

Το να ζεις στον εικοστό αιώνα είναι για πάμπολλους ανθρώπους τόσο αφόρητα πληκτικό ή απελπιστικό, που αρκετοί απ' αυτούς, ελπίζοντας να βρουν διαφυγή, ερεθίσματα ή γαλήνη, σπρώχνουν το σώμα και την ψυχή τους σε μια τερατώδη ένωση παίρνοντας ναρκωτικά. Κι ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που δεν έχουν κουράγιο να τα παίρνουν, βρίσκουν ευχαρίστηση διαβάζοντας βιβλία που αναφέρονται σε ναρκωμανείς. Η συμβολή του Κοκτό σ' αυτό τον περίεργο κλάδο της λογοτεχνίας είναι μοναδική. Με το Όπιό του, το ημερολόγιο μιας αποτοξίνωσης, ζωντανεύει την ημέρα και τη νύχτα του κόσμου του όπιου μ' ένα δικό του στιλ, μέσα από γαλήνια ή ταραγμένα σχέδια και γράφοντας «εντυπωσιακά» με την αρχική έννοια της λέξης, όταν αφύσικες καταστάσεις μετατρέπονται σε σκοτεινή ποίηση, σε τέτοιο σημείο ώστε ο καπνός που αναδύεται απ' τις καμπίνες του πλοίου απ' τη Σαϊγκόν να μεταμορφώνεται σε γκρίζα σύννεφα μακρινών ελαιόδεντρων.
*Aπό τα χαρακτηριστικότερα διηγήματα αυτού του μεγάλου υπερρεαλιστή καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, του γάλλου μετρ της τέχνης Ζαν Κοκτώ. Το "Όπιο" γράφτηκε τη χρονιά της συγγραφής του σπουδαίου θεατρικού των "Τρομερών Παιδιών" και περιγράφει ανάγλυφα τη περιπέτεια του Κοκτώ στον κόσμο του παραισθησιογόνου οπίου, τα συναισθηματά του και παράλληλα αναλύει την εποχή του μεσοπολέμου στο σύνολο της τέχνης, έργα με τα οποία ασχολήθηκε εκείνη την εποχή και άλλα πολλά. 150 αυτοβιογραφικές σελίδες μιας γενιάς, μιας ομάδας καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους για πάντα από τις Εκδόσεις Αιγόκερως του σκηνοθέτη Γιάννη Σολδάτου, σε επιμέλεια του συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη, σε μετάφραση της Έφης Βενιανάκη και πρόλογο των Sinclair Road και Margaret Crosland από την αγγλική έκδοση του έργου. Και όλα αυτά στα 2000.
Βιογραφικό Ζαν Κοκτώ
1889 Στις 5 Ιουλίου γεννήθηκε στη Μεζόν Λαφίτ.
1899 Αυτοκτόνησε ο πατέρας του Ζορζ Κοκτώ.
1908 Στο Θέατρο Φεμινά στη παράσταση Ενόργανος Μαξ διαβάζονται έργα του.
1910 Το Λυχνάρι του Αλαντίν. Πρώτη παράσταση της Σεχραζαντ. Ο Επιπόλαιος
Πρίγκιπας.
1912 Ο Χορός του Σοφοκλή. Το μπαλέτο Ο Γαλάζιος Θεός στου Θέατρο Σατελέ.
1914 Νοσοκόμος στη Ρεμς και στο Νιούπορτ. Ιδρύει τη Le Mot με τον Ιρίμπ.
1915 Εντάσσεται στο τμήμα Προπαγάνδας του Παρισιού.
1917 Το Parade ανεβαίνει στο Σατελέ.
1918 Ιδρύει τις Εκδόσεις Σειρήνα με τον Τσεντράρ. Le Coq e l' Arlequin. Τζαζ στο
μπαρ Γκαγιά.
1919 Carte Blanche στο Paris Midi. Παραστάσεις μουσικής και ποίησης στην οδό
Ουγκέν. Το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Ωδή στον Πικάσο. Το Ποτομάκ.
1920 Το Βόδι πάνω στη Στέγη στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων. Poesies 1917-20,
Escales, Carte Blanche.
