Συνέντευξη του Γιώργου Σκαμπαρδώνη...

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης μιλάει για το ρεμπέτικο και τη μόρτικη ζωή του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα έχοντας στο προσκήνιο τον Μάρκο Βαμβακάρη.

«Η έμπνευση κι η επιφοίτηση δεν κάνουνε προσύμφωνα», εξηγεί ο θεσσαλονικιός συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης, όσον αφορά την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» (Ελληνικά Γράμματα, 2008). Μεταφέρει τους αναγνώστες του στην προσφυγική κοινωνία του Πειραιά, στη Σύρο και τους τεκέδες των ρεμπετών, μέσα από τη ζωή του σπουδαίου τραγουδοποιού της εποχής, του Μάρκου…

- Μπάτης, Βαμβακάρης, Παγιουμτζής, Δελιάς, συνιστούν την «Ξακουστή τετράς του Πειραιά». Τεκέδες, μπουζούκι, έρωτες και φτώχεια τα στοιχεία της –τότε- κοινωνίας των προσφύγων. Τι σας έχει τραβήξει από την εποχή εκείνη και ασχοληθήκατε; Πόσο αληθινή τη βρίσκετε;

- Πάντα άκουγα και αγαπούσα τον Μάρκο και την Τετράδα ολόκληρη. Θα’ θελα να ήμουν στην παρέα τους, έστω ως αόρατος παρατηρητής. Δεν το αξιώθηκα και προσπάθησα να το κάνω τώρα, αναδρομικά και μυθιστορηματικά. Μ’ άρεσε πάντα το ρεμπέτικο, η μορτιά, η περιπλάνηση, τα μεγάλα πάθη, το ξόδεμα, η κατάχρηση. Την φτώχεια την έχω ζήσει μικρός και την βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα απ’ το μεσοαστισμό. Τώρα, «αληθινή εποχή», δεν ξέρω τι θα πει. Πάντως μας άφησε ένα σωρό αληθινά τραγούδια, που τραγουδιούνται ακόμα, κάθε βράδυ, σε όλη την Ελλάδα. Ο Μάρκος, λοιπόν, ζει ακόμα μέσα απ’ το έργο του, και εκτιμάται όλο και περισσότερο. Αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα, θα είχαν ήδη γραφεί γι αυτόν πενήντα βιβλία.

- Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η λογοτεχνία συχνά τρέφεται από τον υπόκοσμο και τη «βρώμικη» πλευρά της κοινωνίας; Τι πιστεύετε ότι ελκύει τους αναγνώστες σε αυτό το είδος;

- Η κοινωνία είναι πιο βρώμικη και πιο επικίνδυνη στην πλούσια πλευρά της, παρά στην φτωχή. Έπειτα στα φτωχά στρώματα, υπάρχει και κάποια αθωότητα, ναϊφ πάθη, ειδικοί κώδικες, μια άλλη σκληρότητα και άλλο μεγαλείο. Κι ύστερα πολύ συχνά η λογοτεχνία και η Τέχνη γοητεύονται από τα κατώτερα στρώματα, κι από τα εκτός κανόνων – σκεφτείτε πόσες ταινίες έχουν γυριστεί για την Μαφία. Και τελικά, γοητευτικό παραμύθι χωρίς δράκο, υπάρχει;

- Έχετε μιλήσει για τον Τσιτσάνη («Ουζερί Τσιτσάνης», Κέδρος 2001), για το υπο-προλεταριάτο της Θεσσαλονίκης («Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου», Κέδρος 2006) κατά την ορολογία του Παζολίνι, σε γλώσσα λαϊκή, ξεκάθαρη και ευθύβολη. Ποιος ο σκοπός των γραφόμενων σας; Τι θέλετε να πετύχετε με το θέμα και τον τρόπο γραφής του;

- Όταν γράφεις λογοτεχνία δεν θέλεις να πετύχεις κάτι. Οι σημάνσεις που προκύπτουν είναι άπειρες, διττές, πολυσημικές. Το έργο Τέχνης δεν είναι ευθέως χρηστικό, ωφελιμιστικό. Καταρχάς είναι η απόλαυση της αφήγησης (εφόσον υπάρχει) και από κει και πέρα ο καθείς νιώθει ό,τι μπορεί να νιώσει. Και δεν έχει μεγάλη σημασία το θέμα, αλλά ο τρόπος που το πραγματεύεσαι. Η ποίηση που σαλεύει υποκάτω, μέσα στα σπλάχνα της διήγησης. Τα νεύματα, οι σκοτεινοί κλειδάριθμοι, οι υπαινιγμοί, οι αόρατες μαχαιριές. Όλα εκείνα που συντείνουν στην γοητεία, αλλά και στην αυτοσυνείδηση, στην ειρωνεία, και την λοξή όραση.

- Μελετώντας τον Μάρκο Βαμβακάρη για το βιβλίο σας, θεωρείτε ότι πέτυχε το σκοπό του ως καλλιτέχνης πριν φύγει από αυτή τη ζωή;

- Αν δεν τον πέτυχε ο Μάρκος ποιος τον πέτυχε; Αν και, επαναλαμβάνω, δεν είναι θέμα σκοπού. Ίσως ενός ενδότερου προορισμού, που εξυπακούει η ροπή, το τάλαντο, η εξαντλητική εργασία. Εξάλλου μετράει κυρίως η απόλαυση, η διαδρομή, το ότι έτσι θέλησε να ζήσει και έτσι έζησε, σαν ένα κερί που καίγεται από δυο μεριές ταυτόχρονα, αφήνοντας ένα τεράστιο έργο που επηρεάζει την ζωή μας και την παρηγορεί μέχρι σήμερα, εκατόν τρία χρόνια μετά την γέννηση του. Ποιος δεν θα τον ζήλευε;

Νέστορας Πουλάκος
npoulakos@apogevmatini.gr

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "Α - Βιβλίο" της καθ. εφημερίδας "Απογευματινή" (φύλλο 23-1).

Η Φωτογραφία Της Εβδομάδας

Φώτο : δεν έχω ιδέα ποιός (Σ.Π.)

To Exist Is To Resist

Βαρέθηκα νεκρούς παντού, πόνο, δυστυχία,
αίσχη και όλα αυτά τα σκατά!
Βαρέθηκα τούς φανφαρονισμούς, τα δυσνόητα
μανιφέστο και τις μακροσκελείς προκυρήξεις
που καταλήγουν σε τζιβάνες!
Απαιτώ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Σ.Π.)

Kινηματογραφικές Πρεμιέρες 29ης Ιανουαρίου..

Αμφιβολία ***1/2

Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα

Δράμα, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ, με τους Μέριλ Στριπ, Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν, Έιμι Άνταμς, Βιόλα Ντέιβις.

Στο σχολείο Σαίντ Νίκολας στο Μπρονξ, το 1964, ο χαρισματικός ιερέας Φλιν έρχεται αντιμέτωπος με την αυστηρή διευθύντρια Αδελφή Αλοΐσιους, όταν η τελευταία κινεί διαδικασίες να τον αποπέμψει από το σχολείο, λόγω φημών ότι παρενοχλεί νεαρό μαθητή. Δεν υπάρχουν, όμως, αποδείξεις.

Σε έργα τόσο θεατρόμορφα, όπως η «Αμφιβολία», χρειάζονται «γεροί» ηθοποιοί. Κι ο θεατρικός σκηνοθέτης Σάνλεϊ πέτυχε διάνα με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν. Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του Χόλυγουντ, είναι ικανοί να μπουν στον οποιοδήποτε ρόλο με πειθαρχία και σύνεση. Οι δυνατές τους ερμηνείες είναι μαθήματα υποκριτικής. Κι οι δεύτεροι ρόλοι αποδεικνύονται σωστές επιλογές, μιας και τόσο η Άνταμς όσο κι η Ντέιβις είχαν ερμηνείες αισθαντικές, ατόφιες, καθόλου επιτηδευμένες και αρκούντως εξισορροπιστικές με εκείνες των Στριπ, Χόφμαν.
Σε όλα αυτά προσθέστε την καλαισθησία στην παραγωγή (φωτογραφία, μουσική, κοστούμια) και την άψογη δουλειά του Σάνλεϊ, ο οποίος μετέφερε στο σινεμά το πετυχημένο του θεατρικό (το 2004) με την ίδια αγάπη, ώστε σκηνοθετικά και σεναριακά να μην υπολείπεται καθόλου. Βέβαια πρόκειται για έργο «βαρύ» για τα κινηματογραφικά δεδομένα, ένα δράμα χαρακτήρων που δεν πρέπει να χάνεις ούτε λέξη. Δύσκολη ταινία για βραβεία κι ειδικά για Όσκαρ, αν και αναμένεται ν’ αρπάξει μερικά τη φετινή χρονιά.

Η Δούκισσα **

Περηφάνια και προκατάληψη μέρος δεύτερο

Εποχής, βρετανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Σαούλ Ντιμπ, με τους Κίρα Νάϊτλι, Ρέϊφ Φάϊνς.

Η 17-χρονη Τζορτζιάνα Σπένσερ παντρεύεται τον Δούκα του Ντέβονσάϊρ, και ξεκινά μια δημοφιλή ζωή στο ρόλο της «Δούκισσας», που τη γεμίζει με αίγλη, αναγνωρισιμότητα και δόξα. Όμως οι απιστίες του συζύγου της, ο ερωτάς της για έναν άλλον άνδρα, οι κακές φιλίες, κλονίζουν τη λαμπρή ζωή της.

Κλασική βρετανική παραγωγή, με εμφανή τον δάκτυλο του BBC, η «Δούκισσα» βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του 1997, που έκανε πάταγο στη Βρετανία, αλλά κυρίως στη σχηματοποιημένη και ανεπιτήδευτη παραγωγή, με τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, κυρίως του εξαιρετικού Ρέϊφ Φάϊνς.
Ταινία εποχής της βικτωριανής Αγγλίας, με όλα τα κλισέ των ταινιών του είδους, που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια στον κινηματογράφο.
Διασκεδαστική κατά διαστήματα, με κορυφώσεις που παρασέρνουν τον θεατή κι ένα σενάριο που, παραδόξως, δεν κουράζει.

Ο Μελανόκαρδος **

Ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας

Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής/ βρετανικής/ γερμανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ίαν Σόφτλι, με τους Μπρένταν Φρέιζερ, Άντι Σέρκις, Έλεν Μίρεν.

Ο Μο κι η μικρή του κόρη μπορούν να ζωντανεύουν τους ήρωες των βιβλίων που διαβάζουν, καθώς απαγγέλλουν δυνατά. Όταν, όμως, πραγματοποιείται κάτι τέτοιο κατά την ανάγνωση του «Μελανόκαρδου», οι κακοί χαρακτήρες παίρνουν σάρκα κι οστά, κι οι καταστάσεις ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο.

Προσεγμένο παραμύθι για μικρά παιδιά αλλά και για ενήλικες, που αισθάνονται ακόμη σε αυτή την ηλικία. Ένας ολόκληρος κόσμος ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη και παρασύρει τον θεατή για τουλάχιστον δυο ώρες σε μια φανταστική διάσταση, που κυβερνά η περιπέτεια, το γέλιο και η αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω.
Άλλωστε, ο σκηνοθέτης Ίαν Σόφτλι είναι γνωστός για τις περιπέτειες φαντασίας που έχει κάνει στο παρελθόν, ενώ η επιλογή των ηθοποιών, ειδικώς της βραβευμένης με Όσκαρ Έλεν Μίρεν, δίνει στην ταινία το κάτι παραπάνω.
Μια παράσταση επί της μεγάλης οθόνης που σίγουρα θα συμπαρασύρει πολλούς στον κόσμο που έχει χτίσει τόσο επιδέξια.

Επανεκδόσεις

Το Τελευταίο Κύμα **1/2

Θρίλερ μυστηρίου, αυστραλιανής παραγωγής (1977), σε σκηνοθεσία Πήτερ Γουάϊρ, με τους Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν, Ολίβια Χάμετ.

Πετυχημένος λευκός δικηγόρος αναλαμβάνει την υπεράσπιση μιας ομάδας Ιθαγενών, μετά τον θάνατο συμπολίτη τους. Σύντομα, όμως, μαγεύεται από την περιοχή και το περιστατικό, με αποτέλεσμα να μπλέξει σε μια ακραία περιπέτεια.

Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα ξεχασμένα «διαμάντια» του αυστραλιανού κινηματογράφου, βασικό συστατικό του κινήματος του «Νέου Κύματος», μιας κι ο Γουάϊρ («Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», «Truman show») ήταν από τους στυλοβάτες του. Δυο χρόνια μετά το εκστατικό θρίλερ «Πικνίκ στο βράχο των κρεμασμένων» (που προβλήθηκε στη χώρα μας το περασμένο καλοκαίρι), ο Αυστραλός σκηνοθέτης δομεί ένα στέρεο ψυχολογικό θρίλερ, που βασίζεται σε μύθους και αρχαίες δοξασίες των Αβοριγίνων ιθαγενών της Αυστραλίας, και παρασύρει τον θεατή σε μυστηριακές καταστάσεις με έντονα ψήγματα τρόμου, θυμίζοντας έντονα τον «Δαιμονισμένο άγγελο» του Άλαν Πάρκερ.

Έλα να δεις **1/2

Πολεμικό δράμα, σοβιετικής παραγωγής (1985), σε σκηνοθεσία Έλεμ Κλίμοφ, με τους Αλεξέι Κραβτσένκο, Όλγα Μιρόνοβα.

Στη Λευκορωσία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα 12-χρονο αγόρι κατατάσσεται στον Ρωσικό στρατό για να πολεμήσει τους Ναζί, όταν όμως εγκαταλείπεται για να γλιτώσει, ξεκινά ένα οδοιπορικό με μια νεαρή κοπέλα στα κατεστραμμένα εδάφη της πατρίδας του, διαπιστώνοντας τις μαζικές δολοφονίες των συμπατριωτών του.

