Ύμνος στο πάθος και τον έρωτα

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Είμαι ο Έρωτας

Δραματική, ιταλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Τίλντα Σουΐντον, Φλάβιο Παρέντι, Εντοάρντο Γκαμπριελίνι, Άλμπα Ροργουάχερ, Μαρίζα Μπέρενσον.

Μια αριστοκρατική βίλα του Μιλάνου, που ανήκει στους Ρέκι, μια πανίσχυρη οικογένεια βιομηχάνων. Είναι η βραδιά των γενεθλίων του ιδρυτή της επιχείρησης, που πρόκειται ν’ ανακοινώσει την αλλαγή σκυτάλης στη μικρή αυτοκρατορία που ο ίδιος δημιούργησε. Στη διάρκεια του δείπνου, ο γοητευτικός εγγονός του, Εντοάρντο, παρουσιάζει την κοπέλα που θέλει να παντρευτεί, η αδελφή του Ελιζαμπέτα χαρίζει έναν πίνακα στο παππού της και ένας νεαρός σεφ κάνει μια απροσδόκητη εμφάνιση...

Τινά δύο : αυτή η υπέροχη σκηνοθεσία της λεπτομέρειας, αυτή η αφήγηση του άκρου, του κάθε άκρου, είτε ενός αντικειμένου, είτε της φύσης, είτε του σώματος ή του προσώπου, είτε της ψυχής, του συναισθήματος. Το άλλο στοιχείο είναι η Τίλντα Σουΐντον, σε μια ερμηνεία για όλα τα βραβεία του κόσμου, για Όσκαρ επίσης (πήρε διάκριση στο Φεστιβάλ του Δουβλίνου). Η Σουΐντον ερμηνεύει μια Ρωσίδα μετανάστρια, που έγινε αριστοκράτισσα μπαίνοντας σε γνωστή εφοπλιστική οικογένεια του Μιλάνου. Συμβολίζει τη γυναικεία καταπίεση παρά την αφθονία αγαθών, προσώπων, συναισθημάτων, γύρω της. Της λείπει κάτι… Ο έρωτας, είναι ο έρωτας η ίδια σε κάθε της κίνηση, σε κάθε της λέξη, σε κάθε της μορφασμό, Θέλει τον έρωτα, τον ζητά, όχι απεγνωσμένα, αλλά με τακτ, με κινήσεις ματ, που θέλουν εξυπνάδα, γοητεία, ταπεραμέντο, στυλ, γούστο και μπρίο, αέρα και μια ελαφριά τρυφερότητα στο κάθε τι που έρχεται σε επαφή. Μια ταινία βισκοντικού ύφους, που παίζει με την εικόνα. Τη θεωρώ άλλωστε μια ανθολογία αισθησιακών στιγμών επί της οθόνης. Ο Ιταλός σκηνοθέτης αυτός ο Γκουαντανίνο είναι μεγάλος μάστορας, είναι τεχνίτης, είναι μελετητής των αισθήσεων, ερευνητής του ερωτικού χάους στο οτιδήποτε περιβάλλει τον κόσμο γύρω του. Το «Είμαι ο Έρωτας» μπορεί να είναι και ένα καυστικό σχόλιο στον ξεπεσμό της άλλοτε μπουρζουαζίας, νυν μεγαλοαστικής τάξης. Αυτό, όμως, επειδή το έκανε σε βαθμό απόλυτο ο Μπουνιουέλ, ας το αφήσουμε σε αυτόν, στον μεγάλο. Εδώ, ο Γκουαντανίνο και η Σουΐντον, μαζί παρέα και σίγουρα όχι χώρια, μετατρέπουν σε μεγαλοφυΐα την ανθυπολεπτομέρεια της ζωής. Εξυμνούν το παθιασμένο πάθος, ναι ακριβώς όπως το λέω με σχήμα καθ’ υπερβολή. Γιατί η ταινία το έχει μέσα της το ξεχείλισμα των ερωτικών χυμών, ακόμα κι αν δεν υπάρχει σεξ, επαφή, άγγιγμα. Παρά μόνο το βλέμμα, η μουσική όπερας που σε παραλύει, το απλό ψιθύρισμα...

Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle bar

Κομεντί, κινεζικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ζανγκ Γιμού, με τους Σαν Χονγκλέι, Νι Νταχόνγκ, Ζάο Σενγιάνγκ.

Ο Ουάνγκ είναι ένας καταθλιπτικός, πανούργος και πλεονέκτης ιδιοκτήτης εστιατορίου noodles. Η παραμελημένη σύζυγός του τον απατά με έναν υπάλληλό του, αλλά εκείνος παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση. Αποφασίζει να αναθέσει τη δολοφονία τους στον αστυνομικό Ζανγκ, νομίζοντας πως έχει βρει την ιδανική λύση για να δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία.

Το είδα κι αυτό από τον Γιμού. Ο καλύτερος αυτή τη στιγμή Κινέζος σκηνοθέτης, ο δημιουργός του «Ήρωα» και των «Ιπτάμενων στιλέτων», μεταφέρει ένα γουέστερν ειρωνείας και σαρκασμού των αδελφών Κοέν (το «Μόνο αίμα» του 1984) στη μεσαιωνική Κίνα. Αυτό το ριμέικ, η συγκεκριμένη προσέγγισή του Γιμού, είναι μια στυλιζαρισμένη, γεμάτη σιωπές, ταινία, πολύ κοντά στο ύφος των Κοέν εκείνης της περιόδου, έχει όμως το δικό της ειδικό βάρος, αφού η μεταφορά διαθέτει έναν αέρα και μια διάθεση που της δίνει τη δική της μοναδική υπόσταση. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα αυθεντικό ριμέικ (το τονίζω αυτό διότι το είδος έχει παρεξηγηθεί τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε μπαρούφες), παρόλο που το τσαγανό και το κλίμα παρωδίας των Κοέν, δεν το διαθέτει. Αυτά δηλαδή τα στοιχεία που ανέδειξαν το «Μόνο αίμα» σε κάλτ.

Άλλες ταινίες

Δυο αμερικανικές ταινίες που εξερευνούν τον γυναικείο ψυχισμό είναι αφενός το «Μέχρι να σε βρω» σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Γκαρσία, με τους Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ, Σάμιουελ Τζάκσον, όπου τρεις ιστορίες γυναικών μιλούν για την περιπέτεια της μητρότητας. Βαθιά συγκινητική, ακραίως διεισδυτική, είναι μια παραγωγή των Ιναρίτου, Κουαρόν, Ντελ Τόρο.
Αφετέρου ο «Δωρητής σπέρματος» σε σκηνοθεσία Τζος Γκόρντον & Γουίλ Σπεκ, με τους Τζένιφερ Άνιστον, Τζέισον Μπέιτμαν, όπου μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα θέλει να κάνει παιδί από μόνη της. Αν και διασκεδαστική σε πολλά σημεία κουράζει.
Ντοκιμαντέρ : Tο «Benda Bilili!» σε σκηνοθεσία Ρενό Μπαρέ, Φλοράν ντε λα Τουλαγιέ, παραγωγής Κονγκό και Γαλλίας, εισχωρεί στις φτωχογειτονιές της Κινσάσα, πρωτεύουσας του Κονγκό, και αφηγείται την ιστορία των παραπληγικών μουσικών Benda Bilili. Το ντοκουμέντο αυτό παρουσιάστηκε στις Κάννες, πήρε τη Χρυσή Αθηνά στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, και είναι άκρως ενδιαφέρον από κάθε άποψη.
Το «Great directors» σε σκηνοθεσία Άντζελα Ισμαήλος, αμερικανικής παραγωγής, φτιάχνει τα πορτρέτα δέκα σπουδαίων –κατά την κρίση της δημιουργού- σκηνοθετών όπως οι Μπερτολούτσι, Βαρντά, Φρίαρς, Λόουτς κ.ά. Κάτι μεταξύ σινεφιλικού και δημοσιογραφικού πρότζεκτ (όχι όμως ντοκιμαντέρ), παίχτηκε τόσο στις Κάννες όσο και στη Βενετία πέρυσι.
Η «Ταξιδιάρα ψυχή» σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, ελληνικής παραγωγής, αφηγείται την τελευταία μουσική περίοδο του άλλοτε ροκ σταρ των Τρυπών Γιάννη Αγγελάκα. Εντελώς μεροληπτικό και στημένο, αν και ιδιαίτερο λόγω της προσωπικότητας του Αγγελάκα, πήρε βραβείο FIPRESCI στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Επίσης : Το «Μέσα στο δάσος» σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή, ελληνικής παραγωγής, είναι ένα ερεθιστικό παιχνίδι ενός ιδιότυπου τριγώνου, που γυρίστηκε με μια φτηνή ψηφιακή κάμερα. Η ταινία μπορεί να ιδωθεί μόνο ως μέρος του εικαστικού πολύ-πρότζεκτ του Φραντζή (θεατρική παράσταση στο περυσινό Φεστιβάλ Αθηνών, βίντεο εγκατάσταση στη γκαλερί Beton7 από 1η Οκτώβρη).
Το «Splice» σε σκηνοθεσία Βιντσέντζο Νατάλι, παραγωγής ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλίας, με τους Άντριεν Μπρόντι, Σάρα Πόλει, είναι ένα άχαρο και αντιαισθητικό θρίλερ για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Ακόμη : Το παιδικό «Η Τίνκερμπελ και η μεγάλη νεραϊδοδιάσωση» σε σκηνοθεσία Μπράντλεϊ Ρέϊμοντ, αμερικανικής παραγωγής.
Το «Πιράνχας 3D» σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Αζά, αμερικανικής παραγωγής.

Δωρητής σπέρματος **
Πιράνχας 3D -
Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle bar **
Είμαι ο Έρωτας ****
Splice *
Μέχρι να σε βρω ***
Η Τίνκερμπελ και η μεγάλη νεραϊδοδιάσωση -
Great directors *
Μέσα στο δάσος **
Benda Bilili! ***
Ταξιδιάρα ψυχή **

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 30-9).

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : White Bird" - No 70

Written by David Eugene Edwards

these thoughts of you
they are a gift
the smell of you
on the winds due shift
behind a chosen curtain
I'm set adrift
the talk of you still on my lips

you come from
another place in my chest
golden brown and wooden burled
till we have faces in this world
an if I hear an do not do
how can I look after you

every white bird
at the top of your voice
this days tear
watch me run
she never grows
faint in the try
distant and blurred to my swing eye

these thoughts of you
are the dreams that I have missed
the touch of you I hear
I hear
o yes and so are you
in an always way
bound wovenhand
to stay

every white bird
at the top of your voice
this days tear
watch me run
she never grows
faint in the try
distant and blurred to my swing eye

Σαν σήμερα – 29 Σεπτεμβρίου

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ NAYTIKH ΗΜΕΡΑ

1547: Γεννιέται ο Ισπανός συγγραφέας του "Δον Κιχώτη", Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

1829: Ιδρύεται η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου, γνωστή ως Σκότλαντ Γιάρντ.

1901: Γεννιέται ο Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας, Λάνζα ντελ Βάστο. Έργο του το βιβλίο "Τρεις μήνες με τον Γκάντι".

1931: Γεννιέται η Σουηδή ηθοποιός, Ανίτα Έκμπεργκ, γνωστή για το ρόλο της Σίλβια στο έργο του Φελίνι, "Ντόλτσε Βίτα".

1935: Γεννιέται ο Αμερικανός μουσικός, Τζέρι Λι Λιούις.

1940: Στη Νέα Υόρκη, ο Μίκι Ρούνεϊ και η Τζούντι Γκάρλαντ κάνουν πρεμιέρα στο έργο "Γνώρισε την Ορχήστρα".

1941: Στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη προστίθεται η "Έναστρη Νύχτα" του Βαν Γκογκ.

1963: Οι Rolling Stones ξεκινούν την πρώτη τους περιοδεία, ως support group στις συναυλίες του Μπο Ντίντλεϊ και των Έβερλι Μπράδερς.

1988: Πεθαίνει ο Αμερικανός καρτουνίστας, Τσαρλς 'Ανταμς, που εμπνεύστηκε τους χαρακτήρες της "Οικογένειας Άνταμς".

1989: Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων αποφασίζει ομόφωνα τη θεσμοθέτηση βραβείου για νέους δημοσιογράφους, που θα φέρει το όνομα του Παύλου Μπακογιάννη.

