
npoulakos@apogevmatini.gr
Είμαι ο Έρωτας
Δραματική, ιταλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Τίλντα Σουΐντον, Φλάβιο Παρέντι, Εντοάρντο Γκαμπριελίνι, Άλμπα Ροργουάχερ, Μαρίζα Μπέρενσον.
Μια αριστοκρατική βίλα του Μιλάνου, που ανήκει στους Ρέκι, μια πανίσχυρη οικογένεια βιομηχάνων. Είναι η βραδιά των γενεθλίων του ιδρυτή της επιχείρησης, που πρόκειται ν’ ανακοινώσει την αλλαγή σκυτάλης στη μικρή αυτοκρατορία που ο ίδιος δημιούργησε. Στη διάρκεια του δείπνου, ο γοητευτικός εγγονός του, Εντοάρντο, παρουσιάζει την κοπέλα που θέλει να παντρευτεί, η αδελφή του Ελιζαμπέτα χαρίζει έναν πίνακα στο παππού της και ένας νεαρός σεφ κάνει μια απροσδόκητη εμφάνιση...
Τινά δύο : αυτή η υπέροχη σκηνοθεσία της λεπτομέρειας, αυτή η αφήγηση του άκρου, του κάθε άκρου, είτε ενός αντικειμένου, είτε της φύσης, είτε του σώματος ή του προσώπου, είτε της ψυχής, του συναισθήματος. Το άλλο στοιχείο είναι η Τίλντα Σουΐντον, σε μια ερμηνεία για όλα τα βραβεία του κόσμου, για Όσκαρ επίσης (πήρε διάκριση στο Φεστιβάλ του Δουβλίνου). Η Σουΐντον ερμηνεύει μια Ρωσίδα μετανάστρια, που έγινε αριστοκράτισσα μπαίνοντας σε γνωστή εφοπλιστική οικογένεια του Μιλάνου. Συμβολίζει τη γυναικεία καταπίεση παρά την αφθονία αγαθών, προσώπων, συναισθημάτων, γύρω της. Της λείπει κάτι… Ο έρωτας, είναι ο έρωτας η ίδια σε κάθε της κίνηση, σε κάθε της λέξη, σε κάθε της μορφασμό, Θέλει τον έρωτα, τον ζητά, όχι απεγνωσμένα, αλλά με τακτ, με κινήσεις ματ, που θέλουν εξυπνάδα, γοητεία, ταπεραμέντο, στυλ, γούστο και μπρίο, αέρα και μια ελαφριά τρυφερότητα στο κάθε τι που έρχεται σε επαφή. Μια ταινία βισκοντικού ύφους, που παίζει με την εικόνα. Τη θεωρώ άλλωστε μια ανθολογία αισθησιακών στιγμών επί της οθόνης. Ο Ιταλός σκηνοθέτης αυτός ο Γκουαντανίνο είναι μεγάλος μάστορας, είναι τεχνίτης, είναι μελετητής των αισθήσεων, ερευνητής του ερωτικού χάους στο οτιδήποτε περιβάλλει τον κόσμο γύρω του. Το «Είμαι ο Έρωτας» μπορεί να είναι και ένα καυστικό σχόλιο στον ξεπεσμό της άλλοτε μπουρζουαζίας, νυν μεγαλοαστικής τάξης. Αυτό, όμως, επειδή το έκανε σε βαθμό απόλυτο ο Μπουνιουέλ, ας το αφήσουμε σε αυτόν, στον μεγάλο. Εδώ, ο Γκουαντανίνο και η Σουΐντον, μαζί παρέα και σίγουρα όχι χώρια, μετατρέπουν σε μεγαλοφυΐα την ανθυπολεπτομέρεια της ζωής. Εξυμνούν το παθιασμένο πάθος, ναι ακριβώς όπως το λέω με σχήμα καθ’ υπερβολή. Γιατί η ταινία το έχει μέσα της το ξεχείλισμα των ερωτικών χυμών, ακόμα κι αν δεν υπάρχει σεξ, επαφή, άγγιγμα. Παρά μόνο το βλέμμα, η μουσική όπερας που σε παραλύει, το απλό ψιθύρισμα...
Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle bar
Κομεντί, κινεζικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ζανγκ Γιμού, με τους Σαν Χονγκλέι, Νι Νταχόνγκ, Ζάο Σενγιάνγκ.
Ο Ουάνγκ είναι ένας καταθλιπτικός, πανούργος και πλεονέκτης ιδιοκτήτης εστιατορίου noodles. Η παραμελημένη σύζυγός του τον απατά με έναν υπάλληλό του, αλλά εκείνος παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση. Αποφασίζει να αναθέσει τη δολοφονία τους στον αστυνομικό Ζανγκ, νομίζοντας πως έχει βρει την ιδανική λύση για να δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία.