Αντιπολεμικό δράμα, όχι και τόσο γνωστό στο δυτικό σινεμά, από έναν σκηνοθέτη – μεγάλο ταλέντο στην πρώην ΕΣΣΔ, που έκανε μόνο πέντε ταινίες. Ένα, σχεδόν, τρίωρο έπος για τη θηριωδία και την κτηνωδία του πολέμου, τον οποίο ο λαός της Λευκορωσίας ένιωσε στο «πετσί» του. 2.2 εκατομμύρια πολίτες φονεύθηκαν από τους Ναζί, με την ταινία του Κλιμόφ να επικεντρώνεται στο ψυχολογικό κομμάτι και την έννοια του θυμικού ως σημάδι απορίας της ανθρώπινης αρρώστιας για τη βία και την εξουσία. Βέβαια, το λυρικό κατασκεύασμα (με εξαίσια μουσική Γιατσένκο, Μότσαρτ) κινείται από σοβιετική σκοπιά, μιας κι είναι γνωστό ότι ο λαός της Λευκορωσίας υπέστη δεινά και μαζικές δολοφονίες, αργότερα, επί Στάλιν ως καταδίκη για τη συνεργασία του με τον Χίτλερ. Το παράλογο του πολέμου, μήπως;

Ελληνικές ταινίες

Πεθαίνω για σένα *1/2

Κωμωδία, ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραπαναγιώτη, με τους Ελένη Ράντου, Μάρθα Καραγιάννη, Φάνη Μουρατίδη.

Μια τυπική ελληνική οικογένεια μπλέκεται στα δίχτυα του έρωτα και παρασύρεται σε καταστάσεις απρόβλεπτες. Υπαίτιος ένας καθηγητής φυσικής που φέρνει τα πάνω-κάτω, σχηματίζοντας ένα ερωτικό… τετράγωνο. Τα πράγματα θα έχουν ευτυχή κατάληξη άραγε;

Βασισμένη στο πετυχημένο θεατρικό «Μαμά μην τρέχεις» της Ελένης Ράντου, που διένυσε τρεις θεατρικές σεζόν (2002 – 2005), η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Νίκου Καραπαναγιώτη, πάσχει από όλα εκείνα τα αρνητικά συστατικά της σύγχρονης ελληνικής κωμωδίας : σκηνοθεσία και σενάριο. Η Ελένη Ράντου, στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση, είναι όλη η ταινία, σώζοντας κάπως τα προσχήματα. Στα συν ο ρόλος του Φάνη Μουρατίδη, που δείχνει έναν ηθοποιό που χτίζει μια αξιόλογη καριέρα. Εν κατακλείδι, αν η παραγωγή ήταν πιο προσεγμένη ίσως να μιλούσαμε για μια καλή ελληνική κωμωδία. Δεν είναι όμως.

Τρεις στιγμές *

Δράμα, ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου, με τους Γιώργο Διαλεγμένο, Αντώνη Καρυστινό, Ρούλα Πατεράκη, Ευγενία Δημητροπούλου.

Ο έρωτας σε τρεις ηλικίες, σε τρεις συγκρούσεις. Ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών συναντιούνται μετά από χρόνια σε εξοχικό σπίτι και βιώνουν την ερωτική τους επιθυμία με διαφορετικό τρόπο.

Το πρόβλημα με τον σκηνοθέτη Σεβαστίκογλου είναι ότι είχε πολύ καλούς συνεργάτες : την άψογη φωτογραφία του Κωνσταντακόπουλου, που επισκιάζει όλη την ταινία. Την ατμοσφαιρική μουσική των «The Prefabricated Quartet». Την προσεγμένη παραγωγή. Και τέλος το υποκριτικό εκτόπισμα τόσο έμπειρων –θεατρικών- ηθοποιών όπως ο Διαλεγμένος κι η Πατεράκη, με την αξιολογότατη εμφάνιση της νεαρής Δημητροπούλου. Φτάνουν όμως όλα αυτά ; Αμ, όχι! Διότι το σενάριο δεν είναι ελλειπτικό, αν θεωρηθεί έτσι, αλλά ανύπαρκτο. Ενώ η σκηνοθεσία ενός έμπειρου –κατά τα άλλα- δημιουργού δεν σώζει την κατάσταση γιατί δεν βοηθάει τους ηθοποιούς. Ο Σεβαστίκογλου έχει αποφασίσει να ανοίξει διάλογο με τους θεατές και τους κριτικούς μετά τις προβολές της ταινίας. Πολύ καλή επιλογή. Θα βοηθήσει αμφότερους για την τύχη του νέου ελληνικού σινεμά.

Νέστορας Πουλάκος
npoulakos@apogevmatini.gr

*To κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 29-1).

+

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

- Οι διάλογοι της Μέριλ Στριπ και του Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν στην «Αμφιβολία». Αποδεικνύουν ταλέντο μεγάλων ηθοποιών. Παραδειγματικά μαθήματα υποκριτικής.
- Η Έιμι Άνταμς θα γίνει σπουδαία ηθοποιός! Σίγουρα πράγματα!
- Η Κίρα Νάϊτλι όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή. Σαν γυναίκα!
- Καιρό είχα να δω τέτοια ερμηνεία από τον Ρέϊφ Φάϊνς στην «Δούκισσα». Διπλό χτύπημα φέτος από τον σημαντικό ηθοποιό της εποχής μας, μετά τα «Σφραγισμένα χείλη».
- Τόσο γέλιο με την οσκαρούχα Έλεν Μίρεν δεν «ματαξανάγινε»! Απολαυστικός ο ρόλος της στον «Μελανόκαρδο».
- Τι πιο ωραίο από το να ξαναβλέπεις σημαντικές επανεκδόσεις στην καρδιά του χειμώνα; Τα θερινά σινεμά βρήκαν στέγη στα τέλη Ιανουαρίου. Σοβιετικός ρεαλισμός επιπέδου Γκορμπατσόφ, στο «Έλα να δεις». Αυστραλιανό μυστήριο αλά «Πικνίκ στον βράχο των κρεμασμένων» από το Πήτερ «Κύκλος των χαμένων ποιητών» Γουάιρ.
- Το πιο ωραίο σημείο στο «Πεθαίνω για σένα» : η guest εμφάνιση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Είναι ταλεντάρα ο άνθρωπος!
- Η φωτογραφία του Ηλία Κωνσταντακόπουλου στις «Τρεις Στιγμές» είναι για έκθεση ζωγραφικής στο Μουσείο Πομπιντού. Αυτός είναι καλλιτέχνης.
- Σαν την Ευγενία Δημητροπούλου άλλη καμία. Φρέσκια, όμορφη, άκαυτη, έξυπνος τρόπος υποκριτικής. Έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Και τους άντρες!
- Ο λυρισμός της μουσικής του «Έλα να δεις» του Έλεμ Κλίμοφ, σπάει κόκαλα! Και καρδιές!

ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

- Πότε θα πάψουν να βάζουν πρωταγωνίστρια την Κίρα Νάιϊτλι σε ταινίες εποχής; Με αυτούς τους στενούς κορσέδες ασφυκτιά η κοπέλα δεν το βλέπετε;
- Μπορεί ο «Μελανόκαρδος» να είναι μια πολύ καλή παραγωγή – παραμύθι για παιδιά, μικρά και μεγάλα, αλλά θα έπρεπε να αποβάλει από πάνω του αυτή την στουντιακή στάμπα, εκ Λονδίνου μάλιστα, Κάνει μπαμ!
- Σοβιετική προπαγάνδα στο έσχατο. Ο Κλίμοφ σκηνοθέτης άξιος και καλός, αλλά η ταινία «βρωμάει» μονόπλευρο στοχασμό για τους κακούς Ναζί που δολοφονούσαν Λευκορώσους. Γιατί δεν μας μιλάει για τις χιλιάδες δολοφονίες Λευκορώσων από τον Στάλιν. Πλάκα θα είχε… που λέει ο λόγος!
- «εκ του πιεστηρίου» Το «Κατίν» του Βάϊντά ξαφνικά αποσύρθηκε από την διανομή του αυτή την εβδομάδα. Η δουλειά μυρίζει έντονο παρασκήνιο, όπως ακούγεται. Λέτε το Κ.Κ.Ε. να την «έπεσε» στην πολωνική πρεσβεία και να υπήρξαν αντιδράσεις; Άλλωστε, όλοι αναρωτιόμασταν για την παρουσία του Πολωνού πρέσβη στην δημοσιογραφική προβολή της ταινίας (;;;;)
- Με όλο τον σεβασμό, αλλά καλύτερα η Ελένη Ράντου να παραμείνει στο θέατρο. Όχι γιατί ήταν κακή στο «Πεθαίνω για σένα» αλλά γιατί η ταινία την υποτιμά. Απλά μαθήματα πως «βιάζεται» ένα πετυχημένο θεατρικό έργο.
- Αν δεν φώναζε και δεν έβριζε η Δήμητρα Λαρεντζάκη στις «Τρεις Στιγμές» δεν θα είχαμε πρόβλημα στα αυτιά μας μετά το τέλος της ταινίας. Το μινιμάλ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
- Ο Πέτρος Σεβαστικόγλου καλεί –λέει- τους θεατές να συνομιλήσουν μαζί του μετά το τέλος της α’ προβολής της ταινίας στο «Έλλη». Μάλλον δεν άντεξε τις κριτικές κατά το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ίσως, πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά για ν’ αντιμετωπίσει και τους θεατές. Από αυτές τις συναντήσεις λέτε να μάθουμε τι μέλλει γενέσθαι με το σύγχρονο ελληνικό σινεμά; Θα σας απαντήσω με έναν στίχο του Αγγελάκα «είδα έναν άντρα να πέφτει, είδα έναν άντρα να πέφτει – κι έκανα μια ευχή».
- Ας γίνω πικρόχολος : ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Σήφης Πολυζωΐδης κάνει σινεμά. Μερικές ασχολίες στον κόσμο δεν δέχονται ψευδούς. Μια από αυτές είναι η υποκριτική (κι οι εξαιρέσεις είναι φωτεινές). Βέβαια στην Ελλάδα «τίποτε δεν είναι αληθινό όλα επιτρέπονται» (το περιβόητο δόγμα των Γνωστικών και του Ασάν ι Σιμπάχ).
- «υ.γ.» Στην «Αμφιβολία» δεν βρίσκω τίποτε αρνητικό. Πραγματικά. Πρόκειται για ένα άρτιο δείγμα θεατρόμορφου σινεμά. Μάλλον θα γεράσω κι ακόμα δεν θα το έχω δει στη χώρα μας.

Νέστορας Πουλάκος

nestoras.poulakos@myfilm.gr

*To κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "MyFilm" (www.myfilm.gr) (29-1)

Θέατρο : "Το ημερολόγιο ενός τρελού" στην Πάτρα..

ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ

Η θεατρική ομάδα ''Διάφανο θέατρο" παρουσιάζει:
Το ημερολόγιο ενός τρελούτου Νικολάι Γκόγκολ

Συντελεστές

Τρελός: Ηλίας Αναστασόπουλος

Τμηματάρχης: Αλέξανδρος Κουκιάς

Μαύρα/ Μπέτσυ/ Νοσοκόμα: Αννέζα Λουκή

Συμμετοχή (αλλαγές σκηνικών): Μιχάλης Σμυρλής

Σκηνικά/ Κουστούμια: Λένα Γκαβαποστόλη, Ηλίας Αναστασόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Λένα Γκαβαποστόλη

Επιμέλεια αφίσας/ φωτογραφίες: Ηλίας Μπαϊρακτάρης

Επιμέλεια προγράμματος: Σπύρος Κανελλάκης

Φωτισμοί: Μάριος Καραθανάσης

Σκηνοθεσία: Λένα Γκαβαποστόλη

Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

Στο θέατρο ''Αγορά'', Καραϊσκάκη 149, Πάτρα.

Έναρξη παραστάσεων: 24/25-1-09

Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν: 29/30/31-1-09 και 1-2-09

5/6/7/8-2-09

12/13/14/15-2-09

και πάντα στις 21.30.

Τηλέφωνο κρατήσεων θέσεων: 2610-225588

ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ

"Όλα Τα Πτώματα Έχουν Ίδιο Χρώμα"- Βοris Vian (...again)

Σ.Π : Ρε, νά ένα βιβλίο για σένα, λέει ο φίλος Νίκος ενώ εγώ ήδη κρατούσα στο χέρι Το Μάτι του Ναμπόκωφ. Όλα Τα Πτώματα Έχουν Ίδιο Χρώμα, Μπορίς Βιάν. ΜΜΜΜ... Και κάπως έτσι το αγόρασα... Πολύ καλός ο Βιάν, δεν πρόκειται να κάτσω να σας γράψω τη βιβλιογραφεία του, τη ζωή του και μπλα μπλα... Βρείτε τα στο google. Το 1959 γράφει την τελευταία διασκευή του σεναρίου του φίλμ Θα πάω να φτύσω στους τάφους σας, που δε λαμβάνει υπ’ όψη του ο παραγωγός. Στις 23 Ιούνη του ίδιου έτους πεθαίνει από καρδιακή κρίση στη διάρκεια της ιδιωτικής προβολής του έργου Θα πάω να φτύσω στους τάφους σας, που δεν ενέκρινε....

“... Μ’ άρεσε˙ χαιρόμουνα να βαράω εκείνα τα γουρούνια στη μούρη. Αλλά μετα από πέντε χρόνια είχα αρχίσει πια να μπουχτίζω. Μετά από πέντε χρόνια που είχαν περάσει δίχως να πάρουν χαμπάρι πώς ένας μιγάς, ένας έγχρωμος, τους έσπαγε κάθε βράδι τα μούτρα. Ναι, στην αρχή το ‘βρισκα ερεθιστικό. Και τις γυναίκες, αυτές τις βρώμες, τύφλα στο ουίσκι. Τις πέταγα στ’αμάξια τους, όπως ήταν, με τα ρούχα τους και το αλκoόλ τους στ’ άντερa. Όλα τα βράδια, όλες τις βδομάδες. Πέντε χρόνια.
Ο Νίκ με πλήρωνε πολύ καλά γι’ αυτή τη δουλειά, γιατί δεν είχα κι άσκημο παρουσιαστικό κι ήξερα να τους στέλνω για ύπνο δίχως ιστορίες και δίχως σκάνδαλα. Έβγαζα εκατό δολάρια τη βδομάδα....”

