κορυφαία παγκόσμια μυθιστορήματα, η Φάρμα των Ζώων, το προτελευταίο από τα δύο διάσημα τελευταία βιβλία -το άλλο το γνωστό 1984- του βρετανού συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ. Μεγάλη εκδοτική επιτυχία, παγκόσμιος σάλος, πολλά χρήματα αυτή η έυφυέστατη και επιτυχής οργουελική προσπάθεια παρουσίασης της Ρωσικής Επανάστασης και του μετέπειτα σοσιαλιστικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Γράμματα το 2001 σε μτφρ της Κατερίνας Χριστοδούλου.

Βιογραφικό Τζωρτζ Όργουελ

(από την ελληνική βίκι-παιδεία)

O Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν η Φάρμα των Ζώων και το 1984. Ο Τζωρτζ Όργουελ γεννήθηκε στο Μοντιχάρι της Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911.
Τα χρόνια 1917-1921 σπούδασε υπότροφος στο Ήτον, όπου πρωτοδημοσίευσε κείμενά του σε περιοδικά. Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό.
Τα βιβλία του Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου (1933), Μέρες της Μπούρμα (1934), Η κόρη του παπά (1935) και Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.
Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.
Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984, κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.
To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα των Εβρίδων, ο βρετανός λογοτέχνης απαγόρεψε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.

Μυθιστορήματα

-Down and Out in Paris and London (1933) [1]
-Burmese Days (1934) [2]
-A Clergyman's Daughter (1935) [3]
-Keep the Aspidistra Flying (1936) [4]
-The Road to Wigan Pier (1937) [5]
-Homage to Catalonia (1938) [6]
-Coming Up for Air (1939) [7]
-Animal Farm (1945) [8]
-Nineteen Eighty-Four (1949) [9]

Δοκίμια

-A Nice Cup of Tea (1946) [10]
-Shooting an Elephant (1936) [11]
-A Hanging (1931) [12]
-The Lion and The Unicorn: Socialism and the English Genius (1941) [13]
-Looking Back on the Spanish War (1943) [14]
-Notes on Nationalism (1945) [15]
-Decline of the English Murder (1946) [16]
-Reflections on Gandhi (1949) [17]
-The Prevention of Literature (1946) [18]

Ποιήματα

-A Little Poem
-Awake! Young Men of England
-Kitchener
-Our Minds are Married, But we are Too Young
-The Pagan
-The Lesser Evil
-Poem From Burma* Ν.Ι.Π.

Διαδικτυακή Συλλογή ΧΙ

"The Populist Manifestos" - Lawrence Ferlinghetti (1981)

H περισσότερη μοντέρνα ποίηση είναι πεζή
μα λέει πολλά

για τον "άψυχο πολιτισμό" μας

και το τι προξένησε στους ελεύθερους ανθρώπους μας,

τον άντρα Έρωτα και τη γυναίκα Έρωτα,

τον μέσα μας αναρχικό

που είναι ποιητής.

Η περισσότερη μοντέρνα ποίηση είναι πεζή

μα λέει πολλά

για το πως η ψυχή έφυγε

απ' τις πόλεις μας,

απ' τα κτίριά μας,

πάει το τραγούδι απ' τις δακτυλογράφους,

πάει το τραγούδι απ' τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μας,

τη συμπαγή μουσική μας

(...)

*Έχοντας διαβάσει Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Κορσό ήρθε η ώρα του εκδότη της Μπητ γενιάς του '50, του αμερικανού με γαλλικές ρίζες Λώρενς Φερλινγκέτι, ένας ζωντανός θρύλος της τότε κουλτούρας. Άρτι αφιχθείς από τις σπουδές του στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του '50, ο Φερλινγκέτι -ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας ήδη- ανοίγει μαζί με τον Πήτερ Μάρτιν το βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο City Lights Books στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι ο εκδοτικός οίκος της Μπητ λογοτεχνίας. Η παρούσα έκδοση, τα Λαϊκά Μανιφέστα -περιλαμβάνει τα τρία Λαϊκά Μανιφέστα, ένα μικρό αυτοβιογραφικό σημείωμα, μια πρόζα ποιήματος και τη συνέντευξη του Φερλινγκέτι στη Le Monde του 1980-, περιλαμβάνεται στην έκδοση Εndless Life : Selected Poems του 1981. Στην Ελλάδα ήρθε από τις Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος στα 1988, σε μτφρ του έλληνα ποιητή Γιώργου Μπλάνα.

Βιογραφικό Λώρενς Φερλινγκέττι

(από το blog K. σ-Μ)

Ο Λόρενς Φερλινγκέττι γεννήθηκε στο Γιόνκερς της Νέας Υόρκης από οικογένεια Iταλοπορτογάλων σεφαρδιτών εμιγκρέδων. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στη Σορβόννη και υπηρέτησε ως αξιωματικός του Αμερικανικού Ναυτικού κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Μέχρι το 1953, διδάσκει γαλλικά, γράφει λογοτεχνική κριτική και ζωγραφίζει. Το 1953, με την συνεργασία του Πήτερ Μάρτιν, ανοίγει το βιβλιοπωλείο "City Lights", ένα από τα λίγα ανεξαρτητα βιβλιοπωλεία των Ηνωμένων Πολιτειών που ήδη μετράει περισσότερο από μισό αιώνα δραστηριότητας. Δύο χρόνια αργότερα ιδρύει τον ομώνυμο εκδοτικό οίκο από τον οποίο κυκλοφορούν τα πρώτα λογοτεχνικά έργα των Μπήτνικς. O Φερλινγκέτι ζει μια δραστήρια ζωή: γράφει ποίηση, εκδίδει βιβλία, κουμαντάρει το βιβλιοπωλείο, ζωγραφίζει - τα έργα του εκτίθενται σε γκαλερί και μουσεία - και για να ξεκουράζεται καταφεύγει, πού και πού, στο εξοχικό του καταφύγιο, στην άγρια φύση του Big Sur της Καλλιφόρνια.

Βιβλιογραφία

-Pictures of the Gone World, City Lights, 1955.
-A Coney Island of the Mind, New Directions, 1958.
-Her, New Directions, 1960.
-Starting from San Francisco, New Directions, 1961.
-Unfair Arguments with Existence, New Directions, 1963.
-Routines, New Directions, 1964.
-An Eye on the World: Selected Poems, MacGibbon & Kee, 1967.
-The Secret Meaning of Things, New Directions, 1969.
-Tyrannus Nix, New Directions, 1969.
-The Mexican Night, New Directions, 1970.
-Back Roads to Far Places, New Directions, 1971.
-Open Eye Bound with Open Head by Allen Ginsberg, Sun Books, 1972.
-Open Eye, Open Heart, New Directions, 1973.
-Who Are We Now, New Directions, 1976.
-Northwest Ecolog, City Lights, 1978.
-Landscapes of Living and Dying, New Directions, 1979.
-Literary San Francisco: A Pictoral History from its Beginnings to the Present Day With Nancy Joyce Peters, City Lights/Harper and Row, 1980.
-A Trip to Italy and France, New Directions, 1980.
-Endless Life: Selected Poems, New Directions, 1981.
-Over All the Obscene Boundaries: European Poems and Transitions, New Directions, 1984.
-Seven Days in Nicaragua Libre, City Lights Books, 1984.
-When I Look at Pictures, Peregrine Smith Books, 1990.

-A Buddha in the Woodpile, Atelier Puccini, 1993
-A Far Rockaway Of The Heart, New Directions, 1998
-Love in the Days of Rage, 2001
-Americus: Part I, 2004 * Ν.Ι.Π.

"Πως Τολμάς Και Νοσταλγείς, Τσόγλανε;" - Γιάννης Αγγελάκας (1999)

Πριν αρχίσουν όλα

Είχαν κιόλας αρχίσει

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί

Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν

Τ' ακολούθησα

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.

