"Βελούδινη Βασίλισσα Βαθυκύανων Βυθών!" - Ο Γ.Ι. Μπαμπασάκης μιλάει για το "Ω!"..

Πως ξανά σε κάθε λέξη

το αρχέγονο Νόημα

κεντούσαμε!

Από την Περιπέτεια της Ποίησης
στην Ποίηση της Περιπέτειας

Ω!
Γ. Ι. Μπαμπασάκης & Π. Κούτσικος
Σελίδες: 176
Τιμή: 25 ευρώ
Εκδόσεις Οξύ
Αθήνα, Αύγουστος 2007

Ένα πρωτότυπο, πρωτοποριακό βιβλίο, το «Ω!» του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και του Πάρι Κούτσικου, επιχειρεί με επιτυχία γοητευτική έναν συνδυασμό λόγου και εικόνας, γραπτής ποίησης και φωτογραφικής περιπλάνησης.

Οι δύο καλλιτέχνες συνέθεσαν το «Ω!» συνεργαζόμενοι επί σχεδόν δύο χρόνια. Αποσπάσματα ή και μεμονωμένες λέξεις του ποιήματος του Μπαμπασάκη μεγεθύνονταν και τοποθετούνταν, σαν αφίσες, στα πιο ετερόκλητα μέρη της Αθήνας, έμεναν εκεί, τα διάβαζαν και τα σχολίαζαν περαστικοί, χωρίς να ξέρουν τι είναι, άλλοτε έκπληκτοι και άλλοτε θαυμάζοντας την αναπάντεχη παρουσία ενός δυναμικού στίχου σε τοίχους, κολώνες, χαλάσματα, κάβους, εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα, ερημωμένες αυλές. Εν συνεχεία, ο Κούτσικος φωτογράφιζε τις συνήθως φθαρμένες αυτές «αφίσες».

Για πρώτη φορά στα χρονικά της ποίησης και του καλλιτεχνικού-εικαστικού βιβλίου σημειώνεται μία τέτοια συνεργασία. Υπερβαίνει την street art ως προς το ότι δεν έγινε με τυχαίο, αυθόρμητο τρόπο και από «ανώνυμους» καλλιτέχνες του δρόμου, αλλά οργανωμένα, μεθοδικά και από δύο καλλιτέχνες, έναν ποιητή και έναν φωτογράφο-εικαστικό & γραφίστα, που υπογράφουν ευθαρσώς το έργο τους. Άλλες πρωτοτυπίες του «Ω!» είναι το ότι εδώ η φωτογραφία δεν εικονογραφεί το περιεχόμενο της ποίησης, δεν αποτελεί διακόσμηση ή συμπλήρωμά του αλλά ένα αυτόνομο σχόλιο, μία εικαστική δήλωση ότι ο Έρωτας μπορεί ακόμα και στα ερείπια, τους σκουπιδότοπους, και τις ερημιές της πόλης να ανθίσει. Ακόμα, αυτό καθαυτό το ποιητικό κείμενο του «Ω!» απομακρύνεται από τα συνήθη ερωτικά ποιήματα ως προς το ότι δεν γογγύζει, δεν αποτελεί παράνομο παράπονο, δεν θρηνεί για την απουσία της Αγαπημένης, δεν διαμαρτύρεται, έστω λυρικά, για το ότι η Αγαπημένη δεν δίνεται στον Αγαπημένο, αλλά απεναντίας, αντλώντας από την συναρπαστική παράδοση του western και του noir, εκθειάζει τον Έρωτα, τραγουδάει τον Θρίαμβο της Αγάπης, εγκωμιάζει την Αίγλη του Σαρκικού Σμιξίματος. Στο «Ω!» οι εραστές δεν είναι αντίπαλοι, ο εμφύλιος έχει εξοριστεί, Εκείνος και Εκείνη είναι συνένοχοι, συμπότες, συνδαιτυμόνες, συνωμότες. Είναι Σύμμαχοι.

Το «Ω!», πέρα από την όποια καλλιτεχνική (ποιητική & εικαστική-φωτογραφική) αξία του, συνιστά μιαν έντονη και έντιμη πρόταση επαναπροσδιορισμού των ερωτικών ηθών, μια άλλη ματιά στο ερωτικό σύμπαν, έναν άλλο τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης του εκρηκτικού και εμπρηστικού συναισθήματος του Έρωτα. Είναι θλιβερά γνωστό ότι ο Έρωτας στους καιρούς μας γρήγορα υποβιβάζεται σε ανιαρή διευθέτηση, ταχύτατα τεμαχίζεται σε μία σειρά ανούσιων «καθηκόντων» και εκπίπτει σε «αγγαρεία». Στο «Ω!» ο Έρωτας, διατηρώντας κρίσιμες αποστάσεις τόσο από τον πλατωνισμό όσο και από την πορνογραφία, λαμπρύνεται στην πνευματική, ψυχική, και σαρκική διάστασή του.

Προγραμματίζονται εκδηλώσεις για το «Ω!», με παρουσιάσεις, απαγγελίες, εκθέσεις του εικαστικού-φωτογραφικού υλικού, πολλή και καλή μουσική, άφθονο ποτό, διακεκαυμένες συζητήσεις.

Εκδόσεις ΟΞΥ
Κολωνού 12-14, ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210 5226609
Fax: 210 5227768
E-mail:

info@oxy.gr
W: www.oxy.gr

Από την Μορφή

μέχρι τα Μύχια

Σ' αγαπώ!

*Διαβάζοντας τους στίχους του Ίκαρου είδα την ανατολή και αγάπησα τον έρωτα που σε καταστρέφει λεπτό-λεπτό. στιγμή-στιγμή. Θαυμάζαμε με την Ελένη και την Ευτυχία ένα βράδυ στα Πατήσια τις φωτογραφίες του Κούτσικου και κλάψαμε για την τελειότητα της τυχαιότητας. Τι άλλο να πω, ακούω.. * Ν.Ι.Π.

Διαβάζοντας Γ.Ι. Μπαμπασάκη : Βορειοδυτικό Πέρασμα, Cobra-Λεττριστές-Καταστασιακοί [Ελεύθερος Τύπος, 1992 / Οξύ, 2001]

Μερικοί από αυτούς τους μακρινούς περιπάτους με οδηγούσαν σε μεγάλες αποστάσεις γιατί ένας οπιομανής είναι πολύ ευτυχισμένος για να έχει τον νου του στην ώρα. Και πολλές φορές, στην προσπάθειά μου να βρω τον δρόμο του γυρισμού, χρησιμοποιούσα τους ναυτικούς κανόνες και, κοιτάζοντας συνεχώς το πολικό αστέρι, αναζητούσα ένα βορειοδυτικό πέρασμα. (Thomas De Quincey)

*

Το ξεπέρασμα της τέχνης είναι το βορειοδυτικό πέρασμα της γεωγραφίας της αληθινής ζωής, που η αναζήτηση του κράτησε πάνω από έναν αιώνα, ξεκινώντας κυρίως από τη μοντέρνα αυτοκαταστρεφόμενη ποίηση. (Guy Debord)

*

Η Λέσχη Φίλων του Βορειοδυτικού Περάσματος είναι μια κλειστή ένωση επαναστατών, που εργάζεται στην ανάπτυξη των πρακτικών στιγμών της θεωρίας και των θεωρητικών στιγμών της πρακτικής. (De Bello Civill)

*Μεστή κοινωνιολογική μελέτη, μοναδική στα ελληνικά δρώμενα, για τα καλλιτεχνικά/πολιτικά/κοινωνικά πρωτοποριακά κινήματα που έδρασαν την εικοσαετία μετά τον β' Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τον επαναστατικό Μάη του '68(μια άλλη μελέτη και πάλι από τον Μπαμπασάκη στα 2001). Λίγο μετά την θητεία του και μένοντας στα Εξάρχεια, ο Ίκαρος από χρόνια μελετητής εκείνης της περιόδου -και κυρίως των Λεττριστών και των Καταστασιακών του Ντεμπόρ- παραδίδει στις Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος μια 150σέλιδη μελέτη με άφθονο φωτογραφικό υλικό και σημειώσεις επιπρόσθετες αναφορικά με θέματα όπως : κατάλοιπα του Σουρρεαλισμού κατά τον Μεταπόλεμο, το κίνημα Cobra, το Διεθνές Κίνημα για ένα Φαντασιακό Μπαουχάους, την επιρροή του δανού ζωγράφου Άσγκερ Γιορν, το Πειραματικό Εργαστήρι της Άλμπα, τις επιδράσεις του ιταλού ζωγράφου Τζουζέπε Πίνοτ-Γκαλίτσο, το Λεττριστικό Κίνημα του ρουμάνου Ιζού και μεγαλύτερη έμφαση στην Λεττριστική Διεθνής και Καταστασιακή Διεθνής του γάλλου Ντεμπορ στην όλη πορεία τους και τις μετέπειτα επιρροές τους.

Η συγκεκριμένη έκδοση σαφώς καλύτερα επιμελημένη επανεκδόθηκε στα 2001 από τις Εκδόσεις Οξύ.

Μια πολύ σημαντική κίνηση του κύριου μελετητή των ευρωπαϊκών πρωτοποριών της εποχής εκείνης, Μπαμπασάκη, που αναγνωρίζεται με τον καιρό από καλλιτεχνικές σχολές και διδάσκεται. * Ν.Ι.Π.