1921 Le Gendarme Incompris με τον Ραντιγκέ και τον Πουλέν. Les Maries de la
Tour Eiffel, La noce Massacree, Visite a Maurice Barres.
1922 Antigone, Vocabulaire. Le Secret Proffessionnel, Discours du Grand
Sommeil.
1923 Για μιαν Τάξη Θεωρημένη σαν Αναρχία διάλεξη στο Γαλλικό Κολλέγιο, Πικάσο,
Το Μεγάλο Σφάλμα, Επίπεδη Μελωδία, Θωμάς ο Απατεώνας, Το Ρόδο της
Φρανσουά.
1924 Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Το Γαλάζιο Τρένο. Ποίηση 1916-23.
1925 Τα διαλύει με τους Σουρρεαλιστές του Μπρετόν. L' Ange Heurtebise, Criecrit,
Le mystere de Jean l' Oiseleur.
1926 Ορφέας. Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Κέντρο Υγείας. Ανάκληση στην Τάξη. Γράμμα
στον Ζακ Μαριτέν, Το Βαρετό Νούμερο.
1927 Οιδίπους Τύραννος, Όπερα, Ορφέας.
1928 Πρόλογος στο J' Adore του Ντεσμπόρ, Οιδίπους Τύραννος, Ρωμαίος και
Ιουλιέτα, Το Κοσμικό Μυστήριο, Το Λευκό Βιβλίο.
1929 Τα Τρομερά Παιδιά. Une Entrevue sur La Critique, Vingtcins dessins d' un
Dormeur
1930 H Ανθρώπινη Φωνή ανεβαίνει στην Κομεντί-Φρανσέ. Γυρίζει τη ταινία Το
Αίμα του Ποιητή, Το Όπιο.
1932 Το Αίμα του Ποιητή ανεβαίνει στο Vieux-Colombier. Επιλογές, Δοκίμιο της
Έμμετρης Κριτικής.
1933 Το Φάντασμα της Μαρσιλίας.
1934 Η Δαιμόνια Μηχανή ανεβαίνει στο Θέατρο Λουί Ζουβέ. Μυθολογία.
1935 Αναμνηστικά Πορτρέτα για τη Φιγκαρό. Εξήντα σχέδια για τα Τρομερά
Παιδιά.
1936 Το Σχολείο για Χήρες στο ABC. Κάνει το Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες,
γράφοντας και το ομώνυμο βιβλίο, σε ένα στοίχημά του με την εφημερίδα
Paris-Soir. Γράφει τις ανταποκρίσεις του.
1937 Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Συνεργασία με τη Ce Soir.
1938 Bοηθά τον πυγμάχο Αλ Μπράουν να ξανακερδίσει το τίτλο του πρωταθλητή.
Οι Τρομεροί Γονείς στο Αμπασαντέρ.
1939 Αίνιγμα.
1940 Τα Ιερά Τέρατα στο θέατρο Μισέλ. Η Ξένοιαστη Ομορφιά. Το Τέλος του
Ποτομάκ.
1941 Η Γραφομηχανή στο Θέατρο Εμπερτό. Αλληγορίες. Σχέδια στο Περιθώριο
των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.
1942 Υπερασπίζεται τον Ζαν Ζενέ.
1943 Πεθαίνει η μητέρα του. Ρενό και Αρμίντ στο Γαλλικό Θέατρο. Γράφει τους
διαλόγους του Βαρώνου Φάντασμα. Γυρίζει με τον Ντελανουά τη ταινία
Αιώνια Επιστροφή. Ο Γκρέκο.
1944 Προβάλλεται η Αιώνια Επιστροφή.
1945 Γράφει τους διαλόγους των Γυναικών του δάσους της Βουλώνης του Μπρεσόν
Σκηνοθετεί την Ωραία και το Τέρας. Λεονέ. Πορτρέτο του Μουνέ-Σιλί.
1946 Ο Νέος και ο Θάνατος στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων. Ο Δικέφαλος Αετός
στο θέατρο Εμπερτό. Η Σταύρωση. Η Ωραία και το Τέρας. Ημερολόγιο ενός
Φιλμ. Δυο Τραβεστί. Οι Εκδόσεις Marguerat αναλαμβάνουν την έκδοση των
Ouvres Completes.