"...Και συνεχίζουν και μιλάνε για όλα, εκτός φυσικά, από το ίδιο το βιβλίο. Κι ο μικρός Βιάν είναι λογοκλόπος, δολοφόνος, πορνογράφος, ανίκανος και ταυτόχρονα, σάτυρος, αχαλίνωτος Πρίαπος, ό,τι χειρότερο μπορεί κανείς να φανταστεί, και τέλειωσαν τα ψέματα, σε τσακώσαμε, γαϊδούρι.
Για την ίδια την ιστορία, για τις διακόσιες τυπωμένες σελίδες, δε λένε τίποτα. Αυτό δε συμβαίνει ειδικά μ’αυτό το βιβλίο. Είναι γενικότερο. Είναι αυτό που λένε κάνω κριτική ενός βιβλίου. Είναι εκπληκτικό.
...Θλιβερά άτομα κριτικοί της συμφοράς, πότε τέλος πάντων θ’ ασκήσετε το επάγγελμά σας σαν κριτικοί; Πότε θα πάψετε να ψάχνετε τους εαυτούς σας στα βιβλία που διαβάζετε ενώ ο αναγνώστης ψάχνει το βιβλίο; Πότε θα πάψετε ν’ αναρωτιέστε , προκαταβολικά, αν ο συγγραφέας είναι περουβιανός, σχισματικός, μέλος τοy Κομμουνιστικού Κόμματος ή συγγενής του Αντρέ Μαλρώ; Πότε θα τολμήσετε να μιλήσετε για ένα βιβλίο δίχως να είστε περιστοιχισμένοι από αναφορές πάνω στο συγγραφέα, aπό πού ξεκίνησε και που κατέληξε; Φοβάστε μήπως πείτε κουταμάρες; Αλλά λέτε τόσο πολύ μεγαλύτερες μ’ όλες σας τις προφυλάξεις! Πότε θα παραδεχτείτε ότι μπορεί κάποιος να γράφει στους Σύγρονους Καιρούς και να μην είναι υπαρξιστής, να του αρέσει το δούλεμα και να μην το κάνει συνέχεια; Πότε θα παραδεχτείτε την έννοια της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;“

Αυτά...alla prossima!

"..." - "ΧΧ, ΧΥ"

Και όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι: πρώτο πλάνο ομίχλη και μια θολή παρουσία να ξεπροβάλλει
Μακρύ παλτό τσαλακωμένο και πρόσωπο γεμάτο ζάρες, το φτυάρι ριγμένο στον ώμο –κουφάλα νεκροθάφτη (!)
Θάφτηκα με θάψανε τους έθαψα, το ατέρμωνο παιχνίδι της σουρεαλιστικής μας ζωής είναι κάτι σαν κομφετί. Pop corn που σκάει και τινάζεται στον αέρα
Αραχνιασμένος πίνακας , ξεχασμένος στη σκοτεινή σοφίτα, το φεγγαρόφως φωτίζει αχνά το σκοτεινό τοπίο
Φωτίζει (?) επιφυλάσομαι(!) Και η εικόνα επαναλαμβάνεται ίδια σαν όλες τις προϊγούμενες, λίγο φώς ένα δωμάτιο και η αδυσώπητη φιγούρα της μοναξιάς
Κατατρώει τη σάρκα, το αίμα καυτό, κάθε που η νύχτα πέφτει, βάναυσο βασανιστήριο της ψυχής, παραδειγματική τιμωρία απο τα έγκατα της γής
Χα(!) Όμως μέσα απο τις ίδιες τις στάχτες ξαναγεννιέσαι αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου και αποφασίζεις για την πορεία που θα ακολουθήσεις. Θα είναι πολύχρωμη ή ασπρόμαυρη(?)
Ταινία της ζωής σου, τα καρέ απλωμένα σαν φρεσκοπλυμένα ρούχα. Άσπρο , μαύρο- χρώματα, αποχρώσεις, αισθήσεις ή παραισθήσεις (?)
Τίποτα απ’όλα αυτά απλώς ενέργεια θετική ή αρνητική ,αληθινή ή ψεύτικη , κάτι να μπαίνει μέσα σου και να σε γεμίζει(!)
Ένας χείμμαρος ηδονής ή μια απλή καθημερινή ευχαριστηση(?) το αύριο γεννιεται τότε, το τώρα αργοσβήνει στο παραπέτασμα του μέλλοντος
Το χτές όμως είναι αυτό που σου δίνει ουσιαστική σημασία μέσα στο άπειρο και την αιωνιότητα. Είναι αυτο που ονομάζουν ΄΄εξελικτική ικανότητα΄΄
Ζήσε την ζωή σου , πιές, γέλα, φώναξε, ξέ-σπασε. Κλάψε στο σκοτάδι, τόλμα να δείς ένα δάκρυ να χύνεται
Έ, όχι άλλα δάκρυα . Άδειασε όσο θές άλλα φτάνοντας στο τέρμα χάρισε πολύχρωμα χαμόγελα
Κίτρινα, λευκά, μαύρα διαχέονται στο γαλάζιο του ουρανού Ουράνια τόξα που στην άκρη τους κρύβουν κόσμους φανταστικούς – θησαυροί, ξωτικά, νεράϊδες
Και καλικάντζαροι έτοιμοι για άλλη μια φορά να κόψουν το δέντρο της ζωής. Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε κρατάμε ακομη
Στα ερείπια του κόσμου που μας κληροδοτήσατε. Σάπιες χοντρές κοιλιές κορεσμένες απο μίσος ξερνούν πεθαμένα όνειρα
Σούτ.....κάνε ησυχία και άκου προσεκτικά ο αέρας φέρνει τον ήχο από μακριά και το παραμύθι συνεχίζεται
Την στιγμή που ο Ιππότης βγάζει την πανοπλία, γυμνός στην μέση του δωματίου κάπου μακριά μια Πριγκιπέσα ατενίζει απο το θολό παράθυρο
Ατενίζει τα ανθισμένα βουνά και τον ήλιο που χαρίζει ένα χρυσοκόκκινο χρώμα ενώ δύει μέσα στην λίμνη της φαντασίας της
Στα χαμένα δάση του μυαλλού της στα αέναα όνειρα που την συντροφεύουν σε κάθε ταξίδι
Με ένα αυτοκίνητο σ’ ένα δρόμο δίπλα στη θάλασσα παρακολουθεί όλη της τη ζωή να εκτυλίσσεται έξω απ’ το παράθυρο
Εικόνες μιας ζωής που πέρασε. Η φωτιά καίει μέσα της, τρέχει απεγνωσμένα στους σκοτεινούς δρόμους ετούτης της πόλης
Ξημερώνει˙ η ομίχλη έχει κάτσει στα στενά σοκάκια της μεσαιωνικής πόλης ˙ υπήρχε κάποτε ζωή εδώ
ΑποκαΪδια μιάς ζωής που πέθανε στο φώς˙ απο τις στάχτες γεννιέται μια νέα (!)

Ραντεβού στο Παρίσι..

+ ανταπόκριση στην εκπομπή "Γαλέρα στους πέρα κάμπους", στον ρ/σ "Στο Κόκκινο 105.5", την Κυριακή 25 Ιανουαρίου, στις 11 το πρωί.

Κινηματογραφικές Πρεμιέρες 22ης Ιανουαρίου..

Η Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον ****

Ο Μπάτον στη χώρα των θαυμάτων!

Δράμα φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, με τους Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Τίλντα Σουίντον.

Ξεκινώντας το 1918 από τη Νέα Ορλεάνη, στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνοντας μέχρι τον 21ο αιώνα, ένας άντρας διαγράφει μία πορεία ζωής τόσο ασυνήθιστη, όσο θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός οποιουδήποτε ανθρώπου. Μόνο που, όταν γεννήθηκε έμοιαζε γερασμένος κι όσο μεγάλωνε νεότερος…

Το απόλυτο παραμύθι των αρχών του αιώνα μας. Ένας ακόμη «Φόρεστ Γκαμπ» χωρίς ηρωισμούς και ονειρεμένες επιλογές ζωής, αλλά με μια συμβατική καθημερινότητα και μια απλή πορεία όπως ενός κανονικού ανθρώπου. Μόνο που η φαντασία ενός εκ των κορυφαίων Αμερικανών συγγραφέων του 20ου αιώνα, του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, δεν τον ήθελε… κανονικό.
Ο Ντέιβιντ Φίντσερ των ρηξικέλευθων ταινιών του ’90, «Seven» και «Fight Club», των σκοτεινών δραμάτων, «Panic Room» και «The Game», καθώς και του αστυνομικού «Zodiac», στο πιο γραμμικό, συμβατικό, απλοϊκό στη μεταγλώττιση του στη μεγάλη οθόνη έπος της καριέρας του. Ο οσκαρικός σεναριογράφος Έρικ Ροθ αναπροσαρμόζει το δικό του –έτσι κι αλλιώς- «Φόρεστ Γκαμπ» στο πιο λαϊκό του. Κι οι αστέρες του Χόλυγουντ, Πιτ, Μπλάνσετ, Σουίντον, σε δραματικές ερμηνείες καριέρας, για μια ταινία εποχής που θα μνημονεύεται για δεκαετίες στον κινηματογράφο.
Όλα τα παραπάνω λειτούργησαν σα μια γροθιά για να γίνει μια –σχεδόν 3ωρη- υπερπαραγωγή προορισμένη να σαρώσει τα επικείμενα Όσκαρ αλλά και να κόψει πολλά εισιτήρια. Βαριά στο ανάγνωσμά της δεν τη λες, μάλλον γλυκιά κατά διαστήματα, ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά που σκοπό έχει ένα διασκεδαστικό βράδυ με εξαγωγή νοημάτων. Τι είναι, άραγε, ζωή;

Διαμέρισμα 1303 **

Τρόμος στον 13ο όροφο

Θρίλερ, ιαπωνικής/ αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ατάρου Οϊκάουα, με τους Ερίκο Χατσούνε, Νορίκο Νακαγκόσι, Αράτα Φουρούτα.

Το διαμέρισμα στο ειδυλλιακό συγκρότημα κατοικιών, που βρίσκεται στον 13ο όροφο, είναι στοιχειωμένο. Έχει τη δύναμη να ρίχνει την εκάστοτε κοπέλα-κάτοικο στο κενό. Ώσπου η αδελφή μιας εκ των θυμάτων αποφασίζει να ερευνήσει το μυστήριο.

Το θρίλερ του Οϊκάουα, που βασίζεται σε μυθιστόρημα του Κέι Οΐσι, ακολουθεί την πεπατημένη των γιαπωνέζικων θρίλερ τελευταίας εσοδείας με τις κατάρες και τα στοιχειά των απωανατολικών παραδόσεων και εθίμων. Εμπορική επιτυχία στην Ιαπωνία, είναι μια ταινία τρόμου στην κλασική του φόρμα, που σίγουρα θα ανταμείψει τους λάτρεις του horror σινεμά. Χωρίς ψεύτικα και εμετικά συστατικά, η ταινία δεν προσβάλει τον καθιερωμένο θεατή θρίλερ, ενώ καταφέρνει το στόχο της σε θεατές που δεν είναι πεπαιδευμένοι του είδους. Άλλωστε ο Οϊκάουα είναι μετρ τέτοιων ταινιών όπως το «Tomie» και το «Τokyo Psycho», ενώ η παραγωγή είχε αναλάβει τη σειρά «Ju on : The Grudge».

La Rabia **

Απιστία, οργή, εξόντωση

Δράμα, αργεντίνικης παραγωγής, σε σκηνοθεσία Αλμπερτίνα Κάρι, με τους Ανάλια Κουτσέϊρο, Χαβιέ Λορέντσο, Βίκτορ Χιούγκο Καρίτσο, Ναζαρένα Ντουάρτε.

Ο Πόλντο κι ο Πιντσόν είναι γείτονες σε ένα από τα ατελείωτα πάμπας της επαρχιακής Αργεντινής. Η γειτνίαση τους είναι δύσκολη, πολλές φορές επικίνδυνη, ενώ επιδεινώνεται όταν η γυναίκα του Πόλντο συνάπτει παράνομη σχέση με τον Πιντσόν, ενώ τα παιδιά τους κάνουν στενή παρέα.

Αυτό είναι πραγματικό σινεμά στα όρια. Με έντονες σκηνές βίας, σεξουαλικά όργια, κακοποιήσεις παιδιών, βαναυσότητες ζώων, κακές παραστάσεις της ζωής. Δεν λέμε ότι είναι ενδεδειγμένος τρόπος κινηματογράφησης. Παρουσιάζει την άσχημη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η οποία όμως υπάρχει. Ρεαλισμός εκτός ορίων. Αυστηρώς ακατάλληλο και για γερά νεύρα. Άλλωστε η 36-χρονη Αλμπερτίνα Κάρι αυτό ξέρει να κάνει καλά. Από τους αναγεννησιακούς δημιουργούς του νέου αργεντίνικου σινεμά μετά το οικονομικό κραχ, έχει σκηνοθετήσει ήδη τρεις ταινίες από το 2001, που έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι έχουν πάρει βραβεία, με τη θεματολογία τους να περιστρέφεται γύρω από το πορνό και τη βία. Το αφιέρωμα που της έκαναν οι τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας, στο σύνολο του έργου της, σόκαραν το σινεφίλ κοινό. Θα σοκάρει κι εσάς. Προσοχή!

Το αλάτι αυτής της θάλασσας *

Εμπρός της γης οι κολασμένοι

Δράμα, παλαιστινιακής/ βελγικής/ γαλλικής/ ισπανικής/ ελβετικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ανμαρί Τζασίρ, με τους Σουχάιρ Χαμάντ, Σαλέχ Μπακρί, Ριγιάντ Ιντεΐς.

Η Σοράγια είναι Παλαιστίνια πρόσφυγας και ζει στο Μπρούκλιν, ώσπου αποφασίζει να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της. Όταν απογοητεύεται επειδή η βίζα της για παραμονή στη Ραμάλα λήγει, με τη βοήθεια δυο φίλων της ληστεύει μια τράπεζα και καταφεύγει παράνομα στη Γιάφα.

Η παλαιστινιακή πρόταση για τα φετινά Όσκαρ είναι το ντεμπούτο στο σινεμά της νεαρής σκηνοθέτιδας Τζασίρ, με ένα αρκούντως αυτοβιογραφικό σενάριο. Παραγωγή χαμηλού κόστους, γλυκιά στο ανάγνωσμά της, αποτελεί μια έμμεση καταγγελία στον ισραηλινό επεκτατισμό και τα χαμένα παλαιστινιακά εδάφη. Επίκαιρη όσο ποτέ, παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, μιας και τόσο οι ερμηνείες όσο και η φλατ σκηνοθετική προσέγγιση –τελείως γραμμική, χωρίς εξάρσεις ακόμα κι όταν βγαίνουν από το σενάριο (π.χ ληστεία)- δεν βοηθούν την ταινία να «μιλήσει» στο κοινό. Αυτό που, τελικώς, απομένει είναι το ακτιβιστικό μήνυμά της.

Άλλες ταινίες

Πάρβας άγονη γραμμή

Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γεράσιμου Ρήγα, με τους Δημήτρη Γιαννακό, Φλώρα Γιαννακού, Ντίνα Γιαννακού κ.ά

Η ταινία σκιαγραφεί την καθημερινότητα μιας οικογένειας που κατοικεί στη Χώρα της Αμοργού. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Δημήτρης Γιαννακός, γνωστός σαν Πάρβας.