*

Είμαστε εδώ

Χωρίς να είμαστε

Αναπνέουμε

Περπατάμε

Μισούμε

Αγαπάμε

Αγοράζουμε

Πουλάμε

Μόνο και μόνο

Για να δικαιολογούμε

Την απουσία μας

Πως μπορεί να ονομάζεται

Ένας κόσμος

Φτιαγμένος από σκιές

Ανύπαρκτων Σωμάτων

Οι καθρέφτες αποτυπώνουν

Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου

Είμαστε όλοι

Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα

Μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας

Για την εποχή των πραγμάτων

Που θα ακολουθήσει

Τη δικιά μας εποχή των σκιών

*

Είδα έναν άντρα να πέφτει

όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή

*Έντεκα χρόνια από το ποιητικό του ντεμπούτο με τη συλλογή "Σάλια, μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι", ο απόλυτος έλληνας ροκ σταρ, στα τελευταία χρόνια του θρυλικού συγκροτήματος των Τρυπών και πριν ακολουθήσει τη σόλο καριέρα του, βγάζει μερικά νέα του δυνατά στιχάκια και πάλι από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Ποιήματα καθώς και το πεζό "Εκτροφείο Ανάγωγων Ψυχών" περιλαμβάνει η συλλογή.

Βιογραφικό Γιάννη Αγγελάκα

Δείτε το στο παρακάτω link :

http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/1988.html * N.I.Π

(Διαδικτυακή Συλλογή ΧΙ)

"The Picture Of Dorian Gray" - Oscar Wilde (1891)

Σ' ένα τέταρτο περίπου, πήρε τον αμαξά κι έναν υπηρέτη κι ανέβηκαν πάνω. Χτύπησαν την πόρτα, αλλά δεν πήραν απάντηση. Φώναξαν πολλές φορές. Όλα ήταν σιωπηλά. Στο τέλος, αφού προσπάθησαν μάταια να παραβιάσουν την πόρτα, σκαρφάλωσαν στη στέγη και πήδηξαν στο μπαλκόνι του δωματίου. Οι μπαλκονόπορτες υποχώρησαν εύκολα. Οι σύρτες τους ήταν παλιοί και φθαρμένοι.

Όταν μπήκαν στο δωμάτιο, βρήκαν κρεμασμένο στον τοίχο ένα λαμπρό πορτρέτο του κυρίου τους όπως ήταν την τελευταία φορά που τον είχαν δει, σ' όλο το θαύμα της εξαίσιας νιότης κι ομορφιά του. Στο πάτωμα κειτόταν ένας άντρας νεκρός, ντυμένος με βραδινό κοστούμι και μ' ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά του. Ήταν μαραμένος, ρυτιδιασμένος κι αποκρουστικός στην όψη. Μόνο όταν κοίταξαν προσεκτικά τα δαχτυλίδια του, τον αναγνώρισαν.

*Από τα εκπληκτικότερα παγκόσμια μυθιστόρηματα του 19ου αιώνα, "παιδί" του αγγλικού αισθητισμού, γραμμένο από τον σπουδαίο ιρλανδό συγγραφέα, ποιητή, κριτικό και θεατράνθρωπο Όσκαρ Ουάιλντ. Αρχικά δημοσιευμένο στο "Μηνιαίο Περιοδικό Λίπινκοτ" τον Ιούλιο του 1890 -τότε ο εκδότης Τζ. Στόνταρτ ζήτησε τόσο από τον Ουάιλντ όσο και από τον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ δύο ιστορίες, ο δεύτερος έγραψε "Το Σήμα των Τεσσάρων"-, άρεσε τόσο που εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα. Ουσιαστικά πρόκειται για το μοναδικό αμιγώς μυθιστόρημα του Ουάιλντ. Η ελληνική του έκδοση επιχειρήθηκε στα 1990 από τις Εκδόσεις Γράμματα, σε μτρφρ Τίνας Στεφανοπούλου. Περιλαμβάνει πέρα από το 280σέλιδο μυθιστόρημα, έναν 11σέλιδο πρόλογο του άγγλου κριτικού Πήτερ Ακρόυντ που δημοσιεύτηκε στα 1895 και τη διάσημη 2σέλιδη περίληψη των αισθητικών απόψεων του Ουάιλντ περί τέχνης(http://vakxikon.blogspot.com/2007/01/oscar-wilde-1891.html) που δημοσιεύτηκε στην "Δεκαπενθήμερη Επιθεώρηση" τον Μάρτη του 1891.

Βιογραφικό Οscar Wilde

(από την ελληνική βίκιπαιδεία)

Ο Όσκαρ Ουάιλντ (πλήρες όνομα Όσκαρ Φίνγκαρ Ο'Φλάχερτι Γουίλ Ουάιλντ, 16

Οκτωβρίου 1854 - 30 Νοεμβρίου 1900) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, μυθιστοριογράφος, ποιητής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας που έζησε στο τέλος της Βικτωριανής Εποχής. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται το μυθιστόρημα Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκραίη και το τελευταίο του έργο-επιστολή De Profundis.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο και ανατράφηκε στους κόλπους μιας Προτεσταντικής οικογένειας. Η μητέρα του, Τζέην Φραντσέσκα Έλτζι (Jane Francesca Elgee), ήταν επιτυχημένη συγγραφέας (γνωστή και με το ψευδώνυμο Speranza) ενώ ο πατέρας του, Σερ Ουίλλιαμ Ουάιλντ, ήταν επιτυχημένος ιατρός και χειρούργος. Μέχρι την ηλικία των εννέα ετών, λάμβανε μαθήματα κατ' οίκον ενώ την περίοδο 1864-1871 φοίτησε στο Portora Royal School, 160 χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Δουβλίνου. Μετά την αποφοίτησή του, σπούδασε στο Trinity College μέχρι το 1874, όπου διακρίθηκε ως εξαιρετικός φοιτητής, κερδίζοντας για τις επιδόσεις του, το Χρυσό Μετάλιο Μπέρκλεϊ, το οποίο αποτελούσε την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση για φοιτητή του κολεγίου. Του χορηγήθηκε επιπλέον υποτροφία για το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου και συνέχισε τις σπουδές του μέχρι το 1878, λαμβάνοντας το βραβείο Newdigate για την ποιητική του σύνθεση με τίτλο Ραβέννα (Ravenna) και αποφοιτώντας με άριστα. Την ίδια περίοδο πρέπει να επηρεάστηκε από το ρεύμα του αισθητισμού και τις θεωρίες των John Ruskin και Walter Pater, οι οποίοι δίδασκαν στην Οξφόρδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του Ουάιλντ.
Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, ο Ουάιλντ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο μαζί με τον φίλο του Φρανκ Μάιλς, γνωστό ζωγράφο της εποχής. Νωρίτερα είχε γνωρίσει στο Δουβλίνο την Florence Balcome, την οποία και ερωτεύτηκε. Εκείνη συνδέθηκε τελικά με τον συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, γεγονός που φαίνεται πως αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο ο Ουάιλντ εγκατέλειψε την Ιρλανδία. Το 1881 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (Poems), η οποία έλαβε και θετικές κριτικές, ενώ το Δεκέμβριο του ίδιου έτους ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για μία σειρά θεωρητικών διαλέξεων που έδωσε για το αισθητικό κίνημα στη Βρετανία. Ο Ουάιλντ είχε προγραμματίσει αρχικά να παραδώσει πενήντα διαλέξεις σε διάστημα τεσσάρων μηνών, ωστόσο τελικά η παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες διήρκησε περίπου ένα χρόνο δίνοντας στο διάστημα αυτό συνολικά 140 διαλέξεις.

Επιστρέφοντας από την Αμερική, ο Ουάιλντ επισκέφτηκε το Παρίσι όπου ολοκλήρωσε το δεύτερο θεατρικό του έργο The Dutchess of Padua που δεν σημείωσε αξιοσημείωτη επιτυχία. Αργότερα πραγματοποίησε διαλέξεις στη Βρετανία και την Ιρλανδία. Κατά την παραμονή του στο Δουβλίνο, γνώρισε το καλοκαίρι του 1884, την Κόνστανς Λόυντ, κόρη εύπορης Ιρλανδικής οικογένειας, την οποία παντρεύτηκε και μαζί απέκτησαν δύο γιούς ονόματι Cyril και Vyvyan, το 1885 και 1886 αντίστοιχα. Προκειμένου να συντηρήσει οικονομικά την οικογένειά του, ο Ουάιλντ εργάστηκε σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, μεταξύ αυτών η Paul Mall Gazette και η επιθεώρηση Dramatic Review, παρέχοντας δημοσιογραφικά κείμενα και κριτικές. Την περίοδο 1887-1889 ανέλαβε την έκδοση του μηνιαίου περιοδικού The Lady's World, το οποίο μετονόμασε σε The Woman's World και προέβει σε αλλαγές με στόχο την αλλαγή του ύφους του. Ειδικότερα, προέβαλε καλλιτεχνικά και πολιτικά θέματα, αποσκοπώντας στην καλλιέργεια ενός ευρύτερα ευαισθητοποιημένου - κυρίως γυναικείου - αναγνωστικού κοινού. Εγκατέλειψε το εγχείρημά του δύο χρόνια αργότερα.