Διαβάστε τα παρακάτω links :

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/08/blog-post.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/08/harmolypis-blues-2003.html

"Opium" - Jean Cocteau (1930)

Το να ζεις στον εικοστό αιώνα είναι για πάμπολλους ανθρώπους τόσο αφόρητα πληκτικό ή απελπιστικό, που αρκετοί απ' αυτούς, ελπίζοντας να βρουν διαφυγή, ερεθίσματα ή γαλήνη, σπρώχνουν το σώμα και την ψυχή τους σε μια τερατώδη ένωση παίρνοντας ναρκωτικά. Κι ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που δεν έχουν κουράγιο να τα παίρνουν, βρίσκουν ευχαρίστηση διαβάζοντας βιβλία που αναφέρονται σε ναρκωμανείς. Η συμβολή του Κοκτό σ' αυτό τον περίεργο κλάδο της λογοτεχνίας είναι μοναδική. Με το Όπιό του, το ημερολόγιο μιας αποτοξίνωσης, ζωντανεύει την ημέρα και τη νύχτα του κόσμου του όπιου μ' ένα δικό του στιλ, μέσα από γαλήνια ή ταραγμένα σχέδια και γράφοντας «εντυπωσιακά» με την αρχική έννοια της λέξης, όταν αφύσικες καταστάσεις μετατρέπονται σε σκοτεινή ποίηση, σε τέτοιο σημείο ώστε ο καπνός που αναδύεται απ' τις καμπίνες του πλοίου απ' τη Σαϊγκόν να μεταμορφώνεται σε γκρίζα σύννεφα μακρινών ελαιόδεντρων.

*Aπό τα χαρακτηριστικότερα διηγήματα αυτού του μεγάλου υπερρεαλιστή καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, του γάλλου μετρ της τέχνης Ζαν Κοκτώ. Το "Όπιο" γράφτηκε τη χρονιά της συγγραφής του σπουδαίου θεατρικού των "Τρομερών Παιδιών" και περιγράφει ανάγλυφα τη περιπέτεια του Κοκτώ στον κόσμο του παραισθησιογόνου οπίου, τα συναισθηματά του και παράλληλα αναλύει την εποχή του μεσοπολέμου στο σύνολο της τέχνης, έργα με τα οποία ασχολήθηκε εκείνη την εποχή και άλλα πολλά. 150 αυτοβιογραφικές σελίδες μιας γενιάς, μιας ομάδας καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους για πάντα από τις Εκδόσεις Αιγόκερως του σκηνοθέτη Γιάννη Σολδάτου, σε επιμέλεια του συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη, σε μετάφραση της Έφης Βενιανάκη και πρόλογο των Sinclair Road και Margaret Crosland από την αγγλική έκδοση του έργου. Και όλα αυτά στα 2000.

Βιογραφικό Ζαν Κοκτώ

1889 Στις 5 Ιουλίου γεννήθηκε στη Μεζόν Λαφίτ.

1899 Αυτοκτόνησε ο πατέρας του Ζορζ Κοκτώ.

1908 Στο Θέατρο Φεμινά στη παράσταση Ενόργανος Μαξ διαβάζονται έργα του.

1910 Το Λυχνάρι του Αλαντίν. Πρώτη παράσταση της Σεχραζαντ. Ο Επιπόλαιος

Πρίγκιπας.

1912 Ο Χορός του Σοφοκλή. Το μπαλέτο Ο Γαλάζιος Θεός στου Θέατρο Σατελέ.

1914 Νοσοκόμος στη Ρεμς και στο Νιούπορτ. Ιδρύει τη Le Mot με τον Ιρίμπ.

1915 Εντάσσεται στο τμήμα Προπαγάνδας του Παρισιού.

1917 Το Parade ανεβαίνει στο Σατελέ.

1918 Ιδρύει τις Εκδόσεις Σειρήνα με τον Τσεντράρ. Le Coq e l' Arlequin. Τζαζ στο

μπαρ Γκαγιά.

1919 Carte Blanche στο Paris Midi. Παραστάσεις μουσικής και ποίησης στην οδό

Ουγκέν. Το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Ωδή στον Πικάσο. Το Ποτομάκ.

1920 Το Βόδι πάνω στη Στέγη στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων. Poesies 1917-20,

Escales, Carte Blanche.

1921 Le Gendarme Incompris με τον Ραντιγκέ και τον Πουλέν. Les Maries de la

Tour Eiffel, La noce Massacree, Visite a Maurice Barres.

1922 Antigone, Vocabulaire. Le Secret Proffessionnel, Discours du Grand

Sommeil.

1923 Για μιαν Τάξη Θεωρημένη σαν Αναρχία διάλεξη στο Γαλλικό Κολλέγιο, Πικάσο,

Το Μεγάλο Σφάλμα, Επίπεδη Μελωδία, Θωμάς ο Απατεώνας, Το Ρόδο της

Φρανσουά.

1924 Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Το Γαλάζιο Τρένο. Ποίηση 1916-23.

1925 Τα διαλύει με τους Σουρρεαλιστές του Μπρετόν. L' Ange Heurtebise, Criecrit,

Le mystere de Jean l' Oiseleur.

1926 Ορφέας. Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Κέντρο Υγείας. Ανάκληση στην Τάξη. Γράμμα

στον Ζακ Μαριτέν, Το Βαρετό Νούμερο.

1927 Οιδίπους Τύραννος, Όπερα, Ορφέας.

1928 Πρόλογος στο J' Adore του Ντεσμπόρ, Οιδίπους Τύραννος, Ρωμαίος και

Ιουλιέτα, Το Κοσμικό Μυστήριο, Το Λευκό Βιβλίο.

1929 Τα Τρομερά Παιδιά. Une Entrevue sur La Critique, Vingtcins dessins d' un

Dormeur

1930 H Ανθρώπινη Φωνή ανεβαίνει στην Κομεντί-Φρανσέ. Γυρίζει τη ταινία Το

Αίμα του Ποιητή, Το Όπιο.

1932 Το Αίμα του Ποιητή ανεβαίνει στο Vieux-Colombier. Επιλογές, Δοκίμιο της

Έμμετρης Κριτικής.

1933 Το Φάντασμα της Μαρσιλίας.

1934 Η Δαιμόνια Μηχανή ανεβαίνει στο Θέατρο Λουί Ζουβέ. Μυθολογία.

1935 Αναμνηστικά Πορτρέτα για τη Φιγκαρό. Εξήντα σχέδια για τα Τρομερά

Παιδιά.

1936 Το Σχολείο για Χήρες στο ABC. Κάνει το Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες,

γράφοντας και το ομώνυμο βιβλίο, σε ένα στοίχημά του με την εφημερίδα

Paris-Soir. Γράφει τις ανταποκρίσεις του.

1937 Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Συνεργασία με τη Ce Soir.

1938 Bοηθά τον πυγμάχο Αλ Μπράουν να ξανακερδίσει το τίτλο του πρωταθλητή.

Οι Τρομεροί Γονείς στο Αμπασαντέρ.

1939 Αίνιγμα.

1940 Τα Ιερά Τέρατα στο θέατρο Μισέλ. Η Ξένοιαστη Ομορφιά. Το Τέλος του

Ποτομάκ.

1941 Η Γραφομηχανή στο Θέατρο Εμπερτό. Αλληγορίες. Σχέδια στο Περιθώριο

των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

1942 Υπερασπίζεται τον Ζαν Ζενέ.

1943 Πεθαίνει η μητέρα του. Ρενό και Αρμίντ στο Γαλλικό Θέατρο. Γράφει τους

διαλόγους του Βαρώνου Φάντασμα. Γυρίζει με τον Ντελανουά τη ταινία

Αιώνια Επιστροφή. Ο Γκρέκο.

1944 Προβάλλεται η Αιώνια Επιστροφή.

1945 Γράφει τους διαλόγους των Γυναικών του δάσους της Βουλώνης του Μπρεσόν

Σκηνοθετεί την Ωραία και το Τέρας. Λεονέ. Πορτρέτο του Μουνέ-Σιλί.

1946 Ο Νέος και ο Θάνατος στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων. Ο Δικέφαλος Αετός

στο θέατρο Εμπερτό. Η Σταύρωση. Η Ωραία και το Τέρας. Ημερολόγιο ενός

Φιλμ. Δυο Τραβεστί. Οι Εκδόσεις Marguerat αναλαμβάνουν την έκδοση των

Ouvres Completes.

1947 Γυρίζει την Ανθρώπινη Φωνή, το Ρόι Μπλας και τον Δικέφαλο Αετό. Η

Δυσκολία του να Υπάρχεις. Το Φουαγέ των Καλλιτεχνών.

1948 Γυρίζει τα Τρομερά Παιδιά, την Ιουδήθ, τη Χολοφέρνη. Ποιήματα. Άνθρωπος

του Νοικοκυριού, Βασίλισσες της Γαλλίας.

1949 Επιστολή προς τους Αμερικάνους. Θεατρική περιοδεία στη Μέση Ανατολή.

Οργανώνει στο Μπιάριτζ το Φεστιβάλ των καταραμένων φιλμ. Διακρίνεται

ως Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής. Διασκευάζει το Ένα Τραμβάγιο που το

λένε Πόθο. Θέατρο Τσέπης. Ντάφι.

1950 Γύρισμα του Ορφέα και των Τρομερών Παιδιών. Η Φαίδρα στην Όπερα.

Διακόσμηση της βίλας Σάντο-Σοσπίρ στο Σεν-Ζαν-Καπ-Φερά. Μοντιλιάνι.

