Συνέντευξη του Ζαν Ρενό..

Στον Νέστορα Πουλάκο
npoulakos@apogevmatini.gr

Όντως πρόκειται για έναν σημαντικό ηθοποιό του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, που έχει παίξει τόσο σε σινεφίλ όσο και σε εμπορικές ταινίες, έχει αντέξει στο Χόλιγουντ και έχει γίνει σταρ στην πατρίδα του, τη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έχει τιμηθεί με ένα μεγάλο βραβείο. Ο Ζαν Ρενό στα 62 του, έχει στις πλάτες του 30 χρόνια υποκριτικής καριέρας σε ταινίες που έχει δει όλος ο κόσμος, Κυριολεκτικά. Στη Γαλλία, ενδεικτικά, έχει πρωταγωνιστήσει στο «Απέραντο γαλάζιο», στη «Νικίτα», στο «Λεόν», στα «Πορφυρά ποτάμια», στην «Αυτοκρατορία των Λύκων». Στις Η.Π.Α, έχει παίξει στις «Επικίνδυνες αποστολές», στο «Ροζ Πάνθηρα», στο «French Kiss», στο «Γκοτζίλα» και το «Ρόνιν», στον «Κώδικα Ντα Βίντσι». Ακόμη και πλάι στον Ρομπέρτο Μπενίνι έχει εμφανιστεί, στο αντιπολεμικό «Ο τίγρης και το χιόνι». Και για να μη μακρηγορώ με το απέραντο βιογραφικό του Ζαν Ρενό, αυτές τις εμπειρίες του αποφάσισε να τις μοιραστεί με το ελληνικό κοινό, μια και βρέθηκε για λίγες μέρες στην Αθήνα στην τελετή λήξης του 11ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, την περασμένη Κυριακή. Αιτία ήταν η γκανγκστερική ταινία «22 σφαίρες» όπου πρωταγωνιστεί και η οποία παίχτηκε εκείνη τη βραδιά, ενώ στις αίθουσες θα βγει στα μέσα Ιουλίου (από τη Nutopia). Παράλληλα, αυτές τις μέρες προβάλλεται ακόμη μια ταινία του στις ελληνικές αίθουσες, το αντί-ναζιστικό δράμα «Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια». Εξ αφορμής όλων των παραπάνω, ο Ζαν Ρενό μίλησε στην «Α», χωρίς όμως να μπορώ να πω ότι με κέρδισε με τη συμπεριφορά του μια και… το σταριλίκι και ο βήχας δεν κρύβονται!

- Δεδομένης της εμπειρίας σας στο Χόλιγουντ, μπορείτε να μου πείτε σε τι διαφέρει μια γαλλική παραγωγή όπως είναι οι «22 σφαίρες» με τις αντίστοιχες γκανγκστερικές στην Αμερική; Διέκρινα καθολικές ομοιότητες.
- Καταρχάς να σας πω ότι δεν μου αρέσουν καθόλου τέτοιου είδους συγκρίσεις. Είμαι εντελώς αντίθετος και θεωρώ ότι είναι χάσιμο χρόνου. Και αυτό γιατί ο καθένας ανάλογα την εθνικότητά του κάνει και σινεμά βάσει της ταυτότητας της χώρας του. Είναι θέμα προσωπικό, του κάθε δημιουργού, και δεν νομίζω ότι πρέπει να μιλάμε για αντιγραφές. Επομένως, πιστεύω ότι το σινεμά της Γαλλίας είναι γαλλικό, της Αμερικής αμερικανικό, της Ελλάδας ελληνικό και ούτω καθεξής. Όσο για τις «22 σφαίρες», ο σκηνοθέτης (σ.σ. Ρισάρντ Μπερί) έκανε την ταινία που είχε στο μυαλό του και στην καρδιά του. Τίποτε παραπάνω. Παρότι έχω κάνει ταινίες στο Χόλιγουντ με μεγάλο ενδιαφέρον και χαρά, η Ευρώπη παραμένει Ευρώπη.

- Γνωρίζω ότι ο Ρισάρντ Μπερί θεωρείται ένας εκ των μεγαλύτερων ηθοποιών της γαλλικής σκηνής. Πως ήταν η συνεργασία δυο τόσο ισχυρών προσωπικοτήτων της σύγχρονης υποκριτικής;
- Θα τολμήσω να πω ότι οι «22 σφαίρες» είναι η καλύτερη ταινία που έχω κάνει μετά το «Λεόν». Αυτό οφείλεται στον Ρισάρντ. Λάτρεψα τη δουλειά μαζί του, είναι ένας καλλιτέχνης με όραμα, άποψη, και ξέρει να κάνει καλά αυτό με το οποίο καταπιάνεται. Η εμπειρία από αυτή την ταινία είναι καταπληκτική. Πραγματικά, εύχομαι σε κάθε ηθοποιό να δοκιμάσει να κάνει μια ταινία με τον Ρισάρντ. Και φυσικά όπως καταλαβαίνετε μετά από όλα αυτά γίναμε φίλοι.

- Η οικονομική κρίση που βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα είναι τόσο αισθητή ώστε έχει οδηγήσει σε ουσιαστικό τέλμα την εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή. Αντιμετωπίζετε παρόμοια προβλήματα στη Γαλλία;
- Μα φυσικά! Ενδεικτικά σας λέω ότι η Γαλλία αυτή τη στιγμή παράγει 150-170 ταινίες το χρόνο, ενώ άλλες εποχές έφτανε σταθερά τις 220 τουλάχιστον. Κοιτάξτε, είναι ένα φαινόμενο τόσο λυπηρό που οφείλουμε όλοι μας να προσαρμοστούμε. Αν αγαπάς τη δουλειά σου το κάνεις. Θέλει υπομονή, σαφώς λιγότερα χρήματα από το παρελθόν και αναπροσαρμογή των μέχρι τώρα δεδομένων.

- Θέλετε να μου σχολιάσετε την τωρινή πολιτική κατάσταση στη Γαλλία; Είστε ευχαριστημένος;
- Δεν θέλω να μιλήσω για την πολιτική. Κανένα σχόλιο επ’ αυτού. (σ.σ. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Ζαν Ρενό είναι κολλητός φίλος του Νικολά Σαρκοζί, άλλοι βέβαια μιλούν για κουμπαριά).

Πληροφορίες : Στην ταινία «22 σφαίρες» ο Ζαν Ρενό υποδύεται τον Σαρλύ Ματέι, έναν αδυσώπητο, σκληρό μαφιόζο στη Μασσαλία, που έχει πλέον μετανιώσει αλλά αδυνατεί να ξεφύγει από τη μοίρα του. Στην ταινία «Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια» (σε σκηνοθεσία Ροζελίν Μπος) ο διάσημος ηθοποιός μετατρέπεται σε Δρ. Νταβίντ Σίνμπαουμ, όταν όλα διαδραματίζονται τη νύχτα της 16ης Ιουλίου του 1942, τότε που μαυροφορεμένοι άντρες συγκεντρώνουν χιλιάδες Εβραίους στο χειμερινό ποδηλατοδρόμιο, κρατώντας τους πέντε μέρες χωρίς τροφή και νερό.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 30-4).

Συνέντευξη των Ζαν Ρενό & Ρισάρντ Μπερί (video)..

Tη συνέντευξη δείτε την εδώ

Πρόκειται για δυο πολύ σημαντικούς ηθοποιούς της σύγχρονης υποκριτικής σκηνής στη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι ο μεν Ζαν Ρενό είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο (χάρη στο Χόλιγουντ και τις ταινίες του Λυκ Μπεσόν), ενώ ο δε Ρισάρντ Μπερί είναι ένας σταρ εσωτερικής κατανάλωσης. Οι δυο τους βέβαια συνέπραξαν στη γκανγκστερική ταινία «22 σφαίρες», όπου ο Μπερί βρίσκεται πίσω από την κάμερα (το ‘χει κάνει, άλλωστε, πετυχημένα στο παρελθόν με την «Τέχνη της αποπλάνησης»), και ο Ρενό υποδύεται έναν αδίστακτο μαφιόζο που προσπαθεί να ξεμπλέξει –επιτέλους- από τον υπόκοσμο αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει.

Η συγκεκριμένη ταινία, που έχει βρει διανομή στη χώρα μας από τηνNutopia, θα προβληθεί βέβαια στα τέλη Ιουλίου στις αίθουσες, έκανε την πρεμιέρα της όμως στην τελετή λήξης του 11ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Παρόντες στην εκδήλωση οι δυο αυτοί δημοφιλείς καλλιτέχνες, που βρέθηκαν στην Αθήνα για τη γαλλική φιέστα, για την προώθηση της ταινίας τους, αλλά και για να απολαύσουν τον –όντως- καλοκαιρινό καιρό της Αθήνας.