Τα επόμενα χρόνια αποτέλεσαν μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο σε ότι αφορά το λογοτεχνικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ. Το 1888 εκδόθηκε ένα από τα πιο γνωστά έργα του, Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια (The Happy Prince and Other Tales). Το μοναδικό μυθιστόρημα του, Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη, εκδόθηκε στην τελική του μορφή το 1891, ενώ από το 1890 είχε παρουσιαστεί στο περιοδικό Lippincott's Magazine. Αρκετοί κριτικοί αναγνωρίζουν σε αυτό, αυτοβιογραφικά στοιχεία και παραλληλισμούς ανάμεσα στον κεντρικό ήρωα και τον συγγραφέα. Το ίδιο βιβλίο χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κατά την διάρκεια της μεταγενέστερης δίκης του, κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία. Το Δεκέμβριο του 1892 παρουσιάστηκε η θεατρική του κωμωδία Η Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ (Lady's Windermere's Fan), η οποία έτυχε θερμής υποδοχής, γεγονός που πιθανά να παρακίνησε τον Ουάιλντ να συνεχίσει να γράφει για το θέατρο. Μεταξύ των μεταγενέστερων θεατρικών του έργων συγκαταλέγονται τα Μία γυναίκα χωρίς σημασία (A Woman of No Importance, 1893), Ένας ιδανικός σύζυγος (An Ideal Husband, 1895) και The Importance of Being Earnest (1895).

Οι ερωτικές επιλογές του Όσκαρ Ουάιλντ και ειδικότερα η – απαγορευμένη στη Βρετανία εκείνη την εποχή – ομοφυλοφιλία του, προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση στην εποχή του. Οι βιογράφοι του αναφέρουν πως πιθανότατα να ανέπτυξε για πρώτη φορά ομοφυλοφιλική ερωτική σχέση με τον Ρόμπερτ Μπάλντουϊν Γκρος (Robert Baldwin Gross), περίπου το 1887, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως ο Ουάιλντ είχε νωρίτερα συνειδητοποιήσει την ομοφυλοφιλική του φύση, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, αναφέροντας πιθανή σχέση του με τον Φρανκ Μάιλς[1]. Αργότερα, το 1891, συνδέθηκε με τον ποιητή Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, γνωστό και με το ψευδώνυμο Bosie. Πατέρας του, ήταν ο 9ος Μαρκήσιος του Κουίνσμπερυ, τον οποίο ο Ουάιλντ μήνυσε τον Απρίλιο του 1895, μετά από προσωπικές επιθέσεις του μαρκήσιου και κατηγορίες περί ομοφυλοφιλίας του. Η πράξη του Ουάιλντ να κινηθεί νομικά κατά του μαρκήσιου, στράφηκε τελικά εναντίον του, καθώς βρέθηκε ο ίδιος κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία και τελικά καταδικάστηκε στις 25 Μαΐου του 1895 σε καταναγκαστικά έργα δύο ετών, αφού είχε νωρίτερα συλληφθεί, στις 6 Απριλίου.Η περίοδος της φυλάκισης επέδρασε στην υγεία του Όσκαρ Ουάιλντ, ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Μαΐου του 1897, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονωμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Οι εμπειρίες του στη φυλακή καταγράφτηκαν στο ποίημα Η Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ (The Ballad of Reading Gaol). Στη φυλακή, ο Ουάιλντ έγραψε επίσης ένα γράμμα προς τον Άλφρεντ Ντάγκλας, το οποίο παρέδωσε αργότερα στον Γκρος. Εκείνος δημοσίευσε ένα μέρος του (περίπου το 30% του περιεχομένου του) το 1905, μετά το θάνατο του Όσκαρ Ουάιλντ, υπό τον τίτλο De Profundis (Εκ βαθέων). Το 1908, αποτέλεσε τμήμα μιας συλλεκτικής έκδοσης έργων του Ουάιλντ και στη συνέχεια παραχωρήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο με την συμφωνία να μην δημοσιοποιηθεί στο σύνολό του πριν το 1960. Το 1949, ο γιος του Ουάιλντ, Vyvyan Holland, δημοσίευσε εκ νέου το κείμενο, περιέχοντας και αποσπάσματα που δεν είχαν δημοσιευτεί παλαιότερα. Το βιβλίο εκδόθηκε τελικά στην πλήρη του μορφή το 1962.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1900 από μηνιγγίτιδα και πριν το θάνατό του ασπάστηκε τον Καθολικισμό. Σχετικά με τα αίτια του θανάτου του, έχουν δοθεί διαφορετικές ερμηνείες. Ο βιογράφος του Richard Ellmann, υποστήριξε πως οφειλόταν σε σύφιλη, ωστόσο ο Μέρλιν Χόλαντ, επίσης βιογράφος και εγγονός του Ουάιλντ, θεωρεί πως η ερμηνεία αυτή αποτελεί παρανόηση συνδέοντας τη μηνιγγίτιδα που τον προσέβαλε με μία χειρουργική επέμβαση που είχε προηγηθεί. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, όπως αυτή επιβεβαιώνεται και από αναφορές των ιατρών του Ουάιλντ, τα αίτια του θανάτου του δεν σχετίζονται με πιθανή σύφιλη. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο Παρίσι.

Ο Ουάιλντ θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος του αισθητισμού, το οποίο αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Βρετανία και αποτέλεσε σε ένα βαθμό προέκταση του συμβολισμού στη Γαλλία. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο των John Ruskin και Walter Pater και υπερασπίστηκε το δόγμα της τέχνης για την τέχνη, αρνούμενος την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ηθικής παραμέτρου στην τέχνη. Ως προβεβλημένος εκπρόσωπος του αισθητισμού, ο Ουάιλντ απέκτησε σημαντική φήμη και αναγνωρισιμότητα. Οι διαλέξεις που έδωσε στην Αμερική ήταν αφιερωμένες στο αισθητικό βρετανικό κίνημα, αν και δεν είχαν σημαντική απήχηση.

Ποίηση

1. Ravenna (1878)
2. Poems (1881)
3. The Sphinx (Η Σφίγγα) (1894)
4. The Ballad of Reading Gaol (Η Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ ή Η Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ) (1898)

Θεατρικά Εργα

1. Vera (1880)
2. The Duchess of Padua (1883)
3. Salomé (Σαλώμη) (γαλλική έκδοση 1893, παρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1896)
4. Lady Windermere's Fan (Η Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ) (1892)
5. A Woman of No Importance (Μία γυναίκα χωρίς σημασία) (1893)
6. An Ideal Husband (Ένας ιδανικός σύζυγος) (1895) [2]
7. The Importance of Being Earnest (1895) [3]
8. La Sainte Courtisane (Αγία Εταίρα) και A Florentine Tragedy (Φλωρεντινή τραγωδία) - Αποσπασματικά. Δημοσιεύτηκαν το 1908 στο συλλεκτικό τόμο Collected Works του Meuthuen.

Πεζά

1.The Canterville Ghost (Το φάντασμα του Κάντερβιλ) (1887)
2. The Happy Prince and Other Stories (Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια) (1888)
3. The Portrait of Mr. W. H. (Το πορτρέτο του κυρίου Ου. Χ.) (1889)
4.Lord Arthur Saville’s Crime and other Stories (Το έγκλημα του Λόρδου Αρθουρ Σάβιλ) (1891) 5. Intentions (1891)
6. The Picture of Dorian Gray (Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη) (1891)
7. House of Pomegranates (1891)
8. The Soul of Man Under Socialism (Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό) - δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Pall Mall Gazette το 1891, πρώτη επίσημη έκδοση ως βιβλίο το 1904.
9. De Profundis (1905)
10. The Letters of Oscar Wilde (Μια ζωή επιστολές) (1960, επανέκδοση 2000)
11. Teleny or the Reverse of the medal (Τέλενυ ή η άλλη όψη του νομίσματος) (Παρίσι, 1893) * Ν.Ι.Π.