1951 Ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Φρενιό. Γυρίζει το Η Βίλα Σάντο-Σοσπίρ.

Βάκχος στο Θέατρο Μαρινί. Ποιητική Ανθολογία. Ζαν Μαρέ.

1952 Έκθεση στο Μόναχο. Το Διάβημα του Ποιητή. Ο Αριθμός Επτά. Ημερολόγιο

ενός Αγνώστου. Ο Ζιντ Ζωντανός. Βάκχος. Η Μάυρη Κορώνα.

1953 La Dame a la Licorne στο Μόναχο. Appogiatures.

1954 Πρόεδρος του Φεστιβάλ Καννών. Dentelle d' Eternite. Clair-obscur.

1955 Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Γαλλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του

Βελγίου. Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στα Πέρατα της Κίνας.

1956 Τιμητικός Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εγκαίνια της

Εκκλησίας του Αγίου Πέτρου στη Villefranche-sur-Mer. Αποχαιρετισμός στη

Μιστενγκέ. Διάλογοι της Οξφόρδης. Ποιήματα 1916-55.

1957 Διακοσμεί την αίθουσα γάμων του δημαρχείου της Μεντόν. Διάλογοι πάνω

στην Ποίηση στην Έκθεση των Βρυξελλών. Εφτά Παραπροσωδίες

Προηγούμενες Εφτά Διαλόγων. Συμπληρωμένα Θεατρικά. Η Εκκλησία του

Αγίου Πέτρου στη Villefranche-sur-Mer.

1958 Γράφει τους Παντρεμένους του Πύργπυ του Άιφελ. Η Ταυρομαχία της

Πρωτομαγιάς.

1959 Η Ανθρώπινη Φωνή στην Όπερα-Κομίκ. Διακόσμηση της εκκλησίας του

Άγιου Βλάση των απλών στο Μιλί Λα Φορέ και μωσαικά για το θέατρο Αντίκα

του Ακρωτηρίου Αίγ. Ο Ποιητής και η Μούσα του στο Φεστιβάλ του Σπολέτο.

Γύρισμα της Διαθήκης του Ορφέα. Διακόσμηση της γαλλικής εκκλησίας της

Παρθένου στο Λονδίνο. Κριτική Ποίηση Ι. Η Γόνδολα των Νεκρών.

1960 Εκλέγεται Πρίγκηπας των Ποιητών. Κριτική Ποίηση ΙΙ.

1961 Η Ισπανική Εθιμοτυπία του Φοίνικα. Το Παιχνίδι Σκακιού.

1962 Ο Αυτοσχέδιος του Παλέ Ρουαγιάλ. Το Ρέκβιεμ. Ο Ομφάλιος Λώρος.

1963. Άννα ντε Νοάιγ ναι και όχι. Πεθαίνει στις 11 Οκτωβρίου στο Μιλί Λα Φορέ. *Ν.Ι.Π.

Διαβάζοντας Γ.Ι. Μπαμπασάκη : Harmolypi's Blues [Μεταίχμιο, 2003]

Οι μπίρες ρέουν, οι ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, η ταβέρνα στεγάζει φιλόξενα την παραφορά μας.
Παίζουμε ξανά με τη διαλεκτική του εγώ και του εμείς, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς, δεν βρίσκουμε παιχνίδι άλλο πιο ωραίο, παιχνίδι άλλο πιο συναρπαστικό.
Στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, αθέατοι και όμορφοι, γλεντάμε ξεγελώντας τη θλίψη, λέμε τα τραγούδια μας ελισσόμενοι μες στη μελαγχολία.
Τα μικρά μας ονόματα είναι ήδη συνθήματα.
*
Οι παρεκτροπές (μια αλόγιστη μέθη, μια ξέφρενη derive, μια αιφνίδια συζήτηση και πάει λέγοντας), θυμίζοντας το στίχο του Νίκου Καρούζου "Σιγά, μωρέ παλιόκοσμε, που θα κάτσω να προγραμματίσω", ανατρέποντας τα προγράμματα, δείχνουν το ποσοστό διάθεσης για ελευθερία και εντιμότητα που φέρει ο καθένας. Η συνέχεια στη σκακιέρα της ζωής, στη σκια των ημερών και των νυχτών που μας απομένουν, στο ωραίο πεδίο των συναντήσεων, εκεί όπου δένεται το ατσάλι της φιλίας, αλλά και εκεί όπου γίνονται οι ρήξεις αναπόφευκτες...

*Μια συρραφή 19 μικρών ιστοριών, γραμμένες αλά στυλ Ίκαρου, ο Μπαμπασάκης βγάζει από το "Μεταίχμιο" τα Μπλουζ της Χαρμολύπης. Ιστόριες και δοκίμια δημοσιευμένα σποραδικά -τα περισσότερα- τη περίοδο 2002-3 στα περιοδικά "Σημειώσεις", "Εντευκτήριο", "Το Δέντρο", στην εφημερίδα "Τα Νέα", ενώ η ιστορία "Harmolypi's Blues" συμπεριλήφθηκε στο τόμο "Αληθινές Ιστορίες", που κυκλοφόρησε από το Μεταίχμιο στα 2003, στο οποίο μεταξύ άλλων γράφουν και οι Τριανταφύλλου, Χωμενίδης, Κουτρουμπούσης, Τσιώλης, Αντονάς, Τατσόπουλος, Σωτηροπούλου, Τορόση.
Θαυμάζουμε Ίκαρο να εναποθέτει τις εμπειρίες του από τα γλέντια και τις οινοποσίες του με φίλους στο κέντρο της Αθήνας, από τα Εξάρχεια στη Πατησίων και τούμπαλιν, πραγματοποιώντας μια επιτομή στα μέρη που φιλοξένησαν τη φιλοσοφία των τεχνών των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. * Ν.Ι.Π.

Διαβάστε επίσης : http://vakxikon.blogspot.com/2007/08/blog-post.html

"Εις Μνήμην" - Στράτος Π. (27/08/07)

Το μυαλό μπερδεμένο, οι σκέψεις θολώνουν τη λογική
το ποτήρι ξεχυλίζει με το δηλητήριο που καταπίνω μέρες τώρα
μια γουλιά ακόμα, βλέμμα κενό – η πίκρα παραμένει
το χέρι τρέμει στις πρώτες λέξεις, η καρδιά χτυπά δυνατά

Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση, εκείνο το βράδυ
ένα όνειρο που κατέληξε εφιάλτης, με στοιχειώνει
κ’ έπειτα το μαγευτικό σούρουπο, ταυτισμένο με Σένα πια
ανεξίτηλο, χαραγμένο βαθιά μέσα μου – να ξεχάσω αδυνατώ

Μάυρα γυαλιά κρύβουν τα δάκρυα, η μέρα στο τέλος της
στα μαύρα ντυμένος, στο βασίλειό Σου, o ήλιος ν’αργοχάνεται
o ουρανός στολισμένος με άσπρα σύννεφα σε απόχρωση πορτοκαλί
να γέρνουν στις κορυφές των βουνών κρύβοντάς τες επιμελώς

Μεσημέρι, ο ήλιος καίει ψηλά, ο αέρας καυτός
η τελευταία μας συνάντηση...στα λευκά αυτή τη φορά
ένα κόκκινο ρόδο στο χέρι.... σχεδόν περπατώ
η ατμόσφαιρα αποπνικτική, χαμηλά το χώμα να κοιτώ

Πρόσωπα ωχρά, μάτια σκοτεινά, σάρκα παγωμένη - ασάλευτη
παραδίδουν στα χέρια Σου την τελευταία τους πνοή
άνεμος ταξιδεύει μακρυά το τραγούδι της ζωής τους
σε χώρες άγνωστες σκορπίζεται, μέχρι να σιωπήσει για πάντα

Σε περιφρόνησα, ναι Σε μίσησα, με ψεύτικες προσευχές
σε αδηφάγους θεούς του χθές και του σήμερα Σε πολέμησα
- νικήθηκα...Η φυγή έγινε τρόπος ζωής, η απώλεια συνήθεια
εφτά ψυχές, μετρώ αντίστροφα – εφτά ζωές, για πόσο ακόμα

Σε προκαλώ, σκορπίζοντας το κακό γύρω μου, όπως τότε...
ξημέρωμα της 1ης Γενάρη, κομμάτια απο μέταλλο παντού
για μια στιγμή στην κόλασή Σου βρέθηκα, ανύμπορος ν’ αντιδράσω
η φιγούρα Σου στη γωνιά, κ’ έπειτα από δίπλα μου να περνάς

Μα τώρα σε γλέντησα, ήπια μαζί Σου, προφέρω τ’όνομά Σου
« Θάνατε » αιώνιε ανταγωνιστή του "γίγνεσθαι" και του "είναι"
« Θάνατε » αυτό το καλοκαίρι είχε τ’ άρωμά Σου, μέθυσα μαζί Σου
με την πένα μου Σε χαράζω γράμμα γράμμα, ένα τσιγάρο στο στόμα

Πληγή που το αίμα της κατευνάζει την ακατάπαυστη πείνα Σου
τα δάκρυά μου στέρεψαν, πηγή που σταμάτησε νερό ν’ αναβλύζει
άδειος από συναισθήματα τώρα πια, ένα τοπίο από στάχτες
μήτε θλίψη, πόνο ή χαρά, μόνος θέλω να διαβώ αυτό το μονοπάτι

Το παραλήρημα σταματά με τις τελευταίες σταγόνες του μπουκαλιού
το τσιγάρο κάηκε, έξω σιγή, η φέστα τέλειωσε, ο κόσμος έφυγε
καληνύχτα, θα ’ρθείς ξανά, συχνός επισκέπτης, για μένα δε φοβάμαι
καληνύχτα, μ’ένα φεγγάρι μαύρο, σκοτεινό – νεκρό…

"Ποιήματα" - Ναπολέων Λαπαθιώτης (2001)

Λυπήσου με, Θέ μου, στο δρόμο που πήρα,

Χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,

- χωρίς να’ χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,

ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,

Προτού η νύχτα πάλι βαριά ν’ απλωθεί

Ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,

Ζητώντας εκείνο που δεν θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα εκείνα που πάνε του κάκου,

Γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,

Και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,

Χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι’ αυτό!