Ο σκηνοθέτης ακολουθεί την οικογένεια του Πάρβα, καφετζή της Χώρας της Αμοργού, στις τέσσερις εποχές του χρόνου στο νησί. Καθημερινότητα με απλότητα και λαϊκή κουλτούρα. Η «κάμερα», όμως, του Ρήγα δεν βοηθά τον θεατή καθόλου. Φλου σε πολλά σημεία, δείχνει κακές επιλογές φωτισμού. Όπως και να έχει, πρόκειται για ένα 75-λεπτο ντοκιμαντέρ, ιδιαίτερο, για συγκεκριμένο κοινό.

Underworld 3 : Η εξέγερση των λύκων

Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Πάτρικ Τατόπουλος, με τους Ρόνια Μίτρα, Μάικλ Σιν, Μπιλ Νάιχι.

Ο Βίκτορ, αρχηγός των Βρικολάκων, έχει μονάχα δυο αδυναμίες : την εξουσία και την κόρη του. Η Σόνια, όμως, ερωτεύεται κρυφά από τον πατέρα της τον Λούσιο, πρώτο απόγονο της γενιάς των Λυκανθρώπων. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

Τρίτο και τελευταίο μέρος της γνωστής σειράς φαντασίας των Λεν Γουάισμαν και Κέβιν Γκρέβιου, που γυρίζει πίσω στη ρίζα του κακού και της σύγκρουσης βρικολάκων – λυκανθρώπων. Ευτυχώς, τελείωσε! Διότι το συγκεκριμένο prequel δεν έχει ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη του πρώτου «Underworld», και πιθανότατα –πλην των ειδικών εφέ- να μην ικανοποιήσει ούτε τους οπαδούς του.

Νύφες σε πόλεμο

Κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γκάρι Γουΐνικ, με τις Κέϊτ Χάντσον, Αν Χάθαγουέϊ.

Η Λιβ και η Έμμα είναι φίλες παιδικές και καρδιακές. Είναι τόσο αγαπημένες ώστε έχουν αποφασίσει να παντρευτούν την ίδια μέρα, με ελάχιστες ώρες διαφορά, στο αγαπημένο τους Πλάζα Χοτέλ. Όλα πάνε στραβά, όμως, όταν ο παπάς από λάθος προγραμματίζει τους γάμους την ίδια ώρα και κάποια πρέπει να κάνει πίσω.

Λάβετε θέσεις. Ποπ-κορν, κόκα-κόλα, μια βόλτα στο Mall και το πιο βαρετό απόγευμα της ζωής σας είναι γεγονός!

Νέστορας Πουλάκος
npoulakos@apogevmatini.gr

*To κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 22-1).

"Όσκαρ προ των πυλών" - Ν.Ι. Πουλάκος

Στα Όσκαρ ό,τι λάμπει είναι χρυσός! Σίγουρα πράγματα. Όσα κι αν λένε διάφοροι κακεντρεχείς, η λαμπερή τελετή που διεξάγεται κάθε χρόνο, πάνω-κάτω Φεβρουάριο μήνα, με τα χρυσά αγαλματίδια, τις αστραφτερές τουαλέτες και τα σμόκιν, αλλά και τις κινηματογραφικές παραγωγές εκατομμυρίων δολαρίων, συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας και την προσοχή όλου του πλανήτη. Η τελετή των Όσκαρ είναι για τους κινηματογραφόφιλους ότι οι Αμερικανικές προεδρικές εκλογές για τους πολιτικούς. Ολονυχτία και αγωνία για τον απόλυτο σταρ της χρονιάς.
Στις 22 Ιανουαρίου αναμένονται οι τελικές υποψηφιότητες, ενώ ένα μήνα αργότερα θα διεξαχθεί η τελετή, που άλλου, στο Kodak Theatre του Λος Άντζελες.
Με τις Χρυσές Σφαίρες να έχουν ανακοινωθεί και μερικές από τις υποψηφιότητες να βρίσκονται στην τελική ευθεία (π.χ. ξενόγλωσσης, ειδικών εφέ, μακιγιάζ), τι καλύτερο από μερικές «σίγουρες» προβλέψεις για τη φετινή διοργάνωση, στην οποία φαίνεται ότι θα δοθεί αμφίρροπη μάχη;
Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές στην κατηγορία των καλύτερων ταινιών. Το «Slumdog Millionaire» του Ντάνι Μπόιλ, που σάρωσε τις Χρυσές Σφαίρες (4 παρακαλώ) και οδηγεί την κούρσα φορτσάτο, ενδέχεται να κάηκε από την υπερβολική δημοσιότητα. Το ιδιόρρυθμο, αυτό, φιλμ για το τηλεπαιχνίδι εκατομμυρίων στην Ινδία και την, αλά «City of God», κοινωνία πιστεύετε ότι μπορεί να ξεπεράσει την «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» με τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλάνσετ; Το έπος του Ντέιβιντ Φίντσερ καταποντίστηκε στις Σφαίρες, φαίνεται όμως αδύνατο να μη φύγει με βραβεία και, μάλιστα, αρκετά. Στην ίδια μοίρα με την ταινία του Φίντσερ είναι η «Αμφιβολία» του Τζων Πάτρικ Σένλεϋ, με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν, το «Frost/ Nixon» του Ρον Χάουαρντ, με τους Φρανκ Λανγκέλα και Μάικλ Σην, και ο «Σκοτεινός Ιππότης» του Κρίστοφερ Νόλαν, με την πλειάδα αστεριών όπως ο Κρίστιαν Μπέϊλ, ο αδικοχαμένος Χιθ Λέτζερ, ο Άαρον Έκχαρτ και ο Μόργκαν Φρήμαν, ο Γκάρι Όλντμαν και ο Μάικλ Κέιν..
Στην κατηγορία της σκηνοθεσίας βασικά φαβορί φαίνεται πως είναι ο Γκας Βαν Σαντ για το «Milk», ο Στήβεν Ντάλντρι για τα «Σφραγισμένα χείλη», ο Σαμ Μέντες για τον «Δρόμο της Επανάστασης», ενώ ο Ντάνι Μπόιλ είναι πανταχού παρών. Στους άνδρες πρωταγωνιστές θα επαναληφθεί η κόντρα Μίκι Ρουρκ («Ο Παλαιστής») – Σων Πεν («Milk»), με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο («Ο Δρόμος της επανάστασης») βασικό αουτσάιντερ. Ενώ στις γυναικείες ερμηνείες το φαινόμενο Κέϊτ Γουΐνσλετ είναι το βασικό φαβορί, παρά το διπλό χτύπημα στις Σφαίρες και τα επερχόμενα BAFTA, με τις Μέριλ Στριπ («Αμφιβολία») και Αντζελίνα Τζολί («Η Ανταλλαγή») να περιμένουν στη γωνία για το «θαύμα».
Στις υπόλοιπες κατηγορίες, οι νικητές είναι ήδη γνωστοί. Λέτε να μην πάρει το δεύτερο μεταθανάτιο Όσκαρ β’ ανδρικού ο Χιθ Λέτζερ ή μήπως η Πενέλοπε Κρουζ, εκείνη η τρελή Ισπανίδα του «Βίκι Κριστίνα Μπαρτσελόνα», να χάσει τον β’ γυναικείο ρόλο ελέω Γουΐνσλετ; Επίσης, το animation «Wall – E» έχει πάρει σχεδόν στο.. σπίτι του το Όσκαρ κινουμένου σχεδίου, ενώ η μουσική επένδυση του Α.Ρ. Ράχμαν για το «Slumdog Millionaire» θα καταφέρει την ανάλογη διάκριση, εκτός αν προκύψει ξαφνικό ενδιαφέρον για τη σύνθεση του Κλιντ Ίστγουν στην «Ανταλλαγή». Λέτε;
Τέλος, τα πράγματα δείχνουν να ζωηρεύουν στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας. Μετά την ανακοίνωση των 9 υποψηφιοτήτων θα προκύψει η τελική πεντάδα, με την ειδική αλλαγή αξιολόγησής τους να έχει πραγματοποιηθεί για να μην ξεσπάσει σκάνδαλο όπως το περυσινό (με τον παραγκωνισμό της ταινίας «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 ημέρες»). Όμως το σκάνδαλο προέκυψε : τα πολυβραβευμένα «Γόμμορα» είναι εκτός επιλογής, ο θόρυβος όχι απλά φούντωσε αλλά κινείται σαν τυφώνας και το τι θα παρασύρει θα το δούμε. Πάντως το ισραηλινό «Βαλς με τον Μπασίρ», το γαλλικό «Ανάμεσα στους τοίχους» και το γερμανικό «Σύμπλεγμα Μπάαντερ – Μάϊνχοφ» θα παίξουν «μπάλα» μόνα τους, με τους τουρκικούς «Τρεις πιθήκους» να υπάρχουν στο παρασκήνιο.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 17-1).

"Το Σύνδρομο της Χιονάτης" - Ν.Ι. Πουλάκος

η ιστορία : ο πραγματικός αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν ζει ελεύθερος ανάμεσα μας σχεδιάζοντας το επόμενο χτύπημα. Την ίδια στιγμή, η τελευταία εκτελέστρια της οργάνωσης ερωτεύεται τον μυστικό πράκτορα που την καταδιώκει, γνωρίζοντας ότι είναι αστυνομικός αλλά όχι ότι είναι και ο αδελφός της. Όλα αυτά, σε μία ταινία… κόμιξ!

το σχόλιο : η ταινία που αποδεικνύει περίτρανα το θαύμα της ψηφιακής εποχής. Μια ιστορία φανταστική δομημένη σε ιστορικά γεγονότα, όπως η χούντα της 21ης Απριλίου, η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν, και συνθεμένη με τηλεοπτικά επίκαιρα διαφόρων θεμάτων της σύγχρονης τρέλας του.. Ελλαδιστάν. Η μονταζιέρα του.. ηλεκτρονικού υπολογιστή κάνει θαύματα, επίσης, μιας και έβαλε πινελιές κόμικ στην ψηφιακή εικόνα της κάμερας, παρέμβαλε πρόσωπα και καταστάσεις και ζωγράφισε σαν σε καμβά επί της οθόνης, όμως. Το σχόλιο πολιτικό και κοινωνικό, με μπόλικη φαντασία και τρέλα, απορρέει από μια ιστορία διασκεδαστική όσο και σκεπτόμενη επί του πιεστηρίου, βεβαίως βεβαίως. Ο Σπάρταλης, γνωστός στην κινηματογραφική κοινότητα για τις ψηφιακές ατασθαλίες του, προκάλεσε με αυτή την ταινία και σάρωσε στο φετινό τμήμα του Digital Wave (… νο 3) του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης : απέσπασε το 1ο βραβείο, τον Ψηφιακό Αλέξανδρο, όπως και το Βραβείο Κοινού Fischer. Μάλιστα, εξήγησε κατά την απονομή του με χιουμοριστικό τρόπο την αδυναμία του να συμπληρώσει έστω και μια αίτηση, που τον οδήγησε στο να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στις «γραφειοκρατικές» διαδικασίες του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Συμπλήρωσε ότι ούτε και πέρυσι δέχθηκε να παραλάβει την Εύφημο Μνεία, ενώ για το χρηματικό έπαθλο που συνοδεύει το φετινό του βραβείο, τόνισε ότι το δέχεται μετά από την «πίεση» των συνεργατών του, αναγκάζοντας τον πρόεδρο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Γιώργο Παπαλιό, ν’ αναφέρει ότι τον συγκινεί η στάση του Άγγελου Σπάρταλη γιατί του θυμίζει τη δική του άρνηση να δεχτεί χρηματικό βραβείο το 1975, ωστόσο διευκρίνισε πως θα προσπαθήσει να βοηθήσει τους δημιουργούς που ασχολούνται με τα ψηφιακά μέσα.

ο σκηνοθέτης : ο Άγγελος Σπάρταλης γεννήθηκε το 1973 και ζει μεταξύ Αθήνας και Αγίου Νικολάου Κρήτης. Ζωγράφος στο επάγγελμα, έχει στο ενεργητικό του πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως και συμμετοχή σε ποικίλα δρώμενα (θεατρικά κ.ά) κατά καιρούς. Η «Wish you luck» είναι η δική του εταιρεία κινηματογραφικής παραγωγής, που σκοπό έχει να παράγει ανεξάρτητες ψηφιακές ταινίες. Με τον κινηματογράφο «έμπλεξε» από το 2002 και έκτοτε έχει δημιουργήσει πολλές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, video art και ντοκιμαντέρ, που έχουν συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει αποσπάσει τα εξής βραβεία : «Εύφημος μνεία» Digital Wave 48ου ΦΚΘ 2007 – Βραβείο Κοινού 8o Ecofilms Ρόδου 2008 – «Ψηφιακός Αλέξανδρος» 49ο ΦΚΘ 2008 – Βραβείο Κοινού 49ο ΦΚΘ 2008.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της "Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών".

"On The Road" - Στράτος Π.

Νεκροταφεία με σταυρούς, αγάλματα, πυκνή ομιχλη πόνου
απέραντα εκτάρια θλίψης – γιγάντιες μηχανές πλούτου
χοντροί Πατέρες με φουσκωμένες τις τσέπες να τρέχουν
Hey ho Ύψιστε Θεέ...

Μα για θάνατο δεσμεύτηκα να μη μιλήσω, αν και...
αυτο το καλοκαίρι κατάντησε εκνευριστικός!

Stop Recycling… Bad Dreams!

ΦΟΒΟΣ, φόβος... Η πρώτη σκέψη σα θυμάμαι το σπίτι εκείνο
κάθε φορά που το ζώ στα όνειρά μου, κάθε που τα μάτια κλείνω
εκεί που η ελευθερία ψυχοραγεί αιμόφηρτη στο πάτωμα
στοιχειώνει τους τοίχους, τα δωμάτια κελιά νεκρά

Η αίθουσα του ανακριτηρίου ενα αποπνηκτικό κολαστήριο
αφίσες τριγύρω με ήρωες αμερικάνους μπάτσους, ένα ρολόι,
κρεμασμένο, στάζει το χρόνο αργά, βασανιστηκά
Ο “ Κάλλαχαν“ ρωτά τα ίδια συνεχώς, ξανά και ξανά και ξανά...

Πες αυτά που θα τους χαιδέψουν τα αυτια,χαφιές δηλαδή,
χρησιμοποιεί συχνά η κοινωνία κ έπειτα απο αηδία τους ξερνά
ο ανεμιστήρας στροβιλίζεται αδιάκοπα... χαφιές;Μπαααα...
Οι ώρες περνούν. Στο κεφάλι ηχούν διαρκώς τα λόγια εκείνα:

“ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια
Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”(Κ.Γ.)
“Το νου σου”, ίσως η κόλαση δεν καίει αιώνια
ίσως και αυτό κάποτε τελειώσει...