(...) - Ν.Ι.Π. Ο'

Ζέστη ανύποφορη

Τα μάτια σου αντίκρυσα

τη φωνή σου άκουσα

Απογειώθηκα

Δάκρυα κύλησαν

στα βλέφαρά σου μάτωσαν

τα χάδια μου

Και σου αφηγήθηκα

μια ιστορία πάθους

πριγκήπισσα εσύ

και ο βομβιστής της καρδιάς σου

ο ιδανικός έρωτας

Χαμογελάς

δε θα σε δω άλλο

πεθαίνω

"σ' αγαπώ"

στην άμμο γραμμένο.

"White Nights" - Fyodor Mikhailovich Dostoevsky (1848)

Oύτε καν θυμάμαι ότι ενιωσα προσβολή, Ναστένκα! Ούτε καν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να κυνηγήσω το μαύρο σύννεφο προς τη δική σου ολοφάνερη, γαλήνια ευτυχία, να σπρώξω με πικρές κατηγορίες τη στενοχώρια στην καρδιά σου, να τη φαρμακώσω με κρυφές τύψεις και να την αναγκάσω να χτυπάει πληκτικά τη στιγμή της ευδαιμονίας, και να τσαλακώσω έστω κι ένα απ' αυτά τα τρυφερά λουλούδια που έπλεξες στις μαύρες σου τις μπούκλες, όταν πήγαινες μαζί του στο ιερό της εκκλησίας.

Ω ποτέ, ποτέ! Ας είναι καθαρός ο ουρανός σου, ας είναι φωτενό κι ατάραχο το χαμόγελό σου, ας είσαι ευλογημένη για το λεπτό της μακαριότητας κι ευτυχίας που πρόσφερες σε μιαν άλλη, μοναχική καρδιά, σε μια καρδιά που σ' ευγνωμονεί!

Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό υπέρτατης ευτυχίας! Είναι, μήπως, λίγο αυτό, έστω και σ' όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής;...

*Είμαστε μια παρέα εραστών της λογοτεχνίας και αγαπάμε το λυρισμό των "Λευκών Νυχτών".. Δυό χρόνια από το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με το βιβλίο "Οι Φτωχοί" όπου και υμνήθηκε στους κύκλους της Αγίας Πετρούπολης, ο μεγαλύτερος ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι συνθέτει την ερωτική ματαιότητα των "Λευκών Νυχτών". Σε μια πρώτη δημιουργική περίοδο -τη περίοδο του άνθρωπου-ονειροπόλου-, μεταξύ 1846 και 1849, όπου και εξέδωσε 13 βιβλία, ο Ντοστογιέφσκι γράφει ενθουσιωδώς και εντάσσεται στους λογοτεχνικούς και επαναστατικούς κύκλους της Αγίας Πετρούπολης. Αποτέλεσμα αυτής της περιόδου -πέραν του λογοτεχνικού του κέρδους- ήταν η σύλληψή του από την τσαρική αστυνομία στις 22 Απριλίου του 1849, όπου και ξεκινά μια περίοδο φυλακίσεων, βασανισμών, διώξεων και εξοριών που κράτησαν μέχρι το 1861.

Οι "Λευκές Νύχτες" κυκλοφορούν σε μια πολυτελή έκδοση των Εκδόσεων Πατάκης, σε μετάφραση, προλογικό και επιλογικό σημείωμα του Βασίλη Ντινόπουλου. Έκδοση του 2004, συνέχεια εκείνης του 1998. Από κει και πέρα οι "Λευκές Νύχτες" κυκλοφορούν και από τις Εκδόσεις Κοροντζής, Ζαχαρόπουλοι Αφοί και Γκοβόστης.

Βιογραφικό Fyodor Dostoevsky

Διαβάστε το στο παρακάτω link :

http://vakxikon.blogspot.com/2007/04/notes-from-underground-fyodor.html *Ν.Ι.Π.

"Junky" - W.S. Burroughs (1953)

Φτιάξιμο είναι να βλέπεις τα πράγματα από ξεχωριστή σκοπιά. Φτιάξιμο σημαίνει στιγμιαία ελευθερία από τις απαιτήσεις της επιφυλακτικης, τυρρανικής, φοβισμένης σάρκας που γερνάει. Ίσωας να βρω στο φιάχε αυτό που έψαχνα στην πρέζα, τη μαύρη και τη κόκα. Το γιάχε μπορεί να είναι το ύστατο φτιάξιμο.

*Το "Junky" -ή "Junkie" στην πρώτη έκδοσή του- θεωρείται το πρώτο βιβλίο του μεγάλου αμερικανού συγγραφέα και μέλους της μπητ λογοτεχνίας Ουίλλιαμ Μπάροουζ. Και λέμε θεωρείται, διότι την ίδια περίοδο στο Μεξικό, ο Μπάροουζ είχε πρωτογράψει το "Queer", το οποίο λόγω του προκλητικού θέματός του, εκδόθηκε στα 1985! Νωρίτερα, για την ακρίβεια στα 1945, ο αμερικάνος συγγραφέας είχε γράψει μαζί με τον πατριάρχη των μπητ Τζακ Κέρουακ το "And the Hippos were boiled in their Tanks".

Tο "Junky" εκδόθηκε στα 1953, από την Ace Books σε επιμέλεια του Καρλ Σόλομον, φίλου του άλλου μπητ λογοτέχνη Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο οποίος είχε λάβει το βιβλίο σε γράμματα από τον Μπάροουζ και το προώθησε. Μάλιστα για το "ξεκάρφωμα" του προκλητικού θέματος, το βιβλίο εκδόθηκε μαζί με την μελέτη "Junkie : Confessions of an Anredeemed Drug Addicted" ενός τέως πράκτορα της Υπηρεσίας Διώξεως.

Το μυθιστόρημα του Μπάροουζ προκάλεσε, έκανε όμως σάλο και αγαπήθηκε σε όλον τον κόσμο. Μάλιστα με το τέλος του βιβλίου, έγραψε ένα ακόμη για ναρκωτικά, το "The Yage Letters", αναφερόμενος στο ναρκωτικό φυτό yage που έψαχνε τότε ο Μπάροουζ στ Νότιο Αμερική. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε στα 1963. Και στα τρία αυτά βιβλία -μαζί με το "Naked Lunch" του 1958- έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά και σχόλια, βάσει των κοινών εμπειριών του συγγραφέα εκείνης της περιόδου στην Κεντρική και Νότια Αμερική.

Στα ελληνικά, το "Junky" κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Απόπειρα στα 1983 σε μετάφραση των Νίκο Πρατσίνη και Ντίνας Σωτήρα. Περιλαμβάνει το 6σέλιδο ενημερωτικό σημείωμα του Γκίνσμπεργκ για τη περίπετεια της έκδοσης -που πρωτοδημοσιεύθηκε στα 1976 στη Νέα Υόρκη-, ένα επιλογικό σημείωμα των μεταφραστών και μια 5σέλιδη ομιλία του Μπάροουζ "Σημεία Διάκρισης Ανάμεσα σε Ηρεμιστικά και σε Φάρμακα που διευρύνουν τη συνείδηση" που δημοσιεύθηκε στα 1961.