Λυπήσου και κείνα, λυπήσου και μένα,

- και μένα που πάω με καρδιά στοργική,

ζητώντας μια λύση, σε πράγματα ξένα,

που δεν έχουν, Θέ μου, καμιά λογική…

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,

Λιγάκι να φέξει μες στα σκοτεινά,

Κι αμέσως η μοίρα μου να ξαναπαίρνει,

Κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά…

Λυπήσου με, Θέ μου, στην απόγνωσή μου,

Λυπήσου την φλόγα που ματαία σκορπώ

- λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,

να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό…

(Εκ Βαθέων)

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,

Κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε

Το γλυκό σου μάτι,

Και τα χέρια σου πλεκόντουσαν

Στο κορμί μου γύρω γύρω,

Κι έπινα μέσα απ’ τα χείλια σου,

Γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου

Γλυκά λόγια σαν τα μύρα,

Και ήταν άσπρό το κρεβάτι μας

Κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…

Έτσι αγάπη μου σε χόρτασα

Κι έτσι αγάπη μου σε ήπια

Μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα

Στ’ άνομα καρδιοχτύπια

Κι απ΄ το μέλι ποθοπλάνταζε

Το κορμί σου και το μάτι

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι

(Κι Έπινα Μέσα Από Τα Χείλη Σου)

Τις βαριές τις ώρες που είμαι μόνος

Και δεν είναι γύρω μου κανείς

Που δεν είμαι παρά μόνο πόνος,

- περιμένω, Μάνα, να φανείς

Κι όμως ήξερε όλες σου τις πράξεις

Πριν, Σα ρόδο, σπάσεις και σαπείς

Σχεδόν ξέρω πως θα με κοιτάξεις

Και τα λόγια ακόμα, που θα πεις…

Ξέρω ακόμα, πως θα με χαϊδέψεις

Μ’ ένα τρόπο τόσο τρυφερό,

Που θα σβήσεις όλες μου τις σκέψεις

Που με βαραίνουν, τόσο καιρό…

Κι άμα νιώσεις όλο μου τον πόνο,

Τι μεγάλος είναι και βαθύς

Φτάνει τη ματιά μου να δεις μόνο,

- δεν θα φύγεις… θα με λυπηθείς!

(Προσμονή)

*Στα 2001 οι Εκδόσεις Ζήτρος -εκ Θεσσαλονίκης- επιμελούνται μια από τις πληρέστερες εκδόσεις για τον μεγάλο λυρικό ποιητή της γενιάς του '20 Ναπολεόντα Λαπαθιώτη. Αυτής της ιδιάζουσας ποιητικής προσωπικότητας των Αθηνών των αρχών του 20ου αιώνα. 300 σελίδες που περιλαμβάνουν τα άπαντα ποιήματά του, χωρισμένα στις τρεις περιόδους της ποιητικής πορείας : 1905-19, 1920-39, 1939-43, όταν και αυτοκτόνησε. Περιλαμβάνει επίσης ένα 25σέλιδο πρόλογο για τη ζώη, το έργο και την αποτίμησή του καθώς και πολλά άλλα βιογραφικά στοιχεία από την Μαρίνα Λυπουρλή. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Λαπαθιώτης εν ζωή εξέδωσε μόλις ένα βιβλίο και αυτό στα 1939 από τις Εκδόσεις Πυρσός με το τίτλο "Ποιήματα". Πρόκειται για μια εκλογή 50 ποιημάτων του. Όλα τα υπόλοιπα δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Βιογραφικό Ναπαλέοντα Λαπαθιώτη

(από τη ιστοσελίδα http://www.sarantakos.com/)

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. 'Ηταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας του ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και συμμετείχε ενεργά στις αντιτρικουπικές διαδηλώσεις της εποχής. Το 1896 η οικογένεια μετακομίζει στο Ναύπλιο (εξ' αιτίας της μεταθέσεως του πατέρα του ποιητή, ο οποίος ήταν αξιωματικός του πυροβολικού).Ο Ναπολέων διδασκόταν τα μαθήματα του δημοτικού στο σπίτι. Το 1897 κηρύσσεται ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και ο πατέρας του φεύγει για το μέτωπο στην Ήπειρο. Ο Ναπολέων με την μητέρα του γυρνούν ξανά στην Αθήνα. Την εποχή αυτή ξεκινάει και τη συνεργασία του με το περιοδικό "Διάπλασις Των Παίδων". Το 1899 γράφεται στο "Εθνικό Λύκειο", όπου γνωρίζει τον Σπύρο Τρικούπη και συνδέεται φιλικά μαζί του για πολλά χρόνια Έχει αρχίσει ήδη να γράφει ποιήματα (κυρίως σε 15σύλλαβους) και εκδίδει και μία μικρή συνδρομητική εφημερίδα. Παράλληλα ξεκινά κι ένα μυθιστόρημα, που όμως έμεινε ανολοκλήρωτο ("Οι Περιπέτειες του Κονστάν Λαβρέτ"). Το 1901 τυπώνεται το θεατρικό του "Νέρων ο Τύρρανος" και αλλάζει σχολείο. Στο πιάνο έχει δασκάλα την Αθηνά Σερεμέτη στο σπίτι της οποίας γνωρίζει πολλούς διανοούμενους της εποχής. Το 1903 ο πατέρας του εκλέγεται βουλευτής Τυρνάβου. Το 1905 γράφεται στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται και λογοτεχνικά μέσα από το περιοδικό "Νουμάς". Το 1907 μαζί με άλλους εκδίδει το περιοδικό "Ηγησώ",στις στήλες του οποίου δημοσιεύονται πολλά ποιήματά του. Το 1908 γνωρίζεται με τον Κ. Χρηστομάνο και τον 'Αγγελο Σικελιανό ενώ συνεχίζει να γράφει ποιήματα μονόπρακτα και πεζά. Δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό "Ελλάδα". Το 1909 τελειώνει το Πανεπιστήμιο και κατατάσσεται στο στρατό ενώ την ίδια χρονιά ο πατέρας του ορκίζεται υπουργός των Στρατιωτικών. Το 1911 ο πατέρας του φυλακίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1912 ξεσπούν οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Παρουσιάζεται και πάλι στρατιώτης. Το 1914 δημοσιεύει στο "Νουμά" το περίφημο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, το οποίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Το 1916 ο πατέρας του προσχωρεί στο κίνημα του Βενιζέλου. Τον μεγάλο πολιτικό γνωρίζει ο ποιητής την ίδια χρονιά. Δημοσιεύει το ποίημά του "Κραυγή" στον "Ριζοσπάστη". Ακολουθεί τον πατέρα του στην Αίγυπτο ως διερμηνέας με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίζει εκεί τον Καβάφη. Επιστρέφει στη Αθήνα όπου διατηρεί για τρία χρόνια τη θέση του διερμηνέα στην Επιτελική Υπηρεσία. Από αυτήν την εποχή ο τρόπος ζωής του αλλάζει. Κυκλοφορεί όλο και περισσότερο τη νύχτα ενώ τη μέρα κλείνεται στο σπίτι του (ήδη μένει σε ιδιόκτητο σπίτι στα Εξάρχεια). Το 1924 ασχολείται ιδιαιτέρως με την ποίηση και την προσωπικότητα του Κ. Π. Καβάφη. Τον ίδιο χρόνο ξεκινά και τη συνεργασία του με το περιοδικό "Μπουκέτο". Το 1925 εκδίδει την εφημερίδα "Καλλιτεχνική και Φιλολογική Ζωή", η οποία όμως σταμάτησε στο τρίτο τεύχος. Το 1927 ασπάζεται την κομμουνιστική ιδεολογία και αρχίζει να το δημοσιοποιεί. Με κείμενο του την Πρώτη Μαΐου του 1927 προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ζητάει τη διαγραφή του από το θρησκευτικό ποίμνιο. Το 1930 αρχίζει τη συνεργασία του με τη "Νέα Εστία". Εξακολουθεί τις ιδιόρρυθμες νυχτερινές του εξόδους. Ένα χρόνο αργότερα επισκέπτεται τον Καβάφη που είναι άρρωστος. Το 1937 πεθαίνει η μητέρα του. Βυθίζεται στη θλίψη. Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ αρχίζει να έχει έντονα οικονομικά προβλήματα. Το 1940, ο πόλεμος τον βρίσκει οικονομικά και ψυχικά εξαθλιωμένο. Είναι βυθισμένος στη φτώχεια και εξουθενωμένος από τη μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών. Για να επιβιώσει αρχίζει να πουλά την πλούσια βιβλιοθήκη του και προσωπικά του αντικείμενα. Το 1943 ετοιμάζεται να εκδώσει τη δεύτερη ποιητική του συλλογή και ενώ είχαν γίνει οι ετοιμασίες και είχε υπογραφεί το συμβόλαιο, την τελευταία στιγμή, η έκδοση ματαιώθηκε για άγνωστους λόγους. ΄Εχει αρχίσει να ανακοινώνει στους φίλους του την πρόθεσή του να αυτοκτονήσει. Αποκτά σύνδεσμο με τον αντάρτικο στρατό του Ε.ΛΑ.Σ. και καλεί μία ομάδα ελασσιτών στο σπίτι του, όπου τους παραδίδει τα όπλα του πατέρα του. Στις 7 Γενάρη του 1944 δίνει τέλος στη ζωή του με περίστροφο. Σύμφωνα με δική του επιθυμία, έμεινε άταφος περίπου τρεις ημέρες, για το φόβο της νεκροφάνειας. Τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από έρανο μεταξύ των φίλων του λογοτεχνών…