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ εκείνο, μια πανδεσία χρωμάτων
ζωγραφισμένη στα μαλλιά, τόση γλυκήτητα
απαστράφτουσα μέσα σ’ εκείνο το μπλε φόρεμα
στοιχειώνει κάθε νύχτα τα όνειρά μου

Δε μιλά ποτέ, απλά αφήνει το μανδύα να γλιστρήσει
βγάζει το προσωπείο, ξεγυμνώνεται μπρος μου
η ασχήμια της ανείπωτη, παγώνει κάθε βλέμμα
χάνεται στο πρώτο φως της χρυσαυγής

Ο Δρόμος, γιατί εδώ τα πόδια μου κουράζονται
η εικόνα μόνο μια, ο νούς μουδιάζει
Η Πτώση, διαρκής. Ευλογία μη βρίσκεις πάτο στο μπουκάλι
κατάρα μη βρίσκεις στη ζωή...

Με ήλιους νεκρούς πλαγιάζω αγκαλιά, αποκοιμιέμαι
Άστρα πέφτουν γύρω μου... Να θυμηθώ να μη ξεχάσω...
Να θυμηθώ να μη ξεχάσω... Να θυμηθώ...Τί;
Σςςς, κοιμήσου!

"Ισημερία - 24 Στιγμές & 1 Ιντερμέτζο για μια Μέρα" - Βασίλης Παπαδόπουλος (2007)

Δώσε μου τη χαρά της λεηλασίας Σου,
μια κραυγή πλατιά σαν τη θάλασσα,
τα χορτασμένα λιβάδια των μαλλιών Σου,
το στόμα, το λαιμό, τα στήθη και τα πόδια Σου,
ποτάμια που κυλάνε άπληστα παφλάζοντας,
μέρες δίχως τέλος – τόσο μικρές μέρες!
Αρώματα γεμάτα φλέβες που χτυπούν σαν τύμπανα,
όλα όσα Σε κρατούν τόσο βαθιά ριζωμένη στη θηλυκότητα,
μέλι και φωτιά
το φιλί Σου και την απελπισία.

*

Ξέρω πως ο χρόνος μου μαζί Σου τελειώνει
και κάποιες νύχτες θέλω να Σε σκοτώσω
να Σε φυγαδεύσω από αυτό το κόσμο στο πουθενά.
Φαντάσου όμως να υπάρχει Θεός!
Θα με πετάξει μακριά Σου
για να με τιμωρήσει.
κι εγώ μονάχος
θα περιπλανιέμαι
αιώνια.
Γι’αυτό,
κάθε νύχτα που ξυπνάω
και θέλω να Σε σκοτώσω,
κλείνω τα μάτια, γυρίζω απ’την άλλη
κι εύχομαι να μην τελειώνει ο χρόνος μου απόψε.

*

Ότι δεν κατόρθωσε ο καιρός
το κατόρθωσε μια νύχτα,
ο Άνεμος που σβήνει τις αμαρτίες,
ο Άνεμος και η Σιωπή που καθαγιάζουν,
το ατσάλι της Μνήμης
και το ατσάλι της Λήθης
ότι δεν κατόρθωσε ο καιρός,
το κατόρθωσε μια νύχτα,
κι Εσύ.

*

Intermezzo

Θα θελα να μιλήσω για τις βροχερές μέρες,
για τα μεσημέρια στην αρχαία Ερέτρια
που θα μπορούσαν και να είχαν ξανάρθει,
για τη γεύση που άφηνε το μέλι στο στόμα Σου,
για τα καλοκαίρια και τις νύχτες
που στάζουν μέσα από τις επίορκες φωτογραφίες
και που μόνο να υπόσχονται ήξεραν,
για το Χρόνο που γινόταν Κρύσταλλο και Λήθη
και Απόγνωση τη νύχτα,
για τα μάτια Σου που ήταν μια αιματόβρεχτη saga,
για την αιωνιότητα, που θα ναι αγάπη μου,
μόνο ένα intermezzo.

Ν.Ι. Πουλάκος : H μουσική είναι ποίηση. Η ποίηση είναι μουσική. Η ποίηση της μουσικής. Η μουσική της ποίησης. Η ποίηση είναι μουσική δωματίου. Η μουσική είναι ποίηση δωματίου... Ο Βασίλης Παπαδόπουλος εφάρμοσε τα παραπάνω με ευλάβεια. Και συνεχίζει, άλλωστε, γιατί πάνω απ' όλα είναι καλλιτέχνης. Με όραμα. Μουσικό. Κι αρκούντως ποιητικό. Στιγμές, έγραψε, ερωτικές επιστολές μοιάζουν, αναπολήσεις γεγονότων, σκέψεις καταστάσεων, μέλλον.. θα δείξει ή μήπως έδειξε. Το ιντερμέτζο για μια μέρα δεν ήταν διάλειμμα στην καθημερινότητα. Ήταν το τέλος. Φιν. Το λένε κι οι Γάλλοι. Διαλλειμα από τις σκέψεις σημαίνει τέλος. Όλα τα προηγούμενα δοσμένα σε ποιητικό ύφος, κεντρική στοίχιση, γραμματοσειρά καλλιτεχνίζουσα, χαρτί κιτρινωπό αλλά ατσαλάκωτο. Όπως ατσαλάκωτος είναι ο Βασίλης. Τουλάχιστον εμφανισιακά. Μέσα του μαλλιοκούβαρα. Σίγουρα πράγματα. Μόνο και μόνο γιατί είναι καλλιτέχνης. Με όραμα, τα είπαμε παραπάνω. Και κυρίως με ευλάβεια παθογενή, ατόφια, ντόμπρα, ξηγημένη. Εκδόσεις Εκάτη στα 2007.

Ποιος είναι ο Βασίλης Παπαδόπουλος : Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 5 ετών με δασκάλες την Καίτη Αισιοπούλου, τη Μαργαρίτα Βούρτση και αργότερα τη Νέλλη Σεμιτέκολο, ολοκληρώνοντας και το κύκλο των ανωτέρων θεωρητικών. Σπούδασε Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αργότερα σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας. Έχει υπάρξει μαθητής master class των Paul Badura-Scoda, Marietta Petkova και τον συνθέτη James McMillan. Έχει συμπράξει με την Καμεράτα Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Ορχήστρα του Φεστιβάλ Ζακύνθου, έχει διευθύνει χορωδιακά σύνολα σε διάφορα φεστιβάλ και εκδηλώσεις, έχει δώσει ρεσιτάλ στα πλαίσια διάφορων φεστιβάλ. Συνεργάζεται με σύνολα μουσικής δωματίου, μεγαλύτερα ορχηστικά και φωνητικά ensembles διευθύνει χορωδιακά και οργανικά σύνολα καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών περιόδων και στυλ. Παράλληλα μεταφράζει θέατρο και γράφει μουσική στα έργα «The Indian Emperor” και “Don Sebastian” του John Dryden ενώ το εγχείρημα επαναλαμβάνεται με τα έργα “The Alchemist” του Ben Jonson και «Taming of the Shrew” του W. Shakespeare. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί και με τους Γιώργο Νταλάρα, Κώστα Γαβρά, Σαβίνα Γιαννάτου, Λύδια Κονιόρδου.

"Η Mνήμη Ακίνητη" - Μαργαρίτα Μαντά (2002)

Τα καράβια περνούν πάντα μακριά, ο καπνός τους μια αχνή γραμμή μέσα στον ήλιο. Ύστερα, χάνονται, μικραίνουν στον ορίζοντα. Τα δάχτυλα μου ελευθερώνουν τη μουσική μαλακά, ανάκουστα σχεδόν. Η ανάσα της γεμίζει το δωμάτιο, φεύγει έξω απ' το παράθυρο, στέλνει τη φωνή της στην πέτρα, στη θάλασσα.

Γ.Ι. Μπαμπασάκης : Η Μαργαρίτα Μαντά μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που μας κάνει να σκεφτούμε εκ νέου πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ποιοι είμαστε, που και πως θα εντοπίσουμε το χαμένο κέντρο του είναι μας, για να γίνουμε και πάλι βαθιά ανθρώπινοι κι αληθινοί. [παρουσίαση απ' το οπισθόφυλλο του βιβλίου]

Λ. Φουρουκλάς : Η συγγραφέας αποφασίζει να πλέξει το μύθο της μέσα από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες, οι οποίες φέρνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο φως τον πόλεμο που μαίνεται στις ψυχές των πρωταγωνιστών. Με εξαίρεση το Ρωμανό, που περιγράφει τα τεκταινόμενα με γράμματα στη μητέρα του, ο Άγγελος, η Αντιγόνη κι ο παππούς, μας μεταφέρουν τα γεγονότα και τις εκτιμήσεις τους γι’ αυτά μέσα από εσωτερικούς μονολόγους. [κριτική στην ηλεκτρονική έκδοση του "elogos"]

N.I. Πουλάκος : Mια αυτοβιογραφική αφήγηση όλο πάθος. Στα καλοκαιρινά καλντερίμια, στις θάλασσες και τους ηλιόλουστους ουρανούς, οικογένεια, έρωτας, φίλοι, αγάπη, παιχνίδια, μεθύσια, στη μέση ο άνθρωπος, όλα χάνονται μεμιάς όταν έρχεται το φθινόπωρο κι η μνήμη μένει.. ακίνητη στην καλοκαιρινή ενατένηση ενός καλύτερου κόσμου, ενός μέλλοντος παρθενογέννησης του ατόμου μέσα από τη συλλογικότητα και το πάθος για ζωή. Η Μαντά ζει κινηματογραφικά, γράφει όπως σκηνοθετεί στην οθόνη, το σελιλόιντ γεμίζει την "πρεμιέρα" της, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. [παρουσίαση στο blog "vakxikon"]

Ποια είναι η Μαργαρίτα Μαντά : Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου. Έχει συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη με πολλούς σημαντικούς έλληνες δημιουργούς όπως οι Γιώργος Κόρρας, Γιώργος Πανουσόπουλος, Βασίλης Βαφέας, Σωτήρης Γκορίτσας, Αγγελική Αντωνίου, Όλγα Μαλέα, Γρηγόρης Καραντινάκης. Διατελεί βοηθός σκηνοθέτη του Θόδωρου Αγγελόπουλου τα τελευταία 13 χρόνια. Έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους και τέσσερα ντοκιμαντέρ από το 1984, ενώ μες στο 2009 θα βγει στις αίθουσες η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της, "Χρυσόσκονη". Έχει γράψει τα κείμενα στο βιβλίο του διεθνούς φήμης φωτογράφου Γιόζεφ Κουντέλκα, "Περιπλανήσεις" (έκδοση Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 1995), καθώς και το μυθιστόρημα "Η μνήμη ακίνητη" (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2002).

"Μικρές αντιθέσεις μεγάλων ποιητών" - Ν.Ι. Πουλάκος

Καλλιέργεια του Αίματος, Γιώργος Κ. Καραβασίλης, Ποίηση, Σελ. 117, Εκδόσεις Γνώση, 1984

Βραχνή μακρόσυρτη φωνή/

Με τη θλιμμένη ικεσία/

Θαμμένη επιθυμία σάρκας/

Της Θερινής αυγής/

Τα χέρια μας δεν μίλησαν ποτέ/

Ματιές παράλληλες χαμένες.

(Το Τατουάζ, Τα Φιλέρημα, 1979 - 1983)

Κι εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο ποιητής Καραβασίλης συγκεντρώνει τις πρώτες του τέσσερις συλλογές (Η γραφή και το μαχαίρι - 1970, Καλλιέργεια του αίματος - 1974, Τα ηδυπαθή - 1976, Τα μυστικά δωμάτια του πύργου - 1978) και μαζί με τα "Φιλέρημα" και τις "Φαγιάντσες" εκδίδει την "Καλλιέργεια του αίματος", εξ ονόματος μιας γενιάς που την έθρεψε το αίμα κι έδινε λίγο από αυτό στους αναγνώστες της.
Ο άνθρωπος που επιμελήθηκε Μπρετόν και Μαρκήσιο Ντε Σαντ, έγραψε δοκίμια για τον μέγα Ρενουάρ, μετέφρασε από Τουργκένιεφ μέχρι Ελυάρ κι από Κορμπιέρ μέχρι Αντρέγεφ, ο άνθρωπος που πίστεψε στην Αριστερά και στο ποτό, λάτρεψε την παρέα και τη συντοφικότητα, βαρούσε τη γροθιά του στο τραπέζι για τα ζητήματα που αφορούσαν την ποίησή του, ένα μαχαίρι και η γραφή του η ίδια.
Σαν άλλος Θεόφιλος Γκωτιέ πήγε παραπέρα τον στίχο. Πήγε παραπέρα κι ο ίδιος. Η β΄μεταπολεμική γενιά παρούσα στα μάτια, στην γραφίδα του το φαίνεσθαι της απόγνωσης. Ο έρωτας παρόν. Ο υγρός έρωτας μα κι ο θάνατος.
Αυτός τον βρήκε παγανιά το 2004.

Θάλασσα και Συγχρονισμός, Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Ποίηση, Σελ. 29, Εκδόσεις Ύψιλον, 1991 (1952)

Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη/

Ακόμα μια /

νύχτα /

κάτω από τους ίδιους αστερισμούς. Περιμένουμε /

χωρίς να περιμένουμε, /

ελπίζουμε χωρίς να ελπίζουμε.