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ

Μόλις είχε εμπλακεί η Αμερική στον Πόλεμο, τα στούντιο βέβαια έκαναν χρυσές δουλειές με τα μελοδράματα. Φτηνές πλην χαρακτηριστικές λύσεις, τις γύριζαν όμως αξιόλογοι σκηνοθέτες όπως, εδώ, ο Ίρβινγκ Ράπερ. Στα στούντιο της Warner σκηνοθέτησε ένα πιο διάσημα αμερικανικά μελοδράματα, το «Ξέσπασμα μιας ψυχής», όπου η Μπέτι Ντέϊβις μετατρέπεται από μια ψυχωτική άσχημη γεροντοκόρη σε μια κομ ιλ φο πανέμορφη αριστοκράτισσα που ψάχνει τόσο τον εαυτό της όσο και τον έρωτα υπό τους οσκαρικούς ήχους του Μαξ Στάϊνερ. Τον τελευταίο τον βρήκε στα μάτια του Πωλ Χένραϊτ πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Στο Ρίο της Βραζιλίας τον έζησαν με πάθος. Μπορεί βέβαια τον έρωτα τον γιατρικό να τον βρήκε στην πλέον άδολη ερωτική πράξη : στο άναμμα ενός τσιγάρου. Σε κάθε τετ-α-τετ, σε κάθε ερωτικό ενσταντανέ, σε κάθε παθιασμένη κουβέντα, ο Χένραϊτ άναβε πάντα δυο τσιγάρα… Το ένα το έδινε στην Ντέϊβις κι εκείνη τον κοιτούσε κάθε φορά στα μάτια. Από αυτή την κίνηση διαπνέεται όλη η ταινία. Με αυτή την πράξη κλείνει. Όταν μια ολόκληρη σχέση περικλείεται σε ένα τσιγάρο...

*Το κείμενο γράφτηκε από τον Νέστορα Πουλάκο και δημοσιεύτηκε στο κινηματογραφικό portal www.sevenart.gr (28-9).

"Καταρράκτες" ψηφιακών ταινιών

Του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Εντέλει η παράδοση λέει ότι η Βόρεια Ελλάδα είναι στα σίγουρα η κοιτίδα των ταινιών μικρού μήκους. Μετά το Φεστιβάλ της Δράμας, το οποίο απόψε ολοκληρώνει την 33η διοργάνωσή του, σειρά παίρνει την επόμενη εβδομάδα το Φεστιβάλ της Νάουσας, που ευελπιστεί να γίνει η αντίστοιχη μήτρα των ψηφιακών ταινιών.

Το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νάουσας θα πραγματοποιηθεί από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 3 Οκτωβρίου. Για χρόνια η διοργάνωση του ήταν ανοιξιάτικη, καθότι γινόταν Μάιο μήνα, φέτος όμως προτίμησε να στριμωχτεί στο γενικότερο χαμό των φθινοπωρινών κινηματογραφικών διοργανώσεων.

Στο Δημοτικό Θέατρο της Νάουσας, όπως κάθε χρόνο, θα μεταφερθεί ο παλμός των φεστιβαλικών εκδηλώσεων, δηλαδή οι προβολές 221 ταινιών μικρού μήκους (μυθοπλασίας, κινουμένων σχεδίων, πειραματικές) από 55 χώρες και φυσικά οι παράλληλες δραστηριότητες.

Σταχυολογώ από το πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης : ανανεωμένο είναι το τμήμα των νεανικών και σπουδαστικών ταινιών. Πιο διευρυμένο φέτος, θα προβάλλει ταινίες μικρού μήκους από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, γι’ αυτό και πλέον η ονομασία του είναι DV SEE, τουτέστιν Digital View South East Europe. Ενώ και το τμήμα ταινιών κινητών τηλεφώνων, δηλαδή παραγωγές που τραβήχτηκαν μέσα από την απλή και μικρή κάμερα ενός τηλεφώνου, είναι πιο εμπλουτισμένο σε αυτή την 7η διοργάνωση.

Στα αφιερώματα, ξεχωρίζω αφενός εκείνο στις σύγχρονες Ισπανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες. Αφετέρου και με τη συμβολή του Φεστιβάλ Punto y Raya, θα γίνουν προβολές video art που έχουν πειραματιστεί με τις γραμμές και τις τελείες. Υπάρχει και η ενότητα «Παιδί και Κινηματογράφος», όπου τα μικρά παιδιά της Νάουσας θα μπορούν να ψυχαγωγούνται κινηματογραφικά, με τη βοήθεια της Ομάδας Τέχνης και Λόγου «Φαντασία».

Στις παράλληλες εκδηλώσεις, οι διοργανωτές έχουν επιμεληθεί αρκετές εικαστικές εκθέσεις καθώς και δυο ανοικτές συζητήσεις με ανθρώπους του κινηματογράφου, οι οποίοι θα απαντούν σε ερωτήματα και απορίες του σινεφίλ κοινού. Από κει και πέρα, μετρήστε : ο φωτογραφικός διαγωνισμός «my festival», με φωτογραφίες που θα έχουν τραβηχτεί στη διάρκεια του 4ήμερου φεστιβάλ, καλλιτέχνες γκράφιτι θα γεμίσουν τους χώρους της διοργάνωσης με τις δημιουργίες τους εμπνεόμενοι από τις ταινίες, ενώ θα διοργανωθεί μια δράση περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, σε συνεργασία με την εταιρεία Clockwork Energy, όπου και θα τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά συστήματα τα οποία θα καλύψουν μέρος των ενεργειακών αναγκών της εκδήλωσης.

Φετινός πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ταινιών μικρού μήκους μυθοπλασίας είναι ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Την καλλιτεχνική διεύθυνση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νάουσας την έχει ο Νίκος Κουτσογιάννης, με το φεστιβάλ καταπώς φαίνεται να έχει αγκαλιαστεί από τους φορείς. Τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, της Γενικής Γραμματείας Μακεδονίας – Θράκης, της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ημαθίας. Επίσης, έχει την υποστήριξη του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση, του Ινστιτούτου Θερβάντες, του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του Δημοτικού Πολιτιστικού Οργανισμού Νάουσας.

Με διακρίσεις…

…ευελπιστώ να συνεχίσουν οι ελληνικές ταινίες. Θα θυμάστε ότι σας έγραφα στα τέλη Αυγούστου ότι οι ταινίες μας θα φύγουν στα σίγουρα από τη Μόστρα της Βενετίας με κάποιο βραβείο. Όπως κι έγινε, με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην Αριάν Λαμπέντ του «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μια ταινία που θα βγει στις αίθουσες τον Γενάρη του 2011 και μόλις προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Επισημοποιήθηκε, επίσης, ότι ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου θα μας εκπροσωπήσει στη μάχη των φετινών Όσκαρ, ελπίζοντας να τον δούμε στους φιναλίστ. Ενώ, τα «4 μαύρα κοστούμια» του Ρένου Χαραλαμπίδη θα διεκδικήσει κάποιο από τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου 2010. Οι τελικές ταινίες θα επαναπροβληθούν στο Μεσογειακό Φεστιβάλ του Μονπελιέ στα τέλη Οκτωβρίου, με τους νικητές ν’ ανακοινώνονται στο Φεστιβάλ της Σεβίλλης στις 6 Νοεμβρίου (και τα βραβεία να δίνονται στο Ταλίν στις 4 Δεκεμβρίου).

Γεμάτη με…

…κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι η χώρα αυτή την εποχή. Σήμερα ολοκληρώνεται το 33ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Βρίσκομαι στην πόλη και στο φύλλο του επόμενου Σαββάτου θα σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου μαζί με τον μεγάλο νικητή της διοργάνωσης. Αυτό το σαββατοκύριακο (25-26/9) διεξάγεται και η έτερη γιορτή των μικρομηκάδων, το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης (πρώην aza), με παρόντες τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη και τον ηθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη. Το φεστιβάλ θα συνεχιστεί 1-3 Οκτώβρη και πάλι στον κινηματογράφο «Αλέξανδρος». Επίσης, ανακοινώθηκε και το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου, που θα διεξαχθεί μεταξύ 13 και 18 Οκτωβρίου και θα προβάλλει ως επί το πλείστον ελληνικές παραγωγές της περυσινής περιόδου.

Φεστιβάλ…

…συνέχεια. Περιμένετε δεν τελειώσαμε. Από τις 30 Σεπτέμβρη έως τις 12 Οκτώβρη θα διοργανωθεί το 1ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Σε καλλιτεχνική επιμέλεια του σπουδαίου Έλληνα σκηνοθέτη, με τη συνεργασία του Μορφωτικού Ιδρύματος των Η.Π.Α. και του «Studio Παράλληλο Κύκλωμα», η φετινή διοργάνωση είναι αφιερωμένη στο αμερικανικό βωβό σινεμά. Θα προβληθούν 19 ταινιών μεταξύ άλλων των Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κήτον, Ντέιβιντ Γκρίφιθ κ.ά. Το επόμενο 4ήμερο (30/9 – 3/10) θα διεξαχθεί το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων & Φόρουμ Animasyros, η γιορτή των ταινιών animation στο νησί των Κυκλάδων. Μια εκδήλωση που έχει νόημα και γούστο εξ όσων γνωρίζω. Τέλος, να σας ανακοινώσω ότι μετά την επιτυχία του ριμέικ του «Ηλία του 16ου» πρόπερσι, μέχρι τα Χριστούγεννα ν’ αναμένετε το ριμέικ του «Ζητείται ψεύτης», μια σύμπραξη της Village και της Odeon, όπου πρωταγωνιστούν οι Ιεροκλής Μιχαηλίδης (υπογράφει και τη σκηνοθεσία), Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και Ζέτα Μακρυπούλια.

*To κείμενο και τα σχόλια δημοσιεύτηκαν στη στήλη Στοπ Καρέ της Σαββατιάτικης Απογευματινής (φύλλο 25-9).

Ψυχοπαθής δολοφόνος με το... αστέρι

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Ο δολοφόνος μέσα μου

Αστυνομική, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γουίτερμποτομ, με τους Κέισι Άφλεκ, Τζέσικα Άλμπα, Κέιτ Χάντσον, Ελίας Κοτέας.

Η ιστορία ενός όμορφου, γοητευτικού και σεμνού βοηθού σερίφη μιας μικρής πόλης, του Λου Φορντ. Ο Λου έχει ένα κάρο προβλήματα. Προβλήματα σχέσεων. Προβλήματα με το νόμο. Έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό δολοφονηθέντων στο δικής του δικαιοδοσίας κομμάτι του Δυτικού Τέξας. Όπως και το γεγονός ότι είναι σαδιστής, ψυχοπαθής και δολοφόνος. Όταν οι υποψίες αρχίζουν να στρέφονται προς τα εκείνον, είναι απλά θέμα χρόνου πριν ξεμείνει από άλλοθι.

Τα πάντα μπορείς να περιμένεις από αυτόν τον τρομερό Εγγλέζο σκηνοθέτη. Είδα και αστικό γουέστερν από τον Γουίτερμποτομ. Μια αστυνομική ιστορία, με τρομερή βία, μπόλικο σαδισμό, και περίεργες δολοπλοκίες, που όλα ξεκινούν από τα μέσα του ήρωα. Από τον ψυχισμό του, τα τραυματικά του παιδικά χρόνια, που του βγαίνουν μετά με ξύλο, σεξ και σκοτωμούς. Με το κάλυμμα της εξουσίας, είναι σερίφης εν προκειμένω, κάνει ότι είναι δυνατό προκειμένου να ικανοποιήσει το αρρωστημένο εγώ του. Είναι ειλικρινά εξαίσιο το χτίσιμο του χαρακτήρα του σερίφη, σε μια ερμηνεία που τα δίνει όλα για όλα ο Κέισι Άφλεκ. Έχει μεγάλο ταλέντο αυτός και πολύ μέλλον, και νομίζω ότι θα τον ξεπεράσει τον αδερφό του στο κοντινό μέλλον. Το πορτρέτο του σερίφη, το πρόσωπο της βίας δηλαδή, που βρίσκεται δίπλα μας, σε έναν άνθρωπο που τον βλέπουμε καθημερινά, δεν είναι εξωγήινος, εξωπραγματικός, αλλά υπάρχει, είναι πραγματικός, ρεαλιστικός, είναι κοντά μας, έχτισαν αριστουργηματικά πρωτίστως ο Τζιμ Τόμσον, αυτός ο σπουδαίος συγγραφέας παλπ ιστοριών των μέσων του 20ου αιώνα, αλλά και σκηνοθετικά ο Γουίτερμποτομ. Ο Τόμσον, αυτός ο βίαιος αλκοολικός συγγραφέας, ο σεναριογράφος των πρώτων ταινιών του Κιούμπρικ («The Killing», «Σταυροί στο μέτωπο»), που τα βιβλία του έχουν γυριστεί ταινίες από τους Σαμ Πέκινπα, Αλέν Κορνό, Μπερτράν Ταβερνιέ, Τζέιμς Φόλει, Στέφεν Φρίαρς, Ρότζερ Ντόναλτσον, Στίβερν Σάινμπεργκ. Και ο Γουίτερμποτομ, που μπορεί να γυρίσει νεανικά ερωτικά δράματα, ακτιβίστικες πραγματείες, αντιπολεμικά όσο και μουσικά ντοκιμαντέρ, ταινίες εποχής κ.ά. Στα σίγουρα όμως αυτή η σκηνοθετική προσέγγιση του βιβλίου «Ο δολοφόνος μέσα μου» είναι ιδιαίτερη, πετυχημένη όντως και καλύτερη σαφώς από εκείνη τη μεταφορά του Μπαρτ Κένεντι το 1976. Η ταινία του Γουίτερμποτομ είναι ακραία, θα σας συγκλονίσει, θα σας ταρακουνήσει, δείτε την για να αναγνωρίσετε τον δολοφόνο δίπλα σας...