Ακολουθεί απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό κείμενο του Ν. Λαπαθιώτη: "Η Ζωή μου"

"…Μια φορά κι έναν καιρό ή καλύτερα τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1888, στην Αθήνα, σ' ένα σπίτι της πλατείας των Αγίων Θεοδώρων, είδε το φως ένα κατάξανθο παιδάκι. Η γέννα ήταν δύσκολη και τη μητέρα -μιαν από τις ομορφότερες γυναίκες του καιρού της- οι γιατροί την είχαν απελπίσει. Κι οι γιατροί που την είχαν απελπίσει ήταν οι πιο ονομαστοί της εποχής εκείνης… Να, όμως, που την πιο κρίσιμη βραδιά, μια γυναίκα ηλικιωμένη και γειτόνισσα, που έκανε χρέη νοσοκόμας, εκεί που αγρυπνούσε στο χαγιάτι, έξω από την κάμαρη της άρρωστης, καθώς την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στην καρέκλα, είδε ν' ανεβαίνουν ξαφνικά τη σκάλα δυο ψηλοί άντρες, παράξενα ντυμένοι, με φορεσιές χρωματιστές, που έπεφταν ως τα πόδια, και που βαστούσαν, ο καθένας τους στο χέρι, κι από μια μικρούλα κασετίνα. Κι όπως εκείνη πετάχτηκε απ' τη θέση της και με δάκρυα στα μάτια τους φώναξε: -Που πάτε; Μέσα έχουμε την άρρωστη μητερούλα, την καημένη και θα μας πεθάνει… Εκείνοι χαμογέλασαν και κάνοντας της μιαν εκφραστική, καθησυχαστική χειρονομία, της είπαν με πολύ γλυκιά φωνή: -Γι' αυτήν κι εμείς ερχόμαστε! Ήρθαμε να την κάνουμε καλά! Έννοια σου κυρά μου και θα ζήσει! Κι η γυναίκα ξύπνησε και χάθηκαν… Κι αληθινά απ' την άλλη μέρα το πρωί, ο πυρετός άρχισε να πέφτει κι η άρρωστη να γίνεται καλύτερα. Και διαδόθηκε στη γειτονιά αμέσως το θαύμα των Αγίων Θεοδώρων…" * N.I.Π.

Διαβάζοντας Γιώργο Ίκαρο Μπαμπασάκη.

Το καλοκαίρι ο Μπαμπασάκης είχε τη τιμητική του στα διαβάσματά μου. Φίλος από καιρό, έχουμε φάει και έχουμε πιει μαζί πολλάκις, η γράφη του πάντα με συγκινούσε από την εποχή πολύ πριν γνωριστούμε. Με κέντρο το στέκι μας στο "Μύλο" στα Εξάρχεια, οι σκέψεις μας ορμητήρια άφθονων συζητήσεων. Τα "καλά" πράγματα βέβαια ετοιμάζονται για αργότερα, με το καλό(sic!).

Ξεκινάω λοιπόν ένα αφιέρωμα με τις λογοτεχνικές δουλειές του Γ.Ι.Μ. και όσο τραβήξει. Και έχουμε άφθονο υλικό, σ αυτά τα 29 χρόνια πορείας έως σήμερα, από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Πεζογραφία, Ποίηση, Μελέτες και άφθονες Μεταφράσεις, άλλωστε και όχι άδικα θεωρείται από τους κορυφαίους μεταφραστές αγγλικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Μια μικρή αναδρομή στα μέχρι τώρα βιβλία του, που είχαμε παρουσιάσει στο 1,5 χρόνο του Βακχικόν :

- Σκοτεινά Τοπία (Ποίηση, Ερατώ, 1985)

link :http://vakxikon.blogspot.com/2006/08/1985.html

Σε ηλικία 25 ετών. λίγους μήνες αφότου δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα -και πάλι στην Ερατώ- "Κόκκινες Νύχτες", ο Ίκαρος δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, 30 συνολικά σε 45 σελίδες. Εκείνη την εποχή τα τυπώνει μαζί με τους φίλους του Σταθόπουλο και Τζώρτζη, όλοι στις εκδόσεις του Μανουσάκη. Τότε ο Μπαμπασάκης πέρα από τις σπουδές του, ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός ενώ είχε ήδη μεταφράσει Ναμπόκοφ και Ντόυλ στην Ερατώ και είχε επιμεληθεί την βιογραφία της Μονρόε στον Βασδέκη.

που να ΄σαι αυτή τη νύχτα

με τα αιφνίδια πυροτεχνήματα

και τον ατελείωτο πανικό

κάτω απ' το ηφαίστειο;

που να γυρίζεις

γυμνή και ροζ φιγούρα

με ανεπάρκειες γλυκερές

και έγχρωμη σαγήνη;

λευκό,

λευκό και άτακτο σουξέ

you make me cream in my jeans

λευκέ,

λευκέ επικρουστήρα

κάθε προαιώνιου πόθου μου,

με πήρε κάτω απόψε το αλκοόλ

και σαν παιδί παραμιλάω:

κόκκινη φούσκα απογειώσου,

προετοιμάζω επέμβαση

ακεραίου ενεστώτος.

- Η Φυλή των Happy Few (Πεζογραφία, Ηλέκτρα, 2004)

link : http://vakxikon.blogspot.com/2006/05/happy-few-2004.html

Το τελευταίο μέχρι σήμερα πεζογράφημα του Ίκαρου, ένα σπονδυλωτό αφήγημα 160 σελίδων χωρισμένο σε τρία μέρη, στα πρότυπα του προ ενός έτους βιβλίο του "Harmolypi's Blues". Γραφή αυτοματική και παραθέση γεγονότων ρεαλιστικών με δόση λογοτεχνική αλά μπήτνικς ή καταστασιακών. Άλλωστε τους θαυμάζει και τις δυο παρέες ο Μπαμπασάκης. Περίοδος έντονης ενασχόλησης με τους Happyfewers, μια παρέα καλλιτεχνών όπως οι Ισιδώρου, Γιαννακόπουλος, Ιωαννίδης, Ηλιοπούλου κ.ά, επηρρεασμένοι από τους καταστασιακούς ή λεττριστές του Ντεμπόρ, προσφέρουν στη τέχνη και συζητάνε για αυτήν. Διαδικτυακός τόπος (βλ. παραπλεύρως "Lust for Life Αναγνώσματα"), Κέντρο Δημιουργίας, μια παρέα που ξεκίνησε από τα χρόνια της επιθεώρησης Propaganda στα τέλη του '90. Παράλληλα ο Ίκαρος γράφει σε λογοτεχνικά περιοδικά("Το Δέντρο", "Σημειώσεις"), στην Ελευθεροτυπία και στη City Press, κάνει εκπομπές στο ραδιόφωνο, επιμελείται πάμπολες μεταφράσεις, γράφει ποίηση, κάνει συνεργασίες όπως αυτές με τον Κουρκουνάκη για τους μεγάλους σκακιστές.

Πρώτιστο καθήκον της Ποίησης σήμερα δεν είναι βέβαια η σύνθεση ποιημάτων, είναι το να ζεις ποιητικά έχοντας ενστερνιστεί όλη την ποιητική περιπέτεια, την περιπέτεια της ποίησης, για να περάσεις στην ποίηση της περιπέτειας. Το να γράφεις ή να μη γράφεις ποιήματα είναι δευτερεύον. Και άλλωστε, πως να γράψεις ποιήματα αν δεν τα ζήσεις πρώτα; Μέσα στην καθημερινότητα υπάρχουν πάμπολλες ευκαιρίες να ζήσουμε ποιητικά, και, με τον καιρό, δημιουργούμςε τις δικές μας. Τα μάτια είναι ανοιχτά, και τα σκυλιά λυμένα. Οι άνθρωποι γύρω μας είναι όλοι θησαυροί, αρκεί να τους ανοιχτείς και να τους επιτρέψεις να ανοιχτούνε. Μια νύχτα με μια φίλη είναι χίλιες φορές πιο πολύτιμη από χίλιες ποιητικές συλλογές, αν ξέρεις και να ζεις και να διαβάζεις, αν ξέρεις να διυλίζεις και να αποστάζεις. Έχοντας καταπιεί βιβλία, χιλιόμετρα, εδέσματα, ποτά, είκόνες, τραγούδια, αναμνήσεις, τα πάντα και τους πάντες, επιχειρούμε και πάλι την επαναφορά της περιπέτειας μέσα στην καθημερινότητα, και την εισβολή της καθημερινότητας μέσα στην ποίηση.

