*To κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 30-10) και στη διαδικτυακή εφημερίδα "Cosmo" (www.cosmo.gr)
Μου 'ρθε να τον φωνάξω. Μα δεν μπόρεσα. Αυτός εμπήκε στο φωτισμένο δρόμο και σε λίγο τον έχασα.
ΡΕΚΒΙΕΜ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Η Ελλάδα αλλάζει. Η ζωή επίσης. Η διασκέδαση σίγουρα. Στο νέο αιώνα, στη νέα εποχή, ο κινηματογράφος φοράει τα ρούχα του αλλιώς, χωρίς απαραίτητα να βάζει τα παλιά στην ντουλάπα. Όχι όλα τουλάχιστον. Γιατί πολλά δεν έχουν μπει απλώς στη ντουλάπα, αλλά τυλίχτηκαν για τα καλά και κρύφτηκαν στο πατάρι.
Ο Σταμάτης θυμάται πάντα την εποχή που μια παράξενη ανησυχία τον είχε καταλάβει. Μιλούσε σε όποιον εύρισκε, κανείς δεν είχε κάποια απάντηση να του δώσει, ίσως λίγα καθησυχαστικά λόγια, ενδείξεις αδυναμίας ή ευγενικής αδιαφορίας. Ώσπου, ένα πρωί, συνειδητοποίησε ότι η φαγούρα που ταλαιπωρούσε την πλάτη του για βδομάδες, είχε δώσει τη θέση της σ' ένα ζευγάρι κατάλευκα φτερά. Μπροστά στον καθρέφτη του χολ κατάλαβε ότι πρέπει να είχαν άνοιγμα δυο μέτρων. Έπειτα πήγε στο παράθυρο, βούτηξε με ορμή στο κενό. Τώρα πια επιστρέφει στην πόλη του τα καλοκαίρια. Τον Οχτώβρη συναντιέται με τους υπόλοιπους ανθρώπους-πουλιά και μαζί φεύγουν για τη γη χωρίς ερωτήσεις.
Μια ολόκληρη πόλη µεταµορφώνεται σε πολυχώρο πολιτισµού για να υποδεχθεί το πρώτο της διεθνές φεστιβάλ κινηµατογράφου.
Στο φετινό -65ο, παρακαλώ- Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήταν ο Βιμ Βέντερς, εκείνος ο ιδιόρρυθμος Γερμανός κινηματογραφιστής που –όλοι παραδέχονται- ότι άλλαξε το ρου του σύγχρονου γερμανικού σινεμά, ώστε αυτός να βρίσκεται αυτή την εποχή στο απόγειό του και να σαρώνει σε βραβεία, εισιτήρια και δόξα. Κι αυτό, διότι ελέω πρόωρου θανάτου του Φασμπίντερ, και στροφή στην οικολογία του Χέρτζογκ, ο Βέντερς σήκωσε στους ώμους το Νέο Γερμανικό Κινηματογράφο και τον απογείωσε. Τώρα, όμως, που εκείνος είναι στα πικ του, ο αγαπημένος σκηνοθέτης πολλών σινεφίλ μάλλον προτιμά τα πάρτυ, τα φεστιβάλ και τις γκλαμουριές, παρά να κάνει ταινίες-ογκόλιθους σαν εκείνες του παρελθόντος. Ούτε το «Ξενοδοχείο του ενός εκατομμυρίου δολλαρίων», ούτε η «Γη της επαγγελίας», ούτε το «Μην ξαναγυρίσεις», δεν άγγιξαν εκείνες τις ανθρωποκεντρικές ματιές και τις φιλοσοφικές περιηγήσεις των road movies του, των ερωτικών ιστορίων του, των νουάρ διαθέσεών του. Ο Βέντερς τη δεκαετία του ’60 δεν τα κατάφερνε καλά με σπουδές όπως η ιατρική, η φιλοσοφία και η ζωγραφική (πάντα τα παρατούσε), ώστε αποφάσισε να μείνει στο Παρίσι και να βλέπει ταινίες –σωρηδόν- κάθε μέρα στη διάσημη Ταινιοθήκη. Η επιστροφή στο Μόναχο έφερε και τις σπουδές του στην –εκεί- Ακαδημία Κινηματογράφου, την οποία ολοκλήρωσε το 1970 με την ταινία «Καλοκαίρι στην πόλη», μια ωδή στο συγκρότημα Kinks. Ένα χρόνο αργότερα, η καλτ ταινία «Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», βασισμένο σε βιβλίο του Πέτερ Χάντκε, τον σπρώχνει στη δημοσιότητα και στην αναγνώριση. Κάπου εκεί ξεκινά και η παρέα του Νέου Γερμανικού Κύματος, μια ομάδα 14 σκηνοθετών, μεταξύ των οποίων ο Βέντερς και ο Φασμπίντερ. Τη δεκαετία του ’70 τη στιγματίζει η απόφαση του Βέντερς να γυρίσει τη σπουδαία τριλογία των road movies, κάνοντας θαύματα όπως το «Αλίκη στις Πόλεις», να εκδηλώσει την μεγάλη του αγάπη για την Αμερική και το σινεμά εκεί, να γυρίσει το μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ «Ένας Αμερικάνος φίλος» με τον εκπληκτικό Μπρούνο Γκαντς πρωταγωνιστή, να βοηθήσει τον μέντορα του, αμερικανό σκηνοθέτη Νίκολας Ρευ (Επαναστάτης Χωρίς Αιτία, Τζώνυ Γκιτάρ) να ολοκληρώσει την τελευταία του ταινία πριν πεθάνει –όπως έκανε το 1995 με τον Μικελάντζελο Αντονιόνι και το «Πέρα από τα Σύννεφα». Τη δεκαετία του ’80 η αποτυχία της αμερικάνικης παραγωγής του Κόπολα «Ιδιωτική Υπόθεση Χάμετ», την οποία ανέλαβε ο Βέντερς –δίνοντας της πάντως ένα ιδιαίτερο στυλ, δεν τον πτόησε, αφού πρώτα το «Παρίσι, Τέξας» και μετά τα διάσημα, πλέον, «Φτερά του Έρωτα», τον έκαναν σκηνοθέτη-ηγέτη. Τα επόμενα χρόνια οι εμμονές του Βέντερς, συνεχίστηκαν : εξακολουθούσε να φιλμάρει πόλεις όπως το Τόκυο, η Λισαβόνα, να κάνει μουσικά ντοκιμαντέρ όπως το «Buena Vista Social Club» και ν’ αλητεύει στις.. Αμερικές, που τόσο αγαπά! Ο χρόνος έχει περάσει, ο Βέντερς είναι ακόμα εδώ, κι όλα είναι στο χέρι του για ένα αποθεωτικό τέλος.
«Σαπφώ 301 [ο σκίουρος και η γριά]», Μαίρη Αλεξοπούλου, σελ. 68, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2008