Την περασμένη Κυριακή στο Λυκαβηττό, ο Ζαν Ρενό και ο Ρισάρντ Μπερί μίλησαν στη Νάνσυ Φαφούτη και τον Νέστορα Πουλάκο για λογαριασμό του tvxs, σε μια συνέντευξη ολίγον πιεστική εξαιτίας του φορτωμένου προγράμματός τους αλλά και νευρική λόγω του τζετ λανγκ που είχε επηρεάσει… κάπως τον Ζαν Ρενό. Η χολιγουντιανή υφή της ταινίας τους «22 σφαίρες» και οι έντονες ενστάσεις τους επ’ αυτού, το απόλυτο της μεταξύ τους συνεργασίας που ώθησε τον Ζαν Ρενό να εξομολογηθεί ότι «είναι η καλύτερη ταινία που έχω κάνει μετά το “Λεόν”», οι απόψεις τους περί της κρίσης της κινηματογραφικής παραγωγής στη Γαλλία και εν γένει, η πολιτική τους θέση για τα πεπραγμένα στη χώρα τους (σ.σ. έχουν ενδιαφέρον οι απαντήσεις τους), όλα τα παραπάνω θέματα κυριάρχησαν στην παρούσα συνέντευξη.

*Η συνέντευξη (video) δημοσιεύτηκε στο ενημερωτικό portal www.tvxs.gr (30-4).

Ο σούπερ ήρωας στην υπηρεσία της ανθρωπότητας..

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Iron Man 2

Επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Τζον Φοβρώ, με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μίκι Ρουρκ, Σάμιουελ Τζάκσον, Γκουίνεθ Πάλτροου.

Τώρα πια που ο κόσμος γνωρίζει πως ο πολυεκατομμυριούχος βιομήχανος - εφευρέτης Τόνι Σταρκ είναι ο Iron Man, ο υπερ-ήρωας με την ιδιότυπη στολή, το μόνο που θέλει είναι να θέσει την καινοτόμο τεχνολογία του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.

Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς και μια και το καλοκαίρι των επανεκδόσεων κλασικών ταινιών και των πανάκριβων μπλοκμπάστερ καταφτάνει δειλά-δειλά, μακάρι να βλέπουμε ταινίες σαν και το σίκουελ του Iron Man. Γιατί διαφορετικά μάλε-βράσε. Καλύτερα να ξεκινήσουμε τα μπάνια από τώρα… Μια παραγωγή επιστημονικής φαντασίας που σέβεται τον θεατή, που χαρίζει διασκέδαση αφειδώς, γεμάτη αστέρια του Χόλιγουντ και της, εν γένει, σόου μπιζ (αν κοιτάξετε στα credits παραπάνω μετράτε πέντε τουλάχιστον), μια ταινία που εξελίσσει τον μύθο του ομώνυμου κόμικ ήρωα της Μάρβελ, προσδίδοντας του μια διαφορετική χροιά, μια άλλη τροχιά στην πορεία του επί της μεγάλης οθόνης βεβαίως. Πρέπει να το καταλάβουμε καλά όλοι μας. Πλέον οι κόμικ ήρωες, που μεγάλωσαν όλες τις γενιές του 20ου αιώνα, παύουν την σκιτσαρισμένη τους αίγλη και περιέρχονται στο Χόλιγουντ, ώστε να εκμεταλλευτούν τις νέες τεχνολογίες και να γίνουν γνωστοί σε νεαρότερες ηλικίες. Να εξακολουθήσουν τον μύθο τους, όπως ακριβώς αναφέρθηκα και παραπάνω. Και αν βάλετε σαν δεδομένο ότι η Μάρβελ διαθέτει 5.000 χαρακτήρες κόμικ και, ήδη, έχει οπτικοποιήσει εφετζίδικα τον Spiderman, τον Hulk, τους X-men και τόσους άλλους, μπερδεύοντας τους στις ταινίες της καμιά φορά (στο παρόν σίκουελ του Iron Man υπάρχει αναφορά στον Hulk), τότε καταλαβαίνετε τι έχουμε να δούμε την επόμενη δεκαετία (δεδομένου ότι ο έτερος αντίπαλος, η DC Comics, είδε το κόλπο και ξεκινά τη δική της «επανάσταση»). Στα δικά μας, τώρα : το σίκουελ του Iron Man, που εξέπληξε άπαντες το καλοκαίρι του 2008, συνεχίζει το έργο της… έκπληξης, παρά το γεγονός ότι έγινε πιο φασιαρόζικο, με περισσότερο βουητό και πιστολίδι (επιστημονικό όχι καουμπόϊκο). Με μοναδική μας ένσταση την ερμηνεία του Ρουρκ, στην οποία έπρεπε να δοθεί περισσότερος χρόνος, μια και ο άνθρωπος το έχει το επιστημονικό πώς να το κάνουμε, το «Iron Man 2» είναι η αδιαμφισβήτη πρόταση της εβδομάδας. Βέβαια και να μη σας το έγραφα πάλι θα το βλέπατε…

Αθώα κόλπα

Δραματική, πολωνικής παραγωγής του 2007, σε σκηνοθεσία Αντρέι Γιακιμόφσκι, με τους Ντάμιαν Ουλ, Εβελίνα Βάλεντζιακ.

Δυο αδέλφια, ένα έφηβο κορίτσι με τον μικρότερο αδερφό της, περνούν το καλοκαίρι τους ανέμελα στην επαρχιακή πόλη τους, το οποίο όμως στιγματίζεται από την εμφάνιση (;) του εξαφανισμένου πατέρα τους.

Η παιδική αθωότητα, η εφηβική ανεμελιά, ένα «χρυσαφένιο» καλοκαίρι γεμάτο παιχνίδια, ερωτικά σκιρτήματα αλλά και με μια συνεχή αναζήτηση ενδότερων στιγμών, σκέψεων, συναισθημάτων, πως διακόπτονται όλα αυτά από τον σκληρό κόσμο των μεγάλων. «Πολλές φορές τα παιδιά είναι πιο υπεύθυνα κι έμπιστα από τους μεγάλους» μου είχε πει ο Γιακιμόφσκι κατά τη συνέντευξη που μου είχε δώσει (και δημοσιεύτηκε στην «Α» τον περασμένο Δεκέμβριο), λίγο πριν η ταινία παιχτεί στο φεστιβάλ της Ολυμπίας. Μια ιστορία για παιδιά και μεγάλους, ένα τρυφερό δράμα που σε ταξιδεύει, αυτή η παραγωγή η πολωνική είναι ένα όνειρο για το παρελθόν, που σε ωθεί να ενδοσκοπήσεις στο ακέραιο. Πολυβραβεύτηκε στο εξωτερικό, έχει προβληθεί σε αρκετά φεστιβάλ στην Ελλάδα (μεταξύ των οποίων και της Θεσσαλονίκης), άργησε κάπως όμως να βρει διανομή στις αίθουσες.

Άλλες ταινίες

Η «Μοναξιά» σε σκηνοθεσία Χάιμε Ροζάλες, ισπανικής παραγωγής του 2007, με τις Σόνια Αλμάρτσα, Πέτρα Μαρτίνεζ, είναι ένα κοινωνικό δράμα, που βασίζεται στις απλές, ανθρώπινες ιστορίες αλλά και στο έξυπνο σκηνοθετικό τρικ «polyvision». Η Αντέλα εγκαταλείπει τη μικρή πόλη του Νότου με το μωρό της για μια διαφορετική ζωή στη Μαδρίτη. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζονται με μια τέτοια αλλαγή, η Αντέλα βρίσκει δουλειά και κάνει νέες φιλίες. Με την εικόνα χωρισμένη στα δύο και σε ρυθμούς αργούς, η κάμερα του Ροζάλες εστιάζει στην καθημερινή επαφή των ηρώων προσπαθώντας να εξάγει την ένταση των απραγματοποίητων θέλω τους. Σινεφιλική παραγωγή, που αναζητήθηκε στις… αποθήκες και βγαίνει έπειτα από τρία χρόνια στο σκοτάδι.
Το «Φεύγω» σε σκηνοθεσία Κατρίν Κορσινί, γαλλικής παραγωγής, με τους Κριστίν Σκοτ Τόμας, Σέρχι Λοπέζ, είναι ένα ερωτικό δράμα χαρακτήρων, μυθιστορηματικής υφής. Η Σουζάν διάγει μια αδιατάραχτη αστική οικογενειακή ζωή σε μια πόλη της Νότιας Γαλλίας ώσπου μια έντονη έλξη που νιώθει ξαφνικά για έναν εργάτη που ήρθε για δουλειές στο σπίτι, θα φέρει τα πάνω κάτω στην ισορροπία και την άνεση της ζωής της. Μια ερωτική τραγωδία, που όλο και κάπου την έχουμε ξαναδεί, αυτή τη φορά αλά γαλλικά.
Το «Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια» σε σκηνοθεσία Ροζελίν Μπος, γαλλικής παραγωγής, με τους Ζαν Ρενό, Μελανί Λωρέν, είναι μια αντιπολεμική ταινία εποχής, που επικεντρώνεται στο δράμα των Γάλλων Εβραίων κατά την κατοχή των ναζί. Στις 16 Ιουλίου 1942, μαυροφορεμένοι άντρες εισβάλλουν στα σπίτια των Γάλλων Εβραίων και τους οδηγούν στο χειμερινό ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, όπου κρατούνται για 5 μέρες χωρίς νερό και τροφή. Και οι ερμηνείες είναι στιβαρές και τεχνικά καλαίσθητη η ταινία της Μπος, όμως γιατί να μας ενδιαφέρει αυτό το θέμα εσωτερικής (γαλλικής) κατανάλωσης μισό αιώνα μετά, δεν το καταλαβαίνω πραγματικά.
Επίσης : Ένα μικρό αφιέρωμα στον πολυβραβευμένο Γουόνγκ Καρ-Βάι με τρεις ανέκδοτες ταινίες του στη χώρα μας εν είδει επανέκδοσης, θα διεξαχθεί στο κέντρο της Αθήνας. Το «Καθώς κυλούν τα δάκρυά μας» είναι μια βρώμικη μαφιόζικη ιστορία με όλα εκείνα τα αστυνομικά κλισέ των ταινιών των ‘80s. Το «Άγριες μέρες μας» είναι ένα τολμηρό, αλήτικο δράμα που βασίζεται στην αμφισβήτηση της νεολαίας. Και οι «Έκπτωτοι άγγελοι» είναι μια σπουδή μυστηριακή πάνω στους περιθωριοποιημένους χαρακτήρες της νύχτας.
Ακόμη : Από σήμερα και μέχρι τις 4 Μαΐου θα διεξαχθεί το «2ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό». Ενώ από 30 Απριλίου έως 6 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί το αφιέρωμα «Αντίο χειμώνα-Κινηματογραφικοί προάγγελοι μιας μεγάλης αλλαγής» του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Iron Man 2 ***
Καθώς κυλούν τα δάκρυά μας (1988) **
Οι άγριες μέρες μας (1990) ****
Έκπτωτοι άγγελοι (1995) ***
Φεύγω **
Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια **
Αθώα κόλπα ***
Μοναξιά **