Βιβλία του W.S. Burroughs

1. And The Hippos Were Boiled in Their Tanks - 1945 (με Τ. Κέρουακ)

2. Junky - 1953

3. Naked Lunch - 1958

4. Μinutes To Go - 1960 (με Σ. Μπέιλις, Γ. Κορσό, Μ. Γκάισιν)

5. The Soft Machine - 1961

6. The Ticket That Exploded - 1962

7. Τhe Yage Letters - 1963 (με Α. Γκίνσμπεργκ)

8. Nova Express - 1964

9. Valentine's Day Reeding - 1965

10. Roosevelt After Inagruation And Other Atrocities - 1965

11. Time - 1965

12. APO-33 - 1966

13. So Who Owns Death TV? - 1967

14. The Job - 1969 (με Ν. Οντιέρ)

15. The Last Words Of Dutch Schultz - 1969

16. The Dead Star - 1969

17. Jack Kerouak - 1970 (με Κ. Πελιέ)

18. Τhe Electronic Revolution - 1971

19. Ali's Smile - 1971

20. The Wild Boys - 1971

21. Port Of Saints - 1973

22. Myfair Academy Series More Or Less - 1973

23. White Subway - 1973

24. Exterminator! - 1973 (με Μ. Γκάισιν)

25. Βrion Gysin Let The Mice In - 1973 (με Μ. Γκάισιν)

26. Ah Pook Is Here - 1974

27. Snack... - 1975

28. Sidetrippin - 1975 (με Τ. Γκέιτγουντ)

29. Colloque De Tangier - 1976 (με Μ. Γκάισιν)

30. Cobble Stone Gardens - 1976

31. The Rertreat Diaries - 1976

32. Letters To Allen Ginsberg (1957-1976) - 1976

33. The Third Mind - 1977 (με Μ. Γκάσιν)

34. Blade Runner - 1979

35. Dr. Benway - 1979

36. The Old Movies - 1979

37. Colloque De Tangier Vol. 2 - 1979 (με Μ. Γκάσικν και Ζ. Λεμέρ)

38. Streets Of Chance - 1981

39. Early Routines - 1981

40. Cities Of Red Night - 1981

41. Sinki's Sauna - 1982

42. The Place Of Dead Roads - 1983

43. Ruski - 1984

44. The Four Horsemen of The Apocalypse - 1984

45. Queer - 1985

46. The Adding Machine : Collected Essays - 1985

47. The Cat Inside - 1986

48. The Whole Tamale - 1987

49. The Western Lands - 1987

50. Interzone - 1987

51. Apocalypse - 1988 (με Κ. Χάρινγκ)

52. Tornado Alley - 1989

53. Uncommon Quotes - 1989

54. Ghost Of Chance - 1991

55. Seven Deadly Sins - 1992

56. Paper Cloud - 1992

57. Sellected Letters - 1993

58. My Education : A Book Of Dreama - 1995

59. The Word Virus : The William Burrougs Reader - 1998 (το ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα πριν απεβιώσει το 1997)

Bιογραφικό W.S. Burroughs

Διαβάστε το βιογραφικό και άλλα βιβλία του Μπάροουζ στα παρακάτω links :

-http://vakxikon.blogspot.com/2006/12/exterminator-william-s-burroughs-1973.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/01/roosevelt-after-inauguration-and-other.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/04/queer-william-s-burroughs-1985.html * Ν.Ι.Π.

"Les Morts Ont Tous La Meme Peau" - Boris Vian (1947)

Έμεινα πολλή ώρα ξαπλωμένος πλάι της, και δεν έκανε καμιά κίνηση για να ξεφύγει. Είχα σηκώσει πολύ ψηλά το φόρεμά της και το χέρι μου χάιδευε μηχανικά τη σκληρή γυμνή κοιλιά της. Κι έπειτα άκουσα τον τύπο κάτω από το κρεβάτι· άρχιζε ν' αναστενάζει και ν' ανασαλεύει. Σηκώθηκα. Καθώς έσιαχνα τα ρούχα μου, κοίταξα αν τα κορδόνια κρατούσαν ακόμα. Μου φαίνονταν εντάξει. Η γυναίκα σηκώθηκε με τη σειρά της.

- Πρέπει να φύγεις τώρα, είπε. Πρέπει να φύγεις.

- Ακουσε, είπα, πού θέλεις να πάω;

- Βρήκες αυτό το μέρος, μουρμούρισε. Θα μπορέσεις να βρεις κι άλλο...

- Με ψάχνουν, είπα. Με ψάχνουν σ' ολόκληρη την πόλη. Δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα έξω δίχως να κινδυνέψω να με αναγνωρίσουν...

*Ένα χρόνο μετά το παγκόσμιο σάλο που δημιούργησε το μπεστ-σέλερ "Θα Φτύσω στους Τάφους σας", υπογράφοντας ως Βέρνον Σάλιβαν, ο σπουδαίος γάλλος συγγραφέας Μπόρις Βιαν -στενός φίλος του Σαρτρ και της Μπουβουάρ-, για δεύτερη φορά με το ίδιο ψευδώνυμο, εκδίδει το εξίσου αιρετικό "Όλα τα Πτώματα έχουν το ίδιο Χρώμα". Μάλιστα για τα δύο αυτά μυθιστορήματα καταδικάστηκε σε φυλάκιση στα 1950. Οι Εκδόσει Γράμματα το έφεραν στο προσκήνιο το 1990 σε μτφρ του Πέτρου Κωστόπουλου.

Βιογραφικό Boris Vian

Διαβάστε εδώ το βιογραφικό του γάλλου συγγραφέα καθώς και το πρώτο του βιβλίο ως Σάλιβαν :http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/j-irai-cracher-sur-vos-tombes-boris.html *N.I.Π.

Ο Στράτος Π. "Συναντά" τον Ντίνο Καμπάνα...

*Πραγματικά έμεινα έκπληκτος! Μου άρεσε πολύ! Ας με συγχωρέσει λοιπόν, ο φίλος και συνεργάτης Στράτος Π., που παίρνω τη πρωτοβουλία και αναρτώ, αυτή τη πολύ καλή μετάφραση που έκανε σε θαυμάσιο ποιήμα του ιταλού ποιητή των αρχών του 20ου αιωνα Ντίνο Καμπάνα.. Αμετάφραστος ακόμα στα ελληνικά, τέτοιες κινήσεις -αν μη τι άλλο- αξίζουν προσοχής! Α, και λίγα λόγια για τον ποιητή που βρήκα στο net..* Ν.Ι.Π.

Η Ελπίδα (La Speranza)

Για την αγάπη των ποιητών
Πριγκίπισσα των μυστικών ονείρων
Στα φτερά των ζωντανών σκέψεων επανέλαβε ξανά και ξανά
Πριγκίπισσα τα τραγούδια σου:
Ω εσύ μακρυμαλλούσα των βουβών τραγουδιών

Ωχρή αγάπη των περιπλανώμενων
Πνίξε τα άσβηστα δάκρυα
Δώσε ανάπαυλα στις μυστικές αγάπες
Ποιός τις σιωπηλές πόρτες
Κοιτά ότι η Νύχτα
Τίς έχει ανοιχτές στο άπειρο;
Υποτάσσονται οι ώρες: με το όνειρο που χάθηκε
Υποτάσσεται η ωχρή Τύχη
............................................................................................
Για την αγάπη των ποιητών, πόρτες
Ανοιχτές του θανάτου
Στο άπειρο
Για την αγάπη των ποιητών
Πριγκίπισσα το όνειρό μου χάθηκε
Στις αβύσσους της Τύχης

Από τη συλλογη Canti Orfici (Ορφικά Τραγούδια)

μτφρ. Στράτος Π.

- Για τον Dino Campana (1885-1932)

Γεννηθηκε στο Μαράντι της Φλωρεντίας, δάσκαλος σε δημοτικο σχολειο, άνθρωπος καλός μα με χαρακτήρα αδύνατο και νευρωτικό. Το όνομά του συνδέεται με το ρεύμα των καταραμένων ποιητών. Ζει τα πρώτα του χρόνια πολύ ήρεμα στο Μαράντι μα σε ηλικία 12 χρονών, εμφανίζονται οι πρώτες νευρικές διαταραχές. Εκφράζει τη διαφορετικότητά του με μία ακαταμάχητη επιθυμία για φυγή και αφιερώνεται σε μία περιπλανώμενη ζωή. Κάθε του φυγή, με ταξίδια σε χώρες του εξωτερικού όπου έκανε ότι επάγγελμα ήταν δυνατό για να επιβιώσει, επακολουθούσε , απο πλευράς της αστυνομίας, η εισαγωγή του σε τρελάδικο. O Campana ανακαλυπτει μια ποίηση καινουργια στην οποία κυριαρχούν οι ήχοι, τα χρώματα και η μουσική. Ποίηση πλούσια σε εικόνες και παραισθήσεις. Κύρια θέματά του το σκοτάδι μεταξύ υπνου και ξύπνιου.

"Ο Μήνας Των Παγωμένων Σταφυλιών" - Κατερίνα Γώγου (1988)

Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα

Κρύωνα.