Αστική κουλτούρα και παιδεία. Και ψυχαγωγία στο έπακρο. Μπον βιβέρ και διασκεδαστής. Μα πάνω απ' όλα ποιητής και αρνητής μικροαστισμών. Στα '50s έκανε μεγάλη ζωή, ταξίδια και ποτά, διασκεδάσεις και άλλα πολλά. Τα λεφτά πολλά αλλά τελειώσαν. Και η μιζέρια κι η παρακμή παραμονεύουν.
Εκ Θεσσαλονίκης ερχόμενος πιστός οπαδός του Ρεμπώ και του Ζολά. Τους μετέφρασε άλλωστε. Εναγώνια γραφή και ψήγμα ατόφιο λαϊκό με δόσεις εστέτ και μποέμ ζωής αλά παριζιέν, που λέει ο λόγος.
Στα 21 του, μόλις, γράφει αυτό το ποιητικό μονόπρακτο για τη θάλασσα, που φαινόταν καθάρια και φωτεινή, από το λουξ ξενοδοχείο του -τότε- αστικού Λουτρακίου. Γιατί μετά Παπανδρέου και σοσιαλισμός, τα μπάνια του λαού, ρημάξανε τα πάντα και πάνε στο διάολο.
Όπως στον διάολο έζησε και ο ποιητής της.. ζωής. Που τίμησε την αγάπη, τον έρωτα και την καλοζωΐα. Κι ας κυνηγήθηκε για την ομοφυλοφυλία του. Και τι; Ποιος μπορεί να γράψει στα 21 του τέτοια πρόζα; Θεατρικό που τα λέει τσουβαλάτα για μια κοινωνία μετεμφυλιακή που ζούσε στις στάχτες του παγκοσμίου πολέμου και γλεντούσε με τζαζ Σινάτρα και Χόλυγουντ Κάρι Γκραντ.
Ο Ασλάνογλου όσο κι αν έζησε στο περιθώριο μετά την ξέφρενη ζωή των πρώτων δεκαετιών, όσο κι αν γιουχαΐστηκε, ξεφωνήθηκε -του την έπεσαν κανονικά-, κι αν τα λεφτά τελείωσαν και τι; απέδειξε σε όλους ότι στις μόλις επτά συλλογές του και τα 122 ποιήματά του τα είπε όλα γιατί τα έκανε όλα.
Έφυγε από τον μάταιο κόσμο το 1994.

Χαίρετε, Γιώργος Βέλτσος, Ποίηση, Σελ. 58, Εκδόσεις Πλέθρον, 1995

Γυρίζω με τα πόδια εγώ/

σαν τον απόστολο εις την οδόν/

που καταδιώκεις/

σαν το νυκτόβιο τραβεστί/

που λοιδορείς απ' το τζάμι/

εκτός κι αν είμαι ποιητή/

το ποίημα/ ο διωγμός/

η λοιδορία του ποιήματος/

η βία.

(Via Flamina)

Εκεί πάνω στους πρόποδες του Λυκαβητού που μένει, η Αθήνα απλώνεται στα πόδια του, η ζωή αναδεύει μυρωδιές χάους και ερωτικούς χυμούς ξεχειλίζει η ατμόσφαιρα της πόλης των λόφων, των βουνών, των ποταμών και της χαβούζας.
O Bέλτσος είναι μάγκας γιατί του την πέφτουν όλοι. Οι πιο πολλοί χωρίς λόγο γιατί έχει γίνει must. Έτσι από σπάσιμο αυτός συνεχίζει. Ένα το κρατούμενο. Δυο τα κρατούμενα. Από το 1971 έχει εκδώσει καμιά τριανταριά μελέτες κοινωνιολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές.. τα λέει και στους δημοσιογράφους αμά λάχει. Τα κρατούμενα τρία γιατί γράφει και για τους νεολαίους στην Athens Voice και για τους παλαιοαριστερούς στα Νέα.
Τα κρατούμενα τέσσερα; Δεκατέσσερις συλλογές από το 1993 και τα ποιητικά του άπαντα όλο ποιότητα από την Ίνδικτο σαν πέρυσι ήταν θυμάμαι. Λες και είχε την ποιητικότητα δεκαετιών ζωής και την ξέρασε όλη μονοκοντυλιά με τη μία και χωρίς δάκτυλο μέσα σε δέκα χρόνια. Μα να βγάλει κι άπαντα θέλει και κότσια.
Κι εκεί που λες να σου κι ο ακαδημαϊσμός. Στο επάγγελμα και στο χαρτί. Βγαίνει όλος ατόφιος, με τον Σημίτη τον κολλητό του παρέα. Του διαβάζει ποίηση για Πασόκους, για να μαθαίνει κι ο Χυτήρης. Όταν γράφει για τραβεστί στη Συγγρού, κάτι ξέρει.. έξω από το Πάντειο είναι και τις έχει ζήσει.
Η ποίηση του Βέλτσου είναι από άλλη διάσταση. Όπως κι ο ίδιος. Ζωή, χαρτί, μεγαλοαστική πένα και σκέψη. Πνευματικότητα σε όλο της το μεγάλειο. Με απλά λόγια λιτά. Βέβαια η συνδιαλλαγή με τους αρχαίους και τους λατίνους φέρνει μεγάλοσχημες φράσεις και λεξιλόγιο εξαντρικ, εννοείται κι αυτό απλοϊκό, σπιντάτο σαν σφαίρα μπάτσου που σου καρφώνει το μυαλό μπαμ μπαμ.
Η αντιπάθεια στον Βέλτσο μπορεί να φαίνεται στη φάτσα του και στο κάπως για.. κάποιους αλλά πιάστε τα κυβικά ποίησης του. Εκεί σας θέλω!

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 του περιοδικού "Βακχικόν" (www.vakxikon.gr).

"Φωτό-Γραφή-Ζώντας : 8.55" - Kων. Παπαχριστοπούλου & Klicket

Τρέχει η ώρα, τρέχουν τα αυτοκίνητα, εδώ στην άκρη του δρόμου, απέναντι από τη γωνία, εγώ, έμεινα να χαζεύω πόσα πολλά δευτερόλεπτα ξεχύθηκαν στον αιθέρα από την ώρα που υπολόγιζα ότι θα σε χάιδευα με τα μάτια, ότι θα είχα όλο το απόγευμα να σε χαϊδεύω με τα μάτια μου, εσένα δίπλα στον δρόμο, πάντα μου άρεσαν οι μεγάλοι δρόμοι, ειδικά όταν βραδιάζει, τότε που οι σκιές περπατάνε ανενόχλητες στο πεζοδρόμιο δίπλα στα αγκαλιασμένα ζευγαράκια και ψιθυρίζουν ξεχασμένες ιστορίες του δρόμου, εκεί που τα αυτοκίνητα συνεχώς τρέχουν, τρέχουν και δεν προλαβαίνουν τα δευτερόλεπτα που τρέχουν και αυτά, που πληθαίνουν την χρονική μας απομάκρυνση, ναι είναι ξεκάθαρο, όσα αυτοκίνητα και αν με προσπεράσουν με τα γκάζια τους στο τέρμα, όσα δευτερόλεπτα και αν με γεράσουν κάτι στιγμές, εσύ δεν θα έρθεις, όπως και χτες, και ας έχει πάει 8 παρά πέντε, και ας είναι χειμώνας και μέσα σε αυτή τη σκοτεινά ασφυκτιώ γιατί οι σκιές δεν λένε τις ιστορίες τους σε μοναχές αλλοπαρμένες σαν και εμένα, που σκύβουν το κεφάλι στην άκρη του δρόμου, κουνούν τα χείλια τους σε παρακλήσεις και στυλώνουν φορές τα μάτια τους στο ρολόι, το ρολόι στην απέναντι γωνία, το ζευγάρι περνάει, το ζηλεύω, έχουν όλη τη τύχη του κόσμου σκυμμένη στα πλεγμένα τους δάκτυλα, εγώ ούτε εσένα, ούτε ιστορία, ούτε τη σκιά μου, μόνο τον θόρυβο της ταχύτητας, την κούραση που μαζεύτηκε στο οδόστρωμα, τη νωχελικότητα του πεζοδρομίου, την πίκρα στο στόμα, τα περαστικά ζευγάρια, τους λεπτοδείκτες που δεν σταματούν, δε μου κάνουν το χατίρι, πάλι θα περάσει πολύ η ώρα, σε λίγο θα φύγω, εντάξει, αλλά και αύριο θα έρθω εδώ, απέναντι από το ρολόι μου, είναι δικό μου πια, όλος ο χρόνος που σταλάζω επιθυμία έχει αποτυπωθεί στο ρολόι αυτό, και ας κάνει ο δρόμος ότι δε καταλαβαίνει, και ας έρχονται κι άλλα κι άλλα αυτοκίνητα τρέχοντας, και ας μην ακούω τις ιστορίες των σκιών, εγώ θα έρθω και αύριο και μεθαύριο και ο χρόνος μου θα είναι μια α-γωνία.

Κείμενο : Κωνσταντίνα Παπαχριστοπούλου

Φωτογραφία : Klicket

Κινηματογραφικές Πρεμιέρες 15ης Ιανουαρίου..

Milk ****

Η διακριτική γοητεία της ηθοποιίας

Πολιτική βιογραφία, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ, με τους Σων Πεν, Τζος Μπρολίν, Έμιλ Χιρς, Τζέιμς Φράνκο, Ντιέγκο Λούνα.

Ο Χάρβεϊ Μιλκ εγκαταλείπει την υψηλόμισθη εργασία του στη Γουόλ Στρητ, και πηγαίνει στην περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο για να ζήσει με τον εραστή του, Σκοτ. Εκεί, κουρασμένος τόσα χρόνια που έκρυβε ότι ήταν γκέι, γίνεται η «φωνή» της κοινότητας των ομοφυλοφίλων, που στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα, και το 1977 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος. Έντεκα μήνες αργότερα δολοφονείται από τον πολιτικό του αντίπαλο, Νταν Γουάϊτ.

Μια συγκλονιστική βιογραφία, μια αξεπέραστη ερμηνεία. Ο Σων Πεν δεν έχει υποκριτική μανιέρα. Το ίδιο συμβαίνει με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Γκας Βαν Σαντ. Οι δυο τους συνέπραξαν, μαζί με ένα επιτελείο αξιόλογων ηθοποιών και την χαρακτηριστική φωτογραφία του Χάρη Σαββίδη, για να συνθέσουν μια ταινία που αποδεικνύει ότι η δύναμη της θέλησης για πολιτικό ακτιβισμό και κοινωνικό σχόλιο δεν χωρά διπλωματίες τύπου Όλιβερ Στόουν («W.») ούτε μεγαλεπήβολες πρακτικές χειραγώγησης του θεατή.
Οι δυο άξονες της ταινίας : στη μια άκρη, ο Σων Πεν είναι ο ηθοποιός των χιλίων προσώπων και το αποδεικνύει. Από το «Με λένε Σαμ» στο «Σκοτεινό ποτάμι» και από το «21 γραμμάρια» στην ερμηνεία του πρώτου –ανοιχτά δηλωμένου- γκέι πολιτικού της Αμερικής. Οδεύει κατευθείαν για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, ενώ έχει χιλιό-τιμηθεί ήδη από όλα τα επαγγελματικά σωματεία και τους κριτικούς. Στην άλλη άκρη ο Γκας Βαν Σαντ του ξεθωριασμένου σινεμά αλά «Drugstore Cowboy», του εναλλακτικού Χόλυγουντ αλά «Ο ξεχωριστός κος Χάντινγκ» και της επαναστατικής νεολαίας όπως ο «Ελέφαντας» και το «Paranoid Park». Στην πρώτη –αμιγώς- πολιτική ταινία του ξεχωρίζει και πάλι, γιατί η σκηνοθετική του ματιά δεν είναι προβλέψιμη αλλά ανατρεπτική, ευθύβολη, επαναστατική. Και στη μέση.. το αριστούργημα.

Ο Δρόμος της Επανάστασης ***1/2

Αμερικάνικο όνειρο σαν κάλπικη λίρα

Δραματική, αμερικανικής/ αγγλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες, με τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κέϊτ Γουΐνσλετ, Κάθι Μπέϊτς, Μάϊκλ Σάνον.

Στην Αμερική του 1955, ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Φρανκ και η Έϊπριλ, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη ζωή που κάνει, συνειδητοποιώντας πως έχει αφομοιωθεί από το περιβάλλον του, το οποίο σιχαίνεται και νιώθει ότι δεν έχει τίποτε κοινό. Όταν έρχεται η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων, έρχονται και οι οδυνηρές μετωπικές συγκρούσεις.

Ο Σαμ Μέντες αποδεικνύεται ο σκηνοθέτης, που έχει θέση εαυτόν στην καταβαράθρωση του αμερικάνικου ονείρου. Στην ολοσχερή διάλυσή του. Στο τέλος του και με τη βούλα. Ο μεσοαστισμός και η αρρώστια του στο «American Beauty», η κακή φύση της οικογενειοκρατίας στο «Δρόμο της απώλειας» και το ψέμα της αμερικάνικης πολιτικής στο «Jarhead». Στο «Δρόμο της επανάστασης» -ίσως- ολοκληρώνει το έργο του. Στο επίκεντρο το δίδυμο Ντι Κάπριο – Γουΐνσλετ, που επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη δέκα χρόνια μετά τον «Τιτανικό». Κι αν ο πρώτος δεν πείθει με την ερμηνεία του, η Γουΐνσλετ φτάνει στο «πικ» των ερμηνειών της, αρπάζοντας τη Χρυσή Σφαίρα Α’ γυναικείου ρόλου και σίγουρα το επερχόμενο Όσκαρ. Παρόλο που το σενάριο του Τζάστιν Χέϊθ, που βασίστηκε στο πετυχημένο βιβλίο του δημοσιογράφου Ρίτσαρντ Γέϊτς, δεν μοιάζει στέρεο ούτε με τις σωστές, χρονικά, εξάρσεις (εδώ φταίει ο Μέντες), η Γουΐνσλετ είναι μια ταινία μόνη της. Πολλά μπράβο.

Τα ντοκιμαντέρ

Μουσικά ταξίδια χωρίς τέλος

Café de los Maestros **

Αμερικανική/ αργεντίνικη/ βραζιλιάνικη/ αγγλική παραγωγή, σε σκηνοθεσία Μιγκέλ Κόχαν, με τους Χοράσιο Σάλγκαν, Λεοπόλντο Φεντερίκο κ.ά

Ένα μουσικό ταξίδι στους μελαγχολικούς κι ερωτικούς ρυθμούς του εθνικού χορού της Αργεντινής, του ταγκό, μέσω συζητήσεων κι ενός κονσέρτου των ζωντανών θρύλων του 1940 και 1950.

Μια πανδαισία μουσικών ταγκό, μια ελεγεία του είδους από τους μετρ του χώρου, όλοι μαζεμένοι από τον «σύγχρονο Νίνο Ρότα» Γουστάβο Σανταολάγια, ο οποίος υπέγραψε το σενάριο και ανέλαβε την παραγωγή. Το «Buena Vista Social Club» της Αργεντινής, μια μάζωξη αστέρων, ειδικώς για τους φίλους του είδους, που αποθεώθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η Μουσική των Προσώπων *1/2

Ελληνική παραγωγή, σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου, με τους Λάμπρο Αποστόλου, Μαρία Πασχαλίδου, Τάσο Τσάκωνα κ.ά

Εικοσιτέσσερα πρόσωπα, που κλείνονται από μια κάμερα σε μαύρο φόντο, με κλασική μουσική να παρεμβάλλεται κατά τις εξομολογήσεις, γίνονται σαν ένα που αλλάζει συνεχώς μορφή, φύλο, ηλικία..