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 29-4).

ΡΑΔΙΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα!

Σήμερα Πέμπτη 29 Απριλίου

Στις 22.00

. . όταν η γυναίκα,
κρύφτηκε κάτω απο εκείνο το τεράστιο φεγγάρι!

Μόνο στο Ράδιο Βακχικόν!

www.vakxikon.gr

Παρουσιάζει ο Τάσος Ρήτος και η Θεοδοσία Ζαμπάκα

RADIOVAKXIKON

Κάθε Τεταρτη

22.00-00.0

«H Εκπομπή που Σέβεται τον Ακροατή»

Στα μικρόφωνα σήμερα Εγώ η Άλλη and the Demons

I put a spell on you...

Παραμύθια για...Μαγεία!

Εξερευνήσαμε δάση της Γαλλίας!

Βρήκαμε παράξενες πέτρες σε σπηλιές σκοτεινές!

Μαγεία?Τσαρλατανισμός?

Αυτά!

Τα υπόλοιπα το βράδυ!

Το νού σας!

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry :First we take Manhattan" - No 60

Written by Leonard Cohen

They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
I'm coming now, I'm coming to reward them
First we take Manhattan, then we take Berlin

I'm guided by a signal in the heavens
I'm guided by this birthmark on my skin
I'm guided by the beauty of our weapons
First we take Manhattan, then we take Berlin

I'd really like to live beside you, baby
I love your body and your spirit and your clothes
But you see that line there moving through the station?
I told you, I told you, told you I was one of those

Ah, you loved me as a loser
But now you're worried that I just might win
You know the way to stop me, but you don't have the discipline
How many nights I prayed for this, to let my work begin
First we take Manhattan, then we take Berlin

I don't like your fashion business, mister
And I don't like these drugs that keep you thin
I don't like what happened to my sister
First we take Manhattan, then we take Berlin

I'd really like to live beside you, baby
I love your body and your spirit and your clothes
But you see that line there movin' through the station?
I told you, I told you, told you I was one of those

And I thank you for those items that you sent me
The monkey and the plywood violin
I practiced every night, now I'm ready
First we take Manhattan, then we take Berlin

I am guided

Ah, remember me, I used to live for music
Remember me, I brought your groceries in
Well, it's Father's Day and everybody's wounded
First we take Manhattan, then we take Berlin

Σαν σήμερα – 28 Απριλίου

Παγκόσμια Ημέρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία - Διεθνής Ημέρα Μνήμης Εργατών

1908: Γεννήθηκε ο Όσκαρ Σίντλερ, γερμανός επιχειρηματίας, που έσωσε τις ζωές 1.200 Εβραίων κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος. Η ιστορία έγινε γνωστή από την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Η λίστα του Σίντλερ». Πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 1974.

1922: Γεννιέται ο Σκοτσέζος μυθιστοριογράφος, Άλιστερ Μακ Λιν, διάσημος για τα θρίλερ και τις περιπέτειες, που συνέγραψε. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, "Τα Κανόνια του Ναβαρόνε". Χρησιμοποιούσε και το ψευδώνυμο Ίαν Στιούαρτ.

1930: Η Πολιτεία της Καλιφόρνια, στις ΗΠΑ, βυθίζεται στο σκοτάδι, λόγω ολικής έκλειψης ηλίου.

1945: Δολοφονήθηκε ο Μπενίτο Μουσολίνι από ιταλούς αντιφασίστες, μαζί με την ερωμένη του Κλαρέτα Πετάτσι.

1948: Γεννιέται ο Άγγλος συγγραφέας, Τζον Πράτσετ.

1974: Γεννιέται η διάσημη Ισπανίδα ηθοποιός, Πενέλοπε Κρουζ. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες της, το "Όλα για τη μητέρα μου", "Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι" και το "Vanilla sky".

1990: Μετά από 6.237 παραστάσεις, πέφτει η αυλαία για το μακροβιότερο μιούζικαλ του Μπροντγουέι, "A Chorus Line".

1993: Τραυματίζεται ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς στο κλειστό της Νέας Σμύρνης στον αγώνα Πανιώνιος- ΠΑΟ με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος.

1994: Στη Γερμανία, νομιμοποιείται η περιορισμένης ποσότητας προσωπική κατοχή και χρήση κάνναβης.

"Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει..." - Νίκος Αλευράς

Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει..., Νίκος Αλευράς, Εκδόσεις λαλλούδα-Ιδιομορφή, 2010

Πάντοτε ο Νίκος Αλευράς ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος καλλιτέχνης, στη σκηνοθεσία εντρύφησε βεβαίως, και από τη δεκαετία του '70 έως και τις ημέρες μας προκαλούσε καθ' οιονδήποτε τρόπο με το σύνολο της φιλμογραφίας του, είτε πρόκειται για ταινίες μεγάλου ή μικρού μήκους, είτε για ντοκιμαντέρ, είτε για τηλεοπτικές παραγωγές. Όμως -και αυτό στα σίγουρα- έχει μείνει χαραγμένος στο μυαλό μας για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του "Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει...". Παραγωγής 1977, είναι ένα δίωρο φιλμ, σπουδή θέλετε να το πείτε, φιλοσοφική συζήτηση ίσως, πάνω στο ανθρώπινο ατέρμονο, με μπόλικη σάτιρα, αυτοκριτική βεβαίως και γενικότερη θεώρηση των πάντων, με τρόπο προκλητικό για τα δεδομένα της εποχής. Ο μύθος όμως ξεκινά να δημιουργείται επτά χρόνια αργότερα... Όταν στα 1984 κόπηκε ελάχιστα λεπτά μετά την έναρξη της τηλεοπτικής του μετάδοσης από την ΕΡΤ-2 (στην οικογενειακή "ταινία του Σαββάτου") λόγω περιεχομένου. Σάλος στις εφημερίδες, σάλος και στις αίθουσες (ξανά) για την ταινία. Εξαφανισμένη η ταινία όλα αυτά τα χρόνια από τον Αλευρά, καταφτάνει φέτος, στις ημέρες της κρίσης, υπό μια κυβέρνηση και πάλι παπανδρεϊκή -όπως και τότε... Ο Αλευράς τυπώνει ένα όμορφο τόμο με το σενάριο της ταινίας, με κριτικές και δημοσιεύματα της εποχής, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, συνεντεύξεις και δηλώσεις, μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας που διψούσε για κάθε είδους ίντριγκα (ενώ τώρα ε...). Παράλληλα, προσφέρει και την ταινία σε dvd για όσους δεν την ξέρουν. Και το σόου τώρα ξεκινά... Διότι ο Νίκος Αλευράς την ερχόμενη Πέμπτη (29/4) θα κάνει και το περφόρμανς του στον ΙΑΝΟ στην Αθήνα, με παρόντες τον Αγγελόπουλο (έπαιζε και στην ταινία, τότε), τον Μικελίδη (της Ελευθεροτυπίας), τον Ψαριανό (τον βουλευτή, τον ράδιο-παραγωγό), τον Πανούση, τον Τατσόπουλο (τον συγγραφέα), τον Κούνδουρο, τον Λιαρό (τον ψυχίατρο)... Όλοι μαζί παρέα σε ένα ακόμη κομμάτι του παζλ. Το παζλ του μύθου.