Το καταφύγιο

Δραματική, γαλλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Οζόν, με τους Ιζαμπέλ Καρέ, Μελβίλ Πουπό, Λουί-Ρονάν Σουασί.

Η Μους και ο Λουί είναι ερωτευμένοι, όμορφοι, πλούσιοι και ηρωινομανείς. Ένα πρωί, η μητέρα του Λουί επισκέπτεται το διαμέρισμά τους και βρίσκει το γιό της νεκρό και τη κοπέλα του σε κώμα. Όταν η Μους ξυπνάει, δύο μέρες αργότερα, οι γιατροί της αποκαλύπτουν ότι είναι δύο μηνών έγκυος και εκείνη, κόντρα στις συμβουλές όλων, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί.

Ο πολύ ιδιαίτερος κινηματογράφος του άλλοτε παιδιού-θαύμα του γαλλικού σινεμά εξακολουθεί να προκαλεί το σινεφίλ κοινό, ακόμη κι αν έχει μπει στη δεύτερη δεκαετία του. Ο Οζόν παίζει και τώρα με τη σεξουαλικότητα, την ομορφιά, την έκλυτη ζωή, σε έναν κόσμο με υπέροχα αγόρια και κορίτσια, δυνατούς έρωτες, μπόλικο σεξ, σφιχτοδεμένες σχέσεις, υπαρξιακά νοήματα. Όσα κι αν έχετε δει από την κάμερα του Οζόν (έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων την «Πισίνα» και τις «8 γυναίκες») θα θέλετε κι άλλα. Στο «Καταφύγιο», μια περυσινή του παραγωγή που κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, μια παράδοξη ιστορία με ναρκωτικά, ένα παιδί, την ομοφυλοφιλία και την τρυφερή αγάπη, άπαντα περιπλέκονται και καταλήγουν ως μείγμα σε μια feelgood κορύφωση.

Άλλες ταινίες

Το «13» σε σκηνοθεσία Γκέλα Μπαμπλουάνι, αμερικανικής παραγωγής, είναι το αμερικανικό ριμέικ της γαλλικής art house επιτυχίας του 2005 «13 Τζαμέτι». Ο Μπαμπλουάνι διασκευάζει ξανά τη δική του ταινία (σαν άλλος Χίτσκοκ ή Χάνεκε) έχοντας στο καστ του ηθοποιούς όπως οι Μίκι Ρουρκ, Τζέισον Στάθαμ, Μάικλ Σάνον, 50 Σεντ, Μπεν Γκαζάρα, Σαμ Ράιλι… Η νέα βερσιόν χάνει σε όλα τα σημεία από εκείνο το ακραίο ασπρόμαυρο θρίλερ, αφού τόσο η πρωτοτυπία της ιστορίας όσο και η βαθιά άντεργκραουντ ατμοσφαιρικότητα δεν υπάρχουν πια.
Το «Γουόλ Στριτ : Το χρήμα ποτέ δεν πεθαίνει» σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, αμερικανικής παραγωγής, είναι το σίκουελ της πολύ καλής ταινίας του 1987, που είχε χαρίσει στον Μάικλ Ντάγκλας το Όσκαρ ερμηνείας. Σε αυτή την ταινία, την οποία έκανε ο Στόουν εξ αφορμής της οικονομικής κρίσης στην Αμερική, πρωταγωνιστούν πλην του Ντάγκλας οι Σάια Λα Μπεφ, Τζος Μπρολίν, Κάρεϊ Μάλιγκαν. Παρολαυτά είναι άνευρη, άγευστη, γεμάτη κακά κλισέ. Δε νιώθεις ποτέ την αγριάδα που υπάρχει στην καρδιά του χρηματιστηριακού κόσμου παρά μόνο βλέπεις ανούσια ψηφιακά γραφήματα και μια δήθεν σκηνοθεσία της νέας εποχής.
Η «Κάθαρση» σε σκηνοθεσία Φωκίωνα Μπόγρη, ελληνικής παραγωγής, είναι ένα κλασικό b-movie όχι αποθέωση του χαβαλέ (σαν τον περυσινό «Γιο του Τσάρλι») αλλά αρχετυπικό, πολύ ιδιαίτερο που σίγουρα θα γίνει καλτ. Σε μια εξαιρετική ερμηνεία ο Βαγγέλης Μουρίκης, παίζουν ακόμη οι Κώστας Στεφανάκης, Δημήτρης Καπετανάκος, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Κώστας Ξυκομηνός, τα αστέρια των δεκαετιών ’70 και ’80 Χρήστος Νάτσιος, Τέλης Σταλόνε, Τίνα Σπάθη, ενώ cameo εμφάνιση κάνουν οι σκηνοθέτες Γιάννης Οικονομίδης και Νίκος Τριανταφυλλίδης. Θα την καταφχαριστηθείτε έτσι και αφεθείτε.
Επίσης : Οι παιδικές ταινίες «Σαν το σκύλο με τη γάτα 2 : Η εκδίκηση της Κίτι Γκαλόρ» σε σκηνοθεσία Μπραντ Πέιτον, αμερικανικής παραγωγής, που προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και σε 3D αν και είναι ένα χωρίς ουσία σίκουελ της ταινίας του 2001.
Και οι «Απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ» σε σκηνοθεσία Λυκ Μπεσόν, γαλλικής παραγωγής, ένα παραμύθι εποχής που χάνει τη μπάλα πολύ γρήγορα από έναν έμπειρο σκηνοθέτη ο οποίος πρέπει τάχιστα να συνέλθει.
Τέλος το «Thank you for smoking» σε σκηνοθεσία Τζέισον Ράιτμαν, αμερικανικής παραγωγής του 2005, επαναπροβάλλεται εξ αφορμής του νέου τσιγάρο-νόμου στη χώρα μας.

Ο δολοφόνος μέσα μου ***
Το καταφύγιο ***
13 **
Οι απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ **
Σαν το σκύλο με τη γάτα 2 : Η εκδίκηση της Κίτι Γκαλόρ *
Γουόλ Στριτ : Το χρήμα ποτέ δεν πεθαίνει *
Κάθαρση ***
Thank you for smoking (2005) ***

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 23-9).

-> Για αναλυτικές κριτικές ανατρέξτε στο www.sevenart.gr. Και για τις κινηματογραφικές επιλογές της εβδομάδας, ακούτε κάθε Πέμπτη περί τις 12 παρά τέταρτο, Κανάλι Ένα - Πειραιάς 90,4 fm.

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : The Wizard" - No 69

Written by Black Sabbath

Misty morning, clouds in the sky
Without warning, the wizard walks by
Casting his shadow, weaving his spell
Funny clothes, tinkling bell

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Evil power disappears
Demons worry when the wizard is near
He turns tears into joy
Everyone's happy when the wizard walks by

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Sun is shining, clouds have gone by
All the people give a happy sigh
He has passed by, giving his sign
Left all the people feeling so fine

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Ακορντεόν

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου || Χαρούλα Αλεξίου

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός

Σαν σήμερα – 22 Σεπτεμβρίου

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΩΝ (ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ)

1869: Η όπερα του Ριχάρδου Βάγκνερ "Το δαχτυλίδι του Ρήνου" κάνει πρεμιέρα στο Μόναχο.

1949: Γεννιέται ο τραγουδιστής των "Whitesnake", Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ.

1950: Γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός Μέριλ Στριπ.

1951: Θριαμβευτικά είναι τα σχόλια για τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης υπό τον Δημήτρη Μητρόπουλο στο Εδιμβούργο

1952: Πεθαίνει σε ηλικία 67 ετών ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τίμος Μωραϊτίνης.

1957: Γεννιέται ο Αμερικανός μουσικός, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας και ηθοποιός, Νικ Κέιβ.

1959: Εγκαινιάζεται η πρώτη καλωδιακή τηλεφωνική σύνδεση μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ.

1980: Ξεκινά ο 10ετής πόλεμος ανάμεσα στο Ιράν και το Ιράκ.

1983: Φτάνει στην Αθήνα για τριήμερη επίσημη επίσκεψη η πρωθυπουργός της Ινδίας, Ιντίρα Γκάντι.

1991: Πεθαίνει ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Νεγρεπόντης.

1999: Πεθαίνει ο Αμερικανός ηθοποιός, Τζορτζ Σκοτ, που βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας για τη συμμετοχή του στην ταινία Patton.

2003: O Ντέιβιντ Χάπλεμαν Άνταμς είναι ο πρώτος άνθρωπος, που καταφέρνει να διασχίσει τον Ατλαντικό με αερόστατο.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

«Η Κόρη της Σελήνης» και «Ο Τζίμι το κακό ξωτικό»

των εκδόσεων Οσελότος αποφάσισαν να συναντηθούν στο café του βιβλιοπωλείου Ιανός για να τα γνωρίσετε σε μια παρουσίαση, για πρώτη φορά μαζί.

Σας περιμένουν παρέα με τους δημιουργούς τους, την Εύα Πετροπούλου-Λιανού και την Μαρία Νικολοπούλου.

Στην συντροφιά τους ο μοναδικός και τετραπέρατος Αντώνης Μπέρτος, άνθρωπος του χοροθεάτρου και του παιχνιδιού που θα εμψυχώσει τους ήρωες στις μαγικές τους ιστορίες.

Ομιλητές και εισηγητές :

Κυριάκος Βαλαβάνης, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας

Νέστορας Πουλάκος, δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού Βακχικόν

Δημοσθένης Κοντός, μαθηματικός, φυσικός, συγγραφέας, μεταφραστής

Μαζί τους ο ενορχηστρωτής και συνθέτης, δημιουργός του cd του παιδικού παραμυθιού «Η κόρη της Σελήνης», ο Αλέξανδρος Παππάς, που θα συνοδεύσει με ζωντανή μουσική την παρουσίαση των δυο παιδικών παραμυθιών.

Στον Ιανό, στο café του βιβλιοπωλείου, Σταδίου 24
Την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου στις 5 μ.μ.

Οι τελευταίες μέρες του θείου Μπούνμι

Του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Η βράβευση του προκάλεσε αίσθηση και ίσως απορίες στους Έλληνες συναδέλφους που βρίσκονταν στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, τον Μάιο που μας πέρασε. Κανένα από τα φαβορί ούτε από τις ταινίες, που πάνω-κάτω γνώριζαν τους δημιουργούς τους, δεν πήρε τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα παρά ο Ταϊλανδός Απιτσατπόνγκ Ουερασεθακούλ και η ταινία του «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του», ένα βαθύ φιλοσοφικό και υπαρξιστικό δράμα που αναμοχλεύει αξίες όπως η ζωή, η θρησκεία, ο θάνατος, η αγάπη.

Στην ταινία, ο θείος Μπούνμι, ο οποίος υποφέρει από οξεία νεφρική ανεπάρκεια, επιλέγει να περάσει τις τελευταίες μέρες του στην εξοχή παρέα με αγαπημένους του ανθρώπους. Μένει έκπληκτος όταν εμφανίζεται μπροστά του το φάντασμα της πεθαμένης γυναίκας του που σκοπό έχει να τον φροντίσει, ενώ και ο χαμένος από καιρό γιος του επιστρέφει στο σπίτι σε άυλη μορφή. Διερευνώντας τους λόγους της αρρώστιας του, ο θείος Μπούνμι κατευθύνεται στη ζούγκλα μαζί με την οικογένειά του έχοντας ως προορισμό μια μυστηριώδη σπηλιά, στην οποία πιστεύει ότι γεννήθηκε και πέρασε τις παλιότερες ζωές του.

Αυτό το ακραιφνές art house σινεμά, εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πολύ-πλατφορμικό πρότζεκτ του Ταϊλανδού δημιουργού με τον τίτλο «Primitive». Άλλωστε ο Ουερασεθακούλ είναι ένας σημαντικός εικαστικός τόσο στην πατρίδα του όσο και στην Αγγλία που μένει συχνά, κυρίως επιδιδόμενος με βίντεο εγκαταστάσεις.