Ανεξάρτητη παραγωγή – σχόλιο της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας μέσα από 24 ιστορίες, εναλλασσόμενες και διανθισμένες από κλασική μουσική, ανθρώπων νέων, διπλανών, συγγενών και φίλων μας. Χαρακτήρες αληθινοί, ιστορίες ρεαλιστικές. Πείραμα πρωτότυπο. Τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο του Digital Wave στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Θα παρουσιαστεί σε 5 προβολές στο σινεμά Μικρόκοσμος.

Μάνος Χατζιδάκις - Είδωλο στον Καθρέφτη *

Ελληνική παραγωγή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βερνίκου.

Ένα ταξίδι στο μουσικό μύθο της ζωής του Μάνου Χατζιδάκι.

Προσωπική ματιά του Δημήτρη Βερνίκου, κοντινού φίλου του Χατζιδάκι, στη μουσική πραγματικότητα του μεγάλου συνθέτη και καλλιτέχνη που στιγμάτισε την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο τον 20ο αιώνα. Ένα «ταξίδι» στα πιο έντονα καλλιτεχνικά του βιώματα. Για τους φαν του Χατζιδάκι.

Άλλες ταινίες

Δεν πάμε καθόλου καλά

Όλα θα πάνε καλά *

Κωμωδία, ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ξανθόπουλου, με τους Άκη Σακελλαρίου, Φαίη Ξυλά, Ορφέα Αυγουστίδη, Έφη Παπαθεοδώρου, Δημήτρη Πιατά.

Τρεις μικροαπατεώνες αποφασίζουν ν’ απαγάγουν τον αδίστακτο και πάμπλουτο δικηγόρο Μαθιόπουλο, όμως.. καταλήγουν στη «λατρεμένη» θεία του. Από κει και πέρα οι καταστάσεις ξεφεύγουν για τα καλά.

Με τον «Ηλία του 16ου» και το «Bank Bang» υπήρξε ένας ενθουσιασμός για τον καλό εμπορικό κινηματογράφο στη χώρα μας, πάλι όμως πισωγυρίσαμε. Δυστυχώς ο Ξανθόπουλος, παρά τα καλά του διαπιστευτήρια με το «5 λεπτά ακόμα», έδειξε εμφανείς αδυναμίες τόσο στη σκηνοθεσία, κυρίως όμως στο σενάριο. Εκεί έγινε μπάχαλο. Στα συν οι ερμηνείες των Σακελλαρίου, Πιατά. Η μεταφυσική της Παπαθεοδώρου δεν βγήκε καθόλου λόγω σεναρίου. Παρατήρηση (.. συνέχεια των προηγουμένων κωμωδιών) : τον Χατζηγιάννη στο σάουντρακ τι τον ήθελαν;

BABYLON A.D.

Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής/ γαλλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ματιέ Κάσοβιτς, με τους Βιν Ντίζελ, Μισέλ Γιεό, Μελανί Τιερί, Ζεράρ Ντεπαρντιέ.

Στο κοντινό μέλλον, ένας μισθοφόρος δέχεται το συμβόλαιο του Ρώσου μαφιόζου Γκόρσκι και αναλαμβάνει να μεταφέρει μια νεαρή κοπέλα από τη Ρωσία στη Νέα Υόρκη.

Ίσως η μοναδική ταινία των τελευταίων χρόνων με την πιο εντυπωσιακή έναρξη. Μέχρι εκεί όμως. Όλο το υπόλοιπο δεν βλέπεται. Κι ας διατείνεται ο Κάσοβιτς ότι δεν είναι «δική» του ταινία αλλά ατόπημα των παραγωγών. Ο σκηνοθέτης του «Μίσους», που στιγμάτισε μια ολόκληρη κινηματογραφική δεκαετία, δυστυχώς έθαψε το όραμά του.

Νέστορας Πουλάκος
npoulakos@apogevmatini.gr

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Η Απογευματινή" (15-1).

"Τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται" - Ν.Ι. Πουλάκος

Είμαστε καταδικασμένοι να διαπρέψουμε, να επιτύχουμε, να φανούμε αντάξιοι των υψηλών προσδοκιών μας, των ονείρων που κάνουμε κάθε βράδυ. Είμαστε μαγεμένοι από φαντάσματα αλλοτινών στιγμών. Οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για εμάς και τότε νικητές θα απογειωθούμε για να αγγίξουμε τα αστέρια.

Η τέχνη της ποίησης βρίσκεται παντού. Σε κάθε σοκάκι, σε κάθε μυστική γωνιά αυτού του κόσμου. Περπατάμε το μακρύ δρόμο και ζούμε αναπνέοντας το τέλος της απογύμνωσης. Η γύμνια του τέλους σύντροφος και οδηγός μας. Γιατί πρέπει να ζούμε ποιητικά και μετά να γράφουμε. Να αναπνέουμε και να οδηγούμε το χέρι μας σε άγνωστες κατευθύνσεις. Να συνθέτουμε μικρά παραληρήματα για μεγάλα πράγματα. Να φιλοτεχνούμε το θάνατο και την αγάπη, τη φιλία και τον έρωτα, το άγγιγμα ενός μικρού παιδιού και τη ματιά ενός γέροντα. Η ποίηση, ω! η ποίηση, η γυναίκα και η ερωμένη του ανθρώπου, η αγαπημένη όλων μας, παρούσα εδώ σύντροφος και οδηγός μας. Με τα βιβλία της υπό μάλης και τη φωνή της στα χείλια μας. Να την τραγουδάμε και να την υμνούμε. Να τη μνημονεύουμε και να συνομιλούμε μαζί της. Γιατί, απλά, τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται!

Στην άκρη ενός μισοερειπωμένου κόσμου ένας γέροντας κάθεται σε ένα χάλασμα, κρατά μια ξεθωριασμένη πένα και ένα κομμάτι φτηνό χαρτί και γράφει ακατάληπτα. Ο Ουίλλιαμ Σ. Μπάροουζ ήταν ο συγγραφέας που έγραφε ποιητικά για την εξαθλίωση των ονείρων του ανθρώπου. Στο μυστικό του ταξίδι στην Καζαμπλάνκα, εκείνο το σάπιο απομεσήμερο της άνοιξης του ’59, συνάντησε στο μπαρ «Viva de la madre» τρεις παγκόσμιους φίλους του. Στα δεξιά του τραπεζιού με γερμένο το κεφάλι, λευκά μαλλιά και βρώμικα νύχια ο Οκτάβιο Παζ. Στη μέση της παρέας, με κορμοστασιά όλο χάρη, το καπέλο του στραβό, το κοστούμι του τακτοποιημένο, με την πίπα στο χέρι και το μπέρμπον στο στόμα, ο Τ.Σ. Έλιοτ. Στην ακρούλα του τραπεζιού μισολιπόθυμος από τη ζέστη και τη δυσωδία ένας κύριος ετών 53, κάπως αποχαυνωμένος θα λέγαμε κοίταζε την ώρα του.. Ο Γιώργος Σεφέρης. Όλοι τους γεννιούνται ξανά και ξανά ανάμεσα στους πληγωμένους γαλαξίες αυτού του κόσμου. Μέσα στις καύσιμες ρωγμές της ιστορίας, στους πανώριους στίχους που πάντα έγραφαν, περίμεναν τον συντονιστή τους.

Και ο Μπάροουζ που κρατούσε στα χέρια του την «Πέτρα του Ήλιου», την «Έρημη Χώρα» και την «Κίχλη», πήρε ένα ψαλίδι και με την αγαπημένη του τακτική, εκείνη του cut-up, τεμάχισε τους στίχους των βιβλίων. Και έκανε το δικό του πόνημα, στο οποίο ο Σεφέρης κρατά το μαστίγιο και ο Παζ το καρότο και μιλάνε για πολιτική και για τη γυναίκα της διπλανής πόρτας με τον Έλιοτ, με μέντορα τους τον μεγάλο αιρετικό του 20ου αιώνα, τον Ουίλλιαμ Λη, ο οποίος σουτάροντας πρέζα, στον Τόπο των Κόκκινων Δρόμων, κλαίει από συγκίνηση, που κλαίνε από συγκίνηση, αυτοί που κλάψανε από συγκίνηση, διαβάζοντας το βιβλίο «Έρημη Πέτρα της Κίχλης». Στη συνέχεια έφυγαν όλοι τους από την πίσω πόρτα με τη σκόνη χιλίων χρόνων, άλλος για την Ταγγέρη, άλλος για το Λονδίνο, άλλος για την Πόλη του Μεξικό και άλλος για την Αθήνα.

Και σε κάποιου ύφους ποιητικές διηγήσεις για την απόλυτη τέχνη του σύμπαντος κόσμου, καταλαβαίνω πως πρέπει ν’ αρχίσω τις προετοιμασίες για έναν πόλεμο που νόμιζα πως είχε τελειώσει. Ο χρόνος αναπηδά σα σπασμένη γραφομηχανή, με τον Βόρειο Άνεμο πάνω από τα ερείπια να φαντάζει ο Μεγάλος Αδελφός μου. Στους πληγωμένους γαλαξίες το μυαλό μου τσουρουφλισμένο από αστραπιαίες εκρήξεις, επιστρέφει στις κόκκινες νύχτες του Au Revoir ανάμεσα σε πολεμικές εικόνες και σαθρές σκέψεις.

Σ’ αυτά τα παιχνίδια αναφέρεται η επανάσταση της ποίησης. Κρατήστε αναμμένες στο σπίτι της φωτιές, αν και λαχταράνε οι καρδιές, ένα μακρύ, μακρύ μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας..

*Το διήγημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 12 του διμηνιαίου fanzine "Bang" (Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2008).

"Ποιήματα : ε.ε. κάμμινγκς - Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς" - Εκδόσεις του 2007

«Ποιήματα» του ε.ε. κάμμινγκς

Ποίηση, μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς, σελ. 68, Εκδόσεις Ηριδανός, 2007

αναζητητή της αλήθειας

ατραπό μην ακολουθείς
όλες οι ατραποί οδηγούν εκεί

που είναι η αλήθεια εδώ

Μια επιλογή 38 ποιημάτων από το σύνολο του ποιητικού του έργου, όπως αυτό εκδόθηκε στα άπαντα του το 1994 από τις Εκδόσεις Liveright, έκανε ο ποιητής και μεταφραστής Γιάννης Λειβαδάς, χρόνια μελετητής της αμερικάνικης ποίησης του 20ου αιώνα (μάλιστα κυκλοφόρησε το 2006 η αμερικάνικη ανθολογία ποίησης του περασμένου αιώνα με επιμελητή τον ίδιο), για τον πολύ σημαντικό μοντερνιστή ποιητή ε.ε. κάμμινγκς (όπου επέμενε να γράφει το όνομά του πάντα με μικρά). Ο κάμμινγκς, αν και σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα, θεωρείται από εκείνους τους ανθρώπους που κατάφερε σημαντική τομή στα αμερικάνικα γράμματα και βοήθησε στην ανάδειξη της αμερικάνικης γλωσσικής διαλέκτου μέσα από πλήθος συμβολισμούς, πειραματισμούς και λοιπά «ανακατέματα» της γλώσσας και των παράπλευρων πρακτικών της. Δεινός ταξιδευτής, αγάπησε την χώρα μας, στην οποία είχε έρθει εις διπλούν, εξέδωσε πλήθος ποιητικών συλλογών όσο και δοκιμιών, και η παραπομπή στο όνομά του, στο έργο του αλλά και στην επιρροή του στη γραφή πολλών σύγχρονων ποιητών, είναι συχνό φαινόμενο. Ο Λειβαδάς, επιμελούμενος μια κατατοπιστική –για τον αναγνώστη- σειρά βιβλίων Αμερικανών ποιητών, επέλεξε πρώτα – πρώτα ν’ ασχοληθεί με το έργο του κάμμινγκς, ως ενός ανθρώπου που η γλωσσική του παρέμβαση, η ώθηση του στίχου του στην πολύπλευρη σκέψη και η παρουσία του, ως διανοούμενου πρώτης γραμμής, έφερε την άνοιξη στην παγκόσμια ποίηση. Η μεταφραστική δουλειά του Λειβαδά, ήλθε να προστεθεί στο φτωχό, αλλά αξιοπρεπέστατο, κατάλογο ελληνικών εκδόσεων για τον κάμμινγκς, που είχαν επιμεληθεί ο Σωκράτης Σκαρτσής (το 1999 για τις Εκδόσεις Οδυσσέας) και ο Χάρης Βλαβιανός (το 2004 για τις Εκδόσεις Νεφέλη).

*

«Ποιήματα» του Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς

Ποίηση, μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς, σελ. 60, Εκδόσεις Ηριδανός, 2007

Με χαστούκισες

ω μα τόσο απαλά

που χαμογέλασαμε το χάδι

Και αν προηγουμένως μιλήσαμε για τον εξαιρετικό αμερικανό μοντερνιστή ε.ε. κάμμινγκς, έφτασε η ώρα για τον Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς, τον άνθρωπο που το όνομά του είναι συνώνυμο με τον αμερικάνικο μοντερνισμό του 20ου αιώνα, που ο ίδιος επηρέασε τόσο πολύ τους σύγχρονους αλλά τους μεταγενέστερούς του ώστε ένα ολόκληρο κίνημα να γεννηθεί με το όνομά του, που άφησε ανεξίτηλη τόσο τη σφραγίδα του όσο και την υπογραφή του στη λογοτεχνική κουλτούρα της συντηρητικής αμερικανικής κοινωνίας, των μέσων του περασμένου αιώνα. 41 ποιήματα επιλέγει ο μεταφραστής Γιάννης Λειβαδάς από τα άπαντά του, που κυκλοφόρησαν το 1986 από τις Εκδόσεις New Direction, αλλά και από την πρωτοποριακή συλλογή «Paterson» (1963), η οποία θεωρείται από τις σημαντικότερες της αμερικάνικης ποίησης διαχρονικά. Μάλιστα, ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο αρχιερέας της Μπητ γενιάς που τόσο συντάραξε τον κόσμο και τα γράμματα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, τον θεωρεί ανεπιφύλακτα σημαντική ποιητική επιρροή και πρόγονο πολλών μεταγενέστερων πρωτοποριών, μη κρύβοντας –ποτέ- τη συμπάθεια στο πρόσωπό του. Εντάσσοντας τα ήθη και τα έθιμα της αμερικάνικης κουλτούρας μες στα ποιήματά του, με αγάπη και καλοπροαίρετη διάθεση, ο Ουίλλιαμς θέλησε να στραφεί στην αμερικανική κοινωνία δείχνοντας της τα λάθη της, τα σοβαρά λάθη της και τους οπισθοδρομισμούς της. Η επιλογή των ποιημάτων από τον Λειβαδά είναι αρκούντως ικανοποιητική, σαφώς ανώτερη τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα από τη μοναδική απόδοση των ποιημάτων του Ουίλλιαμς στα ελληνικά, πίσω στα 1979 από τις Εκδόσεις Πρόσπερος.