Και όπου έστρεψα

όξος και πρέζα και χολή.

*

Τώρα

πληρώνω με ντροπή

Τυφλή

Χωρίς σκυλί

χωρίς ραβδί

διαβαίνω ανάμεσά σας

*

Δέντρο ήμουν κι έσπασα

Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά

γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά

να παίξουνε τους κρεμασμένους

*

Έπρεπε

αν ήθελα ακόμα να σωθώ

αν ήθελα ακόμα να ζήσω

να βρω έναν τρόπο να μοιάζω μ' αυτούς

ή κάτι τέλος πάντων

να τους εξευμενίσω

*

Με βάραινε και το παλτό

με βάραινε και το μυαλό

και στάθηκα στη σιωπή

ν' ακούσω τη σιωπή μου

*Αχ Κατερίνα.. 5 χρόνια από την αυτοκτονία, αυτή η γόησσα της Πατησίων, ηθοποιός και ποιήτρια, καλλιτέχνις στο επάγγελμα, με τα "Τρία Κλικ Αριστερά" του 1978 μετεφρασμένα από τον μεγάλο beat λογοτέχνη Jack Hirchman στα αγγλικά και δημοσιευμένα στο Σαν Φρανσίσκο από τις Εκδόσεις Night Horn Books, στην τελευταία της ποιητική συλλογή, και πάλι από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, 38 στιχουργήματα όλο τρέλα.. -μετά θάνατον εκδόθηκαν το 2002 το "Με Λένε Οδύσσεια" και το 2004 ο "Νόστος"- *

Διαβάστε το βιογραφικό και άλλες δύο συλλογές της Κ. Γώγου :

-http://vakxikon.blogspot.com/2006/05/1978.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/1980.html * N.I.Π.

(Διαδικτυακή Συλλογή Χ)

"Τα Θεάματα" - Θωμάς Γκόρπας (1983)

Ξέρω ένα τάφο ύπουλης μουσικής
ξέρω ένα μέταλλο προσδιορισμό της νιότης
ξέρω ένα μέτρο του σπασίλα
ξέρω ένα μέτρο του μποέμη διαννοούμενου
ξέρω ένα μέτρο της σοφής καρδιάς
σε ξέρω δε σε ξέρω εσένα.

(Δε Ξέρω Τίποτε)

Πιθανόν εμείς να πέφτουμε έξω μ' όλα αυτά τα φτηνά μας γούστα
που τα πληρώνουμε πανάκριβα για τα μπουζούκια και τα
παρεμφερή ωραία πράγματα...
Πιστεύω να υπάρξει ένας παράδεισος και για μας γεμάτος
ανυπολόγιστα φιλιά τσιγάρα καφέδες και κρασιά κουτούκια
και ταξιά έρημες μεταμεσονύχτιες πλατείες κλειστά μαγαζιά
κλειστά παράθυρα κι από πίσω οι καλές γυναίκες μόνες ή
με τον άντρα τους και γι' αυτό δυο φορές μόνες...

(Εμείς)

Ένα ξαφνικό ταξί εμφανίστηκε και μπάλωσε την πληγή
όμως είχαμε προλάβει να θυμηθούμε άλλες χίλιες
πληγές πυγολαμπίδες φευγαλέες αγάπες καλλονές τυφλές
πικρά κι ανεξήγητα πράγματα...

Το ξημέρωμα φτάνει και σφραγίζει
τα χείλη
και τα σαν ψέμα κατορθώματα...

(Ξενύχτι)

*Από τους μεγαλύτερους διανοούμενους της μεταπολεμικής λογοτεχνικής γενιάς, ο Θωμάς Γκόρπας άφησε το στίγμα του στα ελληνικά δρώμενα, με τον "Γκορπισμό" να αποτελεί το ξεχωριστό είδος γραφής που τον διέκρινε. Πέθανε τη Πρωταπριλιά του 2003. Ο επονομαζόμενος και "έλληνας μπητ λογοτέχνης" εξέδωσε στα 1983 τη τελευταία του ποιητικής συλλογή "Θεάματα", από τον δικό του εκδοτικό οίκο Έξοδος. Η συλλογή περιλαμβάνει 5 ποιήματα της περιόδου 1955-1965("Κομμάτια του Άλλοτε"), 58 ποιήματα της περιόδου 1966-1982("Θεάματα") καθώς και το διάσημο πεζό "Πατάρι" του 1972, αφιερώμενο στον έλληνα λογοτέχνη Τέο Σαλαπασίδη και το περίφημο λογοτεχνικό Πατάρι του Λουμίδη. Η συλλογή "Θεάματα" περιλαμβάνεται και στη συλλογή "Ποιήματα" των Εκδόσεων Κέδρος του 2006.

Βιογραφικό Θωμά Γκόρπα
(από τo λογοτεχνικό site "The Land of Gods" και τη Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου)

Ο Θωμάς Γκόρπας γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1935. Από το 1954 έζησε στην Αθήνα, από το 1975 έως το 1980 στο Παρίσι, και από το 1990 μοίραζε τον καιρό του ανάμεσα στην Αθήνα και στην Αίγινα. Έκανε μια ντουζίνα επαγγέλματα: εργάτης, λογιστής, παλαιοβιβλιοπώλης, βιβλιοπώλης, επιμελητής εκδόσεων, εκδότης (εκδόσεις Πανόραμα και εκδόσεις Έξοδος), μεταφραστής, κ.α., πριν και μετά τη λεγόμενη δημοσιογραφία (συντάκτης στον Ημερήσιο Τύπο: Ανεξάρτητος Τύπος, Μεσημβρινή, Εξπρές, Νέα Πολιτεία). Ακόμα υπήρξε συντάκτης ή αρχισυντάκτης στα περιοδικά Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο, Ρουμελιώτικη Βίγλα, Ο Λογοτέχνης, Η Τέχνη στην Αθήνα, Η Καλλιτεχνική, Πολιτικά Θέματα, Μουσικά Θέματα. Έγραψε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και δίδαξε σε θεατρική σχολή ιστορία λογοτεχνίας και αγωγή του λόγου. Στη δεκαετία του 1950 σύχναζε στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας, στη Στοά Μαυρίδη, στο Πατάρι του Λουμίδη και στο Βυζάντιον. Από το 1955 έως το 1967 συμμετείχε σε ομάδες που πρωτοστάτησαν για μια πρωτοπορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά, και για την υπεράσπιση του λαϊκού τραγουδιού. Από τους πρώτους που μίλησαν και έγραψαν για τον Καραγκιόζη και το ρεμπέτικο. Το 1979 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Μπιτ στην Όστια της Ρώμης.Πέθανε στην Αθήνα το 2003.

Κείμενα :

-"Ως προέκταση της Πραγματικότητας" του Κ. Βούλγαρη / "H Ποιητική Μέθοδος του Θωμά Γκόρπα" του Β. Κάσσου / "Η Κατακραυγή του Κίβδηλου" του Γ. Λίλλη / "Στον Μεγάλο Δρόμο του Γκόρπα" του Β. Ρουβάλη / "Ο Προλετάριος Χαρταετός του Θωμά Γκόρπα" του Γ. Μπλάνα : http://durabond.ca/gdouridas/tadekaxrona18b.html

-"Θωμάς Γκόρπας, Ένας Μεσολογγίτης Ποιητής, Οι Καταβολές και οι Διαδρομές του" του Γ. Κουβαρά / "Θωμάς Γκόρπας, Σκιαγράφηση της Ζωής και του Έργου του Μεσολογγίτη Ποιητή" του Κ. Ξύγκα-Νερομανιώτη : http://216.239.59.104/search?q=cache:YDfBfQ83XcgJ:www.libver.gr:4530/ecportal.asp%3Fid%3D245%26nt%3D18+%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%82+%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%82&hl=el&ct=clnk&cd=14&gl=gr

Α. Ποιητικές Συλλογές του :

1. Σπασμένος Καιρός (1957) / "Παλιές Ειδήσεις" (1966) / "Πανόραμα" (1975) / "Στάσεις στο Μέλλον" (1979) / "Περνάει ο Στρατός..." (1980) / "Τα Θεάματα" (1983) *Ν.Ι.Π.

"ΥΓ" - Μανόλης Αναγνωστάκης (1983)

Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

*

Τα φτωχόπαιδα έγιναν αφεντικά.