Όλα τα παραπάνω πάνω-κάτω δεν τα γνωρίζατε. Όπως και όλοι εμείς οι άνθρωποι του κινηματογράφου, ελάχιστη «μυρωδιά» είχαμε πάρει από αυτόν τον δημιουργό, παρόλο που δυο παλιότερες παραγωγές του είχαν προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης : το 2002 η ταινία «Για πάντα δικός σου» πήρε τον Χρυσό Αλέξανδρο Καλύτερης Ταινίας του φεστιβάλ, και το 2006 η ταινία «Σύνδρομα και ένας αιώνας» συμμετείχε στο τμήμα «Ημέρες Ανεξαρτησίας».

Το ίδιο τμήμα, που διευθύνεται από τον δημοσιογράφο Λευτέρη Αδαμίδη, φέτος πήρε την απόφαση να πραγματοποιήσει μια πλήρη ρετροσπεκτίβα του έργου του, όπου και θα προβληθούν 6 μεγάλου μήκους και 20 μικρού μήκους ταινίες από το 1993 έως και σήμερα. Στη διάρκεια του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 3 έως τις 12 του προσεχή Δεκέμβρη, θα πραγματοποιηθεί το αφιέρωμα, με τον πλέον σημαντικό εκπρόσωπο του art house ασιατικού κινηματογράφου να δίνει το παρών στην πόλη της Βορείου Ελλάδας.

Φυσικά για την παραπάνω απόπειρα γνωριμίας του έργου του Ουερασεθακούλ με το ελληνικό σινεφίλ κοινό υπήρξαν αφορμές και μάλιστα σημαντικές : αφενός η κατάκτηση του Χρυσού Φοίνικα μια είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου (παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης έχει ξαναπάρει βραβείο στις Κάννες, το 2002) και αφετέρου η διανομή της ταινίας στην Ελλάδα από την εταιρεία διανομής ΑΜΑ Films (θα βγει στις αίθουσες τον Γενάρη του 2011).

Ο κινηματογράφος του Απιτσατπόνγκ Ουερασεθακούλ είναι και μοντέρνος και φρέσκος και πολιτικός και υπαρξιστικός. Είναι επιπλέον ελιτίστικος και σινεφίλ και γενικότερα για όποιον αντέχει, όπως λέμε. Παρολαυτά δεν παύει να είναι μια πραγματική κινηματογραφική μυσταγωγία.

Αισιόδοξη…

…αναμονή. Αυτή τη στάση θα κρατήσει ο Διευθυντής του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Βασίλης Κεχαγιάς μετά τη συνάντηση που είχε στη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης με τον Σύμβουλο Κινηματογραφίας του Παύλου Γερουλάνου –αν τον έχετε λησμονήσει, είναι ακόμη Υπουργός Πολιτισμού. Το «καυτό» θέμα περί συγχώνευσης του Μουσείου με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σας το είχα γράψει στην «Α» το καλοκαίρι. Την οικονομική του ευημερία (δεν χρωστάει πουθενά!), τη διαχειριστική του επάρκεια (από τους ελάχιστους δημόσιους οργανισμούς που την έχουν λάβει από την Ευρωπαϊκή Ένωση) και την ευελιξία στις πλούσιες δραστηριότητες του, θέλει να εξασφαλίσει ο κ. Κεχαγιάς για το Μουσείο και πήρε διαβεβαιώσεις επ’ αυτών. Και μάλιστα σε βαθμό απόλυτο από τον κ. Αργυρόπουλο, γεγονός που τον προτρέπει να είναι συγκρατημένα αισιόδοξος. Και προφανώς καλά κάνει διότι τα λόγια των πολιτικών ποτέ κανείς δεν τα πίστεψε… απόλυτα (και σωστά έπραξε), προσθέτω.

Πάντως και…

…για να είμαστε ειλικρινείς, αν εντέλει τα παραπάνω θέματα διασφαλιστούν τότε θα έχει γίνει μια συγχώνευση για τα μάτια του κόσμου. Αφού το μόνο που θα έχουμε, είναι η ένωση των δυο Διοικητικών Συμβουλίων, τουτέστιν γλιτώνει όλα κι όλα 2 χιλιάδες ευρώ το κράτος. Αστεία πράγματα, δεν βρίσκετε; Παρολαυτά, το Υπουργείο λέει ότι έχει μεγάλα σχέδια για το Μουσείο, ότι θα το κάνει «Σταυροδρόμι Πολιτισμού», γεγονός που θα επεκτείνει τις δραστηριότητές του, θα μπορεί να πραγματοποιεί σημαντικότερα πρότζεκτ (άρα θα έχει μεγαλύτερο μπάτζετ), θα πάει ένα βήμα παραπέρα δηλαδή από την τωρινή του κατάσταση. Σχολιάζω : μακάρι να γίνει κάτι τέτοιο, το έχει άλλωστε ανάγκη η σημερινή πολιτιστική μας πραγματικότητα. Μήπως όμως, λέω τώρα, οι τεχνοκράτες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχουν βάλει στο μάτι αυτό τον εύρωστο οργανισμό προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα δικά τους «μεγάλα πρότζεκτ»; Εικάζω, ξέρετε...

Το πρόγραμμα…

…του όμως το φετινό παρουσίασε το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και καλά έκανε μέχρι να γίνουν όλα αυτά. Τέσσερις είναι οι καινούριες εκδηλώσεις χώρια το καθημερινό, συνεχές εκπαιδευτικό του πρόγραμμα. Από αυτές δυο είναι οι σημαντικότερες : η έκθεση «Θοδωρή φέρε και τους δίσκους σου» είναι η παρουσίαση μέσα από διάφορες μορφές της σημαντικής συλλογής δίσκων του κριτικού κινηματογράφου Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου, από ταινίες του ελληνικού σινεμά των δεκαετιών ’60, ’70 και ’80. Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 2 Οκτωβρίου, όπου θα βραβευθούν οι Θανάσης Αρβανίτης και Μίμης Πλέσσας, και θα έχει 6μηνη διάρκεια. Επίσης, στη διάρκεια του 51ου ΦΚΘ και συγκεκριμένα στις 9-11 Δεκεμβρίου, θα προβληθούν ντοκιμαντέρ για τη διάσωση των ταινιών που έχουν γυριστεί σε φιλμ 8 και super 8. Η εκδήλωση που έχει τίτλο «it’s my film festival» ανήκει στο πρόγραμμα European Home Movies Net, στο οποίο η Ελλάδα εκπροσωπείται με το ΜΚΘ.

*Το κείμενο και τα σχόλια δημοσιεύτηκαν στη στήλη Στοπ Καρέ της Σαββατιάτικης Απογευματινής (18-9).

ΧΕΝΡΙ ΜΙΛΕΡ

Δύει ο ήλιος. Νιώθω τον ποταμό εντός μου να κυλάει – το παρελθόν του, την πανάρχαια κοίτη του, την εναλλασσόμενη ατμόσφαιρα του. Οι λόφοι τον περιζώνουν απαλά – η πορεία του είναι καθορισμένη.

{Χένρι Μίλερ, Ο Τροπικός του Καρκίνου, μτφρ. Γ.Ι. Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2003 -η έκδοση που κρατάω στα χέρια μου}

*Το εξώφυλλο είναι από την αγγλόφωνη έκδοση, και αντικατοπτρίζει πλήρως τον Μίλερ -κατά τη γνώμη μου.

Συνέντευξη του Παναγιώτη Κράββα (video)...

Τη συνέντευξη δείτε την εδώ.

Συνέντευξη στους Γιάννη Δηράκη (dirakis@sevenart.gr) & Νέστορα Πουλάκο (poulakos@sevenart.gr)

Όντως, μια ρομαντική ταινία τρόμου δεν είναι ένας είδος και τόσο οικείο στο εγχώριο σινεφίλ κοινό. Τώρα θα μου πείτε, πώς είναι δυνατόν να είναι και ρομαντική η ταινία και τρόμου. Αυτό το ερώτημα καλό είναι να σας το απαντήσει ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Κράββας, στη συνέντευξη που έδωσε στους Γιάννη Δηράκη και Νέστορα Πουλάκο.

Στη δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του (έχει προηγηθεί το "Ρ 20" με τον Λάκη Λαζόπουλο), ένα ολόδικό του αυτή τη φορά κινηματογραφικό πρότζεκ που προήλθε από μια ιδέα του Αντώνη Καφετζόπουλου και έκανε να υλοποιηθεί κοντά δέκα χρόνια (ας είναι καλά το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο εντέλει δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή), ο Παναγιώτης Κράββας δείχνει πώς μια έντονη ερωτική σχέση δυο νέων, πασπαλισμένη με άφθονο πάθος, οδηγεί τα μυστηριακά, σκοτεινά μονοπάτια του υποσυνειδήτου σε μεταφυσικούς προορισμούς.

Χωρίς να το παραδέχεται ευθέως ή καλύτερα, χωρίς να πατάει πάνω στο γεγονός των «Σατανιστών της Παλλήνης», από το οποίο προφανέστατα εμπνεύστηκε και δόμησε την ιστορία του, ο Κράββας σαφώς επηρεασμένος από την τηλεοπτική θητεία του πλάι στον Πάνο Κοκκινόπουλο ("10η Εντολή", "Κόκκινος Κύκλος") έχει σκηνοθετήσει μια πολύ ροκ ταινία, που και νεανική τη λες και το κοινό της θα βρει αφού έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα στη θέαση της.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο κινηματογραφικό portal www.sevenart.gr (15-9).

ΒΑΚΧΙΚΟΝ ΤΕΥΧΟΣ #11

ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 11 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΒΑΚΧΙΚΟΝ -www.vakxikon.gr- ME TITΛΟ “ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΔΗΜΟΝΕΙΣ ΠΟΤΕ / ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ” (ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΧΕΝΡΙ ΜΙΛΕΡ ΑΠΟ ΤΟΝ “ΤΡΟΠΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ”), ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ :

.THΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

.ΦΥΛΛΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ : ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ Α. ΓΚΙΤΣΗ, Σ. ΤΣΟΤΑΚΟΥ, Λ. ΑΙΩΡΟΚΛΕΟΥΣ, Α. ΤΖΩΤΖΗ, Ν. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, Χ. ΙΑΚΩΒΟΥ & ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΕΖΑ ΤΩΝ Γ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ, Β. ΠΗΝΙΩΤΗ.
-> Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΙΓΚΑΣ, ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΒΑΣΗ
ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΒΑΚΧΙΚΟΝ, ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΕΙ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ.

.ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ : Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ / Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

.ΚΕΙΜΕΝΑ : ΤΟ 8ο ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΛΑΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ / ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ Χ. ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ B. GYSIN / O ΠΟΙΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΑΤΗ ΣΟΛΕΡΤΗ / Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΗ ΝΤΑΡΔΗ / ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΛΙΑΝΟΥ (AUDIO)

.METAΦΡΑΣΕΙΣ : ΤΟ 6ο ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ “Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΞΕΝΟΥ” (Ζ.Δ. ΑΙΝΑΛΗΣ) / ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ P. B. SHELLEY (ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ) / ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΑΧΜΑΤΟΒΑ (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΛΑΖΗΣ) / ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ Σ. ΚΟΥΑΖΙΜΟΝΤΟ (Χ. ΚΡΕΜΝΙΩΤΗΣ) / ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΛΕΝ (ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ)

.ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ : ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ Ν. ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ, Μ. ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, Δ. ΚΟΥΜΑΣΙΔΗ, Ν. ΜΠΙΝΟΥ, Α. ΣΟΛΕΡΤΗ, Α. ΝΤΑΡΔΗ.

.ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ : ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ Α. ΧΑΣΙΜ & Ε. ΑΣΗΜΕΝΟΥ.

.ΘΕΑΤΡΟ : ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ Ν.-Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Κ. ΚΑΝΤΣΟΥ, Ε. ΤΣΙΠΡΑ.

.ΜΟΥΣΙΚΗ : ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ Φ. ΜΠΑΤΣΙΛΑ & Π. ΓΑΡΔΙΚΛΗ / ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΡΑΣΜΙΑΣ ΤΣΙΠΡΑ (Μ’ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΡΗΤΟΥ) (AUDIO).

.ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ : ΕΚΘΕΣΕΙΣ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ) ΤΟΥ Γ. ΔΟΥΑΤΖΗ & ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ Π., (ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ) ΤΗΣ Ε. ΜΑΡΤΙΝΟΥ.

.ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ : ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ COPI ΑΠΟ ΤΟΝ Ν.-Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ & ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ.

.ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ : 8 ΒΙΒΛΙΩΝ (ΠΟΙΗΣΗΣ, ΠΕΖΟΥ, ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ) ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ, ΜΕ ΚΡΙΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ Ν.Ι. ΠΟΥΛΑΚΟΥ, Ν. ΜΠΙΝΟΥ, Τ. ΡΗΤΟΥ.

.ΣΦΗΝΑΚΙΑ : ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΤΗΛΕΣ ΤΩΝ : ΤΑΞΙΔΕΥΤΩΝ E. CARNETTI & J. HANDSOME / ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗ Τ. ΡΗΤΟΥ / ΠΟΙΗΤΡΙΩΝ Σ. ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ, Α. ΣΟΛΕΡΤΗ, Α. ΓΚΙΤΣΗ, Μ. ΚΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ / ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΩΝ Ε. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, Κ. ΚΑΝΤΣΟΥ / ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ / ΚΕΙΜΕΝΟΓΡΑΦΩΝ Α. ΧΑΣΙΜ, Θ. ΖΑΜΠΑΚΑ.

.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ : ΈΝΑ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΩΝ Σ. ΚΑΚΙΣΗ & Γ. ΓΑΛΙΤΗ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ / ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ BANKIT.GR ΟΙ TRAVEL MIND SYNDROME

.4 UR EYES ONLY : Η ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ “CASUS BELLI” ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΝΤΣΟΥ, ΠΟΥ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ Τ. ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ & Α. ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗ.

------> ΑΠΟ ΤΙΣ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ K’ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΟ PC ΣΑΣ...

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ & ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ, ΚΑΛΗ ΣΕΖΟΝ 2010-11 ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!

Η αδρεναλίνη "μπαίνει" στο ασανσέρ

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Devil

Θρίλερ, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ντρου & Τζον Έρικ Ντόουντλ, με τους Κρις Μεσίνα, Τζέφρι Άρεντ, Τζένι Ο’ Χάρα.

Όταν πέντε άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι που ξεκινούν τη ημέρα τους αμέριμνοι όπως κάνουν καθημερινά, εγκλωβίζονται στο ασανσέρ ενός κτιρίου, η κλειστοφοβία κάνει την εμφάνισή της, με όλα τα οδυνηρά συνεπακόλουθα. Πόσο μάλλον όταν αποκαλύπτεται ότι ένας από τους εγκλωβισμένους δεν είναι αυτό που φαίνεται καθώς η Μοίρα τους αναγκάζει να ρίξουν τις μάσκες τους και να αποκαλύψουν τα πιο μύχια μυστικά τους και το αληθινό τους πρόσωπο.

Παρά τις όποιες αμφιβολίες που είχα, εντέλει το «Devil» το απόλαυσα. Κλειστοφοβικό, σκοτεινό, παίζει με τη μεταφυσική, παλατζάρει μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, έχει την επιτήδευση της μοίρας και στηρίζεται στο ατέρμονο ανθρώπινο παράδοξο. Εδώ που τα λέμε βέβαια αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο είναι το σοκ στις τελευταίες σκηνές. Κι όχι στην τελευταία που είναι κλασικό χολιγουντιανό κλισέ(γιατί; δεν χρειαζόταν), αλλά ενώ κορυφώνεται η ιστορία του «ασανσέρ» (που δεν διαδραματίζεται μόνο μέσα σε αυτό, όπως είχε διαρρεύσει καιρό τώρα) η καρδιά σου πάει στην κούλουρη. Χτυποκάρδι. Η ψυχή σου πάλλεται. Εντάξει, δεν είναι το θρίλερ ούτε της χρονιάς ούτε τη δεκαετίας ούτε θα είναι του αιώνα, αλλά φτάνει που είδα έναν Σιάμαλαν στα καλά του. Προσοχή, όχι στα καλύτερά του… Ο σκηνοθέτης της «Έκτης αίσθησης» και του «Άφθαρτου», με όλες τις μεταγενέστερες θριλερικές αποτυχίες που σίγουρα θυμάστε (παρόλο που κάποιες από αυτές τα πήγαν καλά εμπορικά), έχει γράψει τρεις ιστορίες που θα γίνουν ταινίες. Η πρώτη ήδη προσγειώθηκε στα μέρη μας, κι έχει κάνει το σχετικό ντόρο της στην Αμερική. Σίγουρα θα κόψει εισιτήρια και στα σίγουρα θ’ αρέσει πιστεύω. Δεν είναι τετριμμένο αλλά ούτε το εξαιρετικό θρίλερ που δεν θα σε κάνει να κοιμηθείς. Όμως θα στη δώσει την τρομάρα εκείνο το βράδυ που θα τη δεις, και θα είναι και τονωτική. Πέρα από την ιστορία και το άψογο χτίσιμο των πέντε χαρακτήρων του ασανσέρ (από τους άλλους : ο αστυνομικός ήταν αδιάφορος και ο Λατίνος σεκιουριτάς αστείος –επιεικώς-), σκηνοθετικά η ταινία δεν λέει πολλά, άλλωστε πίσω από την κάμερα κάθονται δυο αδέλφια σχετικώς άπειρα στο σινεμά. Γι’ αυτό μην περιμένετε πολλά. Κατά τα άλλα απολαύστε έναν καλό τρόμο δια χειρός Σιάμαλαν, γιατί απ’ ότι μαθαίνω η καινούρια του ταινία που θα έλθει στην Ελλάδα σύντομα πρέπει να είναι...

Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ

Δραματική, γαλλικής/ ιταλικής παραγωγής του 1961, σε σκηνοθεσία Αλέν Ρενέ, με τους Ντελφίν Σεϊρίγκ, Τζιόρτζιο Αλμπερτάτζι.

Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην εξοχή, ένας άντρας χρησιμοποιεί όλα τα θεμιτά μέσα για να πείσει μια παντρεμένη γυναίκα να φύγει μαζί του. Η γυναίκα μόλις και μετά βίας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της την ερωτική ιστορία που είχαν, ή μήπως δεν είχαν, τον προηγούμενο χρόνο στο Μαρίενμπαντ.

Όνειρο μέσα σ’ όνειρο ή η πραγματικότητα είναι πολυεπίπεδη; Η απολυτότητα ενός φαντασιακού έρωτα ή το παράξενο παιχνίδι δυο εραστών σε σύγχυση; Tο παραληρηματικό πάθος εν τη ενώσει του ή απλώς μια τραγωδία της παραφοράς; Ότι κι αν είναι αυτό το αριστούργημα του Αλέν Ρενέ, μυστηριακό, σουρεαλιστικό ή απλώς ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο, ψάχνει τη λύση του ακόμη και σήμερα πενήντα χρόνια μετά, με τον αστικό του μύθο γιγαντωμένο και το αγαλματάκι του Χρυσού Λιονταριού στην τροπαιοθήκη του. Ο θαυμαστός κόσμος του Αλέν Ρενέ, που ακόμη κάνει ταινίες και μαγεύει, ξέρει να μαγεύει και ξέρει να κάνει ταινίες παρεμπιπτόντως, θα είναι μια για πάντα ανά τους κινηματογραφικούς αιώνες ένα χαρακτηριστικό μάθημα κινηματογράφου. Γιατί αυτό είναι σινεμά, κύριοι, και ύστερα έρχονται ένας σκασμός κουραφέξαλα, φύκια για μεταξωτές κορδέλες τα λέω εγώ.

Άλλες ταινίες

Το «Salt» σε σκηνοθεσία Φίλιπ Νόις, αμερικανικής παραγωγής, με τους Αντζελίνα Τζολί, Λιβ Σράϊμπερ, είναι μια ακόμη κατασκοπευτική περιπέτεια με έντονες σκηνές δράσης που στηρίζεται αποκλειστικά στη λαμπερή πρωταγωνίστριά της. Ως πράκτορας της CIA, η Έβελιν Σολτ έχει ορκιστεί πίστη στο καθήκον, την τιμή και την πατρίδα. Η αφοσίωσή της θα δοκιμαστεί όταν ένας πρώην πράκτορας την κατηγορεί ότι είναι Ρωσίδα κατάσκοπος και η Σολτ μπαίνει στο στόχαστρο της υπηρεσίας. Μια απίστευτη μπερδεψιά, ένα παρανοϊκό σενάριο ψυχροπολεμικού τύπου με μπόλικη προπαγάνδα, που αρχίζει και τελειώνει στο παρουσιαστικό και το ερμηνευτικό εκτόπισμα της Αντζελίνα Τζολί. Επίσης και για να μην τρελαθώ, ούτε ο θηλυκος Μπόρν είναι ούτε ο αντίστοιχος Τζέιμς Μποντ, διότι οι ταινίες αυτές και στυλ είχαν και τα προσχήματα κρατούσαν και δεν είχαν ανάγκη αυτό τον υπερβολικό παρατεταμένο «θόρυβο».
Η «Τρυφερότητα» σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Καραμήτσου, ελληνικής παραγωγής, με τις Αλεξάνδρα Παυλίδου, Ράσμι Σούκουλη, είναι μια low budget παραγωγή του 2008 για την οποία είχα γράψει στην «Α» στη διάρκεια του 49ου ΦΚΘ. Δύο ηρωΐδες, η νεαρή, ανέμελη και κυνική Κλαίρη και η μεσόκοπη, καταπτοημένη, καταθλιπτική αλλά και ραδιούργα Δανάη ζουν σε διπλανά διαμερίσματα και μία σειρά από σκληρά και επώδυνα γεγονότα και συνθήκες, τις κάνουν να γνωριστούν και να έρθουν κοντά. Δυο χρόνια μετά και αφού έχει πάρει βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ (Νύχτες Πρεμιέρα, Διεθνές Κύπρου), βγαίνει στις αίθουσες για να κλείσει τον κύκλο της αυτή η… τρυφερή και συνάμα σκληρή, στα σίγουρα ρεαλιστική ταινία, που στηρίζεται καθαρά στις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστριών της.
Επανεκδόσεις : Η «Casablanca» σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέρτιζ, αμερικανικής παραγωγής του 1942, με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Πολ Χένραϊτ, Πήτερ Λόρε, είναι από τις καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτή η πολεμική ταινία γεμάτη τυχοδιωκτισμούς, έρωτες, πάθη και λυκοφιλίες, κέρδισε 3 Όσκαρ και είναι ότι καλύτερο έχω δει στον κινηματογράφο όλα αυτά τα χρόνια.
Το «Ένας Αμερικάνος φίλος» σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, δυτικογερμανικής παραγωγής του 1977, με τους Ντένις Χόπερ, Μπρούνο Γκαντς, Νίκολας Ρέι, Σάμιουελ Φούλερ, είναι μια πολύ ιδιαίτερη και σαφώς χαρακτηριστική για το ύφος αυτού του πολύ σημαντικού σκηνοθέτη μεταφορά του βιβλίου «Το παιχνίδι του Ρίπλεϊ» της Πατρίτσια Χάϊσμιθ. Ατμόσφαιρα, ερμηνείες και ένα θέμα που θα σας κόψει την ανάσα.

Salt *
Devil ***
Casablanca (1942) *****
Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (1961) *****
Ένας Αμερικάνος φίλος (1977) ****
Τρυφερότητα **

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 16-9).

Για αναλυτικότερες κριτικές ανατρέξτε στο www.sevenart.gr

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : Losing my religion" - No 68

Written by Michael Stipe , Berry William, Buck Peter & Mills Mike

Oh, life is bigger
It's bigger than you
And you are not me
The lengths that I will go to
The distance in your eyes
Oh no, I've said too much
I set it up
That's me in the corner
That's me in the spotlight, I'm
Losing my religion
Trying to keep up with you
And I don't know if I can do it
Oh no, I've said too much
I haven't said enough
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try
Every whisper
Of every waking hour I'm
Choosing my confessions
Trying to keep an eye on you
Like a hurt lost and blinded fool, fool
Oh no, I've said too much
I set it up
Consider this
Consider this
The hint of the century
Consider this
The slip that brought me
To my knees failed
What if all these fantasies
Come flailing around
Now I've said too much
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try
But that was just a dream
That was just a dream
But that was just a dream
Try, cry, why try?
That was just a dream
Just a dream, just a dream
Dream

Σαν σήμερα – 15 Σεπτεμβρίου

973: Γεννιέται ο Άραβας μαθηματικός Αλ- Μπιρούνι, ο οποίος υπολόγισε την ακτίνα της Γης, στα 6.339,6 χμ.