"Πρόζα ΙΙ : Εξομολογούμαι.." - Ν.Ι. Πουλάκος (18/08/07)

Επιστρέφω δριμύτερος, προοπτική μου η άρρωστη ψυχούλα σου. Κατάθλιψη κι αν είχες μυαλό δεν έβαλες και ας παρακαλούσες τον Ράιχ να σε γιατρέψει από το εγώ σου, αυτό το ψεύτικο εγώ που δε ξέρει γιατί ζει και που πάει.

52 μέρες πέρασαν από τη πρώτη πρόζα που μου πρόσφερες απλόχερα το πιο ζεστό μεσημέρι του Ιούνη.

Τώρα στις θάλασσες της Αμοργού, πλάι στη βρώμικη σκηνή που στεγάζει το κομμένο -από τις ψυχοσωματικές πληγές- κορμί σου, παρέα με ένα μάτσο ηλίθια πρεζόνια ως πιόνια στο παιχνίδι σκάκι της πορείας της ζωής σου, σ' έπιασε η σοβαρότητα του φαίνεσθαι και του είσθαι.

Τι είσθαι, δεσποινίς, γνωρίζετε;

Παρωδία η πορεία σου μαζί μου, από το βροχερό δήθεν βράδυ του Μάρτη στα Εξάρχεια. Στο γωνιακό καφέ κοίταζες τέχνη, έγλειφες τα χείλη μου, έλεγες βαρύγδουπα ψέματα, αστεϊσμούς του κώλου, αεράτα αποφθέγματα και με έριξες στο ετοιμόρροπο κρεβάτι σου. Χα, να κοιμηθούμε και μαζί ήθελες;

Κατάφερες το παραμύθι σου, γέμισες τα όνειρά μου, έκλεισες την καρδιά μου στα χέρια σου, το μυαλό μου στα πόδια σου, τα μάτια μου στα μάτια σου, έφυγες για τις νότιες χώρες, γύρισες μετά από λίγο και λες και είχες φάει πούτσο τετραπέρατο άλλαξες, μικρή αλαζόνα γκόμενα.

Ένα ναυάγιο η ζωή σου, ακούς ναυάγιο;

Βρήκες τον Γιάλομ σου για ένα μήνα, του γάμησες το καλοκαίρι, τις διακοπές του, τις ώρες ησυχίας του, κύλησες δάκρυ από τα μάτια του, πούλησες τη τρέλα σου στο μυαλό του, γέμισες με πληγές το κορμί του, έβαλες την οικογενειά σου στη ζωή του.. και μετά τον πέταξες στο σκουπιδότοπο σου όταν γύρισαν οι ηλίθιοι που πραγματικά αγαπάς, όχι αυτός ο ψεύτικος ειδωλολάτρης σύζηγος των λίγων μηνών της ζωής σου.

Σε σιχαίνομαι, ακους Επαναστάτρια της Αηδίας;

Σε λυπάμαι, ακούς Δούλη της Κλάψας;

Δε θέλω να σε βλέπω, να σ' ακούω, να υπάρχεις..

Ναι, δε θέλω να υπάρχεις, να ζεις, να είσαι άνθρωπος, δεν είσαι άνθρωπος.

Να πεθάνεις..

Πέθανε..

Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου!

Ν.Ι.Π.

*Το Α' μέρος : http://vakxikon.blogspot.com/2007/07/280607.html

"Προσευχές για Φίλους" - Σωτήρης Παστάκας (2007)

Ιδού λοιπόν, οι αποστακτήρες

στάχτες κι αποκαΐδια

των πενήντα μου χρόνων.

Οδήγησες Κύριε, τα βήματά μου

μεγάλη σου η χάρη, στα χάϊλαντς,

εκεί που στάζει η σταγόνα όσο θέλει,

κι εγώ που γράφω μόνον

όσο στάζει η σταγόνα,

κι όταν θα 'χω νικήσει τη σταγόνα,

θα γράφω κι όταν δεν θα την σκέφτομαι,

όταν αντί να γλιστράει στο λαρύγγι μου

θα μου γαργαλάει τις πατούσες

και θ' αναρριχάται στις γάμπες μου

κι ακόμη ψηλότερα...

Τρέχει η σταγόνα και γίνεται μυρμήγκι...

Κάθε σταγόνα που ήπια στη ζωή μου

έγινε ένα μικρό μυρμηγκάκι.

Η σταγόνα δεν είναι πια σταγόνα Κύριε,

τη σταγόνα θα μπορούσα να την παλέψω,

αλλά όχι αυτό το μικρό ποντικάκι

μες στα σεντόνια μου

που μόλις πάω να κοιμηθώ

περπατάει επάνω μου

όλο και ψηλότερα

στους μηρούς, στο χαμηλό υπογάστριο,

και με πετάει έξω απ' τα κλινοσκεπάσματα

κι 'εξω από το κρεβάτι.

Τη σταγόνα θα μπορούσα

να τη νικήσω Κύριε,

να την αντιμετωπίσω,

καταπίνοντάς την πενήντα

συν κάτι χρόνια πίστευα

πως θα υπερτερούσα τουλάχιστον

στα σημεία, αλλά είδα

πως εδώ τα μηχανήματα

δουλεύουν ασταμάτητα, δεν ξέρω κι εγώ,

πόσες σταγόνες παράγουν ανά λεπτό,

και ανα δευτερόλεπτο γεμίζουν

χιλιάδες μπουκάλες

και μ' όλους τους άλλους αποστακτήρες μαζί

εκατομμύρια φιάλες.

Δεν γνώριζα το μέγεθος της παραγωγής,

όταν στα νιάτα μου επιχειρούσα

να αποκρυπτογραφήσω

τα συγκεκριμένα μπουκάλια

του μπαρ, δεν γνώριζα ο φτωχός

τη στρατιά που ακολουθούσε,

κι έμεινα έτσι μόνος,

πάντερμος κι ορφανός,

να εκτρέφω ψύλλους στον κόρφο μου,

ποντίκια και μυρμήγκια

σαν τους φυλακισμένους.

Δεν μπορώ να νικήσω Κύριε,

αυτό το αιφνίδιο τρέμουλο, κυρίως

όταν σηκώνω το φλυτζάνι

με τον καφέ,

το τρέμουλο της κεφαλής

όταν γράφω ή κρατάω το τηλέφωνο,

τα σύμφωνα πλέον όλο και πλαταίνουν

και τις περισσότερες φορές

σκοντάφτω σε συγκεκριμένες λέξεις

τη λέξη "πρόγραμμα" π.χ.

μου είναι αδύνατον να την προφέρω.

(Η Προέλευση του Μυρμηγκιού, στην Ειρήνη, στον Μίμη)

Γυρεύω το μνήμα μου και δεν το βρίσκω,

Θεέ μου,

πενήντα χρόνια σε προσκαλώ να με πάρεις

κι εσύ δεν απαντάς στις προσευχές μου.

Έλα, οδήγησέ με στα υψηλά

και τα πρόσχαρα,

δεν έχω που να γείρω το κεφάλι μου

να κλάψω.

Έλα οδήγησέ με στο υψηλότερο μονοπάτι,

στον ώμο σου να γείρω και να κλάψω.

Επειδή πολλοί ευχήθηκαν να πεθάνω,

κι εγώ απ' την πλευρά μου

επιθύμησα τον θάνατο αναρίθμητων άλλων.

Το μνήμα μου γυρεύω και δεν το βρίσκω.

Κύριε,

είναι νόμος αφού εγώ δεν σκότωσα,

κάποιος να με σκοτώσει.

Να με προλάβει

κάπου εκεί στην Ελευθερίου Βενιζέλου,

υπό τους ήχους των ελληνάδικων

χιπ χοπ, εδώ σκότωσαν ολόκληρο ροκ

-τι τους είναι να φάνε τον Παστάκα;

Τον τάφο μου

δείξε μου Κύριε, εν τη ευσπλαχνία σου,

να αποθέσω πρώτος εγώ

το ακάνθινο στεφάνι,

από όλους τους ομότεχνους

τους τεθλιμμένους συγγενείς

τους απαρηγόρητους φίλους,

πριν λάχει και τους πω

πόσο ωραίος είναι ο θάνατος

και ο νεκρός ευγνώμων.

Ψάχω τον τάφο μου

και δεν τον βρίσκω,

στο τριάρι μου στη Νέα Σμύρνη,

στις ράγες του τραμ,

στα υπερηψωμένα σίδερα

της Λεωφόρου Συγγρού,

στις διαβάσεις πεζών της παραλιακής,

στις αφύλακτες του ΟΣΕ,

στο μονόζυγο του αλκοόλ,

στα ακροβατικά της καύσης του τσιγάρου,

σαν άλλος αναστενάρης πάνω στην καύτρα του

κάνε με φως

Κύριε.

Λαμπάδιασέ με.