Νέστορας Ι. Πουλάκος

*Τα κείμενα δημοσιεύτηκαν στο τεύχος 12 του διμηνιαίου fanzine "Bang" (Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2008).

"Αποσπάσματα" - Ζ.Δ. Αϊναλής (2008)

Άντε ρε αδερφέ! Καιρό έχουμε να τα πούμε! Τώρα που μείναμε μόνοι πες μου, πώς τα περνάς; Τα ίδια ρε αδερφέ, όπως τα ξέρεις. Τίποτα το ιδιαίτερο. Καλά θα με τρελάνεις τώρα ρε μαλάκα; Λείπεις τόσους μήνες και γυρνάς και μου λες όπως τα ξέρω; Ποια ξέρω; Τ’ αρχίδια μου ξέρω! Εμπρός! Λέγε! Άκου, λοιπόν, αφού επιμένεις μιαν ιστορία απίστευτη, κάτι σα μεταφυσική. Την ποθούσα με ένα πάθος βουβό. Όμορφη, εκθαμβωτική, απόμακρη κι ωστόσο γλυκιά το πιο γλυκό πλάσμα που συνάντησα στη ζωή μου επάνω στη γη μικροσκοπική δεν μου ‘χε δώσει δείγματα πολιτικοποίησης ίσαμε εκείνη τη στιγμή μπορείς να φανταστείς την έκπληξη μου λοιπόν όταν την βλέπω παραδίπλα μου στην πορεία εκεί είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να συναντήσω εδώ είσαι γεμάτη εκπλήξεις αλήθεια της λέω χαμογέλασε αποκωδικοποιώντας το κομπλιμέντο πιάσαμε την κουβέντα πρώτη φορά ήρθαμε τόσο κοντά μόριο ένα μέσα στον κόσμο μαζί και τότε άρχισε οι μπάτσοι σε φάλαγγα σκίζαν την πορεία στα δυο να χτυπάν ρυθμικά τις ασπίδες πρωτόγονοι με την βάση των γκλομπ δακρυγόνα φυσούνες αέρια φωνές χέρια ανεβοκατεβαίνουν κινήσεις τυφλές σώματα παλμικές ένας πολτός πόδια σαρώνουν να πέφτουν κεφάλια ματωμένα στ’ οδόστρωμα καπνοί σ’ έχασα μέσα στην φασαρία σ’ έχασα τα μάτια μου τυφλά απ’ τα δακρυγόνα φωτιές δεν βλέπουνε σ’ έχασα τίποτα και ξάφνου σε βρίσκω ξανά ένα λίγο πιο μακριά ανάμεσα στα πόδια των μπάτσων χέρια ανεβοκατεβαίνουνε γκλομπ τρεις σε χτυπούσαν μαζί έβγαλα μια κραυγή έτρεξα προς το μέρος σου δίπλα μου ένας μεταλλικός πάσσαλος μπηγμένος στη γη ούτε και γω ξέρω πως με μια κίνηση ξεριζώθηκε τον σήκωσα και τον έφερα στον πρώτο που ήτανε πιο κοντά κι έπειτα στους άλλους διαδοχικά μείναν στο δρόμο σφαδάζοντας έκανα να σε σηκώσω να σε στηρίξω να περπατήσουμε δεν μπορούσες να φύγουμε από κει σε κρατούσα στην αγκαλιά μου όταν σε έβαλα στο ταξί ρωτούσα τον ταξιτζή για κάποιο νοσοκομείο μου έσφιξες το χέρι όχι μου έκανες νεύμα με τα μάτια τη διεύθυνση σου σε ρώτησα δεν μπορούσες να απαντήσεις ο ταξιτζής έδειχνε ν’ ανυπομονεί αναγκάστηκα τελικά έδωσα τη δική μου πώς να σε πάω στη σοφίτα εκεί σκοτεινή το αυτοκίνητο ξεκίνησε γύρισα τελευταία φορά το κεφάλι μες απ’ το τζάμι να δω το πλήθος παλλόμενο πάντα να συρρικνώνεται κατέβηκα πρώτος πλήρωσα άνοιξα την πόρτα διάπλατα και σε πήρα πάλι στην αγκαλιά άνοιξα με κόπο την πόρτα να μπούμε στο ασανσέρ κάποια στιγμή έκλεισες τελείως τα μάτια έγειρες το κεφάλι τρόμαξα ψιθύρισα το όνομα σου γύρισες το κεφάλι σου προς το μέρος μου και μου ‘γνεψες να μου δώσεις να καταλάβω ανοίγοντας τα μάτια λίγο ξανά μόλις μπήκαμε σπίτι σε ακούμπησα στο κρεβάτι προσεκτικά σκέφτηκα να βγάλω τα ρούχα σου να σου βάλω κάτι πιο άνετο το μετάνιωσα σου έβγαλα απλά παπούτσια και κάλτσες και σε τύλιξα στα σκεπάσματα προσεχτικά σε μια καρέκλα τα επόμενα δύο μερόνυχτα περασμένα στο προσκεφάλι σου άρχισες ν’ ανεβάζεις πυρετό σε ρωτούσα ξανά και ξανά αν ήθελες να πάμε σε κάποιο γιατρό πεισματάρα επέμενες όχι ελάχιστες φορές σε άφησα μόνη ίσα για να πεταχτώ να ψωνίσω να φτιάξω κάτι να φάμε να φας δηλαδή δεν ήθελες δεν δεχόσουν με τίποτα μόνιμα δίπλα μου βουτηγμένη σε κρύο πετσέτα νερό το τρίτο πρωινό εμένα με είχε πάρει ένας ύπνος ανήσυχος ένιωσα ένα άγγιγμα παγωμένο στο χέρι μου πετάχτηκα νόμιζα ήθελες κάτι έκανα να το τραβήξω αντανακλαστικά απ’ την παλάμη σου να ρωτήσω εσύ μου το έσφιξες αδύναμα άσ’ το μου είπες σε κοίταζα ξαφνιασμένος στο πρόσωπο σου ταλαιπωρημένο χλωμό έλαμπ’ ένα χαμόγελο αδύναμο γονάτισα μπροστά σου στο πάτωμα κοιτάζοντας σε κρατώντας πάντα στο χέρι σου την παλάμη μου ξαφνικά έκανες μια κίνηση απροσδόκητη είδα το άλλο σου χέρι να διασχίζει τον αέρα αργά προς το μέρος μου άγγιξες το πρόσωπο μου χαϊδεύοντας με το ίδιο πάντα χαμόγελο μυστηριακό και αδύναμο είναι η πρώτη τρυφερή σου κίνηση μετά από τόσο καιρό της είπα με κάποιο παράπονο χαμηλώνοντας το κεφάλι… μου ερχόταν να κλάψω…

Μαλάκα! Τι απίστευτη ιστορία ήταν αυτή! Ρε συ, αληθεύουνε όλα αυτά ή με φλομώνεις τόσην ώρα στη μαλακία ;

Μην πιστεύεις ποτέ τα λόγια ενός ποιητή.

(από την ενότητα "Κάθε πρωί")

*Ο Αϊναλής ξαναχτυπά! Πιο ώριμος από ποτέ! Ποιητικός, λογιότατος και είρων με τις λέξεις. Πεζο-ποιήματα σε τρεις στιγμές, τρεις φάσεις, τρεις περιόδους. Γραμμένα την τελευταία 3-ετία, στα Γιάννενα, στην Αθήνα, στο Παρίσι.

Σαν άλλος κοσμοπολίτης Ουράνης, μεταφράζει από αρχαία γραμματεία (Βίος της Μαρίας της Αιγυπτίας) έως Ντεσνός κι άλλους ποιητές, παρίες κι αστούς, ο Αϊναλής έχει ταχθεί στην ποίηση ψυχή τε και σώματι. Δημοσιεύσεις σε περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά, λογοτεχνικά και πολιτικά, δοκίμια - μεταφράσεις - ποιήματα - πεζά, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Αϊναλής, στη δεύτερη -μόλις- έκδοση του μετά την "Ηλεκτρογραφία" από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης (2006), θεωρείται από τις πιο φρέσκιες λόγιες φωνές της νέας γένιας, σίγουρη επένδυση για τον ελληνικό -κι όχι μόνο- πνευματικό κόσμο.

Τα "Αποσπάσματα" κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. *Ν.Ι.Π.

Συνέντευξη του Δημήτρη Πιατά..

Στη νέα ελληνική κωμωδία "Όλα θα πάνε καλά", ο γνωστός κωμικός ηθοποιός -επί 25ετίας- Δημήτρης Πιατάς έχει τον ρόλο του κακού «Μαθιόπουλου», τον οποίον θέλουν να απαγάγουν τρεις μικροαπατεώνες. Ο κ. Πιατάς μιλάει στο contra.gr για την ταινία, τη συμμετοχή του σε αυτή, αλλά και την άποψή του για το ελληνικό σινεμά. To "Όλα θα πάνε καλά", σε σκηνοθεσία Γιάννη Ξανθόπουλου, με τους Έφη Παπαθεοδώρου, Άκη Σακελλαρίου, Φαίη Ξυλά κι Ορφέα Αυγουστίδη, θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 15 Ιανουαρίου.

- Κε Πιατά, γιατί θα προτρέπατε τον κόσμο να δει το «Όλα θα πάνε καλά»;

Καταρχάς γιατί πρόκειται για μια αισιόδοξη κι ευχάριστη ταινία, ενώ από τον τίτλο και μόνο στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ο κόσμος θέλει ν’ ακούσει «… όλα θα πάνε καλά». Κατά δεύτερον γιατί πρέπει να στηριχτεί το ελληνικό σινεμά.

- Πρέπει να στηρίξει ο κόσμος το ελληνικό σινεμά ή το αξίζει για να το κάνει;

Το ελληνικό σινεμά κάνει βήματα προόδου, ενώ το εμπορικό κομμάτι του έχει σαφή σημάδια βελτίωσης, έστω επηρεασμένο από το αμερικανικό. Αλλά μη μπούμε σε διάλογο αφοριστικό για το ελληνικό σινεμά. Είναι κομμάτι του πολιτισμού μας κι έχει ανάγκη υποστήριξης.

- Ο ρόλος του «Μαθιόπουλου» που υποδύεστε, θεωρείτε ότι είναι υπαρκτός; Τον έχετε δει με τα ίδια σας τα μάτια στην καθημερινότητά σας;

Κι εσείς τον έχετε δει. Όλοι μας τον έχουμε δει. Άνθρωπος με μηδενική προσωπική ζωή, πετυχημένη επαγγελματική, αδίστακτος στις επιλογές του, διψασμένος για χρήμα. Ναι, υπάρχει κανονικός «Μαθιόπουλος».

- Τον ευχαριστηθήκατε τον ρόλο;

Πάρα πολύ κι από την πρώτη στιγμή. Μάλιστα, η επιλογή των γαλάζιων ματιών του ήταν προσωπική για να δοθεί μια άλλη διάσταση στον χαρακτήρα. Από την άλλη πλευρά είναι ένας ρόλος, εκείνος του κακού, που δεν είχα την ευκαιρία στην καριέρα μου να ερμηνεύσω συχνά (.. από μια ταινία του Κατσουρίδη το ’80) και η πρόταση του Γιάννη του Ξανθόπουλου με τίμησε και με ενθουσίασε.

- Τι συναισθήματα πιστεύετε ότι θα αφήσει η ταινία στους θεατές;

Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά, γιατί την ταινία δεν την έχω δει ακόμα (γέλια). Πρέπει, όμως, σίγουρα να προσφέρει χαρά αλλά και σκέψη, που σημαίνει ότι η ταινία θα μείνει στο μυαλό του θεατή. Αυτή θα είναι κι η επιτυχία της.

- Κάνετε σινεμά από τη δεκαετία του ΄80, ενώ τα τελευταία χρόνια έχετε όλο και πιο συχνές εμφανίσεις σε αυτό. Θεωρείτε τον εαυτό σας κινηματογραφικό ή θεατρικό ηθοποιό;

Σίγουρα τον θεωρώ ηθοποιό. Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε καταστάσεις όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Αμερική. Αδιαμφισβήτητα, η παιδεία μου είναι θεατρική, έχω κάνει πολύ περισσότερο θέατρο, όπου παίζω κάθε χρόνο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ να κάνω σινεμά.

- Τι ετοιμάζετε για τη φετινή θεατρική σεζόν;

Τώρα είμαι σε πρόβες για μια παράσταση, πιο επίκαιρη από ποτέ, που θα ανέβει στο Εθνικό Θέατρο τον Φλεβάρη. Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα θα συμμετάσχω στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Οστρόφσκι, με την Φιλαρέτη Κομνηνού κ.ά

- Με δυο λόγια σχολιάστε μου πέντε ταινίες, που έχετε συμμετάσχει.

Και δυο αυγά Τουρκίας : Αγαπημένη ταινία δρόμου, σπάνιο είδος για την Ελλάδα την δεκαετία του ’80. Με τον Καφετζόπουλο ερμηνεύσαμε τη φιλία ενός Έλληνα κι ενός Τούρκου σε κωμικές καταστάσεις.

Νετρίνο : Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια ταινία τύπου Ταραντίνο, αλλά απέτυχε. Τότε ήταν που είχα δει για πρώτη φορά την ταλαντούχα Δήμητρα Ματσούκα.

Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης : Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας οφείλεται στο δέσιμο όλων μας στο υπέροχο νησί της Σαμοθράκης. Ωραίο κλίμα, μια ταινία που αγαπώ ιδιαίτερα.

Λουκουμάδες με Μέλι : Ένα πείραμα της Όλγας Μαλέα, που το βρήκα πετυχημένο. Επηρεασμένο από ταινίες Αλμοδόβαρ, ήμουν της γνώμης ότι θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρό.

Πέντε λεπτά ακόμα : Μια ταινία μαύρου χιούμορ και μεταφυσικής, πετυχημένη προσπάθεια του Γιάννη Ξανθόπουλου. Η εμφάνιση μου με τον Χρήστο Βαλαβανίδη ως άγγελοι για λίγα λεπτά, μου άφησε όμορφα συναισθήματα.

Νέστορας Ι. Πουλάκος

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή εφημερίδα "Cosmo" (www.cosmo.gr) (9-1-09).