1890: Γεννιέται η Αγγλίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Αγκάθα Κρίστι, η οποία συνέγραψε σχεδόν 80 μυθιστορήματα και δημιούργησε το διάσημο ντετέκτιβ "Ηρακλή Πουαρό". Ανάμεσα στα έργα, που συνέγραψε ήταν το "Φόνος στο Όριεν Εξπρές", "Θάνατος στο Νείλο" κ.α. Μάλιστα, το θεατρικό της έργο η "Ποντικοπαγίδα", είναι το πλέον πολυπαιγμένο θεατρικό στο Λονδίνο.

1946: Γεννιέται ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, δημιουργός των ταινιών "Πλατούν" και του ντοκιμαντέρ, με πρωταγωνιστή τον Φιντέλ Κάστρο "Κομαντάντε".

1991: Το διαστημικό λεωφορείο "Ντισκάβερι" θέτει σε τροχιά δορυφόρο που θα συγκεντρώνει πληροφορίες για τις τρύπες του όζοντος της Γης.

1996: Ξεκινά το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα.

Συνέντευξη της Αλεξάνδρας Παυλίδου.. {new version}

Στον Νέστορα Πουλάκο
poulakos@sevenart.gr

Τα οξύμωρα του ελληνικού κινηματογράφου είναι πολλά. Ένα από αυτά είναι ότι για πολλούς λόγους (τους οποίους ή ποτέ δεν μαθαίνουμε ή απλώς φανταζόμαστε) μια ελληνική ταινία παραγωγής 2008, με προβολή στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βραβεία στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου αμφότερα του 2009, βγαίνει στις αίθουσες το φθινόπωρο του 2010. Προσωπικά, αν ήμουν ο δημιουργός της θα βρισκόμουν ήδη στο φρενοκομείο.

Χωρίς να έχω σκεφτεί ούτε καν να φαντάζομαι όλα τα παραπάνω, είχα δει την "Τρυφερότητα" του Παναγιώτη Καραμήτσου στη Θεσσαλονίκη το 2008 και παρόλο που δεν με εντυπωσίασε διέκρινα σε αυτή μια… τρυφεράδα, μια ειλικρίνεια, μια καθαρή ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις τάσεις εξουσίας που τις περιβάλουν. Ακόμη και μέσα σε μια οικογένεια κι όχι στο φιλικό και επαγγελματικό σου κύκλο, ούτε στην ερωτική σου σχέση.

Παρά το γεγονός ότι είχαμε μιλήσει πολλές φορές στη διάρκεια του φεστιβάλ, εντέλει με την Αλεξάνδρα Παυλίδου -τη μια από τις δυο πρωταγωνίστριες της ταινίας- συναντηθήκαμε στην Αθήνα, για μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή». Παρακάτω είναι η ίδια συνομιλία ξαναγραμμένη όμως, με αφορμή την έξοδο της "Τρυφερότητας" στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη (16/9). Και να φανταστείτε ότι ακόμη υπάρχουν ελληνικές ταινίες από εκείνο το φεστιβάλ που δεν έχουν προβληθεί στους κινηματογράφους…

Στην ταινία, η Αλεξάνδρα Παυλίδου ερμηνεύει την Δανάη, μια μεσόκοπη πλην καταθλιπτική γυναίκα, ιδιαιτέρως ραδιούργα, στη σχέση που αυτή αναπτύσσει με τη νεαρή γειτόνισσα της Κλαίρη. Γι’ αυτή την ερμηνεία της, η έμπειρη ηθοποιός βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου, το 2009.

Από τότε έχω να μάθω νέα της Αλεξάνδρας Παυλίδου. Δεν ξέρω επίσης τι από όλα αυτά που μου έλεγε έχει κάνει. Εκείνη την εποχή δούλευε ένα σενάριο για την πρώτη της ταινία μικρού μήκους, την ενδιέφερε ακόμη πιο πολύ η σκηνοθεσία στο θέατρο μετά τις πετυχημένες παραστάσεις που ανέβασε με την ομάδα «Κρίσιμη Μάζα» και εν γένει ετοιμαζόταν για μια σειρά θεατρικών έργων.

Ιδιαίτερη ταινία. Σε τι είδος την κατατάσσεις;

Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω. Στα σίγουρα έχει στοιχεία κοινωνικά, κωμικά επίσης. Είναι και θρίλερ. Δεν μπορώ να τη βάλω σε καλούπι. Καλύτερα να ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη.

Πίστευες μέσα σου ότι θα μπορούσες να πάρεις ένα βραβείο στη Θεσσαλονίκη;

Τα βραβεία ήταν αναμενόμενα και όπως καταλαβαίνεις ούτε περίμενα ούτε πίστευα σε τίποτα. Εκείνο που με απασχόλησε στο φεστιβάλ κυρίως είναι η μετριότητα των ελληνικών ταινιών που είδα. Κάτι που κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην έλλειψη παιδείας. Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί επιτέλους μια Ακαδημία Κινηματογράφου. (Σ.Σ. Φυσικά έγινε δυο χρόνια μετά. Αναμένουμε βέβαια την παιδεία από την Ακαδημία…)

Ποιο είναι το ατού της «Τρυφερότητας»;

Ξεκάθαρα πρόκειται για μια ταινία που στηρίζεται αποκλειστικά στις ερμηνείες των ηθοποιών. Και στους καλά δομημένους χαρακτήρες. Βέβαια αυτό οφείλεται στην άψογη συνεργασία του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς. Σημαντικό επίσης ότι οι χαρακτήρες είναι αναγνωρίσιμοι, τους βλέπεις γύρω σου, στην καθημερινότητα σου.

Άρα λοιπόν λες ότι τόσο η έλλειψη επικοινωνίας όσο και το παιχνίδι εξουσίας και εκμετάλλευσης που βλέπουμε στην ταινία είναι διάχυτα γύρω μας;

Σαφώς η έλλειψη επικοινωνίας είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει την εποχή αυτή. Κι όσον αφορά την εκμετάλλευση που λες, προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τα δομικά χαρακτηριστικά των ανθρωπίνων σχέσεων. Το πάρε-δώσε υπάρχει παντού, είτε σε μεγάλο είτε σε μικρό βαθμό. Επομένως η «Δανάη» και η «Κλαίρη» δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.

Δύσκολος ο χαρακτήρας που ερμήνευσες και «μακριά» από το προφίλ σου. Πώς τον αντιμετώπισες αφού στον πρότεινε ο Παναγιώτης Καραμήτσος;

Αρχικά ο Παναγιώτης ήθελε μια ηθοποιό σαν την Τασώ Καββαδία. Μετά άλλαξαν τα πλάνα κι από διάφορες συμπτώσεις κατέληξε σε μένα. Παρότι είναι ένας χαρακτήρας τόσο ξένος, τόσο διαφορετικός μου, αυτό με ώθησε να τον δω καθαρότερα, να τον αποδομήσω, να τον αποκωδικοποιήσω και να τον αποδώσω όσο καλύτερα μπορούσα. Είχε και μια δυσκολία λόγω της ηλικίας της πρωταγωνίστριας, όμως αυτό με τσίγκλησε περισσότερο.

Αυτός είναι ο πρώτος σου πρωταγωνιστικός ρόλος. Θες να κάνεις σινεμά;

Μη ρωτάς εμένα για αυτό… Παλιότερα, ειδικώς τη δεκαετία του ’90, στο ελληνικό σινεμά ήθελαν ηθοποιούς πιο.. Έλληνες. Για την εμφάνιση σου μιλάω, αυτό το μελαχρινό, ξέρεις. Εγώ είμαι πολύ «ξένη» στα χαρακτηριστικά, εξαιτίας της αυστριακής καταγωγής μου. Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ελπίζω, δηλαδή...

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο κινηματογραφικό πόρταλ www.sevenart.gr (13-9).

Φεστιβάλ πρόκληση για δημιουργία..

Του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Προς τα τέλη του μήνα, το καθιερωμένο ραντεβού έχει σημειωθεί στην ατζέντα μου από καιρό : Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θ’ ανοίξει τις πόρτες του για 33η χρόνια στους Έλληνες σκηνοθέτες, 16η στους ξένους και για μια ακόμη χρονιά σε εκείνους τους δημιουργούς που επιμένουν ψηφιακά. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής, σκηνοθέτης και εκπαιδευτικός του κινηματογράφου Αντώνης Παπαδόπουλος, που βρίσκεται στο τιμόνι του δεύτερου τη τάξει φεστιβάλ της Ελλάδας (τόσο για την παλαιότητα όσο και για την αίγλη και το οικονομικό μπάτζετ που διαθέτει), έχει οργανώσει με την ομάδα παραγωγής του ένα πενθήμερο προβολών (20 – 25 Σεπτεμβρίου) γεμάτο ταινίες από το μέλλον του κινηματογράφου στη χώρα μας και παγκοσμίως.

Στα διαγωνιστικά προγράμματα θα παιχτούν συνολικά 139 ταινίες μικρού μήκους. 34 στο εθνικό τμήμα, όπου θα δούμε και την ταινία που εκπροσωπεί το θεσμό αυτή τη στιγμή στη Μόστρα της Βενετίας -το «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη, 48 στο digi 2010 και 57 στο διεθνές τμήμα. Το σύνθημα του φεστιβάλ για τη χρονιά αυτή είναι «Film your mind», κινηματογράφησε τη σκέψη σου δηλαδή, προτρέποντας με αυτό τον τρόπο κάθε νέο σκηνοθέτη να τολμήσει και να δημιουργήσει.

Στις καινοτομίες της φετινής διοργάνωσης είναι η θεσμοθέτηση του τμήματος των σπουδαστικών ταινιών. Άλλωστε, βραβείο σπουδαστικής ταινίας δίνεται στο εθνικό τμήμα, όμως με αυτή την κίνηση ο κ. Παπαδόπουλος θέλει να μαζέψει κάθε ταινία των σπουδαστών όλων των σχολών της χώρας με σκοπό την άμεση τριβή τους με τους επαγγελματίες του χώρου και το κοινό. Θα παιχτούν 51 ταινίες.

Από τα παράλληλα προγράμματα σταχυολογώ : Θα προβληθούν οι βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες 15 ευρωπαϊκών φεστιβάλ που θα διεκδικήσουν το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2010. Η απονομή θα γίνει στο Ταλίν της Εσθονίας στις 4 Δεκεμβρίου. Αφιερώματα θα διεξαχθούν σε δυο πολύ ιδιαίτερες κινηματογραφίες της κεντρικής Ευρώπης. Στον ελβετικό κινηματογράφο, όπου θα παρουσιαστεί σε τέσσερα μέρη η περυσινή παραγωγή του στη μικρού μήκους ταινία. Και στον βελγικό κινηματογράφο και την άνθηση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον θα υπάρξει και φέτος η «Ημέρα Γαλλοφωνίας», το πρόγραμμα «Για τη διαφορετικότητα, κατά των διακρίσεων» που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (γίνεται μια ταινία παραγωγής Δράμας). Επιπλέον, θα παρουσιαστούν ταινίες δυο κινηματογραφικών διοργανώσεων, του Διεθνούς Φεστιβάλ BUSHO της Βουδαπέστης και του Διεθνούς Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας SFF-rated της Αθήνας. Τέλος, για τα μικρά παιδιά της πόλης της Δράμας θα πραγματοποιηθεί η θεματική «Γερμανικό Παιδικό Αφιέρωμα» σε συνεργασία με τον οργανισμό «German Films Association».

Κλείνω αυτό το κείμενο για το φεστιβάλ της Δράμας με τις παράλληλες εκδηλώσεις : συζήτηση για τις ελληνικές κινηματογραφικές λέσχες, αφιέρωμα στον πρόσφατα χαμένο κινηματογραφιστή Αντρέα Παγουλάτο και στο ιστορικό αρχείο της ΕΡΤ αναφορικά με το φεστιβάλ Δράμας, εργαστήριο ραδιοφώνου και παρουσιάσεις λογοτεχνών και πρόσφατων εκδόσεων. Και με την ταυτόχρονη παρουσίαση όλων των σκηνοθετών κάθε μεσημέρι, ολοκληρώνεται αυτό το καθ’ όλα παιδευτικό κινηματογραφικό φεστιβάλ.

Το Πανόραμα…

…Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Αθήνας, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη, που θα πραγματοποιηθεί από 21 έως 31 Οκτωβρίου, ανακοίνωσε ότι θα διεξάγει αφιέρωμα στον Αμερικανό σκηνοθέτη των δεκαετιών ’40 & ’50 Σάμιουελ Φούλερ, κι επιπλέον θα παίξει σε πρεμιέρα την καινούρια ταινία του Κώστα Ζάππα «Η ανταρσία της κόκκινης Μαρίας». Σε αυτά προσθέστε ότι ήδη ξέρουμε, δηλαδή τις πανελλήνιες πρεμιέρες του «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη και του «Μελιού» του Σεμίχ Καπλάνογλου (παρουσία του σκηνοθέτη με την οποία ταινία κέρδισε τη Χρυσή Αρκούδα στη φετινή Μπερλινάλε). Ενώ, όπως θα έχετε ήδη ενημερωθεί, αυτή την Τετάρτη (15/9) ξεκινούν οι 16ες Νύχτες Πρεμιέρες στην Αθήνα, με μπόλικες ξένες παραγωγές, εναλλακτικές ταινίες και νέες ελληνικές δημιουργίες. Ανατρέξτε στο www.aiff.gr για το πρόγραμμα.