Νέστορας Πουλάκος

"Το Ελληνικό Κινηματογραφικό Μιούζικαλ" - Λυδία Παπαδημητρίου

Το Ελληνικό Κινηματογραφικό Μιούζικαλ, Λυδία Παπαδημητρίου, Εκδόσεις Παπαζήσης, 2009

Πληρέστατη είναι αυτή η μελέτη, μια μετεξέλιξη της ομώνυμης διδακτορικής της διατριβής στη δεκαετία του '90, από την πανεπιστημιακό (στην Αγγλία) Λυδία Παπαδημητρίου. Αυτό το παραγνωρισμένο, το θαμμένο από τους κριτικούς της εποχής αλλά και από τους πολλούς μελετητές-θιασώτες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, ιδεολόγοι όλοι τους μιας μεταπολιτευτικής αριστεράς της κουλτούρας, το εγχώριο κινηματογραφικό μιούζικαλ, η εξέλιξη επί της οθόνης της θεατρικής κωμωδίας. Σε αυτό το βιβλίο της Παπαδημητρίου, που επιμελήθηκε η πανεπιστημιακός και διευθύντρια της Ταινιοθήκης της Ελλάδας Μαρία Κομνηνού και προλόγισε ο κριτικός και θεωρητικός του θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος, παρουσιάζει όχι μόνο την πλήρη εικόνα του μιούζικαλ στις ημέρες της δεκαετίας του '60 έως εκείνες των αρχών του '70 (όπου και σημειώθηκε η μεγαλύτερη εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή, άλλη σαν αυτή δεν έχει ξαναδεί το ελληνικό σινεμά έκτοτε) αλλά εξετάζει και από που προήλθε, ποιες είναι οι ρίζες του, ποιες οι επιρροές του (το "κακό" Χόλιγουντ όπως έλεγαν οι κριτικοί της εποχής), παραθέτει αναλυτικά στοιχεία και πίνακες επί των ταινιών και των παραγωγών πρωτίστως (Φίνος, Καρατζόπουλος κ.ά), χρήσιμα άρθρα και μελέτες (Βαλούκου, Σολδάτου κ.ά). Και κλείνω, επαναλαμβάνοντας τη χρηστικότητα και ιδίως τη σημαντικότητα της παρούσας μελέτης στην ελληνική κινηματογραφική βιβλιογραφία. Μάλιστα να τονίσω, κατά την παρουσίαση του βιβλίου την περασμένη εβδομάδα στην Ταινιοθήκη, τον καθαρό λόγο τον εμπεριστατωμένο του Κώστα Γεωργουσόπουλου και του συναδέλφου των "Νέων" Παύλου Κάγιου.

Νέστορας Πουλάκος

Δανεικά Νίκο Τώρα..

ΣΙΝΕΜΑ ΕΝ ΔΗΜΩ

Στη δεύτερη εκπομπή (24/4)

"ΣΙΝΕΜΑ ΕΝ ΔΗΜΩ"
του Νέστορα Πουλάκου

στο ΡΑΔΙΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

παρουσιάζεται
και σχολιάζεται

η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους
της Μαρίας Καρβουνίδου
"ΤΕΤΑΡΤΗ" (παραγωγής 2008)

που συμμετείχε
στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Καλκούτας
τον περασμένο Νοέμβριο (του 2009).

Συνέντευξη της Τζέιν Μπίρκιν (video)..

Tη συνέντευξη δείτε την εδώ

Στην αγαπημένη της Ελλάδα ήρθε η Τζέιν Μπίρκιν (μια και την επισκέπτεται για πέμπτη φορά) εξ αφορμής του 11ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, το οποίο όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο δημοφιλές στο κινηματογραφόφιλο κοινό των Αθηνών.

Σε αντίθεση με την επίσκεψη της στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο, η διάσημη τραγουδίστρια, ηθοποιός και –εσχάτως- σκηνοθέτιδα αυτή τη φορά συναντήθηκε με το κοινό της εδώ στην Αθήνα, μίλησε με τους δημοσιογράφους αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, παρόλο που ήταν πολύ κουρασμένη τόσο από τις συνεχείς μουσικές περιοδείες της όσο και από το βαρύ ακτιβιστικό της πρόγραμμα. Οι λόγοι, βέβαια, ήταν πολλοί : στη διάρκεια του φεστιβάλ παρουσιάζεται η πρώτη της σκηνοθετική δουλειά (η ταινία «Boxes» θα προβληθεί σήμερα το απόγευμα στις 18.00 στο Γαλλικό Ινστιτούτο), επιπλέον προβάλλεται η καινούρια ταινία του αειθαλή Ζακ Ριβέτ «36 όψεις του Πικ Σεν-Λου» στην οποία πρωταγωνιστεί, ενώ πήρε θέση στις επίμονες απορίες-ερωτήσεις σχετικά με τον –επί 13 χρόνια- σύζυγο της Σερζ Γκενσμπούρ, του οποίου η βιογραφία βρίσκεται αυτή την περίοδο στις αίθουσες όλης της χώρας.

Την περασμένη Κυριακή στο Λυκαβηττό, η Τζέιν Μπίρκιν μίλησε στη Νάνσυ Φαφούτη και τον Νέστορα Πουλάκο για λογαριασμό του tvxs, όπου αναφέρθηκε στην καλλιτεχνική της πορεία, στο ακτιβιστικό της έργο, στη μεγάλη δημοφιλία που εξακολουθεί να την περιβάλλει σχετικά με το τραγούδι «Je t’ aime moi non plus», ενώ δεν δίστασε να διατυπώσει τις ενστάσεις της, τις διαφωνίες της, καθώς και τις αναλήθειες που βρίσκει στη μουσική βιογραφία «Gainsbourg» του Ζόαν Σφαρ.

*H συνέντευξη (video) δημοσιεύτηκε στο ειδησεογραφικό portal www.tvxs.gr (23-4).

ΡΑΔΙΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. . .

Σήμερα στις 22.00

Μη μιλάς για επαναστάσεις . . .
Μη μιλάς για αντιστάσεις . . .
Μη μιλάς για άγραφους νόμους . . .
Έχει στο δρόμο τρομονόμους!

Παρουσιάζουν ο Τάσος Ρήτος και η Θεοδοσία Ζαμπάκα

Μόνο στο Ράδιο Βακχικόν!

www.vakxikon.gr

Μην αφήνεις πίσω σου απωθημένα!

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Το μυστικό στα μάτια της

Δραματική μυστηρίου, αργεντίνικης/ ισπανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Χουάν Χοσέ Καμπανέλα, με τους Ρικάρντο Νταρίν, Σολεδάδ Βιγιαμίλ.

Τον Ιούνιο του 1974 ο ομοσπονδιακός πράκτορας Μπενχαμίν Εσποζίτο έχει αναλάβει τη διερεύνηση ενός εγκλήματος : της βάναυσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας στο Μπουένος Άιρες. Αν και η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ, 25 χρόνια μετά συνεχίζει να στοιχειώνει τον Εσποζίτο, ο οποίος έχει πια αφήσει το αστυνομικό σώμα για να γίνει συγγραφέας, και σκοπεύει αυτή η υπόθεση να είναι το πρώτο του βιβλίο.

Οφείλεις να μιλήσεις την ώρα που πρέπει να μιλήσεις. Οφείλεις να κινείσαι τη στιγμή που πρέπει να το κάνεις. Οφείλεις να σκοτώσεις μόνο και εφόσον μόνο πρέπει να αυτό να γίνει. Οφείλεις να τη φιλήσεις όταν το σύμπαν θα συνομωτήσει ώστε να… φιλήσεις. Αν όλα αυτά τα καθυστερήσεις, κακό του κεφαλιού σου, κακό δικό σου, εσύ είσαι ο φταίχτης, εσύ που είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού αλλά δίστασες, έκανες πίσω ή δεν έκανες τίποτα, δηλαδή δείλιασες, που σημαίνει ότι σκέφτεσαι, σκέφτεσαι πολύ πριν πράξεις, περισσότερο από το κανονικό ίσως. Δεν είσαι αυθόρμητός. Δεν αφήνεις τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Γιατί; Ο έρωτας, ο θάνατος, το φιλί, η φιλία, η εξιχνίαση του εγκλήματος, η εν γένει πρόταση, είναι όλα τους αντικείμενα, θέματα, καταστάσεις προς ανθρώπινη εξερεύνηση, για τα οποία κινείσαι, ζεις, υπάρχεις. Αυτό που έχεις να πεις, πες το. Αυτό που θες να κάνεις, κάνε το. Μην περιμένεις τον άλλον. Μην περιμένεις το θεό. Μην περιμένεις μια άλλη δύναμη, ούτε καν εσωτερική. Απλώς προχώρησε το. Το αργεντίνικο αριστούργημα που κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας εφέτος και άπαντες απορούσαμε «τι είναι πάλι τούτο;», απλώς δεν περιγράφεται. Να το ζήσεις, πρέπει, να το νιώσεις. Είναι το ανθρώπινο ατέρμονο. Είναι αυτό που λέμε απωθημένο : γιατί δεν την παντρεύτηκα; Γιατί δεν του είπα ότι τον αγαπώ; Γιατί δεν τον προστάτεψα τον φίλο μου; Γιατί δεν ξεσκέπασα τον ένοχο; Με συνεχή φλάσμπακς και με την Αργεντινή του ’70 να απλώνεται μυστηριακά στα μάτια μας, η ταινία του Καμπανέλα (που κέρδισε επίσης 13 εθνικά βραβεία και 2 ισπανικά Γκόγια) είναι ένας ύμνος στον έρωτα, στη φιλία, στην εμπιστοσύνη, με το αποτρόπαιο έγκλημα να κινεί στο παρασκήνιο όλο αυτό το ανθρώπινο ά-λογο. Το παράλογο; Ούτε να με (ξανα)ρωτήσετε γιατί, αλλά δείτε το. Απλό, ανθρώπινο είναι αυτό.

Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας

Αστυνομική, σουηδικής/ δανέζικης/ γερμανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ντάνιελ Άλφρεντσον, με τους Νούμι Ράπας, Μάικλ Νίκβιστ.

Η Λίσμπετ Σαλάντερ καταστρώνει την εκδίκησή της απέναντι στον άνθρωπο που προσπάθησε να τη σκοτώσει και στις κυβερνητικές οργανώσεις που παραλίγο να καταστρέψουν τη ζωή της.

Από τις πλέον δυναμικές και ιδιαίτερες αστυνομικές πλοκές, που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας Millenium, όπως αυτή βασίστηκε στα ομώνυμα μυθιστορήματα του πρόωρα χαμένου δημοσιογράφου Στιγκ Λάρσον, μπορεί να μην πιάνει την ένταση του α’ μέρους («Το κορίτσι με το τατουάζ») ούτε τη νοσηρότητα του β’ μέρους («Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά»), μπλέκει όμως τη δικαστική παράνοια με την κυβερνητική δολοπλοκία και το δημοσιογραφικό πείσμα. Το κουβάρι εν τέλει ξετυλίχτηκε και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Συνάμα, μια πανέξυπνη ιστορία, που προσέλκυσε αναγνωστικό και σινεφίλ κοινό (τα βιβλία στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Ψυχογιός), καταδεικνύει ότι το ευρωπαϊκό σινεφίλ σινεμά μπορεί να συναγωνιστεί το Χόλιγουντ σε πατροπαράδοτα –γι αυτό- είδη κινηματογράφου με το ίδιο σθένος και την ίδια δημιουργική φαντασία.

Άλλες ταινίες

Το «Gainsbourg» σε σκηνοθεσία Ζόαν Σφαρ, γαλλικής/ αμερικανικής παραγωγής, με τους Ερίκ Ελμοσίνο, Λετίσια Κάστα, Άννα Μουλαλίς, είναι μια πολύ ιδιαίτερη βιογραφία της μουσικής –κι όχι μόνο- ιδιοφυίας του Σερζ Γκενσμπούρ. Η ταινία διηγείται τη διασκεδαστική και απίστευτη ιστορία του θρύλου της μουσικής, Σερζ Γκενσμπούργκ και της διάσημης «Φάτσας» του. Ο δημιουργός του μουσικού (αλλά και κινηματογραφικού) «Je t’ aime, moi non plus» ξεμπροστιάζεται στη μεγάλη οθόνη από τον πετυχημένο κομίστα Σφαρ. Βρώμικος, ατίθασος, γυναικάς, μέθυσος, μα πάνω απ’ όλα ένας «ήρωας».
Το «Kick-Ass» σε σκηνοθεσία Μάθιου Βον, αμερικανικής/ βρετανικής παραγωγής, με τους Νίκολας Κέιτζ, Άαρον Τζόνσον, είναι μια ξεκαρδιστική παρωδία, μια ευφάνταστη σάτιρα στους κλασικούς σούπερ ήρωες. Ένας συνηθισμένος έφηβος, ο Ντέιβ Λιζέφσκι, κολλημένος με τα κόμικς, αποφασίζει να κάνει την εμμονή του… έμπνευση και να γίνει σούπερ-ήρωας. Βασισμένη στο ομώνυμο δημοφιλές κόμικ των Μίλαρ & Ρομίτα Τζούνιορ, αυτή η διασκεδαστική κωμωδία θα κερδίσει στα σίγουρα το νεανικό κοινό.
Το «Γυναίκες χωρίς άνδρες» σε σκηνοθεσία Σιρίν Νεσάτ, γερμανικής/ αυστριακής/ γαλλικής παραγωγής, είναι μια σκληρή απεικόνιση του Ιράν του ‘50, που όμως κινείται μεταξύ ποιητικού λυρισμού και στυγνού ρεαλισμού. Η πραγματικότητα τεσσάρων γυναικών στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1953, όταν το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA προκάλεσε κατακλυσμό στην ιστορία του Ιράν. Διάσημη φωτογράφος και βίντεο αρτίστα η Νεσάτ, εξόριστη στις ΗΠΑ από τα 17 της, που κέρδισε γι αυτή την ταινία το Αργυρό Λιοντάρι Σκηνοθεσίας στην περυσινή Μόστρα της Βενετίας, μαγεύει με το φακό της, μπερδεύει με το αχανές του σεναρίου της.
Επίσης : Ο «Σιωπηλός εχθρός» σε σκηνοθεσία Νιλ Μάρσαλ, αμερικανικής/ βρετανικής παραγωγής, με τους Μίκαελ Φασμπίντερ, Όλγα Κιριλένκο, είναι μια πολεμική ταινία εποχής, από τις κλασικές του είδους, με μπόλικο νεύρο και αίμα.
Το «Ξένες σε ξένη χώρα : 50 ελληνικές ταινίες μυστηρίου και φαντασίας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παναγιωτάτου, ελληνικής παραγωγής, είναι ένα ντοκιμαντέρ που εξετάζει την εγχώρια noir, sci-fi, fantasy κ.ά φιλμογραφία. Πολύ ενδιαφέρουσα ερευνητική δουλειά, με κριτική ματιά συνάμα.
Το «Τελευταίο τραγούδι» σε σκηνοθεσία Τζούλι Αν Ρόμπινσον, αμερικανικής παραγωγής, με τη Μάιλι Σάιρους, είναι μια νεανική αισθηματική κομεντί που βασίζεται το teen είδωλο της «Χάνα Μοντάνα».
Επανέκδοση : Το «Becket» σε σκηνοθεσία Πήτερ Γκλένβιλ, αμερικανικής/ βρετανικής παραγωγής του 1964, με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Πήτερ Ο’ Τουλ, είναι μια διαχρονική ταινία εποχής, τύπου σαιξπηρική, που τιμήθηκε με Όσκαρ και Χρυσές Σφαίρες τότε.

Γυναίκες χωρίς άνδρες **
Το μυστικό στα μάτια της ****
Becket (1964) ***
Gainsbourg ***
Ξένες σε ξένη χώρα : 50 ελληνικές ταινίες μυστηρίου και φαντασίας **
Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας ***
Kick-Ass ***
Σιωπηλός εχθρός **
Το τελευταίο τραγούδι *

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (22-4).

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : Dancing in the moonlight" - No 59

Performed by Thin Lizzy

When I passed you in the doorway
Well You took me with a glance
I should have took that last bus home
But I asked you for a dance

Now we go steady to the pictures
I always get chocolate stains on my pants
And My father he's going crazy
Say's I'm living in a trance

But I'm dancing in the moonlight
It's caught me in its spotlight
It's alright, alright
Dancing in the moonlight
On this long hot summer night

It's three o'clock in the morning
And I'm on the streets again
I disobeyed another warning
I should have been in by ten

Now I won't get out till Sunday
I'll have to say I stayed with friends
Oh But it's a habit worth forming
If it means to justify the end

'cause I'm dancing in the moonlight
It's caught me in its spotlight
It's alright, alright
Dancing in the moonlight
On this long hot summer night

And I'm walkin' home
The last bus is long gone

Dancing in the moonlight
It's caught me in its spotlight
It's alright, alright
Dancing in the moonlight
On this long hot summer night
it's so god damn hot