*

Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.

*

Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει.

*

Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.

*

Είχε δυο ολόιδιες σκηνές πριν από την "Καζαμπλάνκα".

*

Όλοι κάποτε νέοι.

*

Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση-παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.

*

Ερημιά γύρω σου σιγά-σιγά.

*

Δεν πίστευες πως θα με ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες.

*

Δε φοβόταν το θάνατο-τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.

*

Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.

*

Το παρελθόν μιας αυταπάτης.

*

Και ήξερες πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν.

*

Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται.

*

Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.

*

Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...

*

Η τελευταία ποιητική συλλογή του μεγάλου έλληνα μεταπολεμικού ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, αφού μετά ακολούθησαν τρία βιβλία κριτικών-μελετών έως το θάνατό του το 2005. Το "ΥΓ" είναι αυτό που λέει η ίδια η συντομογραφία, το υστερόγραφο του ποιητή με 120 αποφθέγματα μιας λαμπρής πορεία στην ποιητική τέχνη. Εκδόθηκε στα 1983 ιδιωτικά σε 100 αντίτυπα, και από το 1992 από τις Εκδόσεις Νεφέλη.

Βιογραφικό Μανόλη Αναγνωστάκη

Διαβάστε το -μαζί με ποιήματά του- εδώ :

http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/blog-post_14.html * N.I.Π.

Ο Βακχικόν γράφει για τη συλλογή "Νήσος Χίος" του Σωτήρη Παστάκα, Eκδόσεις Πλανόδιον 2002

Υστέρνια Τήνου, 3/6/07, 20.01

«Πως αρχίζουν τα πράγματα;
πως ξεδιπλώνονται και πόσο
ψεύτικα είναι; ‘Όταν κόβεις
τις φλέβες σου και θέλεις
να αιματοκυλήσεις τον κόσμο,
τι κρίμα με το αίμα να πιτσιλίζεις
μόνον τα πλακάκια του λουτρού σου!»

Κε Σωτήρη, είμαι στη Νήσο Τήνο και διαβάζω τη «Νήσο Χίο», δώρο της Ιωάννας πριν αναχωρήσουμε από το λιμάνι της Ραφήνας. Πως θέλετε να σας περιγράψω την εμπειρία μου, με τι λόγια θα προτιμούσατε;

Διάβαζα του ς στίχους και συγκλονίστηκα. Θα μιλήσω μόνο για τους στίχους, θα αφήσω απ’ έξω την προσωπική μου σχέση και συμπάθεια με τον ποιητή Παστάκα.

«Αλίμονο στον γρήγορο διασκελισμό
και σε όλους όσους μένουν απλώς
ένα βήμα πιο πίσω.»

Ο ποιητής, ο ήρωας των 47 στιχουργημάτων, το θύμα ή ο θύτης του έρωτα, του εαυτού του, του πόνου, της γυναίκας, της ευτυχίας που απομακρύνεται, της μοναξιάς που επέρχεται, της οδύνης της απώλειας της πηγής της ζωής..

Καλοκαίρι στο νησί, κάτω από τον καυτό ήλιο, χωμένοι ένας άντρας και μια γυναίκα σε ουζερί και ταβέρνες, σε καφενεία και μπαρ, στην παραλία λιάζονται, κάνουν μπάνιο, πάρτι το βράδυ, άμμος να μπαίνει στα μαγιό τους, να είναι αγκαλιά. Χαμογελούν στον έρωτα!

«Μετρώ τα δάκτυλα του δεξιού μου χεριού
και τα βρίσκω πέντε. Μετρώ τα δάκτυλα
των δυο μου χεριών και τα βρίσκω δέκα.
Μετρώ όλα τα δάκτυλα και τα βρίσκω είκοσι.
Τα δόντια τριάντα δύο. Τις αισθήσεις μου
πέντε. Ακέραιο, δεν μπορώ να πω, με άφησε
το πάθος σου κι η αγάπη μου για σένα.

Δεν μετρώ τα ποτά, δεν μετρώ τα τσιγάρα.»

Και τρώνε μαζί πρωινό και περνούν όλο και πιο πολλές ώρες μαζί, από το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ. Κάνουν έρωτα κάθε βράδυ. Και ο ήρωας σκέφτεται και αναπολεί, και νοσταλγεί, και νευριάζει, γράφει για να κατευνάσει το πάθος του, που έμεινε ακέραιο, χωρίς την απαιτούμενη συνέχεια, ανάγλυφα στο κορμί του, στο κορμί της, στη σκέψη του, στο μυαλό του, στο τσιγάρο του, στο ποτήρι με το ουίσκι του.
Και τα βάζει με τον εαυτό του, γιατί έτσι θέλουν εκείνες, όταν παθιάζεσαι μαζί τους, δεν το συμμερίζονται μωρέ.. Παστάκα στον ήρωα σου, ο εαυτός του, ο αληθινός φίλος του κορμιού του, τι θ’ απογίνει αν τον άλλαζε, τον αλλάζει, φόρμα του στίχου μαζεμένη πικρόχολα δοσμένη ανυπόφορο βλήμα στη ψυχή της. Ποτέ ο εαυτός δε θα μείνει αναλφάβητος, τα συναισθήματα και ο κύριός τους μπορεί..

«Τελικώς είναι αληθινός ο πόνος
που νιώθω, για τον ψεύτικο
τον έρωτά σου.

Το πιο αστείο : να είναι
ψεύτικος ο πόνος μου.
Αληθινός ο έρωτάς σου.»

Και μιλώντας για την Αγάπη αφού τη ζήσεις, μαθαίνεις. Πριν τίποτα, κατά τη διάρκεια το χάος της απόλαυσης, βαθιά τα λόγια και τα επιφωνήματα, έχει δίκιο. Και παρολαυτά αγαπά και νοσταλγεί, κακία στιγμές-στιγμές να κρατήσει δε μπορεί.

Φτάνοντας στην απόγνωση ζητά ελεημοσύνη την αγάπη της, την προσοχή της, την θέλει κοντά της με όποιο τίμημα, με όποιο τρόπο, απάγκιο της κατάστασής του το χαμόγελό της. Και ας αρρώσταινε –λες- από κάτι άλλο, θολούρα της απόλαυσης της απώλειας –το ξέρεις- είναι αυτό.

Καταδικασμένος μέσα της, καλύτερο μπορεί να τον έκανε, χειρότερο μπορεί επίσης. Το να δοκιμάζει κακές απολαύσεις πιθανόν, αρνητικά συναισθήματα σίγουρα. Και μετά ζηλεύει.. Πορεία των πραγμάτων της καρδιάς του –άραγε;

«Θέλω να ξέρεις,
πως αν τότε δεν σε αγάπησα
ειλικρινά, τώρα πονώ αληθινά.»

Ο ποιητής λέει πως μόνο όταν κάποιος αγάπησε πολύ, μπορεί να αγαπήσει πάλι. Κι έχει δίκιο. Μα και όποιος πόνεσε πολύ, μπορεί να πονέσει πάλι –μη το ξεχνάμε. Και γράφει για κάτι τέτοιες στιγμές, όταν πονάς, όταν θες να ξεφύγεις από την οδύνη σου, τον προσωπικό σου αγώνα, λέξεις, στίχοι και λόγια στο χαρτί, που σε ξαλαφρώνουν και σε ξεκουράζουν. Ο αγώνας, πριν και μετά, συνεχίζεται..

«Δεν με νοιάζει ποιανού λύνεις
τα κορδόνια, τίνος το στήθος
θωπεύεις, παίζοντας με το πουκάμισό
και τα κουμπιά του. Δεν με νοιάζει
σε ποιον κατεβάζεις το φερμουάρ
και λύνεις το ζωνάρι. Σε ποιον
περιποιείσαι τα νύχια των ποδιών του,

πες μου.»

Γέλασα πολύ, Σωτήρη, το ομολογώ. Και το έκανα, γιατί ο ήρωας έχει τη καρδιά και το μυαλό κάθε άντρα γνήσιου που αγαπάει, που είναι ερωτευμένος, που λατρεύει το αντικείμενο το πόθου του. Θέλει να ξέρει κάθε του κίνηση, απόγνωση της σκέψης του μακριά του. Και το διάβασε και η Ιωάννα, για να της μάθω ότι έχω πάντα δίκιο σε αυτές τις περιπτώσεις..