Μονοήμερο…

…θα είναι το φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ για την αναπηρία Emotion Pictures. Ελλείψει ικανοποιητικής χρηματοδότησης θα διεξαχθεί με ελεύθερη είσοδο στο Μουσείο Μπενάκη τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου στις 8 το απόγευμα. Θα προβληθούν μεταξύ άλλων πέντε ελληνικές ταινίες καθώς και το μουσικό ντοκιμαντέρ «Benda Bilili» (θα βγει στις αίθουσες στις 30/9). Εντωμεταξύ, τα άμεσα μελλοντικά της σχέδια ανακοίνωσε η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται τόσο η παρουσίαση των ελληνικών ταινιών της σεζόν στις 4 Οκτωβρίου όσο και το διεθνές συνέδριο με θέμα την Οπτικοακουστική Παιδεία και την Οπτικοακουστική Γλώσσα (19-20 Νοεμβρίου).

Σε ταινιόραμα…

…αναμένεται να μετατραπεί η Αθήνα αυτές τις ημέρες. Πλην των παραπάνω εκδηλώσεων έχουμε και λέμε : Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης διοργανώνεται στις 14 και 15 Σεπτεμβρίου η θεματική «Σινεμά & Περιβάλλον» σε συνεργασία με το 10ο Ecofilms της Ρόδου (της Λουκίας Ρικάκη). Στο Ινστιτούτο Γκαίτε θα πραγματοποιηθεί στις 13,15 και 27 Σεπτεμβρίου το κινηματογραφικό αφιέρωμα «WestSide-EastSide Stories» στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα είκοσι χρόνια ενιαίας Γερμανίας. Ενώ την περίοδο 13 με 27 θα παίζεται καθημερινώς η βίντεο εγκατάσταση «Cycling the Invisible Frame : 2 ντοκιμαντέρ της Cynthia Beatt». Εν συνεχεία, από τις 16 έως τις 19 Σεπτεμβρίου στο Σινέ Ορφέας στη Σαρωνίδα θα προβάλλεται το ντοκιμαντέρ του Πολ Σκλάβου «Ύπατος Άθλος – Πάνειο Όρος», που πραγματεύεται την πετυχημένη αναδάσωση στα Καλύβια Αττικής μετά τις φωτιές του 2007. Τέλος, από τις 9 έως τις 15 Σεπτεμβρίου διεξάγεται Εβδομάδα Κωμωδίας στο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου, με ταινίες των Μόντι Πάιθον, Μπίλι Γουάιλντερ και Γούντι Άλεν.

*Το κείμενο και τα σχόλια δημοσιεύτηκαν στη στήλη Στοπ Καρέ της Σαββατιάτικης Απογευματινής (φύλλο 11-9).

ΣΙΝΕΜΑ ΕΝ ΔΗΜΩ

Δύει ο ήλιος. Νιώθω τον ποταμό εντός μου να κυλάει – το παρελθόν του, την πανάρχαια κοίτη του, την εναλλασσόμενη ατμόσφαιρα του. Οι λόφοι τον περιζώνουν απαλά – η πορεία του είναι καθορισμένη». Δια χειρός Χένρι Μίλερ, από το ανάγνωσμα του φετινού καλοκαιριού, το εμβληματικό βιβλίο «Ο Τροπικός του Καρκίνου». Ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, άλλωστε, που κρατούσε η Ροζάνα Αρκέτ καθώς τη φλέρταρε ο Γκρίφιν Ντουν εντός μιας άθλιας μα χαρακτηριστικής αμερικανικής καφετέριας της δεκαετίας του ’80, όπως μας αφηγήθηκε τη σκηνή ο Μάρτιν Σκορσέζε στην παρεξηγημένη κομεντί του «Μετά τα μεσάνυχτα». Αυτός ο ποταμός μπορεί να είναι το ελληνικό σινεμά. Αφού έχει τραβήξει το δρόμο του, το προδιαγεγραμμένο μονοπάτι του, κοντά έναν αιώνα τώρα. Μια πορεία, που πλην μερικών εκλάμψεων θα εξακολουθεί να χάνεται μες στον αχταρμά ανατολίτικου τύπου, κακό χαρακτηριστικό της αλλοπρόσαλλης ιδιοσυγκρασίας μας.

*

Βάσει προγραμματισμού κυκλοφορίας του τεύχους από τον Αποστόλη και τον Μιχάλη, θα το διαβάζετε ενώ οι ελληνικές ταινίες θα έχουν παιχτεί στην 67η Μόστρα της Βενετίας και θα αναμένουν τα αποτελέσματα των βραβείων. Έχουμε πολλές πιθανότητες, σύντροφοι και συντρόφισσες, καθώς τόσο το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (Επίσημο Διαγωνιστικό) όσο και η «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα (Εβδομάδα Κριτικής) είναι πραγματικά πολύ καλές ταινίες. Η Τσαγγάρη με τη φόρα της αβάν γκαρντ διάθεσης που την διακατέχει, συνθέτει μια πραγματεία για το αρχέγονο του ανθρώπινου είδους θυμίζοντας «Κυνόδοντα» εις τη νιοστή. Από την άλλη μεριά, ο πρωτοεμφανιζόμενος και ιδιαίτερα ταλαντούχος Τζουμέρκας κάνει ότι πιο φρέσκο έχω δει στο εγχώριο σινεμά τα τελευταία χρόνια (ακόμη και από τις περυσινές επιτυχίες). Μια οικογενειακή τραγωδία υπό το πρίσμα της διαχρονικής πολιτικής φαρσοκωμωδίας του τόπου μας, ενώ μια σειρά από επίκαιρα φορτίζουν την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Οι εκλάμψεις, που σας έλεγα παραπάνω…

*

Στη Μόστρα θα παιχτεί στο τμήμα «Ορίζοντες» και μια ελληνική συμμετοχή ταινίας μικρού μήκους. Το «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη θα προσπαθήσει ανάμεσα σε δεκάδες ταινίες νέων ταλέντων παγκοσμίως να πάρει μια διάκριση. Δεν έχω άποψη επί της ταινίας, εύχομαι καλή επιτυχία στον νεαρό δημιουργό, με τον οποίον στα σίγουρα θα ανταμώσουμε στο –φετινό- 33ο Φεστιβάλ της Δράμας (20-25 Σεπτεμβρίου), αυτό το σπουδαίο φυτώριο εκκολαπτόμενων σκηνοθετών της χώρας μας. Καλή τύχη και στην «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου, που μου άρεσε πολύ την περυσινή χρονιά, και η οποία θα προβληθεί στο τμήμα «Ημέρες Βενετίας» διεκδικώντας το βραβείο LUX καλύτερης ταινίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

*

Γι’ αυτό λοιπόν φροντίστε κε Γερουλάνε ενώ θα τυπώνεται αυτό το τεύχος να έχετε δημοσιοποιήσει το προσχέδιο νόμου προς διαβούλευση, στην τέταρτη ημερομηνία που υπόσχεστε από την αρχή της θητείας σας. Και εσείς κύριοι και κυρίες του νέου (και προσωρινού, συνάμα!!) δ.σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να ηρεμήσετε επιτέλους, να αφήσετε τους τσακώμους και να κάνετε έργο. Θέ-λου-με ταινίες! Αυτός είναι ο σκοπός της θέσης σας, δεν θέλω να σας χαλάσω τυχόν άλλες σκέψεις θυμίζοντας τον, έτσι;

*

Φιλάκια

*Η στήλη γράφτηκε από τον Νέστορα Πουλάκο και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 9 του μηνιαίου free press για τον κινηματογράφο Move It (Σεπτέμβριος 2010).

Άγγελος από τη θάλασσα αλλάζει τη ζωή τους

του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Ondine

Δραματική, ιρλανδικής/ αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Νιλ Τζόρνταν, με τους Κόλιν Φάρελ, Αλίσια Μπαχλέντα.

Ο Σίρακους είναι ένας τοπικός ψαράς του οποίου η ζωή αλλάζει όταν σώζει μια όμορφη και μυστηριώδη γυναίκα από τη θάλασσα. Η κόρη του Άνι πιστεύει ότι η Οντίν είναι ένα μαγικό πλάσμα της θάλασσας που θα φέρει την ευτυχία στη ζωή τους. Αγαπάει πάρα πολύ τον πατέρα της και όταν γνωρίζει την Οντίν παύει να αισθάνεται μοναξιά. Εκείνος δεν πιστεύει στα παραμύθια αλλά διαπιστώνει ότι η τύχη τους έχει αρχίσει να αλλάζει και αναρωτιέται τι συμβαίνει.

Την καινούρια ταινία του Νιλ Τζόρνταν («Μόνα Λίζα», «Το παιχνίδι των λυγμών», «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» κ.ά) δεν τη χαρακτηρίζεις ούτε δράμα ούτε κομεντί όμως. Έχει υπαρξιακές προεκτάσεις και κοινωνική κριτική. Εκείνο που σίγουρα τη χαρακτηρίζει βέβαια είναι το παραμύθι. Δεν είναι κάτι ξένο για τον Ιρλανδό Τζόρνταν αλλά εδώ σύνθεσε ένα περίεργο παραμύθι με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Και χωρίς να το περιβάλλει με χρυσόσκονη έχει τοποθετήσει μέσα οικογενειακά και κοινωνικά δράματα, ψυχαναλυτικούς υπαρξισμούς και σκοτεινές ιστορίες από το παρελθόν. Παρόλο που η ταινία έρχεται από τα βόρεια, δεν θα πω τα ίδια που έγραψα για τη σκανδιναβική πρεμιέρα της προηγούμενης εβδομάδας. Εδώ η φωτογραφία του Κρίστοφερ Ντόιλ, ανθρώπου που έχει φωτίσει ταινίες του Καρ Βάι, του Τζάρμους και του Γκας Βαν Σαντ, μπορεί να έχει χαρακτήρα μελαγχολικό και κάπως βαρύ, όμως η διάθεση του Τζόρνταν δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η μελαγχολία : μέσα από το μυστηριώδες σκηνοθετεί το παραμυθένιο και μέσα από την τραγωδία τον έρωτα και την αγάπη. Πολλές ερμηνείες χωρούν για την ταινία αυτού του πολύ σημαντικού Ιρλανδού σκηνοθέτη. Το ζητούμενο είναι αν έχετε και εσείς την όρεξη να ακολουθήσετε το συγκεκριμένο μακρόσυρτο ποίημα, που έχει επιχειρήσει να «γράψει» ο ίδιος επί της οθόνης. Να επισημαίνω εδώ τόσο την ερμηνεία όσο και την εμφάνιση, το φρέσκο πρόσωπο και το εντυπωσιακό κορμί, μιας νέας ηθοποιού της Πολωνής Μπαχλέντα. Το ρίσκο του Τζόρνταν να επενδύσει πάνω της θεωρώ ότι βγήκε. Η όμορφη ηθοποιός, που έχει γεννηθεί στο Μεξικό (περίεργο μείγμα εθνοτήτων), άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε και πέρα από τα ομολογουμένα κάλλη της κατάφερε να αποδώσει πολύ καλά τον ρόλο του σκοτεινού αγγέλου στην ιστορία. Ακολουθήστε την ιστορία του Τζόρνταν, είναι τόσο ιδιαίτερη που θα σας συνεπάρει.

Από μακριά και αγαπημένοι!

Κομεντί, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Νανέτ Μπερστάιν, με τους Ντρου Μπάριμορ, Τζάστιν Λονγκ.

Η σαρκαστική ευφυΐα και η ωμή ειλικρίνεια της Έριν γοητεύουν τον πρόσφατα χωρισμένο Γκάρετ συνοδεία μπύρας, κουβέντας και πρωινού την επόμενη μέρα. Η χημεία τους πυροδοτεί μια παθιασμένη καλοκαιρινή περιπέτεια που κανένας από τους δύο δεν περιμένει να έχει συνέχεια, όταν η Έριν επιστρέφει στο Σαν Φρανσίσκο και ο Γκάρετ παραμένει στη Νέα Υόρκη. Έξι εβδομάδες μετά, κανείς από τους δυο δεν είναι σίγουρος ότι θέλει να δώσει ένα τέλος.