Το είδα κι αυτό από τον Γιμού. Ο καλύτερος αυτή τη στιγμή Κινέζος σκηνοθέτης, ο δημιουργός του «Ήρωα» και των «Ιπτάμενων στιλέτων», μεταφέρει ένα γουέστερν ειρωνείας και σαρκασμού των αδελφών Κοέν (το «Μόνο αίμα» του 1984) στη μεσαιωνική Κίνα. Αυτό το ριμέικ, η συγκεκριμένη προσέγγισή του Γιμού, είναι μια στυλιζαρισμένη, γεμάτη σιωπές, ταινία, πολύ κοντά στο ύφος των Κοέν εκείνης της περιόδου, έχει όμως το δικό της ειδικό βάρος, αφού η μεταφορά διαθέτει έναν αέρα και μια διάθεση που της δίνει τη δική της μοναδική υπόσταση. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα αυθεντικό ριμέικ (το τονίζω αυτό διότι το είδος έχει παρεξηγηθεί τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε μπαρούφες), παρόλο που το τσαγανό και το κλίμα παρωδίας των Κοέν, δεν το διαθέτει. Αυτά δηλαδή τα στοιχεία που ανέδειξαν το «Μόνο αίμα» σε κάλτ.
Άλλες ταινίες
Δυο αμερικανικές ταινίες που εξερευνούν τον γυναικείο ψυχισμό είναι αφενός το «Μέχρι να σε βρω» σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Γκαρσία, με τους Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ, Σάμιουελ Τζάκσον, όπου τρεις ιστορίες γυναικών μιλούν για την περιπέτεια της μητρότητας. Βαθιά συγκινητική, ακραίως διεισδυτική, είναι μια παραγωγή των Ιναρίτου, Κουαρόν, Ντελ Τόρο.
Αφετέρου ο «Δωρητής σπέρματος» σε σκηνοθεσία Τζος Γκόρντον & Γουίλ Σπεκ, με τους Τζένιφερ Άνιστον, Τζέισον Μπέιτμαν, όπου μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα θέλει να κάνει παιδί από μόνη της. Αν και διασκεδαστική σε πολλά σημεία κουράζει.
Ντοκιμαντέρ : Tο «Benda Bilili!» σε σκηνοθεσία Ρενό Μπαρέ, Φλοράν ντε λα Τουλαγιέ, παραγωγής Κονγκό και Γαλλίας, εισχωρεί στις φτωχογειτονιές της Κινσάσα, πρωτεύουσας του Κονγκό, και αφηγείται την ιστορία των παραπληγικών μουσικών Benda Bilili. Το ντοκουμέντο αυτό παρουσιάστηκε στις Κάννες, πήρε τη Χρυσή Αθηνά στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, και είναι άκρως ενδιαφέρον από κάθε άποψη.
Το «Great directors» σε σκηνοθεσία Άντζελα Ισμαήλος, αμερικανικής παραγωγής, φτιάχνει τα πορτρέτα δέκα σπουδαίων –κατά την κρίση της δημιουργού- σκηνοθετών όπως οι Μπερτολούτσι, Βαρντά, Φρίαρς, Λόουτς κ.ά. Κάτι μεταξύ σινεφιλικού και δημοσιογραφικού πρότζεκτ (όχι όμως ντοκιμαντέρ), παίχτηκε τόσο στις Κάννες όσο και στη Βενετία πέρυσι.
Η «Ταξιδιάρα ψυχή» σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, ελληνικής παραγωγής, αφηγείται την τελευταία μουσική περίοδο του άλλοτε ροκ σταρ των Τρυπών Γιάννη Αγγελάκα. Εντελώς μεροληπτικό και στημένο, αν και ιδιαίτερο λόγω της προσωπικότητας του Αγγελάκα, πήρε βραβείο FIPRESCI στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Επίσης : Το «Μέσα στο δάσος» σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή, ελληνικής παραγωγής, είναι ένα ερεθιστικό παιχνίδι ενός ιδιότυπου τριγώνου, που γυρίστηκε με μια φτηνή ψηφιακή κάμερα. Η ταινία μπορεί να ιδωθεί μόνο ως μέρος του εικαστικού πολύ-πρότζεκτ του Φραντζή (θεατρική παράσταση στο περυσινό Φεστιβάλ Αθηνών, βίντεο εγκατάσταση στη γκαλερί Beton7 από 1η Οκτώβρη).
Το «Splice» σε σκηνοθεσία Βιντσέντζο Νατάλι, παραγωγής ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλίας, με τους Άντριεν Μπρόντι, Σάρα Πόλει, είναι ένα άχαρο και αντιαισθητικό θρίλερ για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Ακόμη : Το παιδικό «Η Τίνκερμπελ και η μεγάλη νεραϊδοδιάσωση» σε σκηνοθεσία Μπράντλεϊ Ρέϊμοντ, αμερικανικής παραγωγής.
Το «Πιράνχας 3D» σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Αζά, αμερικανικής παραγωγής.
Δωρητής σπέρματος **
Πιράνχας 3D -
Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle bar **
Είμαι ο Έρωτας ****
Splice *
Μέχρι να σε βρω ***
Η Τίνκερμπελ και η μεγάλη νεραϊδοδιάσωση -
Great directors *
Μέσα στο δάσος **
Benda Bilili! ***
Ταξιδιάρα ψυχή **
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 30-9).