(Upper Path, στον Νίκο Λέκκα)

*Η -κατ' ουσίαν- πέμπτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Παστάκα, ψυχιάτρου στο επάγγελμα, ιδρυτή της Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης "Ποιείν", πολύ καλού φίλου και -πρόσφατα- συμμετέχοντα στο Ποιητικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, καλεσμένος του επίτιμου ποιητή της πόλης των μπήτνικς και οικοδεσπότη του Φεστιβάλ Τζακ Χίρσμαν. Με τη συλλογή αυτή λοιπόν, ταξίδεψε για την Αμερική ο Παστάκας, μεταφρασμένες οι 24 προσευχές από τον σπουδαίο έλληνα ποιητή της διασποράς και μεταφραστή Γιάννη Γκούμα, με το εξώφυλλο να το επιμελείται ο έλληνας εικαστικός της διασποράς και ιδρυτής του λογοτεχνικού περιοδικού "Στάχτες" Στράτος Φουντούλης. Στις προσευχές του Παστάκα παρελαύνουν όλοι οι γνωστή παλιοπαρέα του, αλλά και αποθανόντες όπως ο ποιητής Δρανδάκης. Το δίγλωσσοβιβλίο εκδόθηκε από τις νιόφερτες Εκδόσεις Heteron, στη πρώτη τους εκδοτική δουλειά, εκδόσεις που δημιουργήθηκαν μέσω του -μόλις ενός έτους- λογοτεχνικού περιοδικού "Heteron 1/2".

Bιογραφικό του Σωτήρη Παστάκα :

Διαβάστε τα παρακάτω links στο "Βακχικόν" :

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/2006.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/06/e-2002.html

Προάγγελοι της συλλογής :

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/blog-post.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/07/blog-post_17.html * Ν.Ι.Π.

"Μικροκείμενα" - Γιώργος Μίχος (2007)

Βαδίζοντας μ' αυτό που ξέρεις και όχι με αυτό που βλέπεις ή σου είπανε, φτάνεις εκεί που πρέπει από το δρόμο το πιο κοντινό : Άλλοι σωπαίνουν από γιορτινές τις μέρες τους κι άλλοι απ' τα σάπια μέσα τους λόγια...

*

(Ο ούτως ειπείν πιανίστας άφησε πίσω του τις αίθουσες συναυλιών την ηχογράφηση, το αρχείο και παίζει τώρα σε μπαράκι ταπεινό... Όσο πιο ευτέλεια τόσο πιο μεγαλείο. Γιατί ο εσωτερικός αυτοσχεδιασμός που τον ωθεί θέλει μονάχα πλήκτρα και σιωπή και άγνωστους φίλους. Κι όχι τον χαλαρό ολοκληρωτισμό του ηχολήπτη).

*

Είδα δελφίνια να καμπυλώνουνε μακριά μες απ' τον ύπνο μου δεν είπαμε...

*

Ωραίες καντίνες με βροχή μου λείπεις...

*

ΚΑΤΑΦΑΣΗ (Κόντραρίμα σε πεζό) Στο περιγιάλι το κρυφό που λένε του Σεφέρη μολυβί και χαρτί στο χέρι φοίτησα ένα καιρό. Μια κόρη που 'μοιαζε ξανθή μου είπε τ' όνομά της ύστερα και το αίσθημά της και μείναμε ως εκεί. Με τις αγκαλιές με τι φιλί τι στίχους και τι βάθος φθείραμε το κορμί μας μάθος κι ήτανε πια πρώι.

*

Βαδίζοντας μ' αυτό ποθ ξέρεις και όχι με αυτό που βλέπεις ή σου είπανε, φτάνεις εκεί που πρέπει από το δρόμο το πιο κοντινό : Άλλοι σωπαίνουν από γιορτινές τις μέρες τους κι άλλοι απ' τα σάπια μέσα τους λόγια...

*Ο Γιώργος Μίχος, ως διαδικτυακό αλλώνυμο, δηλώνει Αλβανός της δεκαετίας του '70. Ιστολόγος εθισμένος, δηλώνει επίσης πολιτικός κρατούμενος στις παρυφές των βορείων προαστίων της Αθήνας. Είναι το πρώτο του βιβλίο εξαγόμενο από το διαδίκτυο.

Όποιος γνωρίζει το αληθινό όνομα του Μίχου, οφείλει να σεβαστεί την προσπάθειά του να (ξανά)μπει στο λογοτεχνικό χώρο. 111+το κείμενο του οπισθόφυλλου "μικροκείμενα", όπως τα ονομάζει ο ίδιος, έτσι όπως έγιναν γνωστά στην περιπλάνησή τους στα λογοτεχνικά στέκια, φόρουμ και περιοδικά του διαδικτύου και κυρίως στο "Λέξημα". Γραμμένα σε μπήποπ μορφή, αυτοματική εναπόθεση σκέψεων αλά Μπητνικς λογοτεχνών, ο Μίχος αρέσει και σοκάρει με τη γραφή του. Από τις Εκδόσεις Ενδυμίων, καινούριες ψηφιακές εκδόσεις, στη πρώτη τους εκδοτική προσπάθεια, το βιβλίο βγήκε σε δύο επιλεγμένα βιβλιοπωλεία(στον Νικολετάκη στην Πεύκη και στον Ναυτίλο στα Εξάρχεια) αρχές του Αυγούστου.

Ο Γιώργος Μίχος διατηρεί και το blog http://giorgosmixos.blogspot.com/. * Ν.Ι.Π.

"Το Ξύλινο Παλτό" - Κατερίνα Γώγου (1982)

Άσπρη είναι η άρια φυλή

η σιωπή

τα λευκά κελιά

το ψύχος

το χιόνι

οι άσπρες μπλούζες των γιατρών

τα νεκροσέντονα

η ηρωίνη.

Αυτά λίγο πρόχειρα

Για την αποκατάσταση του μαύρου.

*

Πάνω μου θα περάσουνε

οι μπότες των καταχτητών

με το ρυθμό τους

της ντίσκο

Μπέρτες θ' ανεμίζουν ποιητές

και το κεφάλι θα μου λιώνουνε

φώτα χιαστί

σοσιαλφασιστικών αυτοκινήτων

Φωνές θα με σκυλεύουνε

Τα μάτια μου βασιλεμένα επάνω θα κοιτάν

ήλιοι θ' ανεβοκατεβαίνουνε

στις πέρα συνοικίες

στιχάκια που δεν πρόλαβα

να κάνω για ζωή

αιμάτινη κλωστή

θα τρέχουν απ' το στόμα μου

κι από την τρύπια τσέπη μου

χιλιάδες αποκόμματα της θύρας 13.

*

Σ' όσους σπάσανε

σ' όσους κρατάνε

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος

στο σκοτεινό θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απ' το ξέφρενο κυνηγητό

της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι

απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία

στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις..

*Αφού τρομάξανε με τα "Τρία Κλικ Αριστερά" το 1978 και γρονθοκοπηθήκανε με το "Ιδιώνυμο" το 1980, οι αναγνώστες της δεκαετίας του '80 γευτήκανε άλλα 24 στιχουργήματα από τη γνωστή ηθοποιό και ποιήτρια Γώγου στα 1982. Η συλλογή "Το Ξύλινο Παλτό" συμπληρώνει το κομμάτι της στο ποιητικό μωσαϊκο που έχτισε η Γώγου την εποχή εκείνη, στο απόγειο της περιωριακής υποκριτικής της καριέρας στον κινηματογράφο, αρχίζοντας την πτώση της με την ηρωΐνη. Εκδόσεις Καστανιώτης για μια ακόμη φορά.

Βιογραφικό Κατερίνας Γώγου

Διαβάστε τα παρακάτω links στο "Βακχικόν" :

-http://vakxikon.blogspot.com/2006/05/1978.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/05/1980.html

-http://vakxikon.blogspot.com/2007/06/1988.html * Ν.Ι.Π.

Διαδικτυακή Συλλογή ΧVΙ

"Heliogabale : Ou L' Anarchiste Couronne" - Antonin Artaud (1934)

...'Εχουν ήδη προσθέσει στον Ελαγκάμπαλους Μπασιάνους Άβιτους, τον επονομαζόμενο Ηλιογάβαλο, το παρατσούκλι Βάριους, επειδή πιάστηκε από πολλά σπέρματα και γεννήθηκε από μια πόρνη, μετά τον βάφτισαν Τιβεριανό και Συρμενό, επειδή τον σύρανε και τον ρίξανε στον Τίβερη, αφού προσπάθησαν να τον χώσουν στον υπόνομο, αλλά αφού έφτασαν μπροστά στον υπόνομο κι επειδή είχε τεράστιες πλάτες, προσπάθησαν να τις λιμάρουν. Έτσι, βγάζουν το κρέας και γυμνώνουν τον σκελετό, τον οποίο όμως θέλουν να κρατήσουν άθικτο. Τότε θα μπορούσαν να του προσθέσουν δυο ακόμα ονόματα, Λιμαρισμένος και Πλανισμένος. Κι αφού τον λιμάρουν, όμως, είναι φαίνεται ακόμα φαρδύς και πετάνε το κορμί του στον Τίβερη, που τον παρασύρει ως τη θάλασσα, λίγα κύματα μπροστά απ' το πτώμα της Ιουλίας Σέμιας.

Έτσι τελείωσε ο Ηλιογάβαλος, χωρίς επιγραφή και χωρίς τάφο, αλλά με φρικαλέα κηδεία. Πέθανε άνανδρα, αλλά σε κατάσταση ανοιχτής εξέγερσης. Και για μια τέτοια ζωή, στεφανωμένη από έναν παρόμοιο θάνατο, νομίζω, ότι κάθε συμπέρασμα είναι περιττό.