Έχει στυλ και γούστο αυτή η ρομαντική κομεντί, στην οποία πρωταγωνιστούν δυο «ψημένες» μεν χαρακτηριστικές και «καθαρές» δε φάτσες του Χόλιγουντ. Η Μπάριμορ και ο Λονγκ υποστηρίζουν τους ρόλους των εραστών από απόσταση, όμως και η σκηνοθεσία της Μπερστάιν δεν μένει πίσω στο άρτιο ξετύλιγμα της πλοκής. Χωρίς η ιστορία να είναι πρωτότυπη ή να εκπλήσσει για τα εφευρήματά της, εν γένει αυτή η παραγωγή είναι από τα low profile μπλοκμπάστερ που σας αρέσουν πάντοτε, που σας φτιάχνουν ένα όμορφο και χαλαρό βράδυ βάσει πάντα της διάθεσης που έχετε. Εύπεπτη ταινία, που πιθανότατα θα ξεχαστεί γρήγορα αλλά που σίγουρα θα σας ανταμείψει για τα λεφτά που έχετε δώσει. Δεν προσβάλει δηλαδή θέλω να πω και δεν κουράζει επ’ ουδενί.

Άλλες ταινίες

Οι «Κυνηγοί» σε σκηνοθεσία Νίμροντ Αντάλ, αμερικανικής παραγωγής, με τους Άντριεν Μπρόντι, Ντάνι Τρέχο, είναι το τρίτο επεισόδιο της κινηματογραφικής σειράς του «Κυνηγού», που ξεκίνησε το 1987 με πρωταγωνιστή τον Άρνολτ Σβαρτζενέγκερ. Μία ομάδα επίλεκτων μαχητών τοποθετούνται σε έναν εξωγήινο πλανήτη ως «θηράματα». Οι ανθρώπινοι αυτοί «κυνηγοί» θα πρέπει να επιβιώσουν στον γεμάτο κινδύνους πλανήτη, ενώ μια νέα γενιά εξωγήινων Κυνηγών βρίσκεται στα ίχνη τους με στόχο να τους εξολοθρεύσει. Περιπέτεια που συνδυάζει πραγματική δράση και sci-fi στοιχεία, αυτή η παραγωγή του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ επαναφέρει τον ‘80s χαρακτήρα του «Κυνηγού» προσαρμοσμένο στα σύγχρονα δεδομένα. Πέρα της έντονης δράσης η ταινία δεν έχει κάτι άλλο αξιόλογο, ενώ και ο Μπρόντι ως ο νούμερο ένα κυνηγός δεν πείθει.
Το «The Karate Kid» σε σκηνοθεσία Χάραλντ Ζούαρτ, αμερικανικής/ κινεζικής παραγωγής, με τους Τσάκι Τσαν, Τζέιντεν Σμιθ, είναι ριμέικ της ομώνυμης ‘80s μεγάλης κινηματογραφικής επιτυχίας. Ο δωδεκάχρονος Ντρε Πάρκερ μετακομίζει από το Ντιτρόιτ αναγκαστικά στην Κίνα. Στο νέο του σχολείο, ο Ντρε ελκύεται από τη συμμαθήτριά του Μέι Γινγκ. Τα πράγματα όμως παίρνουν άλλη τροπή όταν ο νταής του σχολείου, Τσενγκ, τον βάζει στο μάτι… Παρά την έως τώρα εισπρακτική του επιτυχία, το σύγχρονο «The Karate Kid» είναι μια από τα ίδια με το παλιό, δεν έχει να προσδώσει τίποτε το διαφορετικό πέρα από το διαφορετικό του φόντο. Αφήστε που έγινε πιο παιδικό, πιο αφελές, λιγότερο βρώμικο και αλήτικο.
Επανεκδόσεις : Η «Ηδονή» σε σκηνοθεσία Μαξ Οφίλς, γαλλικής παραγωγής του 1952, με τους Κλοντ Ντοφέν, Γκαμπί Μορλέ, μπορεί να μην είναι από εκείνα τα χαρακτηριστικά μελοδράματα του Γερμανού σκηνοθέτη, αλλά πρόκειται για μια ευχάριστη πλην διδακτική κομεντί αναφορικά με τις ποικίλες πτυχές του ανθρώπινου ερωτικού ενστίκτου. Βασισμένη σε τρεις ιστορίες του Γκυ Ντε Μοπασάν, αξίζει τη θέασή της.
Η «Έλενα και οι άντρες της» σε σκηνοθεσία Ζαν Ρενουάρ, ιταλικής/ γαλλικής παραγωγής του 1956, με τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Ζαν Μαρέ, Ζυλιέτ Γκρεκό, είναι ένα διασκεδαστικό παραμύθι μεν, κάπως ξένο δε στη θεματολογία του σπουδαίου Γάλλου δημιουργού. Βλέπεται ευχάριστα.
Επίσης : Δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή για το παιδικό «Winx Club : Το μυστικό του χαμένου βασιλείου» σε σκηνοθεσία Ιτζίνιο Στράφι, ιταλικής παραγωγής του 2007, το οποίο είναι μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.

The Karate Kid *
Οι Κυνηγοί **
Ondine ***
Από μακριά και αγαπημένοι! **
Winx Club : Το μυστικό του χαμένου βασιλείου -
Η ηδονή (1952) ****
Η Έλενα και οι άντρες της (1956) ***

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην καθ. εφημερίδα "Απογευματινή" (φύλλο 9-9).

-> Για αναλυτικότερες κριτικές ανατρέξτε στο www.sevenart.gr και για κινηματογραφικές προτάσεις συντονιστείτε κάθε Πέμπτη στις 12 παρά τέταρτο στο Κανάλι Ένα Πειραιάς 90,4 fm.

"Τα πάντα ρή-τος / This history of music and poetry : When I was young" - No 68

Written by Eric Burdon & The Animals

The rooms were so much colder then.
My father was a soldier then.
And times were very hard.
When I was young.

When I was young.
I smoked my first cigarette at ten.
And for girls, I hall.
When I was young.

When I was young it was more important.
Pain more painful, the laughter much louder, yeah.
When I was young.

When I was young.
I met my first love at thirteen.
She was brown, and I was pretty green.
And I learned quite a lot.
When I was young.
When I was young.

When I was young it was more important.
Pain more painful, laughter much louder, yeah.
When I was young.

When I was young.
My faith was so much stronger then.
I believed in fellow men.
And I was so much older then.
When I was young.
When I was young.
When I was young.
When I was young.
When I was young.

Σαν σήμερα 8 Σεπτεμβρίου

1900: Περίπου 8.000 άτομα χάνουν τη ζωή τους από τυφώνα που πλήττει το Γκάλβεστον του Τέξας.

1925: Γεννήθηκε Πίτερ Σέλλερς, Βρετανός κωμικός. Γνωστότερος για τις ταινίες του "Ροζ Πάνθηρα" και "Το πάρτυ".

1941: Ο Χάρι Τζέιμς και η ορχήστρα του ηχογραφούν τη «Μισιρλού»

1945: Γεννήθηκε ο Ρον Πίγκπεν Μακ Κέρναν, μουσικός, μέλος του συγκροτήματος Grateful Dead.

1946: Γεννήθηκε ο Ευγένιος Τριβιζάς, συγγραφέας και στιχουργός. Γνωστότερο έργο του η «Φρουτοπία».

1949: Πέθανε ο Ρίχαρντ Στράους, γερμανός συνθέτης.

1952: Δημοσιεύεται το έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Ο Γέρος και η Θάλασσα».

1966: Κάνει πρεμιέρα η τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας «Star
Trek» (Ταξίδια στ' αστέρια).

Φθινοπωρινές Νύχτες Πρεμιέρας

Του Νέστορα Πουλάκου
npoulakos@apogevmatini.gr

Σε λίγες ημέρες θ’ ανακοινωθεί κι επίσημα το πρόγραμμα ταινιών της 16ης διοργάνωσης των Νυχτών Πρεμιέρας (15-26 Σεπτεμβρίου), του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας που βρίσκεται υπό την αιγίδα του περιοδικού Σινεμά και έχει προσελκύσει –κακά τα ψέματα- τη νεολαία της πόλης. Χωρίς να υπάρχει το μεγάλο όνομα δημιουργού που θα τραβήξει το ενδιαφέρον ούτε κάποια πολυαναμενόμενη πρεμιέρα (αν εξαιρέσω την καινούρια ταινία του Γούντι Άλεν, που θα παιχτεί στην τελετή λήξης του φεστιβάλ και σας παρουσίασε πρώτη η «Α» στις αρχές Αυγούστου), η ομάδα προγραμματισμού της διοργάνωσης έχει διαμορφώσει, σύμφωνα με πληροφορίες μου, μια λίστα με εναλλακτικές ταινίες προσκαλώντας τους σινεφίλ να τις ανακαλύψουν.
Κι επειδή παραπάνω σας μίλησα περί νεολαίας και Νυχτών Πρεμιέρας, θα σας παρουσιάσω σήμερα δυο από τις πλέον νεανικές, φρέσκιες, «ζωντανές» ελληνικές πρεμιέρες του φεστιβάλ.
Το «Exit Through the Gift Shop» είναι μια παραγωγή Η.Π.Α. και Βρετανίας, 87 λεπτών, που έκανε μεγάλο ντόρο στη φετινή Μπερλινάλε. Για όλα βέβαια έφταιγε ο Μπάνκσι, αυτός ο 36χρονος τρελάρας street artist από το Μπρίστολ της Αγγλίας που έχει γίνει διάσημος διεθνώς τόσο για το πλουραλιστικό (σατυρικό) έργο του όσο και για το εκκεντρικό στυλ του, όπως και για το μυστήριο που τον περιβάλλει (το αληθινό του όνομα είναι άγνωστο). Άλλωστε στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου άπαντες περίμεναν την εμφάνισή του είτε στη συνέντευξή τύπου είτε στην πρώτη προβολή της ταινίας, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ.
Στην ταινία τώρα, που είναι περισσότερο ντοκιμαντέρ παρά μυθοπλασίας μια και πραγματικοί καλλιτέχνες του δρόμου παρουσιάζουν τη δουλειά τους, η υπόθεση έχει ως εξής : Ο Τιερί Γκετά, ένας εκκεντρικός Γάλλος δημιουργός (και πολλά ακόμη), πείθει τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες του δρόμου να κινηματογραφηθούν στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ που –υποτίθεται- πως ετοιμάζει. Η αλήθεια όμως απέχει μίλια μακριά καθώς ο Τιερί στην ουσία δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επεξεργαστεί το υλικό και να του δώσει ενιαία μορφή. Τότε αναλαμβάνει την ταινία ο περίφημος κουκουλοφόρος Μπάνκσι, του οποίου τα έργα κοσμούν τοίχους σε κάθε μεριά του πλανήτη, απ’ τη Νέα Ορλεάνη μέχρι τους συνοριακούς φράχτες στη δυτική όχθη της Παλαιστίνης.
Το «Exit Through the Gift Shop» θα προβληθεί στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ, και δεν έχει βρει ακόμη διανομή στην Ελλάδα.
Η έτερη ταινία είναι το «The Runaways», μια βιογραφία για το ομώνυμο μουσικό συγκρότημα των ‘70s και τη σταρ της εποχής Τζόαν Τζετ την οποία υποδύεται η Κρίστεν Στιούαρτ, το νέο κινηματογραφικό αστέρι από τη σειρά ταινιλων με βαμπίρ, «Λυκόφως». Ακόμη παίζουν οι Ντακότα Φάνινγκ και Μάικλ Σάνον, ενώ στη σκηνοθεσία βρίσκεται η 45χρονη Ιταλίδα φωτογράφος και γλύπτρια Φλόρια Σιγκισμόντι.
Σ’ αυτή την αμερικανική μουσική βιογραφία, επιστρέφουμε στην περίοδο 1975-8 όπου μεσουρανούσε στα αμερικάνικα charts ένα ροκ συγκρότημα με ανήλικα κορίτσια. Οι «The Runaways» άλλαξαν ριζικά –για τις γυναίκες- τη ροκ σκηνή με τη μεγάλη επιτυχία τους, ενώ έδειξαν το δρόμο για μερικές από τις πιο γνωστές σύγχρονες ροκ τραγουδίστριες. Η Τζόαν Τζετ ήταν το μόνο από τα μέλη του συγκροτήματος που κατάφερε να επιστρέψει στα charts σε solo καριέρα.
Το «The Runaways», που θα προβληθεί στην κατηγορία Μουσική & Φιλμ, έχει βρει διανομή στη χώρα μας από την Odeon, αν και όπως με πληροφόρησε η εταιρεία θα βγει κατευθείαν στο dvd.