1947 Γυρίζει την Ανθρώπινη Φωνή, το Ρόι Μπλας και τον Δικέφαλο Αετό. Η
Δυσκολία του να Υπάρχεις. Το Φουαγέ των Καλλιτεχνών.
1948 Γυρίζει τα Τρομερά Παιδιά, την Ιουδήθ, τη Χολοφέρνη. Ποιήματα. Άνθρωπος
του Νοικοκυριού, Βασίλισσες της Γαλλίας.
1949 Επιστολή προς τους Αμερικάνους. Θεατρική περιοδεία στη Μέση Ανατολή.
Οργανώνει στο Μπιάριτζ το Φεστιβάλ των καταραμένων φιλμ. Διακρίνεται
ως Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής. Διασκευάζει το Ένα Τραμβάγιο που το
λένε Πόθο. Θέατρο Τσέπης. Ντάφι.
1950 Γύρισμα του Ορφέα και των Τρομερών Παιδιών. Η Φαίδρα στην Όπερα.
Διακόσμηση της βίλας Σάντο-Σοσπίρ στο Σεν-Ζαν-Καπ-Φερά. Μοντιλιάνι.
1951 Ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Φρενιό. Γυρίζει το Η Βίλα Σάντο-Σοσπίρ.
Βάκχος στο Θέατρο Μαρινί. Ποιητική Ανθολογία. Ζαν Μαρέ.
1952 Έκθεση στο Μόναχο. Το Διάβημα του Ποιητή. Ο Αριθμός Επτά. Ημερολόγιο
ενός Αγνώστου. Ο Ζιντ Ζωντανός. Βάκχος. Η Μάυρη Κορώνα.
1953 La Dame a la Licorne στο Μόναχο. Appogiatures.
1954 Πρόεδρος του Φεστιβάλ Καννών. Dentelle d' Eternite. Clair-obscur.
1955 Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Γαλλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του
Βελγίου. Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στα Πέρατα της Κίνας.
1956 Τιμητικός Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εγκαίνια της
Εκκλησίας του Αγίου Πέτρου στη Villefranche-sur-Mer. Αποχαιρετισμός στη
Μιστενγκέ. Διάλογοι της Οξφόρδης. Ποιήματα 1916-55.
1957 Διακοσμεί την αίθουσα γάμων του δημαρχείου της Μεντόν. Διάλογοι πάνω
στην Ποίηση στην Έκθεση των Βρυξελλών. Εφτά Παραπροσωδίες
Προηγούμενες Εφτά Διαλόγων. Συμπληρωμένα Θεατρικά. Η Εκκλησία του
Αγίου Πέτρου στη Villefranche-sur-Mer.
1958 Γράφει τους Παντρεμένους του Πύργπυ του Άιφελ. Η Ταυρομαχία της
Πρωτομαγιάς.
1959 Η Ανθρώπινη Φωνή στην Όπερα-Κομίκ. Διακόσμηση της εκκλησίας του
Άγιου Βλάση των απλών στο Μιλί Λα Φορέ και μωσαικά για το θέατρο Αντίκα
του Ακρωτηρίου Αίγ. Ο Ποιητής και η Μούσα του στο Φεστιβάλ του Σπολέτο.
Γύρισμα της Διαθήκης του Ορφέα. Διακόσμηση της γαλλικής εκκλησίας της
Παρθένου στο Λονδίνο. Κριτική Ποίηση Ι. Η Γόνδολα των Νεκρών.
1960 Εκλέγεται Πρίγκηπας των Ποιητών. Κριτική Ποίηση ΙΙ.
1961 Η Ισπανική Εθιμοτυπία του Φοίνικα. Το Παιχνίδι Σκακιού.
1962 Ο Αυτοσχέδιος του Παλέ Ρουαγιάλ. Το Ρέκβιεμ. Ο Ομφάλιος Λώρος.
1963. Άννα ντε Νοάιγ ναι και όχι. Πεθαίνει στις 11 Οκτωβρίου στο Μιλί Λα Φορέ. *Ν.Ι.Π.