Ο Αδαμάντιος Κοραής (27 Απριλίου 1748, Σμύρνη - 6 Απριλίου 1833 Παρίσι, Γαλλία), ήταν έλληνας λόγιος και ποιητής. Ο Κοραής θεωρείται ως ο μεταρρυθμιστής της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ο Αδαμάντιος Κοραής ασχολήθηκε από νωρίς με την σπουδή των παλιών και νέων γλωσσών, αργότερα ακολούθησε το επάγγελμα του εμπόρου, εκπληρώνοντας την ευχή του πατέρα του. Το 1782 σπούδασε στο Μονπελιέ της Γαλλίας Ιατρική και Φυσικές Επιστήμες. Εγκαταστάθηκε το 1788 στο Παρίσι για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την λογοτεχνία. Ενώ δέχτηκε την γαλλική υπηκοότητα, η συνείδησή του παρέμεινε καθαρά ελληνική. Ασχολήθηκε με την εκκλησία, την παιδεία, τις επιστήμες και την πολιτική. Από το Παρίσι μαχόταν με τα γραπτά του υπέρ της πνευματικής αναγέννησης της Ελλάδας. Ως κύριο στόχο είχε την δημιουργία μίας εθνικής κοινής ελληνικής γλώσσας, τόσο προφορικής όσο και γραπτής. Οι κανόνες που έθεσε για αυτόν τον σκοπό αποτελούν έως και σήμερα τα βασικότερα θεμέλια της καθαρεύουσας. Ο Αδαμάντιος Κοραής επιδίωκε την αφύπνιση των Ελλήνων και για αυτό τούς υπενθύμιζε την πολυτιμότητα της ελληνικής κληρονομιάς και των ελλήνων προγόνων τους. Διαπίστωσε, πως η μόρφωση είναι το κλειδί της δημιουργίας μίας ανεξάρτητης Ελλάδας.
Ο Αδαμάντιος Κοραής αποδοκίμαζε με τα γράμματά του, τις θέσεις της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία κυβερνούσε τους ομογενείς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν ενάντια στην υπόθεση μίας ανεξάρτητης Ελλάδας. Ο Κοραής, ζώντας όλη του τη ζωή εκτός του σημερινού ελληνικού χώρου, καταφέρθηκε με όλη του τη δύναμη ενάντια στην ελληνική επανάσταση. Ο Κοραής απέκτησε τις γνώσεις του για την κλασική περίοδο μέσα από τις σπουδές εκδόσεων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Η μαρμάρινη προτομή του διακοσμεί το Λύκειο της Χίου, το οποίο κληρονόμησε την βιβλιοθήκη του, ενώ άγαλμά του υπάρχει και έξω από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου στην Αθήνα.

Σαν σήμερα – 21 Απριλίου

1748: Γεννιέται στη Σμύρνη ο Αδαμάντιος Κοραής.

1792: Απαγχονίζεται ο επαναστάτης Ζοακίμ Ζοζέ ντα Σίλβα, γνωστός ως Tiradentes , που ηγήθηκε της επανάστασης για την ανεξαρτησία της Βραζιλίας.

1910: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν.

1915: Γεννιέται ο ηθοποιός Άντονι Κουίν, πρωταγωνιστής της ταινίας "Ζορμπάς".

1922: Ο Λι ντε Φόρεστ ανακοινώνει την εφεύρεση κινηματογραφικής συσκευής, που μπορεί να προβάλει εικόνες και να μεταδίδει το μαγνητοφωνημένο ήχο ταυτόχρονα.

1938: Πεθαίνει ο Ινδός φιλόσοφος και ποιητής, Αλάμα Μεχμέτ Ικμπάλ.

1947: Γεννιέται ο ρόκερ Ίγκι Ποπ

1959: Γεννιέται ο μουσικός του συγκροτήματος Cure, Ρόμπερτ Σμιθ.

1963: Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκινάει από το Μαραθώνα στην πρώτη Πορεία Ειρήνης κατά τη διάρκεια της οποίας συλλαμβάνεται και κακοποιείται.

1967: Γίνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα υπό το συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Οι πραξικοπηματίες ορίζουν ως πρωθυπουργό τον αρεοπαγίτη Κωνσταντίνο Κόλλια.

1992: Πεθαίνει από καρδιακό επεισόδιο ο διάσημος Βρετανός κωμικός ηθοποιός Μπένι Χιλ.

1992: Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, πραγματοποιείτε η πρώτη, μετά από 25 χρόνια, εκτέλεση θανατοποινίτη.

1994: Ανακοινώνεται η πρώτη ανακάλυψη πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος.

2003: Πεθαίνει η Αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια και μουσικός της τζαζ, Νίνα Σιμόν.

Συνέντευξη του Ζόαν Σφαρ..

Στον Νέστορα Πουλάκο

nespoulakos2000@yahoo.gr

Στα 39 του, ο Ζόαν Σφαρ κατάφερε να εξελίξει την πλέον πετυχημένη καριέρα του ως δημιουργός κόμικς (με περισσότερα από 150 άλμπουμ και δεκάδες διακρίσεις) με το να μπει πίσω από την κινηματογραφική κάμερα και να σκηνοθετήσει τη ζωή του εφηβικού του ινδάλματος, του ανθρώπου που τον επηρέασε όσο κανείς άλλος παρόλο που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, τον Λουσιέν (Σερζ) Γκενσμπούρ.

«Το “Gainsbourg” είναι μια μουσική κωμωδία παρά ένα κλασικό biopic μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυίας όπως υπήρξε ο Σερζ στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο το β’ μισό του 20ου αιώνα», μου εξηγεί ο Ζόαν Σφαρ κατά τη συνάντηση μας το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης στο Αττικόν, λίγες ώρες πριν την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του στη χώρα μας (με την ταυτόχρονη έναρξη του 11ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου). «Χρόνια τώρα ήθελα να κάνω μια ταινία με μπόλικα τραγούδια, ωραίες γυναίκες και με έντονο το σεξουαλικό στοιχείο, επομένως τι καλύτερο από το να περιγράψω τη ζωή του Σερζ Γκενσμπούρ», συνεχίζει ο σκηνοθέτης που ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος και περήφανος, θα πω, για την ταινία που είχε κάνει (άλλωστε, περισσότεροι από 1,5 εκ. θεατές έχουν δει το «Gainsbourg» στη Γαλλία).

Πειράζοντας με συνεχώς για το αν μου άρεσε περισσότερο η ταινία ή η Μπριζίτ Μπαρντό (την υποδύεται η Λετίσια Κάστα), επέμεινα δις ρωτώντας τον για ποιο λόγο εξωράισε κάπως τη σχέση του Γκενσμπούρ με τις γυναίκες, ειδικώς το τέλος που είχε μαζί τους. «Ο Σερζ είχε μια σχέση παιδική με τις γυναίκες. Παρά τη δεδομένη άσχημη συμπεριφορά του προς αυτές, δεν άλλαξε ποτέ το γεγονός ότι τις λάτρευε, τις αγαπούσε με τον τρόπο του. Γι’ αυτό κιόλας οι ίδιες ποτέ δεν τον ξέχασαν. Ήταν μοναδικός», μου απάντησε ο Σφαρ, ο οποίος τόνισε τη φράση «στην ταινία μου όλα είναι αλήθεια και όλα είναι ψέματα», επεξηγώντας συνολικά την ουσία του σεναρίου του.

Πάντως ο Ζόαν Σφαρ μόνο με την προσωπικότητα του Γκενσμπούρ θα αποφάσιζε να ξεκινήσει την ασχολία του με το σινεμά (όπως κι έγινε). «Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον με το να ασχοληθώ με μουσικούς όπως ο Μπρελ ή ο Πρεβέ γιατί ήταν τόσο ταυτισμένοι με την κλασική γαλλική κουλτούρα. Ενώ ο Γκενσμπούρ συνδύασε αυτή την κουλτούρα με κάτι το επιθετικά μοντέρνο που τον κάνει ενδιαφέροντα και ελκυστικό συνάμα». Βέβαια, όπως μου εξηγεί, δεν ήθελε να τον ηρωοποιήσει απόλυτα (ο υπότιτλος της ταινίας είναι ειρωνικός : «Ηρωική ζωή»), αλλά ήθελε και να τον «βρωμίσει» κάπως. «Για το γαλλικό λαό ο Σερζ ήταν μια αυθεντία αυτοκαταστροφική, εκεί που τον θαύμαζαν εκεί τους προκαλούσε στο ακέραιο. Επομένως δεν θα του ταίριαζε η απόλυτη εικόνα του ήρωα».

Με το «Gainsbourg» να είναι μια ταινία που ολοκληρώθηκε έπειτα «από ενδελεχή έρευνα», μα «γεμάτη συμβολισμούς δοσμένη στο κοινό», ο Ζόαν Σφαρ δεν ξέχασε την τέχνη του, το κόμικς, γι’ αυτό άλλωστε και ενυπάρχει στην ιστορία ως η «άλλη», η βρώμικη, η αλήτικη, η δεύτερη προσωπικότητα του Γκενσμπούρ. Ένα έξυπνο, ευφάνταστο τρικ, θα συμπληρώσω.

Παρολαυτά, για την ταινία δεν έλειψαν οι αντιδράσεις. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε η Τζέιν Μπίρκιν την Κυριακή το πρωί κατά τη συνομιλία μας στο Λυκαβηττό, διαφωνεί απόλυτα με την ταινία του Σφαρ, θεωρεί ότι οι σκηνές που έχει με εκείνην (αλλά και κάποιες άλλες χωρίς να μου διευκρινίσει περαιτέρω), οι χαρακτήρες όπως έχουν χτιστεί, δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Αυτά, βέβαια, πάντα υπήρχαν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν σε κινηματογραφικές βιογραφίες. (προσωπική γνώμη: η ταινία είναι αρκετά καλή).

Το «Gainsbourg» έπειτα από την πρεμιέρα του στο 11ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 22 Απριλίου από την εταιρεία διανομής Filmopolis.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο καλλιτεχνικό portal www.stereoworld.gr (22-4).

Ποιήσεις Δ'..

Έξω η νύχτα βάφει με πινέλο
μαύρο το σκοτάδι της.