«Δεν παριστάνω το θύμα
παρ’ όλα τα φιλολογικά οφέλη,
που προξενεί μια παρόμοια
στάση. Θα υιοθετήσω
την κοινή παραδοχή, το λάθος
που μοιράζεται ισομερώς,
αφού παύσαμε πλέον
να συμμεριζόμαστε τον χρόνο :
τη μόνη δυνατή ευτυχία των θνητών.

Τι κρίμα ακόμη να θυμάμαι!»

Βόρειο Αιγαίο, θάλασσα, μαλλιά βρεγμένα, αίμα να κυλάει, μάτια που δεν βλέπονται, πιο πολύ τρελαίνονται, κι ο χειμώνας ακόμη μακρινός, κι ο προηγούμενος κοντινότερος από ποτέ.

Λόγια, φιλιά, σεξ, τα θυμάσαι στην αναλαμπή του πόνου σου, στην παύση της θολούρας σου. Ωραίες στιγμές, δύσκολα ξεχνιούνται, εύκολα θάβονται. Ο πόνος της απώλειας πιο δυνατός –θεμιτό;

Και μιλά για ποίηση και δήθεν ποιητές, αγάπη και δήθεν αγαπητικούς, έρωτα και δήθεν εραστές. Σκληρά λόγια πόνου, τα βρίσκω. Στην «εξ αποστάσεως στύση», όμως, ο ήρωας έχει δίκιο, η οριστική απουσία και η καθημερινή θλίψη, αναπόφευκτα. Απόρροια καταστάσεων.

«Η αυπνία τρέχει πίσω μου
τρέχω κι εγώ να της ξεφύγω
όσο τρέχω άλλο τόσο θυμάμαι
κι όσο θυμάμαι τόσο δεν κοιμάμαι.»

Και όσο για τη μοναξιά, ο ήρωας σου, Παστάκα, έχει δίκιο. Μόνος μαζί της. Μόνος στο κρεβάτι, δίπλα του, στο καφέ, στη δουλειά, στο δρόμο, στο νησί, παντού, κοντά του. Η αντίφαση της απώλειας –μήπως;

Κατηγορεί όμως, πως ο απωλεσθέντας πόθος του δε θα αγαπήσει ποτέ. Ούτε και αγάπησε, ούτε τον αγάπησε. Εξακολουθώ να μιλώ για σκληρά λόγια στα χρόνια της απώλειας και του χαμού της μούσας του. Δικαιολογεί την αδικαιολόγητη συμπεριφορά του, έτσι.
Και μετράμε τα χρόνια, και μετράμε τις μέρες, όλοι οι χαμένοι εραστές απ’ αυτόν που μας έφυγε. Και θυμόμαστε τα 252 φιλιά του, τα 1028 χαμόγελά του, τους 367 οργασμούς του. Στύση στιγμών, χωρισμός κορμιών, με ένα ποτήρι κρασί στην υγειά τους.

Και η ηλικία στο λεξιλόγιό του, καταπραΰνει το θυμό του, τα νεύρα του, ρίχνει το βάρος πάνω του. Το τελικό αποτέλεσμα του εραστή, που μένει μόνος. Για αυτή την ηρεμία όλοι ζούμε.

Και ξαφνικά μερικά αόριστα στιχουργήματα, μπορεί στην Χίο, μπορεί στη Ν. Σμύρνη, μπορεί στο Εδιμβούργο, για τη ζωή, τον έρωτα, την απώλεια με μακρινό μάτι πλέον. Για τους τόπους, τις εποχές, τα συναισθήματα. Πόσο γλυκά όλα λέγονται, όταν περνούν τα χρόνια, και μένουν φωτογραφίες οι στιγμές.

«Τα παυσίπονα βυζάκια σου.
Οι μυροφόρες παλάμες σου.
Το βάλσαμο της αγάπης σου.
Για πόσον καιρό θα τα σκέπτομαι;

Πόσον καιρό θα με βασανίζουν;

Έξι μήνες; Ένα χρόνο;

Κάποτε το ξέρω, θα γίνουν :
Αδιάφορα βυζιά, παλάμες
ανύπαρκτες, αγάπη.»

Ρέκβιεμ για ένα χαμόγελο, μια καρδιά, ένα κορίτσι.

Εις το επανειδείν, κε Σωτήρη, μόλις έφυγε ένα δάκρυ ακούγοντας Μάιλς Ντέιβις, τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού.

Να ‘σαι καλά!

Ν.Ι.Π.

*2002 : Τέταρτη και τελευταία -μέχρι σήμερα- ποιητική συλλογή του νεοέλληνα ποιητή και υπέυθυνου της "Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης Ποιείν" Σωτήρη Παστάκα. Εκδόσεις Πλανόδιον, 55 σελίδες, 47 στιχουργήματα, από τους πιο ερωτικούς λόγους της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.

-Διαβάστε τη μελέτη του Παντελή Μπουκάλα για τη συγκεκριμένη συλλογή :

http://www.diapolitismos.gr/epilogi/all.php?id_atomo=101&id=4

-Διαβάστε για άλλα βιβλία του Σωτήρη Παστάκα :

http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/2006.html

http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/1997.html * N.I.Π.

" Παραμύθι της Νύχτας " - Στράτος Π. (06/06/07)

Oι σκέψεις σαν το λευκό φάντασμα στον απέναντι πίνακα
ξεδιπλώνεται πάντα κάθε βράδυ, με στοιχειώνει
λίγο ακόμα πριν αφεθώ στα χέρια του Μορφέα
όνειρα μέσα σε όνειρα, εφιάλτες – Ερινύες

Μια κοπέλα, σε μέρος ψηλό απόκρυμνο
πέρα απ’ τη βοή του κόσμου, μοναχά τραγουδά
με μαύρα μαλλιά λυτά να καλύπτουν τη ράχη της
και ένα φόρεμα μακρύ που κάποτε φάνταζε λευκό

Ένα τραγούδι γεμάτο λύπη, προσμονή – χωρίς ζωή
στίχοι που μιλούν για έναν ιππότη από μέρη άγνωστα
μια φωτιά ορθώνεται μπροστά της, και άλλη μια
καίει τα σωθικά της, αναζητά τη λύτρωση

Ο νους της συνεχώς σ’ αυτόν, ταξιδεύει μαζί του
γνωρίζει το φόβο, τον πόνο που φέρει το βλέμμα του
αγέρωχος μα καταπονημένος από τις τόσες μάχες
παγιδευμένος, περιπλανιέται σε τόπους σκοτεινούς

Σκουριασμένη η πανοπλία του, βαρέθηκε να πολεμά
παντού σκόνη και αίμα – σιχάθηκε τον εαυτό του
αναζητά μια φωνή γλυκιά, απαλή, ζεστή
γοητευτική και συνάμα μεθυστική, σαν των Σειρήνων

Η αλαβάστρινη λάμψη του έχει ξεθωριάσει εμφανώς
το πρόσωπο καλά κρυμένο, το σπαθί βαρύ
μυθικά τέρατα, δράκοι, πολεμιστές και όμορφες πριγκίπισσες
μα μήτε το θάνατο μήτε τον έρωτα συνάντησε στο διάβα του

Όμως τώρα, λόγια γνώριμα πλανώνται, μαγευτικός ο αέρας
εκείνος και εκείνη αντικρυστά, χαμένοι στου χρόνου τη δίνη
συνεπείς στου ύπνου μου την πλάνη, στροβιλίζονται αδιάκοπα
μια παραίσθηση; μια ακόμα ανεπιθύμητη νυχτερινή επίσκεψη

Ένα παραμύθι θα μπορούσε να πει κανείς,
βγαλμένο από μια άλλη εποχή, συναντά το σήμερα
η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε φορά απ’ την αρχή
μ’ ένα φεγγάρι ολόκληρο να χαιδεύει τις κορυφές των δέντρων

Για πάντα χωριστά και ποτέ μαζί, μια κατάρα
τελειώνει λίγο πριν να φέξει, ξαναρχίζει την αυγή
αγκαλιασμένοι για μια στιγμή, χάνονται και πάλι
καταδικασμένοι στην αιώνια αναζήτηση ο ένας του άλλου...