*Από τα σπουδαία διηγήματα του μεγάλου γάλλου υπερρεαλιστή Αντωνέν Αρτώ, που έδρασε στα χρόνια του μεσοπολέμου στα γράμματα, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, άφησε το στίγμα στη γενιά των υπερρεαλιστών του Μπρετόν (παρόλο που διαγράφηκε νωρίς λόγω αριβισμού μαζί με τον Βιτράκ). Ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης,κριτικός και θεωρητικός του θεάτρου(έφτιαξε το διάσημο Θέατρο της Σκληρότητας) καθώς και σεναριογράφος του κινηματογράφου("La Coquille et le Clergyman" του 1928 του Ζερμαίν Ντυλάκ) και ηθοποιός σε 23 ταινίες(με γνωστότερες τις "Μatel Dolorosa" του Αμπέλ Γκανς του 1917, "Napoleon" του Αμπέλ Γκανς του 1927, "Le Passion de Jeanne d' Arc" του Καρλ Ντράγιερ του 1928, "Liliom" του Φριτζ Λανγκ του 1934).

Το βιβλίο "Ο Ηλιογάβαλος ή ο Εστεμμένος Αναρχικός", είναι ένα υπερρεαλιστικό διήγημα που αναδεικνύεται η θεωρία του αναρχισμού με βάση την ιστορία ενός αυτοκράτορα της Αρχαίας Ρώμης γύρω στα 204 π.Χ. Αρχικά το εκδίδει οι Εκδόσεις Αιγώκερος του σκηνοθέτη Σολδάτου στα 1980. Αργότερα, στα 1982, εκδίδεται από τις Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος μεταφρασμένο από την Τούλα Τόλια, επιμελημένο από τον συγγραφέα Άρη Μαραγκόπουλο, σε εισαγωγικό σημείωμα του Διαμαντή Μπασάντη.

Βιογραφικό του Αντονέν Αρτώ

(από την ελληνική βίκιπαιδεία)

Ο Αντονέν Αρτώ (Antonin Artaud, πλήρες όνομα Antoine Marie Joseph Artaud) ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου. Γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 1896 και πέθανε στις 4 Μαρτίου του 1948. Από τα πρώτα μέλη του υπερρρεαλισμού και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού La Revolution Surrealiste (Η Σουρρεαλιστική επανάσταση).
Ο Αρτώ συνέγραψε πλήθος δοκιμίων και μελετών για το θέατρο και τη δραματολογία. Ο ίδιος επινόησε και δημιούργησε το Θέατρο της Σκληρότητας (Théâtre de la cruauté).
Για μεγάλες περιόδους της ζωής του, ο Αρτώ ήταν έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές, ενώ αντιμέτωπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα.

Ο Αρτώ γεννήθηκε στη Μασσαλία. Από νωρίς εμφάνισε δείγματα άστατης υγείας. Στην ηλικία των τεσσάρων ετών προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα. Έπασχε παράλληλα από νευραλγία ενώ περνούσε και μεγάλες περιόδους κατάθλιψης. Την περίοδο της εφηβείας του, οι γονείς του φρόντισαν για μια μακροχρόνια σειρά παραμονών του σε σανατόρια. Διήρκησαν συνολικά πέντε έτη, με ένα διάλλειμα δύο μηνών, τον Ιούνιο και Ιούλιο του 1916, όταν Artaud επιστρατεύτηκε. Τελικά όμως απαλλάχθηκε λόγω της υπνοβασίας του. Κατά τη διάρκεια των θεραπειών του στο σανατόριο, ο Αρτώ ήρθε σε επαφή με έργα των Ρεμπώ, Μπωντλαίρ και Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Το Μάιο του 1919 ο διευθυντής του σανατορίου, ο Δρ. Dardel, συνιστά τη χορήγηση οπίου για τον Αρτώ, γεγονός που οδήγησε σε μόνιμο εθισμό του. Το Μάρτιο του 1920 ο Αρτώ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκεί ήρθε σε επαφή με το κίνημα του υπερρεαλισμού στο οποίο και προσχώρησε, για να αποβληθεί ωστόσο λίγο αργότερα.
Ο Αρτώ υπήρξε επίσης ηθοποιός. Μάλιστα εμφανίστηκε σε δύο ταινίες που θεωρούνται κλασσικές: στο La Passion de Jean d'Arc του Καρλ Ντράγιερ του 1928 (στο ρόλο του Jean Massieu) και στο Napoléon του Αμπέλ Γκανς του 1927 (στο ρόλο του Marat).
Τον Ιανουάριο του 1948 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο. Πέθανε την ίδια χρονιά, από μια θανατηφόρα δόση κάποιου φαρμάκου. Δεν είναι γνωστό εάν εν γνώσει του χορήγησε στον εαυτό του αυτή τη θανατηφόρα δόση.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Αρτώ, το θέατρο της σκληρότητας δημιουργήθηκε προκειμένου να αποκατασταθεί στο θέατρο μια εμπαθής και σπασμωδική σύλληψη της ζωής. Βασικά χαρακτηριστικά του θεάτρου της σκληρότητας είναι:
Η απαισιοδοξία αλλά ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι το θέατρο μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές.
Η απομάκρυνση του κοινού από την καθημερινή πραγματικότητα και η χρήση συμβόλων με σκοπό την συναισθηματική και ψυχική συμμετοχή του.
Χρήση τεχνικών και σκληρών εκφραστικών μέσων με απότερο στόχο την αφύπνιση του κοινού, ένα είδος ψυχοθεραπείας.
Χρήση του γκροτέσκου, του άσχημου και του πόνου για την απεύθυνση στο κοινό.

Ελληνική βιβλιογραφία:
"Ο καλόγερος (του Λιούϊς)[Διασκευή]" [Le moine.]; Lewis, M. G., Matthew Gregory, 1775-1818 μετάφραση Αλέξης Ζήρας, Αιγόκερως , c1981
"Ο Ηλιογάβαλος ή ο εστεμμένος αναρχικός" [Héliogabale : ou L'anarchiste couronné (1934)] ; μετάφραση Τούλα Τόλια , Ελεύθερος Τύπος, 198? (Ξένη λογοτεχνία ) και Αιγόκερως, 1981
"Τα επαναστατικά μηνύματα" [Messages révolutionnaires] ; μετάφραση Λητώ Λάσκου , Μπογιάτης, 1983
"Βαν Γκογκ ο αυτόχειρας της κοινωνίας" [Van Gogh le suicidé de la société (1947)] ; μετάφραση Δέσποινα Ψάλλη, Αιγόκερως , c1986
"Γράμματα στη Genica" [Lettres à Génica Athanasiou : précédées de deux poèmes à elle dédiés (1969)] ; μετάφραση Ελένη Μαχαίρα , Σμίλη, 1986
"Η μεγάλη μέρα και η μεγάλη νύχτα" ; μετάφραση Στέφανος Ευθυμιάδης, Αιγόκερως, c1987 και 2001
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το κείμενο του Αρτώ Η μεγαλη νύχτα σαν απάντηση του κειμένου των σουρεαλιστών Η μεγαλη ημέρα
"Ταξίδι στη χώρα των Ταραχουμάρα" [D'un voyage au pays des Tarahumaras(1945)]; μετάφραση Λυδία Κουβάτσου, Αιγόκερως , c1989
"Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του θεού"; μετάφραση Λυδία Κουβάτσου, πρόλογος Γιάννης Σολδάτος, Αιγόκερως , c1989 και 2001
"Η τέχνη και ο Θάνατος" [L’art et la mort. (1929)]; μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζας, Μαύρος Ηλιος , 1991
"Το θέατρο και το είδωλό του" [Le Théâtre et son double (1938)]; μετάφραση Παύλος Μάτεσις, Δωδώνη , 1992 (Μελέτες για το θέατρο)
"Επιστολές και άλλα τραγικά" ; μετάφραση Λεωνίδας Χρηστάκης , Δελφίνι , 1995 (Μικρή συλλογή)
"Αρχιτέκτονες του σύγχρονου θεάτρου" ; μετάφραση Λίζα Μαντζοπούλου, επιμέλεια Παύλος Μάτεσις, Κείμενα των Αρτώ, Πιραντέλλο, Μπ. Σώου, Μπρεχτ, Πισκατόρ, Μπέργκμαν, Γέιτς, Τόκβιλ, Άππια, Γκ. Κρέηγκ Δωδώνη , [198-] " Ν.Ι.Π.

"Η Ιουλιανή Συμφωνία του Θλιμμένου Χρόνου του Έρωτα" - Ν.Ι. Πουλάκος (01/08/07)

[εντάσσεται στη σειρά ποιημάτων "Αντιξοότητες", υπ' αριθμόν (...) - Ν.Ι.Π. Π']

Καταθλιπτώ
τις ώρες και τις μέρες
τα όσα πέρασες μαζί μου

αγάπη μου

πονώ να σε βλέπω
να σε ακούω να σπαράζεις
να υποφέρεις
κι εγώ να στέκομαι
σα τίποτα
στο χάος του μυαλού σου
μπρος στα μάτια μου
ο πόνος σου

ψυχούλα μου

μανιασμένη αρρώστια η ζωή μου
μακριά σου
και σ’ ένα βάραθρο
πετώ
τα νιάτα μου
σα λείπεις

μωρό μου

υποσχέσου με το γυρισμό σου
έρωτα
και χαμόγελο εωθινό
με ευωδιά γιασεμιού
για να γιατρευτώ
χωρίς εσένα δε μπορώ
και το ξέρεις

μικρούλα μου

τη κατάθλιψη σου σπάζω
και τα χέρια μου σκίζονται
από τα κομμάτια της
αίμα στάζει
χύνεται
εξαφανίζεται

νικήσαμε το θάνατο
της ευτυχίας μας.

είδες;

Αιγαίο Πέλαγος
01.08.07