(Χλόη Κουτσουμπέλη, "Η Αλεπού και ο κόκκινος χορός", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2009)

*

γράφοντας υποστέλλω μία μία τις λέξεις, τα χρώματα αφαιρώ, τις μουσικές. στο χάος τον κόσμο απλώνω σαν λευκό χαρτί, ν' ακούγεται στο τίποτα ένα σήμαντρο, ν' ακούγεται ένα φως μες στην ομίχλη, γυμνή ν' ακούγεται ακέραια η ψυχή

(Τόλης Νικηφόρου, "Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας", Εκδ. Μανδραγόρας, 2007)

*

Γιατί 'χε παγωνιά, και σ' άπονο καιρό μονάχα η απελπισία ξεχύνεται στους δρόμους.

(Γιώργος Καλιεντζίδης, "Η ένδοξη αναχώρηση του Αϊ-Φωτιά", Εκδ. Μεταίχμιο, 2008)

*

Σ' όποια κι άν τύχεις θέση,
νά 'σαι όλο συλλογή
και τίποτε στη γη
άλλο να μη σου αρέσει.

(Γιώργος Κοτζιούλας, "Μια παρουσίαση από τον Σωτήρη Τριβιζά", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2009)

*

Ποτέ δεν οικοδομώ.

Φτερουγίζω

Τρόπος
που κάποτε ασφαλώς
με κάνει να δακρύζω.

Άλλα έτσι γνωρίζω
των ωρών μου τον θάνατο.

(Νίκος Βιολάρης, "Αχτίδες νυχτοβιες", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2009)

...

ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Αύριο το πρωί,
10 με 12,
στην εκπομπή "Γαλέρα στους πέρα κάμπους"
των Γ. Κουκουλά, Α. Ζουμή και Ν. Κουνενή,

ο Νέστορας Πουλάκος
θα συνομιλήσει

με τον Χάρη Παπαδόπουλο,
πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών,

για την 5η συνεχόμενη θητεία του και την άποψη του σωματείου περί του κινηματογραφικού γίγνεσθαι,

και τον Δημήτρη Παναγιωτάτο,
σκηνοθέτη,
για το ντοκιμαντέρ του "Ξένες σε ξένη χώρα, 50 ταινίες μυστηρίου και φαντασίας",
που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη 22 Απριλίου.

Ο τρόμος κυριεύει την πόλη..

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Παράνοια

Θρίλερ δράσης, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Μπρεκ Άισνερ, με τους Ράντα Μίτσελ, Ντάνιελ Παναμπέικερ, Τίμοθι Όλιφαντ, Τζοε Άντερσον, Πρέστον Μπέιλι, Λίζα Γουάιατ, Τζάστιν Γουέλμπορν, Κρίστι Λιν Σμιθ, Λάρι Σένταρ.

Ο Ντέιβιντ Ντάτον είναι σερίφης σε μια ήσυχη αμερικάνικη κωμόπολη, όπου δε συμβαίνει ποτέ, τίποτα. Μια μέρα, όμως, ένας από τους κατοίκους έρχεται σ’ ένα σχολικό αγώνα μπέιζμπολ, με γεμάτη καραμπίνα, έτοιμος να σπείρει τον τρόμο. Ένας άλλος βάζει φωτιά στο σπίτι του, αφού έχει κλειδώσει μέσα τη γυναίκα και τον γιο του. Κάτι μολύνει τους κατοίκους του Όγκντεν Μαρς με… παράνοια.

Το εσχατολογικό, το μελλοντολογικό, που είναι τόσο παροντικό επί της ουσίας, επί τη βάσει των πραγμάτων, είναι το θέμα που απασχολούσε πάντοτε, στη διάρκεια της φιλμογραφίας του τον Τζορτζ Ρομέρο, τον δημιουργό της σειράς των ζόμπι (από τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών και εν συνεχεία…) Η κρατική καταστολή στις ήσυχες, θα τολμήσω να πω ασήμαντες, αθόρυβες επαρχίες της αμερικανικής επικράτειας, με τους κατοίκους τους απλούς, τους καλούς οικογενειάρχες. Αυτούς επιλέγει να χτυπήσει το σύστημα, η κυβέρνηση, η τρομακτική απειλή ενός ανώτερου «χεριού». Είτε προέρχεται από τον άνθρωπο με εξουσία είτε από κάποια εξωγήινη δύναμη. Και φυσικά όπως συμβαίνει την τελευταία δεκαετία στο Χόλιγουντ, όλες αυτές οι φουτουριστικές (;) παραγωγές τρόμου και φαντασίας, που έσιαξαν μια ολόκληρη σχολή τη δεκαετία του ’70 και έχουν αναχθεί σε «καλτ», έρχονται και πάλι στην επιφάνεια εν είδει ριμέικ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το θρίλερ τρόμου «Καραντίνα : Ο ουρανός έβρεξε θάνατο», που σκηνοθέτησε ο Ρομέρο το 1973 και προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Το θρίλερ αυτό το εξελίσσει φέτος ο ίδιος, καθήμενος πλέον στη θέση του παραγωγού. Χωρίς εκείνη τη σκηνοθεσία που θα καταπλήξει, η ιστορία του Ρομέρο γίνεται περισσότερο περιπέτεια δράσης, ένα πιότερο κυνήγι επιβίωσης μακριά από τη μολυσμένη απειλή και, φυσικά, την κρατική παράνοια. Με μια εξαίσια φωτογραφία και μερικά μονταζιακά τρικ που σε κρατούν κολλημένο στη θέση σου, το βάρος ρίχνεται στη φυγή, στην τελική έξοδο από την περιοχή της παράνοιας, με την επίτευξη της σωτηρίας μέσω του ζητούμενου της ελπίδας να φαντάζει γεγονός εξιλεωτικό. Για να είμαστε και ειλικρινείς : δεν θα τρελαθείτε με την «Παράνοια». Δηλαδή, δεν θα παρανοήσετε… Σίγουρα όμως θα ζήσετε μια δράση που και νεύρο έχει και ζητήματα περνάει έστω και επιδερμικά, που έχουν να κάνουν με την έννοια της ελευθερίας.

Επικηρύσσοντας την πρώην

Κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Άντυ Τέναντ, με τους Τζέραρντ Μπάτλερ, Τζένιφερ Άνιστον.

Ο Μάιλο Μπόιντ, ένας μάλλον άτυχος κυνηγός επικηρυγμένων, αναλαμβάνει ξαφνικά την υπόθεση των ονείρων του : πρέπει να εντοπίσει τη ρεπόρτερ και πρώην σύζυγό του, Νικόλ Χάρλι, η οποία είχε προφυλακιστεί με εγγύηση αλλά δεν εμφανίστηκε στη δίκη της, κυνηγώντας ένα αποκλειστικό θέμα.

Μην απορήσετε, αφού ο λόγος που επέλεξα για να προβάλω αυτή την ταινία είναι απλός : έχω την αίσθηση ότι οφείλω να μιλήσω γι’ αυτό το είδος σινεμά, το οποίο –ας μην κρυβόμαστε- κατακλύζει τις κινηματογραφικές αίθουσες καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Φυσικά και δεν θα είμαι επικριτικός, μια και πιστεύω ότι όλες οι ταινίες χρειάζονται, άπασες είναι καλοδεχούμενες στο θεμιτό (!!) ανταγωνισμό τους στις αίθουσες. Και, φυσικά, έβαλα τα θαυμαστικά, αφού μόνο θεμιτός δεν είναι ο ανταγωνισμός όταν ταινίες και αξιόλογες και σοβαρές δεν προβάλλονται όπως πρέπει, όπου πρέπει και το κοινό δεν τις ξέρει… Τέλοσπάντων, η κωμωδία «Επικηρύσσοντας την πρώην» που τόσο έχει διαφημιστεί, θ’ «ανοίξει» σε δεκάδες αίθουσες ανά την Ελλάδα, και εκατό τοις εκατό θα βρει το κοινό της και τα… εισιτήρια (sic!), είναι ένα ακόμη είδος σελέμπριτι μπλοκμπάστερ, που στηρίζεται μεν στην ευφάνταστη ανατροπή αλλά, συγχρόνως, χάνεται στην αφελή ιστορία και την κακή σκηνοθεσία του. Ίσως να είναι κάτι ανάλαφρο για τις μέρες τις ανοιξιάτικες. Για να δούμε…

Άλλες ταινίες

Το «Δεν σκέφτομαι, άρα υπάρχω» σε σκηνοθεσία Νόα Μπάουμπαχ, αμερικανικής παραγωγής, με τους Μπεν Στίλερ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, είναι μια αισθηματική κομεντί για την κρίση της μέσης ηλικίας και την καταπολέμησή της. Εργένης γύρω στα σαράντα, ο Ρότζερ είναι ευφυής, σαρκαστικός και, όπως και η Φλόρενς, ένα είδος χαμένης ψυχής. Μια χαριτωμένα εκκεντρική και απροσδόκητα σημαντική σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα τους. Με τον αέρα της ανεξάρτητης σκηνής του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, αυτή η παραγωγή του ταλαντούχου σκηνοθέτη Μπάουμπαχ («Δεσμοί διαζυγίου») που έκανε πρεμιέρα στην πρόσφατη Μπερλινάλε, είναι μια έξυπνη ιστορία χωρίς ευφάνταστα στοιχεία ανατροπής, αφήνοντας έτσι μια γλυκόπικρη γεύση στους θεατές. Άλλωστε, αυτή η δήθεν «ανεξαρτησία» όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια παραπλεύρως του Χόλιγουντ, απευθύνεται σ’ ένα ευρύ πλην σκεπτόμενο κοινό, ένα –κακά τα ψέματα- πονηρό τρικ των μεγάλων στούντιο ώστε να μην τους φεύγουν οι θεατές προς τις σινεφίλ ταινίες. Ο αμφιταλαντευόμενος κωμικός Μπεν Στίλερ δίνει μια ξεχωριστή ερμηνεία, όντας ο μοναδικός διασωθείς της ταινίας.
Το «Oceans» σε σκηνοθεσία των Ζακ Περίν & Ζακ Κλουζό , γαλλικής/ ελβετικής/ ισπανικής παραγωγής, είναι ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ για το μεγαλείο του βυθού των ωκεανών της γης. Οι δημιουργοί της ταινίας θέλησαν να «κολυμπήσουν» σαν ψάρια, ανάμεσα σε άλλα ψάρια, είτε κινηματογραφώντας με ταχύτητα 10 κόμβους την ώρα σε μια περιοχή αλίευσης τόνου, είτε ακολουθώντας τα ακροβατικά των δελφινιών, είτε πηγαίνοντας πλάι με πλάι στο πτερύγιο ενός λευκού καρχαρία. Οι σκηνοθέτες των –επίσης- εντυπωσιακών «Ταξιδιάρικων πουλιών», ένα ντοκιμαντέρ που είχε λατρέψει το κοινό προ ετών, επιχειρούν μια –αλά Κουστώ- καταβύθιση στο μυστήριο των θαλασσών. Παρά το έντονο ψηφιακό πείραγμα της εικόνας, το οποίο βέβαια προσδίδει ένα τόνο παραπάνω θεάματος, η πολύ ακριβή παραγωγή του «Oceans» νομίζω ότι καταφέρνει το σκοπό της : να… βυθίσει το κοινό σε έναν κόσμο μαγικό. Η ταινία θα προβληθεί και στο 11ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, παρουσία του σκηνοθέτη Περίν.
Επίσης : Περί ου ο λόγος, από σήμερα και μέχρι τις 25 Απριλίου το 11ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου θα διεξάγεται στις αίθουσες Αττικόν, Κηφισιά Cinemax 1+2, Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου (την περίοδο 22-28 μεταφέρεται στο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης). Επιπλέον, από σήμερα και μέχρι τις 21 Απριλίου η Εβδομάδα Fog Doc, με τα 16 ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής που δεν «ταξίδεψαν» στο -πρόσφατο- 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα λάβει χώρα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Τέλος, το τριήμερο 16-18 Απριλίου θα διεξαχθούν το 1o Chainfree Film Festival στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου 13 σκηνοθέτες του ανεξάρτητου σινεμά θα προβάλουν τις ψηφιακές ταινίες τους. Και το 4ο Comicdom.con Athens στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, όπου θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ενότητα Κόμικς και Σινεμά.

Δεν σκέφτομαι, άρα υπάρχω **
Παράνοια **
Επικηρύσσοντας την πρώην *
Oceans ***

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 15-4).

ΡΑΔΙΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα!

Σήμερα Πέμπτη 15 Απριλίου

Στις 22.00

Αντίο Μάνο!

Μια εκπομπή αφιερωμένη στον Μάνο Ξυδούς!

Μόνο στο Ράδιο Βακχικόν!

www.vakxikon.gr

Παρουσιάζει ο Τάσος Ρήτος και η Θεοδοσία Ζαμπάκα

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : Ένα πέπλο της σιωπής θα καλύπτει σαν Μπαμπούλας τη ζωή μας" - No 58

Αντίο Μάνο!

Μουσική/Στίχοι: Ξυδούς Μάνος/Σπυρόπουλος Γιάννης

Βρες μιαν άλλη νύχτα για να τυραννάς
να πας ν' ακούσεις μόνος σου που φυσάει ο αγέρας
πάλι θα στη πέσουν ψόφια ξωτικά
για να τρως τα ψίχουλα της περασμένης μέρας

Μέσα στο δωμάτιο την πόρτα να κοιτάς
μικρό το καταφύγιο, δεν θέλεις να κουρνιάσεις
σε μια φωλιά που άδεια ειρωνικά
σου θυμίζει, ότι θες να ξεπεράσεις

Όλα όσα έκανες μπροστά σου θα τα βρεις
γλυκό παράπονο τη δίψα σου θα σβήνει
αφού σε τρόμαξαν ο νόμος της σιωπής
να ξέρεις θα πηδιέσαι μ' οτιδήποτε σε φτύνει

Βρες μιαν άλλη νύχτα για να τυραννάς
σε στράβωσαν απότομα τα φώτα όλου του κόσμου
τώρα σε τσουλάνε σάπια φορτηγά
σ' ένα μονόδρομο που τελειώνει εμπρός σου

Όλα όσα έκανες μπροστά σου θα τα βρεις
γλυκό παράπονο τη δίψα σου θα σβήνει
αφού σε τρόμαξαν ο νόμος της σιωπής
να ξέρεις θα πηδιέσαι μ' οτιδήποτε σε φτύνει

Ο Μάνος Ξυδούς, ιδρυτικό μέλος και "ψυχή" των Πυξ Λαξ, συγκροτήματος που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ελληνική μουσική σκηνή, έφυγε αιφνίδια από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 57 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μάνος Ξυδούς αισθάνθηκε δυσφορία ενώ έκανε πρόβες στο "Olympico" στο Νέο Φάληρο και άφησε την τελευταία του πνοή λίγο μετά τις εννιά το βράδυ κατά τη μεταφορά του στο Τζάνειο νοσοκομείο. Σήμερα αναμένεται το ιατρικό ανακοινωθέν από το νοσοκομείο για τα ακριβή αίτια του θανάτου του.

Σαν σήμερα 14 Απριλίου

1528: Ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι του στην Αμερική, ήταν κάποιος Θεόδωρος, που αποβιβάστηκε στην περιοχή της Φλώριδας. Προς τιμήν του, έχει ανεγερθεί άγαλμα στην πόλη Κλιαργουότερ της Φλώριδας.

1759: Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης του μπαρόκ, Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ. Ένα από τα πιο γνωστά έργα του, που συνήθως ακούμε τα Χριστούγεννα είναι το ορατόριο του "Ο Μεσσίας".

1775: Ιδρύεται στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και τον Βενιαμίν Ρας, η πρώτη οργάνωση για την εξάλειψη της δουλείας.

1842: Γεννιέται η Κάθριν Ίντοουζ. Στα 18 της χρόνια θα γίνει γνωστή ως το τέταρτο αναγνωρισμένο θύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη.

1894: Ο Τόμας Έντισον παρουσιάζει δημοσίως εφεύρεση του, την οποία έχει ονομάσει "Κινητοσκόπιο" (Kinetoscope). Επρόκειτο για μια συσκευή κατάλληλη να δείξει σε κίνηση τα φιλμ, που έγιναν με τον "Κινηματογράφο" (Kinetograph), μια μηχανή λήψης, που είχε επινοήσει ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια και η οποία χρησιμοποιούσε φωτογραφική ταινία, από νιτροκυτταρίνη, για την αποτύπωση των εικόνων.

1912: Ο Τιτανικός, το μεγαλύτερο και πολυτελέστερο κρουαζιερόπλοιο της εποχής του, χτυπά σε παγόβουνο, μόλις την τέταρτη ημέρα του παρθενικού ταξιδιού του. Μέχρι το επόμενο πρωί το πλοίο θα έχει βυθιστεί, παρασύροντας στον υγρό τάφο 1500 από τους επιβάτες του.

1939: Εκδίδεται η κλασική νουβέλα του Αμερικανού συγγραφέα Τζον Στάινμπεκ, "Τα σταφύλια της οργής".

1945: Γεννιέται στη Βρετανία, ο κιθαρίστας Ρίτσι Μπλάκμορ, από τα βασικά ιδρυτικά μέλη του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple.

1956: Οι Ρεί Ντόλπι, Τσάρλς Γκίνσμπεργκ και Τσάρλς Αντερσον κάνουν επίδειξη της εφεύρεσής τους, της βιντεοκάμερας, που μπορούσε να καταγράφει εικόνα και ήχο, ταυτοχρόνως. Το CBS αγοράζει τρεις, προς 75.000 έκαστη.

1958: Το διαστημόπλοιο "Σπούτνικ 2" καίγεται στην ατμόσφαιρα μαζί με το μοναδικό επιβάτη του, τη σκυλίτσα Λάικα.

1986: Πεθαίνει η Γαλλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια Σιμόν ντε Μπουβουάρ, σύντροφος του Γάλλου φιλόσοφου Ζαν Πολ Σαρτρ.